Dezelfde avond en wat luchtigers.

Ik weet het, zó schrijft ze een week lang niet en de keer daarop maar liefst twee keer op één dag..
Dat komt juist dáárdoor. ;-)

Ik had een boek uit de kast getrokken… nee, ik moet ánders beginnen.
Er staat in de gang een oude boekenkast. Die staat vol met oude boeken en allerlei spulletjes. Er viel iets uit en ik wilde het oprapen. En toen leunde ik met mijn hand op de boekenplank.
De eveneens oude plankhoudertjes kraakten, de plank schoot eraf en mensch, je weet niet hoeveel boeken er op één plank passen en die kunnen de hele gang blokkeren. Het leken er wel honderd. Omdat de plank door de halve plankhoudertjes die er nog in steken niet op dezelfde plek teruggezet kon worden, had ik geen keuze. Eén gaatje hoger dus. Zucht. Toen konden de boeken niet meer rechtop staan en dus was het zoeken naar andere plekjes voor de boeken waar geen ruimte meer voor was.
En toch is het een enorme verrassing gebleken, want je krijgt weer boeken in handen die je soms in jaren niet ingekeken hebt. En tussen de boeken vond ik ook nog leuke dingetjes, zoals oude kaarten, uitnodigingen, folders e.d..
Ik bleef met een oud boek van Manuel van Lochem in mijn handen zitten: ‘Mozes’. Ooit op het Waterlooplein gekocht, 10 of 12 jaar geleden. Een ooit beroemd, maar nu bijna onleesbaar boek. Een Meulenhoff uit 1968, ongeveer 41 jaar oud dus.

En ik zal je vertellen: daar kwam de volgende verrassing.
Want zelden heb ik zo’n mooie openingszin voor een boek gelezen:
‘De nacht lag nog vast aan de aarde, maar in het oosten ontstond reeds het dagelijks tegendeel.’.

Dat was even proeven ja.
Het is geschiedkundig interessant, dat wel, maar het kon me als boek verder niet zo boeien. Behalve die beginzin.

De computer deed al een paar dagen raar. Ik had een externe harde schijf, een LaCie. En die ging moeilijk doen. Scannen liet helemaal niets zien, en neef Freek moest er echt bijkomen, ik ging ook van alles missen, dat was niet meer bereikbaar. Gisteravond merkte ik dat ook het piepkleine groene lichtje niet meer brandde. Heel af en toe eventjes…
Dus toen neef vanmorgen kwam kon hij echt aan de gang. Gelukkig had hij al een andere externe schijf bij zich. En na vier uur werken heeft hij het meeste kunnen redden. Zelf heb ik vanmiddag nog mijn Worddocumenten teruggevonden, maar al mijn plaatjes moeten nog tevoorschijn komen. Wat was ik bang dat de hele computer gecrasht was… zo’n mailer en schrijver en dan niets meer kunnen doen en alles kwijt zijn…. Daar moet je toch niet aan denken… Kreun.. Ooooh hemel…. ;-((
Maar gelukkig hoef ik er nog niet aan te denken, alles doet het weer.

Vanavond hondje uitgelaten in de stromende regen. Rare beestjes die hondjes hoor. Hij genoot van de sneeuw en de gladde delen en geeft niets om de harde regen. Het liefst zocht hij de afgelopen paar dagen nog de sneeuwresten om in te banjeren en gaf kleine gilletjes als hij uitgleed. We kwamen kletsnat thuis, maar dan krijgt hij van zijn baas een afdroogbeurt met een grote handdoek. Dan laat hij heel enthousiast met zich sollen en gromt en grauwt, maar eigenlijk heeft hij het grootste plezier. Een hondje, al is het een oude Jack Russel, blijft voor zijn baas een kind. En dat merk je aan zijn ‘forse’ figuur. Eh…. hij is dik dus.

En nu ga ik echt de avond vieren….