Gedachten boven de soeppan

Terwijl het vlees in de soeppan stond te trekken tot een heerlijke bouillon las ik nog even de laatste blogjes door. En het schaamrood stond op mijn kaken. Want zelden heb ik zo slordig geschreven en ook met de spelling- en grammaticacontrole deed ik mijn werk niet goed. Normaliter geeft die in Word rode streepjes waar ik fouten maak en ik heb nu blijkbaar niet opgelet. Ik schaam me.
Voortaan moet ik maar weer wat preciezer te werk gaan.

Eigenlijk is er nog niet veel te vertellen. Mijn overbuurman heeft, door toedoen van een van onze lieve buurvrouwen, een arm vol blauwe plekken. Hij moet veel bloedverdunners slikken en dan krijg je al snel een onderhuidse bloeduitstorting. Doordat buurvrouw zo onhandig manoeuvreerde werd ook de armleuning van buurman's scootmobiel er af geslagen. Een bijna huilende overbuur aan de telefoon. Ik denk dat die buurvroúw boven nog zit te trillen..;-)

Het is prachtig weer momenteel, een bijna blauwe lucht. Wat gesluierd, dat wel. Maar ik heb echt lekker even zonlicht ingedronken op mijn terrasje. Meteen maar van het plezier daarvan ook een deugd gemaakt en de bezem erover gehaald. Nog even en de zomerbolletjes kunnen in de grond en in de potten.

Aan de rechterkant op mijn scherm staan wat stukjes genoemd die ik kort geleden geopend zou hebben. Dat deed ik nu weer. En het betrof o.a. een blogje van 26 september 2008. Daarin vertelde ik over Neonazi’s in Israel, van Russische afkomst, die het voorzien hebben op religieuze Joden. Ik schreef over een You Tube filmpje, waarin te zien was hoe die dappere groep een jongen met een keppeltje aftuigde en hoe één van hen die jongen zo’n schop onder zijn kaak gaf dat hij meters door de lucht vloog en met een akelig geluid weer neerkwam. Ik vraag me nog steeds af hoe die Russische jongens of hun ouders erin geslaagd zijn Israel binnen te komen. Als iemand dat denkt te weten hoor ik het ook graag. En zijn ze veroordeeld? Wegens criminele activiteiten, discriminatie of simpele mishandeling? Wat voor straf hebben ze gekregen? Zijn ze teruggestuurd?
In ons land wonen ook mensen die dit soort jongelui willen terugsturen naar waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen, maar is dat mogelijk? Zowel dat soort jongens hier, als ook in Israël zijn genaturaliseerd, dus er is gewoon geen plek om ze terug te sturen. Hoe ga je daar als moderne samenleving mee om? Tolereren kun je zoiets niet, met alleen straffen worden ze niet wijzer en beschaafder. Als ik zelf dat voor het zeggen had, zou ik naar mijn gevoel handelen, naar mijn ‘onderbuikgevoelens’, zoals dat heet.
Ik denk dat ik voor hen dan een soort tuchtschool zou willen eisen en laten ontwerpen, waar ze een strenge heropvoeding krijgen, sociale vaardigheden aanleren, goede manieren in het verkeer tussen mensen. Een vak leren waarin ze hun handen en/of hersens optimaal zullen moeten leren gebruiken en kleine ondernemers van hen maken die de maatschappij tot nut kunnen zijn. Zoals schoenmakers, loodgieters, sleutelmakers, kleermakers, er zijn veel vakken die tegenwoordig weer zo dringend nodig zijn maar die wel lijken uit te sterven.
Bijkomend voordeel daarvan zal zijn dat ze een paar jaar van de straat zijn en vanzelf ook zullen leren hoe je met mensen moet omgaan, hoe je klanten trekt, houdt en bindt. Zelfs hoe je weer van je medemensen kunt gaan houden en dienstbaar kunt zijn.
Maar ja, dat kost geld en de kost gaat nog altijd voor de baat uit. De vraag is ook of ‘de maatschappij’, dat ervoor over heeft. Zeker in deze crisistijd.
Het lijkt me een goede manier om van rotjochies, hier of elders, sociale mensen te maken met kansen. Niet zozeer op de reguliere arbeidsmarkt, als werknemer, maar als, misschien sappelende maar vrije, zelfstandig ondernemer. Dat kan voor henzelf, zeker in de eerste maanden, een ontiegelijk zware straf lijken, maar voor de gehele maatschappij tot zegen strekken. Denk ik. Het lijkt, als ik het zo teruglees, een beetje op de kampen van Ruud Lubbers, waar ik mezelf in die tijd, lang geleden, tegen verzet heb. Maar ik ben ook ouder geworden.

Zomaar wat losse gedachten, die al jaren in het achterhoofd spelen eigenlijk. En ik hoop dat die gedachten ergens terechtkomen, waar er ook mee gewerkt kan worden.