Saaie dag hè

Vandaag is het weer woensdag. Hoeveel woensdagen zou ik inmiddels hebben meegemaakt?! Toch wel zo tegen de 3800 keer of meer…. En elke woensdag blijft een nieuwe midweek, elke dag een geschenk. En ik probéér uit elke dag toch een genietmomentje te halen.
We zitten ook op de helft van de maand. Juli alweer. Hoogzomer. We mogen niet mopperen. Veel regen, maar ook veel zon, en geen al te hoge of te lage temperaturen. Ik zie het aan mijn tuintje hoe alles gloeit, groeit, bloeit en geurt. Mijn ijkpunt, voor wat betreft het zomeren.

Inmiddels is de harde wind hier wat gaan liggen, maar het is nog donkergrijs buiten. Ik heb op mijn tv maar de digitale radio aangezet, Het derde pianoconcert van Rachmaninov. En de alweer achterstallige kranten doorgekeken. Straks maar even naar buiten, maar eerst even schrijven.
Zou het elders in het land geonweerd hebben? Je zou het denken.
De weersverwachting gaf voor hier weer stralend weer aan, maar ik heb vandaag nog geen zon gezien, grijs tot donkergrijs alleen.

Vandaag ben ik o.a. bezig geweest met het zoeken naar subsidiemogelijkheden voor mijn boek Twee Vrouwen en een Jas, om een vertaling in het Engels te betalen. Een vertaalster heb ik al. Ik weet dat het boek in België gebruikt wordt voor de Holocausteducatie. Maar dat is alleen in Vlaanderen dus, tenzij het daar in het Frans vertaald wordt…
Maar om een fonds te vinden? Tenslotte liet mijn geestelijke gids me niet in de steek en via het Fonds voor de Letteren kwam ik bij het N.L.P.V.F. terecht. ( wie dacht er niet even aan Willem Parel bij het lezen hiervan??) Het is dus het Nederlands Literaire Productie- en Vertalingenfonds. Hoewel ik al zelf een vertaalster gevonden had, werd me verteld dat ze zelf vertalers in dienst hebben… mocht het aangenomen worden. Maar als ik hun literaire lijst zie hou ik mijn hart vast…..

Gisteren ben ik het verjaardagscadeau voor mijn dochter gaan kopen. De Van Woustraat is een gezellige, heel lange winkelstraat midden in de volkswijk De Pijp. Vraag me niet waar de naam van de wijk vandaan komt, weet ik echt niet. Ik ben, ondanks de benauwde warmte van gisteren, de straat verder afgelopen. Er zat daar, wist ik nog, ook zo’n heerlijke Turkse fruitboer. Daar heb ik weer ingeslagen ja. Wilde perziken en kersen, groot, zwart en zoet. En zwarte pruimen. De oogsttijd voor die zaken is bijna afgelopen, maar dan komen er weer nieuwe dingen. Zoals gele pruimen.
De tram naar huis genomen, doodmoe thuisgekomen natuurlijk. Maar rusten was er niet bij. Snel een pasta-salade gemaakt van de tortellini die ik van de dag daarvoor over had…wat fruit toe. En met het boodschappenwagentje met schone was weer naar de buurman in het revalidatiecentrum. Want die zat bijna zonder…
Inmiddels is het alweer oud nieuws, dat Simon Vinkenoog inderdaad is gegaan zoals hij geleefd heeft. Het was klaar na zijn laatste interview. De hersenbloeding bleek zo erg te zijn geweest dat alle functies uitvielen behalve hart en ademhaling. Na het stopzetten van kunstmatige beademing is hij vrij snel daarop gestorven. Het kan niemand zijn ontgaan. De publiciteit, in deze komkommertijd, was heel groot. Op zijn verjaardag a.s. zondag, zal hij worden begraven. Ik hoop maar dat het een groot feest wordt, dat zou hij gewild hebben. Liefst met vuurwerk toe. Leve het leven, je moet het viéren.. Elke nieuwe dag. Dat probeer ik ook wel.
Kon iedereen dat maar ja.

Vandaag moet ik dus een luie dag houden. Gisteren was te vermoeiend.
En dat doe ik dan maar. De kranten zijn gelezen, mijn blogje bijna klaar en de klassieke muziek op de achtergrond ga ik even een dutje doen.
Het is, tot nu, een rustige dag vandaag, inderdaad.
En na twee uur slapen nog steeds. ;-) Van mij mag het zo blijven vandaag.
Lekker saai hè…
Dus ik stop dit blogje maar in mijn dagboek.