WAAROMDAN?

Ooit had ik een struikje gele kornoelje.. waar heerlijke rode vruchten aan groeiden. Jammer genoeg vonden de slakken de blaadjes lekker en de vogels de vruchten.
Waarom kun je die vruchten nergens gewoon kopen?

De herinnering aan gepofte beukennootjes is ook zoiets. Zakken vol raapten we. En legden die op de kachel om te poffen. Dan gingen ze vanzelf open. Heerlijk vonden we dat.Er zijn nu  minstens zoveel beukenbomen als in mijn kindertijd. Kopen op de markt of zo…om lekker te poffen…Er zijn er genoeg. En die vergaan maar…
Waarom kun je eigenlijk ook  al geen beukennootjes per pond kopen?

Ik heb goede oude herinneringen aan grote volle anjers in rood, roze en wit….met heel fijn groen ertussen. Ik zie dan oude glanzende meubels en kanten kleedjes op tafeltjes voor me.
Waarom kun je die anjers al jaren nergens meer kopen en vind je alleen nog kleine open anjertjes?

Ooit waren na de eerste verkoop van mijn boek Twee Vrouwen en een Jas een aantal exemplaren over. En het toen nog bestaande Centraal Boekhuis belde of ik de rest van de exemplaren wilde laten versnipperen. Ik was zo verscheurd en in de war daarvan dat ik ‘ja’ zei. Nu koop ik elk exemplaar terug dat ik via internet vind en geef ik ze alsnog weg. Ik zal nooit meer een boek maken… mijn losse verhalen zijn vrij te lezen.
Waarom heb ik toen ‘ja’ gezegd? En ze niet zelf overgenomen van Centraal Boekhuis?

En mijn boekenkasten dan? Hoeveel boeken en tijdschriften ik ook weggeef, het lijkt of de kasten nooit leger worden en de wanorde even groot blijft…
Waarom lukt het maar niet de papieren troep definitief op te ruimen en de boekenkasten netjes op orde te houden?!

Ik zie de mannen van deze tijd lopen met z.g. ongeschoren wangen. Ze lijken te denken dat dat sexy is, maar dat is het niet. Althans, ik vind dat zéker niet sexy. Een gladgeschoren gezicht, of een echte en goedverzorgde baard met of zonder snor en zonder viezigheid…dat is veel aantrekkelijker, vin dik
Waarom die z.g. slampamperige koppen met z.g. ongeschoren wangen aantrekkelijk zouden zijn???


Door de oorlog (mijn Joodse moeder werd vermoord in Auschwitz)  kwam ik in een kindertehuis waar ik mijn hele jeugd heb doorgebracht. De bedelpartijen op de radio (er was nog geen tv toen) voor geld en goederen voor die arme, verwaarloosde kinderen in ons tehuis deden me het schaamrood naar de kaken stijgen. Elk jaar weer. Nu zijn er dan die bedelpartijen voor ‘het vergeten kind’ en nog steeds en weer voel ik de schaamte en de vernedering van toen. Hoewel ik zelf  geen arm verwaarloosd kind was en mijn vader behoorlijk  betaalde voor mijn onderhoud en scholing en hij kocht zelf mijn kleren. Maar welk kind vindt het goed en plezierig zo genoemd te worden??
Waarom voel ik schaamte en heb ik dat gevoel van vernedering en boosheid bij dit soort bedelarij? En doet de zelfvoldaanheid over eigen goedheid van de goede gevers me de kiezen die ik nog heb op elkaar klemmen….

We naderen weer november… En ik voel de huiver van de winterduisternis letterlijk en geestelijk dichterbij komen. Het oude en nieuwe verdriet om de herinnering aan allen die ons juist in de maanden oktober en november verlieten. Maar vooral om mijn zoon die ons nu al 30 jaar geleden achterliet op gekkendag. 11 november. Als de carnavalstijd officieel begint. Het toeval van juist die dag, is wat de herinnering extra bitter maakt. Al mijn herinneringen aan die tijd eindigen met een groot
Waarom?!

Ik ben nu een oud mens en zou dit soort vragen eigenlijk niet meer moeten hebben. Maar ik heb ze nog steeds.
Misschien een duidelijk sein dat ik echt oud ben… Want kinds ben ik nog lang niet. Voor kinderen is het normaal en gezond om overal vraagtekens bij te zetten en soms onafgebroken te vragen:
Waarom dan?
.

Maumau en het Kattenvrouwtje

Maumau en het Kattenvrouwtje.

Maumau, de poezen en het 'Kattenvrouwtje'.

10 Maanden geleden, in januari 2014,  schreef ik over het onderstaande. Niet in de weblog, maar zomaar als verhaaltje. Nu schrijf ik weer over die kat van me, en zijn omgeving, maar nu wel voor mijn blogje:

Maumau achtte zich blijkbaar als ‘man’ dominant over de vier poezen die hier over het terrein rondlopen en verdedigde zijn territorium uit alle macht. Vaak zitten twee veel kleinere poezen uitdagend op het terras op hem te wachten. Willen ze vriendjes met hem worden? Ik denk het niet, waarschijnlijk voelen ze zich met z’n tweeën opgewassen tegen mijn veel grotere  kater. Dat    blijkt telkens als Maumau zich door het kattenluik  moet wringen om naar buiten te gaan.

10 Maanden geleden gebeurde het volgende in onze tuin.

Een buurtkat heeft zich gillend uit de voeten  gemaakt.  Wat zou mijn kat haar (een poes ja) aangedaan hebben, waarschijnlijk hebben ze elkaar wel bezeerd, ben ik bang.

Even later komt hij binnen... dikke staart glorieus omhoog..... klimt schreeuwend op de tafel en gooit een beker met koffie om....Zucht....  Hij moet altijd iets van de tafel gooien of omgooien...  je zou bijna bang worden, maar hij schrok er zelf van en maakte zich uit de voeten naar de gevulde voerbakjes. Pas als de tafel leeg is, springt hij erop om zich  te laten kammen en borstelen. En een beetje te kroelen, waarna hij mag rennen en springen naar 10 snoepjes. Hij weet dat al zo goed dat hij na het tiende snoepje wegloopt. Nog voor ik mijn handen kan laten zien en 'op!' zeg. Dat is zo onze avondlijke routine.  Weer naar buiten en een uurtje later weer naar binnen en dan is de avond van hem. In zijn mandje bij de tikmachine of op de tafel als ik de krant wil lezen of tv kijken….Hij is de baas en dat wil hij tonen. Maar dat kan ik ook hoor… ;-)

 Het lijkt soms nog steeds een wild, amper gedomesticeerd dier.... maar zo was hij niet altijd Hij kwam hier als een wat schuwe kat die zeker niet vocht. Voor mensen is hij nog steeds wat schuw, maar dat territorium heeft hij zelf geschapen hier.

 De telefoon gaat en omdat ik blijkbaar niet luister naar zijn mee-mauwen (weet hij veel dat ik niet tegen hem maar tegen dat ding praat) gaat hij zich weer krullen op mijn bankbed. En als ik plaats neem bij de computer gaat hij in zijn mandje en ook  bij de computer liggen.

Tot de telefoon zwijgt en hij bij mijn voeten komt zitten en zachtjes jengelt om weer naar buiten te mogen. Ik geef toe, zet de deur open, doe het luik open zodat hij weer naar binnen kan als het hem uitkomt. En weg istie.... En ja hoor, nog geen vijf minuten later klinkt het kattengezang dat een vechtpartij inluidt..... er is een kat op zijn territorium... En als die niet binnen afzienbare tijd verdwenen is.... Ik roep, maak hem bekende geluiden, ga naar buiten met een stok om die zo nodig als verlengstuk van mijn arm te gebruiken.. Of hem naar binnen te loodsen.... nooit om mee te slaan nee.. ,  maar natuurlijk hoort hij me pas als ik vlakbij ben. Hij vliegt voor me uit......  niet naar binnen, maar naar een andersoortig struikgewas. Ik geef het op, het is koud. Eenmaal zelf binnen volgt Maumau me kort daarna (heeft- ie toch gewonnen!) en ik sluit het luik. Hij komt er voorlopig niet uit. Heel schuldbewust lijkt hij nu te zijn. Kruipt niet bij mij op de tafel, maar rolt zich weer op tegen de kussens van de bedbank. Wat kan ik anders doen dan hem een poos totaal negeren..... zo doe je dat nou eenmaal met een stoute kat.

Het is een subtiel evenwicht der machten... ;-)

Als ik ga slapen moet ik het luik wel openzetten.... dan is de macht aan hem en de hele nacht loopt hij in en uit, tot over negen uur  in de ochtend als het hem belieft om echt binnen te komen.   En zijn welverdiende dagrust te nemen. 

 Heeft hij dan gevochten? De Grote Baas zal het weten.......

Dit heb ik te danken aan het 'kattenvrouwtje' dat in het verpleeghuis De Wittenberg woont. Zij zit sinds een paar maanden elke middag een paar uur de katten uit de buurt te roepen, te voeren en tegen ze te praten. Mijn Maumau mocht ze niet. Vanaf het begin. Maumau zag er te goed uit dus had ze er niets aan te verbeteren blijkbaar. Maumau is een dominante kater. Maumau is ook niet knuffelig voor vreemden als hij buiten is. Die ontloopt hij. Ze scheldt hem uit, jaagt hem weg...  en mij ook. Want 'ik lok háár katten binnen' (geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt andere katten te lokken, laat staan vreemde katten te voeren) en mijn kat wil altijd vechten met háár katjes. Ja, hij is een grote sterke kater.

 Het Kattenvrouwtje.

Dat ze er door haar houding t.a.v. de katten zelf voor gezorgd heeft kun je haar niet  duidelijk maken,   dat begrijpt ze immers niet. Haar schelle stem klinkt door de tuinen als ze 'haar' poesjes roept. En ze moet ook wel hard roepen, want het zijn geen straatkatten, maar ze  behoren aan de bewoners van de huizen aan de andere straat. Die katten komen op Maumau's  territorium en hij wordt daar zelf weggejaagd. Die andere katten worden met lieve woordjes gelokt en krijgen lekkere hapjes en hij mag daar niet bij zijn. Kattenvrouwtje gooit met steentjes en takken naar hem, schreeuwt als hij zijn plaats en deel opeist en die andere katten aanvalt. Ze komt zich bij me beklagen en staat in mijn tuin te schreeuwen, zodat ik haar - alsof ze een kat is - moet wegjagen.

Ik heb twee keer de dierenarts moeten laten komen omdat Maumau zo toegetakeld was... maar zij is helemaal van de kaart als 'haar' katjes worden aangevallen.

Ik kan nog amper rustig door die tuin  lopen. Ze zit daar, schreeuwt tegen me dat ik weg moet zijn, moet doorlopen....dat mijn kat..... enzovoort....

Hoe lang dit nog gaat duren? Ik heb er geen flauw idee van. Maar Maumau en ik worden hier niet gelukkiger van, dat is zeker, schreef ik tien maanden geleden.

Als het nou mijn eerste kat was en ik geen ervaring had... maar ik heb sinds meer dan dertig jaar katten. Maar dit heb ik nog nooit meegemaakt.

Inmiddels zijn de toestanden gelukkig veranderd. ;-) Vrouwtje is, dement en wel, naar een ander verpleeghuis gebracht.  Maumau is eindelijk een luie hètkater die overdag minstens een halve dag slaapt en in de nacht de grote tuin tot zijn territorium heeft. Want die andere katten zijn geen zwerfkatten, die zijn in de nacht in hun respectievelijke huizen.  Toen het kattenvrouwtje hier wegging zijn de katten gevangen door   mensen van de dierenambulance, (die van mij was toevallig thuis… ;-) nagekeken en zo nodig gechipt en teruggebracht, want het waren dus geen zwerfkatten, was ook hen gebleken. Kattenvrouwtje weg, komt een doodenkele keer nog met een zak voer aan.. maar er zijn andere mensen die de katten nu voeren.  Nou ja, zij vinden dat leuk, de katten ook en de eigenaren hebben veel minder kosten nu. En Maumau heeft de nacht alleen voor zichzelf en komt tegen de ochtend luidruchtig binnen om zijn komst te melden voor hij na een paar hapjes in zijn mandje rolt en de eerste helft van de dag diep slaapt. Zachtjes knort als ik hem aanhaal… In de namiddag gaat hij dan bij het luik zitten en naar buiten kijken of er indringers zijn. Ik heb geen vensterbanken waar hij op kan zitten… Als hij iets ziet bewegen wringt hij dat grote dikke lijf door het luik en gaat achter de indringer aan. Hij brengt geen prooien meer thuis gelukkig. Maar met de buurtkatten is het nog steeds niet helemaal goed, als die op zijn territorium zitten…. Ik maak me niet meer ongerust daarover, het is  ook daar een redelijk evenwicht der machten. Er is rust in huis gekomen.