Het is de afgelopen dagen maar een saaie bedoening geweest, met weinig kleur en veel nattigheid.
Er zijn wel wat dingen gebeurd intussen.
Maar of iemand anders daarin is geïnteresseerd? Dat is niet het kriterium Erica, het is voor mijzelf goed om op te schrijven.
Maandag Betty-dag.
Dinsdag bezoekerdag. Eens in de twee weken komt er een oude vriend op bezoek. We lunchen en kletsen dan gezamenlijk, tot het weer tijd voor hem is om op te stappen. Dat zijn gezellige middagen.
Volkomen onverwacht stond in de late ochtend mijn vereerde neef op de stoep. Die kwam even een ventilator vernieuwen in de computer. En meteen de rest even controleren.
De twee heren ontmoetten elkaar eerder, dus dat was wel even gezellig.
Ik moest tussentijds broodjes halen, want als die oude vriend komt, eten we altijd luxe broodjes. Het is voor mij ook een traktatie, want wie haalt er nou voor zichzelf 's morgens even verse luxe broodjes bij de bakker nietwaar…
We bekletsen tijdens die maaltijd de dingen die gebeurden. Zoals zijn nieuwe kleindochter en mijn wederwaardigheden met mijn buurman.
Meestal is de tijd te snel om.
Nog steeds houd ik alle deuren nauwkeurig op slot. Dus als ik hem weer uitlaat via de tuindeuren is dat even zoeken naar de sleutels.
Over de tuin gesproken…. Nog steeds staan hier alleen de sneeuwklokjes boven de grond. Verder nog niets. De blauwe druifjes laten een klein groen topje zien, en de gele forsythia heel kleine knopjes. Te weinig zon en te lage temperaturen. Denk ik.
Gisteren kwam onze wijkpolitieman met een collega op bezoek. Zomaar, ja. Om te zien hoe ik het maakte na die hectische weken. Ik had er verslag van gedaan en dat uitgeprint. En mijn boek gegeven. We raakten daardoor over het verleden in gesprek, mijn geschiedenis en mijn aan drugs gestorven zoon. Fijn dat ik dat verhaal ook in dit machien heb. Want het bleek toch wel de belangstelling te hebben van de politiemensen. Zij maken de andere kant mee, de verslaafden zelf en de rottigheid daarvan. Hoe een moeder dat, aan de andere kant staande, verwerkt, dat hadden ze nooit gelezen of gehoord. Ik ben blij dat ik iets terug kon doen. Al blijft het au doen om erover te praten en later door te lezen wat ik uit moest printen.
Dat bleek ’s avonds wel, toen de jonge schrijver en ik naar het huisje van buurman moesten om daar wat opruiming te houden. Zakken met wasgoed en zakken met oude kranten weggehaald. De schrijver heeft de kranten meteen naar de container gebracht en bij mij staan de zakken met wasgoed. Ik heb de komende week wel wat te doen. ;-)
Weer beneden, nog even napratend bij een kop thee met een 'gezellig koekje' merkte ik dat ik toch behoorlijk gespannen was. Niet van het gezelschap, maar die oudste zoon van me spookte nog steeds door mijn gedachten. Je denkt, het is al zoveel jaar geleden dat het gebeurde, Meer dan 22 jaar… Maar als je dat oprakelt rakel je niet alleen zijn sterfdag op, maar ook alles wat daaraan voorafging.
En wat dat met ons allemaal heeft gedaan. Het verdriet is nooit helemaal weg, maar op zulke dagen....
Vandaag is het voor de verandering grijs buiten. Maar het is droog.
Zojuist een telefoontje: het gaat weer veel minder met mijn buurman en hij moet (misschien maar voor kort?)voor de 2e keer terug naar een andere kamer.
Ik hoop vanavond wel zelf te kunnen gaan.
Verder is er nog niet veel te vertellen. Misschien morgen wel weer…
donderdag 19 februari 2009
zondag 15 februari 2009
De 15e februari 2009 is het vandaag.
Wat heb ik de afgelopen dagen uitgevoerd?
Vrijdag de 13e in elk geval niet veel. Voelde me ook niet optimaal en heb het grootste deel van de dag zitten lezen. Van een lieve vriendin in Nieuwegein heb ik twee boeken te leen. Van de schrijver John H. de Bye.
Over de genealogie en de geschiedenis van Portugese Joden in Suriname. De Bye geeft geen droge opsommingen, hij heeft er spannende romans van gemaakt, die de waarheid zoveel mogelijk benaderen. Hij is naast een goed schrijver en onderzoeker ook een geacht chirurg, die na zijn opleiding in Nederland terugging naar zijn eigen land Suriname. Ik moet zeggen dat ik over het eerste boek ‘Ter dood veroordeeld’ eigenlijk te lang heb gedaan, behalve het laatste stuk, waarin geen happy ending, maar moord en doodvonnissen de hele familie uit elkaar doen vallen. Het tweede boek, genaamd: ‘Geloof, hoop en liefde’, ligt klaar, maar ik ben nog niet veel verder gekomen dan het voorwoord.
Daarnaast en daardoor heb ik weer een stapel kranten liggen die nog gelezen moeten worden.
Dat was vrijdag de 13e. Het is maar dat je het weet, maar 13 maart valt dit jaar ook op vrijdag. Gelukkig degene voor wie vrijdag de 13e een geluksdag is. ;-)
De zaterdag, de 14e, Valentijnsdag, gaf weer mooi weer in de middag. Wat een raar land is dit toch hè. In augustus ben je gewend dat de middag regens brengt en de ochtenden nog mooi zijn. Maar in februari? Enfin, zaterdag was in elk geval redelijk weer en ik ben er dan ook even uitgeweest voor hoognodige zaken, waar ik, ook door de ziekte van mijn buurman, maar niet aan toekwam.
Dus op naar de Ferdinand Bolstraat, ook weer een gezellige winkelstraat. Ik kocht daar o.a. twee platte Turkse broden. Dat is heerlijk luchtig en puur brood.
En na daar het nodige gekocht te hebben, via de Gerard Doustraat, waar winkeltjes zijn die ik niet kende, even een stuk Albert Cuypmarkt op. Of liever àf, want via dat stuk markt weer terug naar de Ferd. Bolstraat. Met mijn rugzak vol boodschappen, o.a. 2 kg. fruit dus, naar de tramhalte, richting Centraal Station. Onderweg kon ik overstappen op mijn eigen tram.
Zit ik in de tram, belt die Bijzonder Lieve en Knappe Dochter van me op mijn mobieltje…: Ze kwam net van de Albert Cuypmarkt en wilde op de tram stappen en naar me toe komen…. Wel heb je ooit! Ik zat dus in de tram vóór haar.
We spraken af bij de overstaphalte. En het weerzien was, zoals altijd, heel fijn. We zijn samen naar mijn huisje gegaan en zij heeft weer veel werk gehad aan het instellen van wat tooltjes, zeg maar, op mijn computer. Ik heb ook de ‘warme donkerbruine stem’ weer terug, die aankondigt dat er email binnen is. Die was ik weer even kwijt.
In de keuken zijn de kapotte lampen door haar van het plafond gehaald, zodat ik weet welke lampen ik daar weer moet kopen. 2 x 30 Watt tl-lampen dus, want ik houd van veel licht. Heb ik nodig als eh…. Water of koffie…
Tenslotte zijn we gaan eten in het verpleeghuis aan de overkant, het Sarphatihuis, waar ze een goede maaltijd tegen kleine prijsjes serveren in het restaurant. En dáár kwam de volgende verrassing voorbij. Mijn ‘stiefbroer’ die er op bezoek ging. Fijn om hem nog even te ontmoeten.
Na de koffie thuis ging dochterlief weer naar haar eigen huis. En maakte ik de dag af met nog wat mailtjes en schrijfwerk. Waar ik met genoegen elk inkomend mailtje ontving met gelukkig weer mijn mooie donkerbruine stem…
Vandaag, zondag, was weer een ouderwetse druilerige en natte dag.
Maar de onrust sloeg toe, want er moést kattenvoer gehaald worden. De eerstkomende dagen kom ik daar weer niet toe. Maar echt zin om eruit te gaan?
Enfin, omdat ik er tòch uitmoest, maar (sorry, ik moest er even tussenuit, op Animal Planet was een heel ontroerend filmpje over een kat die uit een hoge boom viel, maar wonder boven wonder niet gewond was) meteen naar het Centraal Station, bij drogisterij ‘Erica’ haverzemelen gehaald voor de goede spijsvertering ;-), en verder elke A.H.-to go aangedaan om aan kattenvoer te komen. Die Albert Hein – to-go winkeltjes heb je hier overal in de binnenstad, voor de direct nodige boodschapjes, een belegd broodje of een kop koffie… Maar huisdieren, nee, daar wordt geen rekening mee gehouden. Dus na vier to-go winkels te hebben aangedaan toch maar een voorraadje kattenvoer bij mijn eigen grote Albert Hein gehaald. Ik was heel blij dat ik weer thuis was. Wat een … eh… Hollands weer was het weer weer…. Bah. Mijn kletsnatte jas en hoedje maar in de warme badkamer gehangen en gauw wat warms genomen om bij te komen.
Nah, dit weekend is ook weer voorbij. Het is hier 0.00 uur, dus tegen dat dit op de blog staat, is het weer de 16e februari. Kijk dus niet wat er onder mijn blogje staat, want die tijd klopt dus nog steeds niet…
Vrijdag de 13e in elk geval niet veel. Voelde me ook niet optimaal en heb het grootste deel van de dag zitten lezen. Van een lieve vriendin in Nieuwegein heb ik twee boeken te leen. Van de schrijver John H. de Bye.
Over de genealogie en de geschiedenis van Portugese Joden in Suriname. De Bye geeft geen droge opsommingen, hij heeft er spannende romans van gemaakt, die de waarheid zoveel mogelijk benaderen. Hij is naast een goed schrijver en onderzoeker ook een geacht chirurg, die na zijn opleiding in Nederland terugging naar zijn eigen land Suriname. Ik moet zeggen dat ik over het eerste boek ‘Ter dood veroordeeld’ eigenlijk te lang heb gedaan, behalve het laatste stuk, waarin geen happy ending, maar moord en doodvonnissen de hele familie uit elkaar doen vallen. Het tweede boek, genaamd: ‘Geloof, hoop en liefde’, ligt klaar, maar ik ben nog niet veel verder gekomen dan het voorwoord.
Daarnaast en daardoor heb ik weer een stapel kranten liggen die nog gelezen moeten worden.
Dat was vrijdag de 13e. Het is maar dat je het weet, maar 13 maart valt dit jaar ook op vrijdag. Gelukkig degene voor wie vrijdag de 13e een geluksdag is. ;-)
De zaterdag, de 14e, Valentijnsdag, gaf weer mooi weer in de middag. Wat een raar land is dit toch hè. In augustus ben je gewend dat de middag regens brengt en de ochtenden nog mooi zijn. Maar in februari? Enfin, zaterdag was in elk geval redelijk weer en ik ben er dan ook even uitgeweest voor hoognodige zaken, waar ik, ook door de ziekte van mijn buurman, maar niet aan toekwam.
Dus op naar de Ferdinand Bolstraat, ook weer een gezellige winkelstraat. Ik kocht daar o.a. twee platte Turkse broden. Dat is heerlijk luchtig en puur brood.
En na daar het nodige gekocht te hebben, via de Gerard Doustraat, waar winkeltjes zijn die ik niet kende, even een stuk Albert Cuypmarkt op. Of liever àf, want via dat stuk markt weer terug naar de Ferd. Bolstraat. Met mijn rugzak vol boodschappen, o.a. 2 kg. fruit dus, naar de tramhalte, richting Centraal Station. Onderweg kon ik overstappen op mijn eigen tram.
Zit ik in de tram, belt die Bijzonder Lieve en Knappe Dochter van me op mijn mobieltje…: Ze kwam net van de Albert Cuypmarkt en wilde op de tram stappen en naar me toe komen…. Wel heb je ooit! Ik zat dus in de tram vóór haar.
We spraken af bij de overstaphalte. En het weerzien was, zoals altijd, heel fijn. We zijn samen naar mijn huisje gegaan en zij heeft weer veel werk gehad aan het instellen van wat tooltjes, zeg maar, op mijn computer. Ik heb ook de ‘warme donkerbruine stem’ weer terug, die aankondigt dat er email binnen is. Die was ik weer even kwijt.
In de keuken zijn de kapotte lampen door haar van het plafond gehaald, zodat ik weet welke lampen ik daar weer moet kopen. 2 x 30 Watt tl-lampen dus, want ik houd van veel licht. Heb ik nodig als eh…. Water of koffie…
Tenslotte zijn we gaan eten in het verpleeghuis aan de overkant, het Sarphatihuis, waar ze een goede maaltijd tegen kleine prijsjes serveren in het restaurant. En dáár kwam de volgende verrassing voorbij. Mijn ‘stiefbroer’ die er op bezoek ging. Fijn om hem nog even te ontmoeten.
Na de koffie thuis ging dochterlief weer naar haar eigen huis. En maakte ik de dag af met nog wat mailtjes en schrijfwerk. Waar ik met genoegen elk inkomend mailtje ontving met gelukkig weer mijn mooie donkerbruine stem…
Vandaag, zondag, was weer een ouderwetse druilerige en natte dag.
Maar de onrust sloeg toe, want er moést kattenvoer gehaald worden. De eerstkomende dagen kom ik daar weer niet toe. Maar echt zin om eruit te gaan?
Enfin, omdat ik er tòch uitmoest, maar (sorry, ik moest er even tussenuit, op Animal Planet was een heel ontroerend filmpje over een kat die uit een hoge boom viel, maar wonder boven wonder niet gewond was) meteen naar het Centraal Station, bij drogisterij ‘Erica’ haverzemelen gehaald voor de goede spijsvertering ;-), en verder elke A.H.-to go aangedaan om aan kattenvoer te komen. Die Albert Hein – to-go winkeltjes heb je hier overal in de binnenstad, voor de direct nodige boodschapjes, een belegd broodje of een kop koffie… Maar huisdieren, nee, daar wordt geen rekening mee gehouden. Dus na vier to-go winkels te hebben aangedaan toch maar een voorraadje kattenvoer bij mijn eigen grote Albert Hein gehaald. Ik was heel blij dat ik weer thuis was. Wat een … eh… Hollands weer was het weer weer…. Bah. Mijn kletsnatte jas en hoedje maar in de warme badkamer gehangen en gauw wat warms genomen om bij te komen.
Nah, dit weekend is ook weer voorbij. Het is hier 0.00 uur, dus tegen dat dit op de blog staat, is het weer de 16e februari. Kijk dus niet wat er onder mijn blogje staat, want die tijd klopt dus nog steeds niet…
Abonneren op:
Posts (Atom)
