Wit-zwart is de wereld

Omdat er buiten geen plezier te maken is en het de hele dag schemert is er ook geen energie om iets actiefs te doen.
Dus alle tijd om te schrijven en te denken en tv te kijken.
De tv staat aan, en ik kijk naar nostalgie.net. En val in het verhaal over de dood van Mahatma Ghandi. De grote Vader des Vaderlands en leider en wijsgeer van het huidige India. De man van de actieve geweldloosheid.
Op Wikipedia kan ik een heleboel over hem te weten komen dat ik al wel of nog niet wist.
De zwart-wit film die op nostalgie-net te zien is toont hem vanaf vlak voor zijn dood.

(Het sneeuwt weer.)

Als hij in 1948 vermoord wordt door een fanatieke tegenstander, een jonge man, komen er honderdduizenden, zo niet miljoenen mensen om samen te rouwen over zijn voortijdige dood. Voortijdig omdat er met geweld een eind aan zijn leven gemaakt is. Maar zoals met de dood van zo veel onmisbare mensen vraag ik me weer af of het niet precies op tijd kwam. Zó blijft de herinnering aan de gestorvenen immers helder en gaaf en vervaagt niet door ouderdom en afnemende invloed.
Old soldiers never die, they just fade away…
En bij sommige mensen zou dat juist niet moeten en gebeurt het ook niet. Ze zijn ‘voortijdig’ en plotseling weg… En blijven in de herinnering zoals ze op hun laatste dag waren.

Als ik woorden als rouw en verdriet hoor en het rouwen van menigten zie, schiet ik zelf ook vol. En besef ik het verdriet van anderen.
Hebben anderen dat nou ook? Dat de geschreven of gehoorde woorden ‘verlies, verdriet, rouw, angst’ en dergelijke woorden, maar ook positieve woorden als verrassing, blijdschap, uitbundigheid, ontroering, meteen geestelijke en fysieke reacties oproepen? Bij de eerste woorden krijg ik een brok in de keel. En soms lopen dan de tranen over mijn wangen.
Bij de positieve woorden voel ik de betekenis van de woorden tot in mijn tenen. Jawel, sentimentele oude vrouw ben ik.;-))

Bij deze film (en ik heb de Hollywoodfilm ook gezien), die de rouw van een volk toont, de verbranding van zijn uitgeteerde lijf, stromen de tranen vrij... De rook van de verbranding trekt over een menigte. Het is bijna symbolisch, maar de aanwezige Indiase politie haalt de mensen uit de rookrichting. Zijn ziel moet vrij gemaakt worden… Zijn as wordt in de Yamunarivier in Delhi verstrooid.
Deze man had inderdaad, zo denk ik, het eeuwige leven moeten hebben, om deze aarde te kunnen redden.
Zijn invloed en opvattingen over geweldloosheid, zijn wijsheid, had onze wereld in de ruim halve eeuw daarna veel narigheid kunnen besparen. Denk ik. En tegelijk besef ik mijn eigen naïviteit hierover ;-). Waarop ik opnieuw een brok in mijn keel krijg.

Buiten is de wereld weer helemaal wit-zwart. Het sneeuwt nog steeds zachtjes.