De hoogste tijd.

Als ik niet de discipline blijf opbrengen om tenminste eens per twee dagen, maar liefst elke dag, te schrijven, gaat het mis. Dus geef ik mezelf op mijn lazertje (waar zit dat?) want het heeft veel te lang geduurd.

Waar was ik gebleven? Woensdag de laatste? Ojé…. Wat ben ik achter hè..

Had ik verteld wat ik, behalve dat boek voor mijn dochter, mee terug heb genomen? Een standaardje voor op het aanrecht om een pollepel rechtop in te zetten, voor 25 cent. Meer was er niet van mijn gading.
Maar omdat ik me kostelijk amuseerde ben ik er toch een hele tijd gebleven. Het personeel van zo’n winkel, fantastisch gemotiveerd, heel enthousiast. Het viel me meteen bij het binnenkomen al op, omdat de manier van praten daar zo te horen, de laatste tijd heel anders is. Men ‘spreekt’ net zoals de voorste cassière aan het eind van het programma ‘Man bijt hond’… heel bijzonder. Zo vóór in de mond met geprononceerd, speciaal bekkie, waar je als toehoorder je tong van in je wang steekt om niet te lachen. Niet om iemand uit te lachen, maar omdat het zo geestig klinkt.

Donderdag was het Hollands herfstweer, blauw, dondergrijs, zonnig en hoosbuien.
De tuinvrouw, Petra, kwam, maar kon weinig beginnen omdat het al snel na haar komst inderdaad begon te hozen. Niet haar schuld, dus ik heb haar maar gewoon betaald… Ze leeft er tenslotte van.

Ik had donderdag een hele boze buurman, die vaak van een kakkerlak een dinosaurus maakt. Of van een mug een olifant. Gelukkig kan ik het goed met hem vinden en ging het niet om mij, maar om een andere buur, die altijd zeurt over een raampje in de hal dat open moet of juist niet open moet. Momenteel mag het dus niét open van haar. En ze heeft zich al een tijd geleden in haar hoofd gehaald dat kou of warmte van ons atrium (de binnenhal) dóór haar (gecapitonneerde) deur haar woning binnenkomt. Maar Buurman en ik hebben voor onze voorkamer geen andere luchtverversing dan dat éne raampje dat van haar niet open zou mogen. Het loopt hoog op ja. Zo zeer dat de MW-er van de woningbouwcorporatie erover komt praten. En toén ging die buurvrouw op vacantie………
Jaja, het is spannend wonen hier hoor. Vergis je niet.
Nee, ik maak me er zelf niet druk over, tot frustratie van Buurman. Ik kan mijn schouders nog steeds ophalen ja. Buurvrouw wordt oud en verveelt zich. Denk ik maar.

Poes heeft zich weer naast me, op de armleuning van mijn stoel, neergezet en bedelt om een kusje. En dan legt ze haar kopje tegen mijn arm om me in mijn arm te ‘horen’ tikken. Doet ze graag. Dan zit ze doodstil tegen die arm gedrukt.

Vrijdag: de fysiotherapeut. Dat heb je soms als je oud wordt. Het hoort er een beetje bij. Ik mopper niet, mijn been en mijn voeten zijn het enige dat het een beetje laat afweten. Dus ik mag niet mopperen… Niet dat ik het niet zou willen…….. maar het màg nou eenmaal niet.
;-)))
Mijn Betty heeft een kleinzoon gekregen. Dus na de fysio op de tram gestapt en een babyjasje gekocht. Een mini houtje-touwtje jasje in camelkleur. Lichtbeige fleece, zó leuk.
En omdat ik toch in de buurt was maar meteen de boodschappen voor het weekend meegenomen. Hoefde ik er vandaag niet uit.
Vandaag, zaterdag, alleen even bezoek van broer Henk. Gezellig zitten kouten, dat wel. Altijd leuk als hij komt. Verder is het krantendag geweest en voor morgen ligt er nog wat aan kranten te wachten.
Verder valt daar niks over te vertellen.
Dus morgen maar de zondag vieren en zien dat het weer maandag wordt. ;-))))
Lekker rustig weekend houden…. Want volgende week wordt het, voor mijn doen, weer druk.

Vandaag is ook weer voorbij.

En gisteren was één van de twee dagen die nu voorbij zijn en geteld kunnen worden bij de ontelbare die al voorbij gegaan zijn in dit leventje.

Gisteren was dus weer een miezedag. Donker, nat, winderig…en ik had geen afspraken buiten de deur. Erg hoor. Want een ouder mens (las ik vandaag weer eens) moet minstens 20 minuten per dag buiten doorbrengen om aan zijn/haar portie vitamine D te komen. Zoals ik tegen mijn mailvriendin zei: we moeten de levertraan weer tevoorschijn halen. Tegenwoordig hoef je niet zoals in onze kindertijd een hele lepel levertraan te slikken gelukkig… Mijn kinderen kregen druppeltjes op een klontje suiker….. en voor de jongste was er al een oranje drankje, dat niet eens heel vies was, om de AD-voorraad op peil te houden. Tegenwoordig heb je aan een pilletje of een capsule met AD-vitamines genoeg. Dus: de R is in de maand, al een hele tijd trouwens. Ook voor ons ouderen dus.

Er waren wat spanningen in huis. Mijn buurvrouw kan goed zeuren, en omdat ze geen gelijk krijgt met haar gezeur en we haar mentaal niet kunnen bereiken om te begrijpen waaròm ze geen gelijk krijgt…. ging ze bij andere buren zeuren. En daar werden Buurman en ik dus door anderen op aangesproken. Met weer als gevolg een hele boze Buurman waar ik veel tijd bij nodig had om hem weer te kalmeren… Het muisje krijgt nog een staartje als ik Buurman moet geloven, maar dat zien we tegen die tijd wel. Ik heb me er in elk geval van gedistantieerd. Het sop was voor mij de kool niet waard.
Rare uitdrukking. Je gebruikt toch geen sop om de kool te wassen? De Maatschappelijk Werkster van de woningbouwcorporatie komt in elk geval over twee weken bij mij praten. Tenslotte ben ik lid van de bewonerscommissie……dus toch een beetje verantwoordelijk.

En omdat ik toch thuis moest blijven heb ik grote schoonmaak gehouden in mijn plaatjes en foto’s op internet. Scheelde achteraf meer dan een gigabite. Dus de moeite wel waard.
Met een half oor geluisterd naar het drama van Putten. De grootste gerechtelijke fouten van Justitie sinds jaren, met volle medewerking van de plaatselijke politie. Daar is weinig veranderd sinds 1940 hè... Veel foute mensen die bij de politie gaan, nog steeds. ;-(((
En naar de film ‘Karakter’ gekeken. Indrukwekkend, prachtig vond ik hem. Heel goed.

Vannacht niet geslapen. Voelde me niet erg lekker. Maar vanmorgen weer fit gelukkig. Dat heb je soms na één slapeloze nacht. Een extra portie energie.
Dus vanmorgen maar opgestaan zodra het licht werd. En op mijn dooie gemak alles ongestoord gedaan wat er gedaan moest worden. Dat is plezierig.
Vanmiddag de warme mantel maar weer aan, de rugzak om, de wandelstok mee. Om het been te ontzien, maar ook een beetje ijdelheid hoor. Het staat me goed. En in de tram wordt meer rekening met je stok gehouden. ‘-))))))
Ik moest naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, bloed prikken. Of je nou ’s morgens komt (als er voornamelijk ‘nuchter’ bloedprikken is, of ’s middags, het is er meestal erg druk. Maar als je eenmaal aan de beurt bent (nr. 247) is het verder zo gebeurd. Als er tenminste een adequate prikster zit en die zat er vandaag….

Uit het ziekenhuis even langs de kringloopwinkel in de buurt. Daar vond ik een fotoboek over het geboortejaar van mijn dochter. Jammer genoeg niet van mijn zoon. Toch niet helemáál voor niets gegaan dus.

In de tram terug stapte een grote lading Italianen in. Dat was vandaag en daar dus de hoofdmoot van toeristen. De vorige keer was het in een andere week een lading Oost-Europeanen, ik kon de taal niet verstaan, maar hoorde dat dus nog wel. Ze hebben altijd een soort… ja, hoe noem ik dat… een soort aura om zich heen dat aan bruinkool doet denken.
Met grauwe gezichten en glansloze haren en kleren die ook al zo grauw zijn en buiten de mode vallen…. Zo’n grauw-geestelijke indruk maken ze ook altijd op me. Kunnen ze niet helpen nee. Maar het is wel herkenbaar, zoals de fleurige lichte kleding en modieuze schoenen en vooral de druk gesproken taal de Italianen herkenbaar maken. Om maar twee groepen toeristen te noemen.
Dat was dus de dag van vandaag. Die nu weer voorgoed voorbij is. Weer eentje van de – ik heb het even uitgerekend voor mijn plezier – 26.706 dagen of nachten…. Wel iets anders dan voor een 18-jarige, die heeft er ;-)) nog maar 6.576 opzitten.
Toch wat hersenwerk verricht vanavond he… dus deze dag is niet zomaar vergaan.