Sprookje.

Bij gebrek aan (nog steeds) inspiratie wil ik vandaag een oud sprookje op mijn weblog zetten.
Ik heb het opgepikt uit mijn eigen archief, en het is weleens geplaatst in een mailgroep.
De enige aarzeling is in welk dialect ik het zet…
Laat ik het maar op z’n oud-Mokums doen dan..
Ik hoop dat iedereen die dit leest er plezier in heeft, zoals ik dat altijd gehad heb.
Met dank aan Katrien zl.

De Jordanese versie van de Wolf en de zeven geitjes.
Der wasse es seve gaatjes en een moedergaat.
Op een goeie dag mos de moedergaat nar de marret en se see teuge der koters: ‘jonges, moe mot effe weg, haol nou gin gaantjes eut en aas de wollef komp seg dan asdatie de rambam ken kreige’. ‘Nou moe, das for se ouwe krent’, seeie de gaatjes.
Efaan, de ouwe gong naar de marret en de kleintjes gonge spelletjes doen.
Totdatter an de deur wier geklopt. ‘Wat mot je’, seeie de gaatjes die al dochte datet de wollef was. ‘Doe ope, koters’, see de wollef die buite sting en de boel wou vernachele. ‘Je suster’, seeie de gaatjes, die hoorde dat et de wollef was. Effe later kwam ie terug en see met een frauwestem datse de deur ope moeste make. ‘Steek je poot es onder de deur dor’, seeie de gaatjes. Afijn, de wollef snapte dat ie faut gong as ie se hanneke liet sien . Hij dauwde se jatte in de meel om se wit te late schijne en toen de gaatjes weer froege om se pote te late sien dochte se dat alles jofel was. “Goeie soep, jonges, ope die deur’, seeie se. De wollef kwam binne en see:’ Nou hep ik jullie an je start, fuile lillike stinkers’. En hij frat se allemaol op.
Maar ein gaatje was toch so link om in de klok te duike en bleef dar sitte tot de ouwe savos harstikke in de lorum thuis kwam. En toen de klaane see dat die peswollef die andere ses in se muil had gedauwd pakte de ouwe een neif en gong met het klaantje naor het hol van de wollef die met een folle pens foor Pampus op se flooiebunker lag te snurreke. “Hep jij me kinders
opgefrete, misbaksel’, riep te ouwe. ‘Hoe kompieterbij, ‘k heb gin poot buite de deur geset’, see de wollef die wakker schoot en se eige niet kon verdedige. ‘k Heb et sellef gesien’, see de klaane, ‘hij lieg die-ie bars’.
Efaan, om kort te gaan, de ouwe snee met se neif de buik fan de wollef ope en de ses gaatjes spronge deruit. En hij douwde de bast van de wollef fol met steine en keilde em gelaak het majum in.
En de gaatjes leefden nog lang en gelukkig. - Aomen.