Het is alweer bijna mei...

We komen weer dichter bij de vier-meiherdenking. Zal dat de oorzaak zijn van mijn neerslachtigheid?

De zenuwen zijn gespitst op alle uitingen van racisme en antisemitisme en die zenuwen zijn blijkbaar momenteel extra gevoelig.

Ik kreeg te horen dat ik in mijn blogje Joodse mensen stigmatiseerde op hun uiterlijk en dat was een enorme klap op mijn hoofd die nog lang nadreunde. En het was ook niet waar.

De tweede dreun kreeg ik meer terecht misschien.

Geen haar op mijn hoofd zou erover denken om  mensen te stigmatiseren om hun Joods zijn, dat ben ik zelf toch ook... of op  hun uiterlijk te beoordelen.. anders dan door onze persoonlijke radar.. Ik lijk ook niet Joods, wat dat ook mag betekenen.. En als die vriendin goed gelezen had en erover nagedacht, had ze dat misschien niet geschreven, maar het heeft me ongelooflijk bezeerd. Ik ben sindsdien langzaam  een tunnel ingedoken en het wordt langzaam donkerder....

Toen ik de volgende dag een nieuwsbrief las met onderstaande tekst sloeg het helemaal toé. .

Mijn Joodse familie uit Wenen is weggevoerd, Oma en nicht  via Theresienstadt in Riga vermoord. Mijn moeder, haar zuster en ik, als Joodse vluchtelingen in Amsterdam terechtgekomen.

Mijn moeder werd in 1942 in Auschwitz vermoord, mijn leven ....... ach, laat ik er maar over ophouden.

Ik had o.a. geschreven dat ik ondanks de drukte  in die tentoonstelling die middag niet veel Joodse mensen zag....

'Of die er dan als joodse mensen moesten uitzien?'

Nee natuurlijk, maar opvallend was hoeveel mensen met vragen zaten en kennelijk mij wel stigmatiseerden als Joodse, want veel vragen kwamen bij mij. 'De familie van die  vriendin ziet er ook niet uit als Joods'.......Nee, ik dus ook niet en dat heeft misschien indertijd wel mijn leven gered....

Dit verwijt zelf was dus onterecht maar ik had het misschien niet moeten opschrijven. Want zoals ik zei, het loopt weer naar vier mei en dan zijn ook mijn, maar ook andermans' zenuwen vaak tot het uiterste gespannen.

En dat is nog niet alles. Want ook dochterlief betrapte me op uitingen die ik beter  binnen had gehouden.

Het viel me altijd op, zei ik tegen haar,  dat Oost-Europese jongelui (waar herken je ze aan inderdaad, behalve aan hun taal en groepshouding),  er vaak zo gorig bijliepen en er zo grauw uitzagen. Een grauwe tint, grauwe kleren, dof haar .....grauwe uitstraling.. Bruinkool......

En ja, dat is wel stigmatiserend. Daarmee veeg je alle Oost-Europese jongeren op één hoop. Dan zien ze er allemaal zo herkenbaar uit. En dat is natuurlijk niet waar..

Zo ziet racisme er dus uit.

Ik, Erica, die altijd, vele jaren lang, actief op de bres heb gestaan tegen racisme en discriminatie in alle vormen en zelf als Joodse de verschrikkingen ondergaan heb die daarvan het gevolg zijn, begin ook te praten over negatieve (uiterlijke) kenmerken van bepaalde groepen mensen.

Racisme en discriminatie zijn menselijke eigenschappen. Ik ben dus een gewoon mens. Maar ik ben me meer dan ooit bewust van het feit dat het, sinds 1940-1945 ongewenste, ontmenselijkende, eigenschappen zijn.

En ik ben dan ook heel blij dat onze inmiddels demissionaire regering niets meer van doen heeft met een gedogende racistische en discriminerende beweging en voorman van die beweging.

Maar intussen lijkt dat racisme en die discriminatie wel besmettelijk te zijn geweest. Het wordt de hoogste tijd dat ik, dat wij ons dat meer dan ooit bewust worden.

En oja, dat vergat ik nog, woensdag 2 mei krijg ik een hartkatheterisatie.

Maar na al die dagen probeer ik nu maar verder te gaan, ik wil mijn verhalen wel kwijt.

. Zelfs het feit dat we nu echt in een crisis zitten verheelt niet dat ik  blij  ben dat deze regering demissionair is.. De gevaarlijkste man sinds Mussert  is uit deze regering. Knap zoals hij het gespeeld heeft trouwens. Toch vertrouw ik het niet. Hij is slim genoeg om nog sterker terug te komen en een grote oppositiepartij te vormen om het regeren ook na de verkiezingen onmogelijk te maken.. En nog erger, om een echte regeringspartij te worden... Je moet er toch niet aan denken...

Mijn hoop echter is dat hij zijn boek achternagaat en daar nog lang en gelukkig en zonder bewaking kan leven. Al dan niet Marked by Death.

Waar ik ook blij over kan zijn is dat de ChristenUnie niet samengaat met de SGP, iets waarover wel gedacht werd.

Maar voor veel partijloze mensen is de ChristenUnie een goed alternatief. Juist omdat ze naar hun eigen idee, godsdienst of anderszins,  geen lid kunnen worden van een andere partij. Deze  mensen zullen met de verkiezingen zeer zeker afhaken als die partij zou  samengaan met de SGP. Gelukkig zien ze dat zelf ook wel......

Vandaag was Freek de supersysop weer hier om een en ander te updaten en schoon te maken... Als ik die toch niet had!!!!! Dochterlief en hij gaan ook mee naar het ziekenhuis en brengen me daarna weer thuis. Ik heb genoeg redenen om dankbaar te zijn..

Ik had al ruim een week gedacht, gepiekerd en gewerkt aan een ander blogje.

Over deze buurt, een van oorsprong Joodse buurt is heel veel te vertellen.

In de eerste jaren van de oorlog werd dit gettogebied. Hier mochten toen alleen Joodse mensen wonen. De gracht bestond uit deze kant uit een hofje voor oude dames, het grote Israëlitische Ziekenhuis en het gebouw dat als Zusterhuis dienst deed. Aan de achterkant van de gracht ligt de Nieuwe Kerkstraat, en daar was behalve de Russische Sjoel (Synagoge), even verderop het Dodenhuisje van het Ziekenhuis., het Metaarhuisje genaamd. Daar werden de doden heengebracht en verzorgd en vandaar uit begraven.

Op de Nieuwe Kerkstraat en in de zijstraat, de Manègestraat, woonden dus ook Joodse mensen, die allemaal zijn weggevoerd. Enkele kinderen, waaronder bovengenoemde vriendin, werden ondergedoken kinderen, net als ikzelf.... en ook zij zagen hun ouders nooit meer terug.

Ik wil er niet al te diep op ingaan, ken mijn eigen emoties veel te goed.  Maar dit is de tijd van herdenking en dan komen deze dingen boven.

Om kort te blijven, alle bewoners van de hele gracht en de straten erachter werden weggevoerd, het ziekenhuis leeggehaald, de zusters opgepakt en in de vrachtwagens gegooid bij hun zieken..

......... Er zijn na de oorlog  alleen een páár zusters teruggekomen. Hun namen staan op een speciaal aanwezigheidsbord bij ons in het atrium.

We hebben altijd eerbied betoond voor al die mensen die door de duivels van destijds vermoord zijn. Eerbied  betoond ook aan het huis dat zoveel heeft meegemaakt. en ik liet mijn dankbaarheid blijken aan de woningcorporatie De Key, die de herinnering in ere heeft gehouden en de naam van het huis weer heeft aangebracht alsmede in het kort de geschiedenis en een maquette van de toenmalige gracht in de hal heeft aangebracht. Ook een koperen bordje boven de portiek verhaalt nog over de geschiedenis.

Tegenwoordig ben ik oud en moe en veel doe ik niet meer voor het huis. . Maar dit huis ligt me nog steeds na aan het hart. Er valt nog veel meer te vertellen over dit huis, maar dat heb ik al eens gedaan... Dus verder zal ik niet gaan.

Voor wie er meer over wil lezen of zien is er google: http://www.joodsamsterdam.nl/strkeizersgrnw.htm

Misschien zou ik het morgen anders schrijven...... Over het huis heb ik eerder geschreven op 18 april 2009.

Mijn persoonlijke verhaal heb ik o.a. beschreven  op 26 februari 2012 onder de naam 'Olga' en in mijn boekje Twee Vrouwen en een jas'. Daar ga ik dus niet op in.

Herdenken moeten we. De verhalen vertellen, telkens en telkens weer aan iedere generatie.

Want wie van de geschiedenis niet wil leren is veroordeeld dezelfde fouten te blijven maken.

Alleen als we alert blijven en niet meer toestaan dat er stappen ondernomen worden om onze vrijheid weer in gevaar te brengen kunnen we de Vrijheid Vieren. Zeker de generatie  die het allemaal nog heeft meegemaakt....

Daarom vertel ik het weer...........

Tentoonstelling Jodendom

Ik heb de fragiele jasmijnplanten maar weer binnen in het atrium gezet. Er wordt weer vorst verwacht. De andere aanplant zal het wel redden.

Vandaag was weer een zondag zoals andere. Stil, veel slapen, veel aan de computer gezeten, mail beantwoorden en doorgeven....en vooral: thuis blijven want er was geen doel om naar buiten te gaan. Slapen is heerlijk, dromen nog fijner, maar dat heb ik allemaal al een keer verteld.
De afgelopen dagen waren een bijkomen van de plezierige dag die woensdag was. Dat is het nadeel van een fijne dag, dat je er tegenwoordig zo lang van moet bijkomen. En er dan pas zover achteraf weer op kunt terugkomen.
Kun je het nog volgen? ;-)

Enfin, woensdag had ik met M. afgesproken, zoals gewoonlijk bij Drogisterij Erica. Een heel plezierig weerzien na de lange winter. We wilden naar de tentoonstelling 'Jodendom' in de Nieuwe Kerk. Daar zou dochterlief ons gezelschap komen houden, want ze had eerst nog andere dingen te doen. We zijn dus lekker een bakkie gaan doen bij restaurant de Nieuwe Kerk. En via de achteruitgang van dat restaurant kon je zo die Kerk in. Bij de garderobe moet je wel je rugzak en grotere tas afgeven, maar vooraf had ik de zakken van mijn jas al gevuld met de voornaamste inhoud, zijnde de portemonnaie en de betaalkaarten. En tissues natuurlijk. Want ik loop alweer een poosje rond met loopneusjes en zo, de eerste uitingen van hooikoorts.

De tentoonstelling is nu gesloten, dus ik vertel het niet om je te verleiden ook te gaan kijken. Jammer, want het was een heel grote en mooie tentoonstelling. Opvallend was wel dat ik relatief weinig Joodse mensen zag, heel veel ouderen, dat wel. Alsof ze met busladingen waren aangevoerd. M. genoot zichtbaar en er was veel dat ik kon vertellen. Ook aan andere mensen trouwens. Een Thoramantel kan zo mooi zijn, maar de torens stonden apart. Die torens met hun blijde belletjes. En dan vertel je dat - en hoe - die dingen bij elkaar horen. Dat was ook leuk om te vertellen ja. Maar dochterlief bleef maar weg... ;-( Uiteindelijk ging mijn mobieltje af...(jawel, in die kerkruimte) en vertelde ze dat ze haar tas met papieren (van haar werk) en haar laptop (met haar werk) moest afgeven aan de balie en dat niet deed. Dat vertikte ze terecht, maar we hadden daaraan dus moeten denken. Nu zou ze op ons wachten bij weer het restaurant. Jammer. Want een tweede kans was er niet....

Maar M. en ik hebben de tentoonstelling verder bekeken, zijn nog de museumwinkel ingegaan waar ik het weer niet kon laten iets te kopen... Voor dochterlief het prachtige boekje in een nieuwe uitgave van Martin Buber: de Weg van de Mens. Hoeveel ik er in de loop der jaren al van gekocht heb, voornamelijk om weg te geven.... en nu dus aan dochterlief.
In het restaurant hebben we nog een pannenkoekje gegeten, waarna we weer een beetje uitgerust een Kalverstraatje wilde nemen. Dus dat rotplein De Dam oversteken. De Majesteit zal haar enkels nog eens zwikken op die rotkeitjes die ze zo graag daar wilde hebben. Ik háát die Dam voor die keitjes.....

Maar goed, we keken wat rond in drogisterij De Tuinen en kwamen schuin aan de overkant bij De Slegte terecht. Vóór Bol.com en boekwinkeltjes.nl de grootste boekenramsj van Nederland. Daar kun je een hele middag verloren rondlopen, heerlijk. Die gaat nu samenwerken met Selexyz, moet dus veranderen... en had dus complete uitverkoop. Nou, daar hadden we nog net trek in. Dus het was heerlijk schuimen door de winkel, maar verder dan de helft van de benedenverdieping kwam ik niet en dan nog met veel moeite. De verd...ingeste vermoeidheid sloeg ineens weer goed toe. We zijn dus door een steegje naar het Rokin en naar de tramhalte gegaan maar niet voordat ik op weg naar die halte ook een poosje gezeten had. Thuis bij een koppie troost knapte ik weer even op. Dochterlief wilde niet blijven eten en vertrok, toch nog tevreden, met de tijdschriften die er altijd voor haar liggen. Voor M. en mijzelf heb ik aardappelkoekjes gebakken, met een karbonaadje erbij en groene asperges, maar dan wel uit de pot.
M. naar de trein gebracht, daar koffie gedronken en haar uitgezwaaid. En toen nog met de tram naar huis.

Kijk, voor zo'n dagje draaide ik vroeger mijn hand niet om (was dat niet de uitdrukking??), genieten doe ik er nog steeds van. Maar nogmaals verdikkeme, nu moet ik er drie dagen van bijkomen. En dat maakt best weleens opstandig.

O jongens als ik rijk was ik wist wat ik deed, ik huurde een chauffeur in en geloof me dat ik reed...... ;-))) Milieuvijandig of niet.. Een paard en wagen geeft ook rommel. Moet je elke week maar de paardendrollen zien bij de Filmakedemie, als de politie te paard is langsgeweest...

Als je toch een auto voor de deur hebt, die zonder meer je steeds haalt en brengt op de momenten die in je opkomen om te gaan..., Geen ergernissen met het huren van een Connexxionbusje.. . dat je een dag vooruit moet aanvragen, dat nóóit op tijd of helemaal niet komt opdagen, waarvoor je schriftelijke klachten moet indienen.... enzovoort enzovoort. Ik heb me voorgenomen om er geen gebruik meer van te maken zolang er nog zoveel klachten zijn. Het kost me mijn gezondheid nog eens extra als ik daarvan we; gebruik maak en dat is nog maar binnen de stad. Tja, nou je het zegt, dat is ook een manier om te bezuinigen.... het ondoenlijk maken om er gebruik van te maken...;-)
Buiten de stad lukt me helemaal niet meer... dan is het geen drie dagen bijkomen, maar ziek worden van vermoeidheid en stress.
Ik kan het niet meer aan. Oud worden is niet erg...... je gaat je neerleggen bij de beperkingen die dat met zich brengt. Maar het duurt wel even voor ik me hierbij zal kunnen neerleggen.
Goed, heb ik me ook weer eens kunnen uiten over deze zaken die me dwars zitten...... Hopelijk is er niemand afgehaakt?