Allerhande...

En weer zijn er een aantal dagen voorbij. Soms realiseer ik me dat elke dag in het leven er eentje is, die voorgoed voorbij gaat en geen mogelijkheid geeft om iets dat niet zo goed ging, over te doen. Vandaag is het laat in de avond van 22 november 2010. Nog een kwartier en dan is deze dag ook weer voorgoed voorbij en er is geen kans meer om op die dag iets goed te maken dat fout ging. Gelukkig is er voorlopig nog zicht op betere dagen voor me met kansen om fouten goed te maken.
Laat ik maar ophouden met filosoferen hierover. Je blijft toch een mens met zwakheden en fouten nietwaar? En ik heb mezelf al zo lang geleden geaccepteerd voor wat en hoe ik ben….Met alle fouten en zwakheden erbij. Volmaakt worden is een illusie.

Afgelopen zaterdag was een moeder-dochterdagje. We hadden afgesproken bij de tearoom van de Bijenkorf. Altijd gezellig om er even een bakkie te doen. Zij dus thee en ik koffie en een flesje water, want dat had ik niet bij me. Even rondgedold op de muziekafdeling en gezocht naar een nieuwe rugzak. We zijn beiden rugzakdragers, maar die van mij is hopeloos oud. Ik moet er dus wel een hebben met een zakje aan de rugkant. Dat de portemonnaie veilig tussen rug en rugzak zit dus.
Ik slaagde met de film Mamma Mia en seizoen 5 (geloof ik) van de Inspector Lynley’s Mysteries. Zijn momenteel in de reclame, en de verleiding was levensgroot om er nog een paar te kopen. Maar…. die heb ik weerstaan.
Ook de verleiding om een lekker parfummetje te kopen……Zucht….
Het werd al wat schemerig toen we het Damrak overstaken en op de tram stapten op weg naar het Spui. Waar we lekker gingen eten bij het Indonesisch Restaurant Kantjil en de Tijger. Simpele rustige inrichting, goede en beleefde bediening, het eten was uitstekend en zoals altijd in zo’n restaurant, veel te veel. Het glas Palmbier viel lekker.
Moe was al moe en moe was niet zo hongerig. Er bleef dus veel staan van de nasi Rames Koening en in een vreemd restaurant vraag je niet om een doggiebag. ;-))))
Op ons dooie gemak teruggelopen naar de Nieuwezijds Voorburgwal, het gebouw van Betty Asfalt. Waar Paul Haenen bijv. in al zijn hoedanigheden optreedt. Maar vanavond waren er twee jonge cabaretiers met hun afstudeerprojecten. Het gebouw heeft trouwens een heel gezellig café waar we vooraf en in de pauze nog wat tijd doorbrachten en snel aansluiting kregen met jonge mensen.

De voorstelling zelf was opzienbarend. De jonge vrouw had haar eigen persoonlijke (pleonasme, ik weet het) programma. Alles draaide om haar lesbisch zijn. Prima hoor, maar het was, behalve heel leuk, ook tamelijk persoonlijk en wat …. Grof. En er waren kinderen bij. Geeft niets, maar ik weet niet of die het ook leuk vonden. In elk geval een leuke voorstelling. Het was een klein intiem zaaltje met een goede akoestiek. Niet helemaal gevuld, maar wel voor het grootste deel.

Het tweede gedeelte (na de pauze in het café dus) werd ingevuld door een jongeman die ik, als hij niet voortijdig totaal instort, een grote carrière voorspel. De jonge vrouw heette Sabine Balk en de jonge man was Jorrik Hartemink. Onthoud die laatste naam maar.
Dochterlief had hem ontmoet tijdens een workshop ergens in het hoge Noorden. En was zo in hun mailinglist terechtgekomen. Vandaar de uitnodiging. Het programma van die Jorrik is me bijgebleven. De rode draad in zijn optreden was de kleine bange jongen die toen hij naar bed moest schreeuwde om een lichtje. Vanwege boze dromen en enge mannen. Nou dat toonde hij, een enge man te zijn, want elke rol speelde hij natuurlijk zelf. Wat een intensiteit, hij ging totaal op in zijn rollen en veranderde niet alleen in zijn gezicht maar in zijn hele lijf in een enge man, een duivel bijna. Er waren dan ook echt spannende scènes bij, waarbij hij goed bijgestaan werd door ‘ een stem uit de zaal’ die meedeed,
Enfin, het was indrukwekkend, zo zeer dat dochter en ik na afloop opstonden bij het applaudisseren. Aangezien we bijna vooraan zaten kon ik niet zien of anderen dat ook deden, maar ik dacht van niet.
Die jongen heeft een rubber lijf, broodmager en verschrikkelijk beweeglijk. Ik denk dat hij zichzelf wat meer moet ontzien, goed voor zichzelf moet zijn wil hij dit vak langer vol kunnen houden. Een enorm talent, dat wel. Maar hij zelf verdwijnt in zijn act.
Enfin, het was een fijne avond. Dochter bracht me thuis en ging bijna meteen daarna weer terug naar haar eigen huis. Ze vertrouwt me niet zo laat op straat ;-))). Nee hoor, maar hoe ouder ik word hoe meer de rollen toch worden omgedraaid. Vroeger mocht zij ’s avonds niet alleen over straat vanwege slechte mannen…. Nu mag ik ’s avonds laat om diezelfde reden niet alleen over straat.

Gisteren, zondag, een tamelijk rustige dag gehouden. Alleen had ik beloofd een hoofdstuk voor iemand te corrigeren en dat, had ik gezegd, zou dit weekend klaar zijn. Dus heb ik tot over enen aan de tikmachine gezeten om het klaar te krijgen. Maar toen kon het toch verzonden worden.
Nu wacht hoofdstuk 3 op me. Hoofdstuk 2 had ik wel klaar….. Maar hoofdstuk 1 was misgegaan bij de verzending. ;-)

En vanmorgen was mijn onvergelijkelijke neef er weer. Gisteravond was er wat paniek omdat Betty’s laptop heel moeilijk ging doen. Vandaag was ze hier bij mij en dus werd verordonneerd dat ze de laptop zou meenemen Dan zou neef er hier naar komen kijken.
Enfin, ik heb ook een computer met foutjes…;-).
Dus onvergelijkelijke neef Freek is ruim vier uur hier bezig geweest.
Kan dank groot genoeg zijn voor deze mens die altijd voor iedereen klaar staat????

Dat ik aan het einde van deze dag behoorlijk moe was, ook van het afgelopen weekend, is te begrijpen, denk ik. Zo moe, dat ik, toen ik alleen was, even op bed neerzeeg ;-) en dik twee uur sliep.
Waarna de avond kon beginnen. Alle mails waren blijven liggen en er was heel veel te lezen en door te sturen. Dat doe ik heel graag hoor. Maar nu zijn de laatste mails doorgestuurd en ga ik weer aanstalten maken om te slapen.

Oooh, heerlijk bed…

Il est cinq heures, Paris s’ eveille……,

dacht ik vanmorgen om 5 uur en besloot maar op te staan.
Een doorwaakte nacht is geen drama, maar je wordt er zo ongedurig van. Dan houd ik het niet uit in bed. Om vijf uur was het dus welletjes en ben ik maar aan de gang gegaan.
Inmiddels is poes Pika ook ontwaakt en heeft zich poezig uitgerekt. Ze heeft eten gehad en zit nu zo naast het toetsenbord dat ik haar bij elk gebruik van de muis moet wegschuiven. Maar ze laat zich niet wegjagen.

De afgelopen dagen waren grauw en grijs. En vandaag zal het niet beter zijn. Ik heb het lichtscherm maar weer tevoorschijn gehaald dat ik deze verjaardag van mijn dochter gekregen heb.

Een paar dagen niet geschreven….ik weet het. En ik heb de mogelijkheid tot reageren weer weggehaald. Het is niet leuk als je als commentaartje te horen krijgt dat je een parasiet en een kakkerlak bent omdat je de jaren dat je door je oorlogstrauma’s was ‘afgekeurd’, hebt gebruikt om toch nog zo veel mogelijk voor andere mensen te kunnen betekenen.
Het is dat ik de persoon die dat doet, wel ken, ook van naam… maar toch blijft het een demotiverende, want onverdiende schok. Maar ze blijft wel lezen.

Maar goed, zucht… de dagen worden korter, de donkere dagen voor Kerstmis zijn begonnen en die zijn letterlijk donker. Hier brandt de hele dag licht, boven mijn ramen hangt de vloer van een groot balkon. Dat neemt veel licht weg. En als de zon nog gaat schijnen blijft die achter de huizen aan de overkant, want ik heb een benedenwoning. Dat zonnetje komt pas begin maart weer tevoorschijn. Toch mag ik niet mopperen… want ik heb een tuintje. En kijk uit op de grotere tuin.

Het zijn verder ook saaie dagen. De boodschappen moeten gedaan worden, maar als dat niet het geval is heb ik ook geen reden om lekker naar buiten te gaan. Wandelen zou moeten ja. Maar de energie is er even een beetje uit. Niet om te tikken en daar gaat dan een groot deel van de werkzame uren mee voorbij.
Als de gemiste slaap me vandaag niet overvalt wil ik er vandaag weer op uitgaan. Je weet wel: hoofd leeg – benen zwaar…

In mijn archief vond ik een al oud versje dat ik ooit gemaakt heb en hier veilig wil stellen. Literair van weinig waarde, maar op een andere manier misschien toch wel:

Als ik geleefd heb, maakt het dan verschil
dàt ik geleefd heb?
Heeft het voor anderen ook verschil gemaakt
hoé ik geleefd heb?

Hèb ik geleefd? Gegeven en ontvangen
heb ik meer dan alleen geduld -
ook liefgehad?
Ja, ik leed lief, meer dan ik géven mocht

Misschien dat de warmte van die liefde
de herinnering langer doet nagloeien…
Want herinnerd blijven is één doel van leven.
Een ander doel is iets na te laten dat zonder

jou niet bestaan had, dichtbij of veraf. Want:
Wie een mens doodt, doodt een wereld en
Wie een mens redt redt een wereld en
Wie mensen liefheeft geeft warmte aan een wereld.
------------------
Nouja, voor wat het waard is dan maar…;-)

Komt het nou omdat ik oud geworden ben, dat ik de acties waarvan ik vroeger vond, dat ik daaraan moest meedoen, nu zo relativeer? Eh… wat een lelijke zin is dit… Nou, toch maar laten staan.
Ik denk hierbij aan de acties in Duitsland tegen het vervoer en het opslaan van kernafval. Je kunt willen dat het niet gebeurt, en het allemaal zo lang mogelijk ophouden. Maar het gebeurt toch wat je ook doet. Waarom dan op deze manier actievoeren?
Heeft het niet meer zin om ver te voren te protesteren en ook schriftelijk actie te voeren? In ons land bij voorbeeld tegen vreemdelingenhaat en homofobie, tegen antisemitisme en milieuvernietiging. Ik vraag me af of schriftelijk overal je mening neerleggen op elke manier die onze tijd maar biedt, niet meer invloed heeft dan de manier waarop nu nog steeds ‘Aktie – Aktie’ gevoerd wordt. Soms op zo’n manier dat de M.E. erbij moet komen en gewonden kunnen vallen. Soms alleen in bijeenkomsten waar verder niets gebeurd dan wat toespraken houden en dan gaan de mensen weer naar huis… Is dat wel zinvol als je weet dat je op deze manier toch het onderspit moet delven?
Of is actievoeren (zoals bij voorbeeld door krakersgroepen), een spel dat tussen mannen gespeeld wordt in plaats van echt oorlog te voeren. Het lijkt er soms op he. Ik vraag het me echt wel eens af. Helemaal mee eens, alles beter dan echte oorlog ja.

Enfin, dit zijn van die gedachtenkronkels die in een nacht zonder slaap zo door je hoofd spelen……