Woelige dagen.

Het waren weer woelige dagen, deze week. En het is nog pas donderdag.
Nu is de andere Buurman, die met een hoofdletter, ziek. Daar wil ik niet over uitweiden, hij lijdt en leed de afgelopen dagen vreselijk. Een nacht in het ziekenhuis… maar hij moest en zou terug naar huis en tekende zelfs voor afzien van behandeling. Vanmorgen kwam hij weer terug. Een ziek oud mannetje opeens. Nouja, hij is al 87 jaar dus oud is hij zeker. Maar hij was altijd een stevig in zijn oude vel zittende man met een hoop praats. Deze ommekeer doet me veel. Ik heb gisteren thee gezet, hondje uitgelaten water bij hem neergezet. Hij weigerde al 1,5 dag alles, maar heeft vandaag toch een bakje van moeders’ soep gegeten. Vanavond liet ik hondje weer uit, maar toen lag hij al in bed.
Een nare bijkomstigheid is dat ik gisteravond òf bij hem in huis of in mijn eigen huis, zijn huissleutel verloren ben. Nou vindt het huis wel wéér wat het huis verloren heeft, maar ik zat toch onthand. Want ik kon na 10 uur hondje niet verzorgen en uitlaten, en de deur niet op het nachtslot doen. En hondje heeft de hele nacht geblaft, met korte periodes van stilte, waarschijnlijk was hij uitgeput.
Gelukkig heeft Buurman een schoonzusje. En die kwam vanmorgen helemaal uit Zandvoort hierheen rijden. Allereerst om Buurman op te gaan halen uit het ziekenhuis, want hij had natuurlijk niet zomaar vervoer en voor zijn eigen wagentje was hij te ziek. Maar ze was ook zo lief om hondje uit te gaan laten en bij de sleutelboer twee nieuwe sleutels voor mij te laten maken. Dus zit ik niet meer zonder.
Vanmiddag en vanavond dus nog een keertje, ja, ik heb een lathondje dezer dagen. Living apart together… ;-)
Hopelijk is Buurman morgen weer wat verder opgeknapt. Maar ik vrees met grote vreze.
Vanmiddag had ik ook een afspraakje met mijn goede neef. Hij had beloofd mee te gaan naar Ikea, om een paar cd/dvdkasten te kopen. Die kosten nog net geen 30 euro per stuk, 2,20 hoog. Ze nemen heel wat minder ruimte in dat speciale cd-standaards, hoe mooi van vorm ook. En met ruimte moet ik woekeren. En neef heeft een auto, waar ze maar net in pasten. Ik had niet verwacht dat zo zó lang zouden zijn. Even hoog als mijn boekenkasten dus. Dat scheelt wel.
Dat waren een paar gezellig uurtjes tussendoor. We besloten in het restaurant nog koffie met wat erbij te nemen, voor we op huis aan gingen. Dit soort zaken is eigenlijk alleen te ‘doen’ als je een auto hebt. Want hoe had dit arme oude vrouwtje twee van die enorm lange kasten moeten kopen en thuis krijgen? ;-))Met de metro, de tram of de bus of misschien lopend?
Thuisgekomen moest er nog wat aan de computer gebeuren. En daar ging iets mis. Mijn lieve neef kreeg verhoogde bloeddruk en het zweet liep van zijn voorhoofd… Maar uiteindelijk kwam het toch goed. Hij is een kei met computers en niet voor niets al die jaren mijn sysop….mijn systemoperator. Hij zorgt dus voor mijn computer alsof het zijn eigen exemplaar is. Ik kan hem nooit genoeg dankbaar zijn, want hij doet het ook nog voor niets.
We kwamen al babbelend ook nog tot de ontdekking dat mijn televisie-abonnement bij UPC niet deugdelijk was. Dus dat maakte hij ook maar even in orde…….

Toen neeflief naar huis ging was het weer tijd om hondje uit te laten……
Toen ik zelf eindelijk de andijvie met gehaktbal op had en de tv wilde aanzetten om bij het zachtjes gezette geluid even te rusten……… had ik geen tv. ‘You have no access’ , zei het scherm. ‘U hebt geen toegang’. Paniek in de tent. Want wat kon er aan de hand zijn… Neef weer gebeld. Die stelde me gerust, het veranderde abonnement werd op dit moment bewerkt. Ik heb zo’n digitaal kastje waarmee ze vanuit UPC zelf kunnen werken. Ja, ook hier is Big Brother waakzaam. Hij kan met dat kastje precies zien waar ik naar kijk en hoe lang ik kijk. Het is niet anders. De tijden veranderen en we kunnen kiezen om niét mee te veranderen, maar dan raken we hopeloos achterop.
Dus UPC gebeld. En stapje voor stapje begeleidde de dame dáár, die Bianca heet, me om dat kastje weer goed te laten werken. Dat deed ze echt heel rustig, vriendelijk en met veel geduld. En ze vertelde me dat het nu goed moest gaan, maar dat men bij UPC nog wel tijd nodig had. Dat kon één uur, maar ook 48 uur duren.
Als ik verwachtte tot de geluksvogels te behoren die na een uur alweer kon kijken, had ik het goed mis. Vanavond dus geen televisie, geen nieuws en geen Pauw en Witteman en dwdd… Morgen misschien…

Om 10 uur nog even hondje uitgelaten, wat mails doorgestuurd en beantwoord, telefoontje gepleegd en blogje geschreven…. En nu is het tijd om te bedde te gaan. Want morgen moet om 7 uur hondje weer worden uitgelaten.

Jawel, ik weet dat ik buren heb. En de plattelanders die denken dat nabuurschap in de stad niet bestaat hebben het dus mis. ;-)

Al met al dus weer woelige dagen. Ik heb beslist geen saai leven en verveling ken ik ook niet. Geen tijd voor.