De lente komt gelukkig steeds dichterbij.

Alweer de zestiende maart.
Vandaag schijnt de zon al een poos en de buitenthermometer geeft, ongelooflijk, hier 18 graden aan. Heb dus even buiten dor hout weggeknipt. Het is heerlijk in het zonnetje. Dat ik een chagrijnige buurvrouw heb die alleen grrr zegt als ik haar vriendelijk goedendag zeg, ach, dat is aan haar… Toen ik vijf minuten bezig was ging ze haar fiets halen en ging ze weg. Alleen boos omkijkend naar mij, die haar vriendelijk toeknikte. ;-) Ik ben gewoon doorgegaan, zolang het ging, dode bladeren, takjes en dode hortensiabloemen verzamelend. Veel meer kan ik nog niet doen zo’n eerste dag en met zo’n rug. Ik ga me verlekkeren op volgende week de eerste plantjes weer te kopen. Maar eerst moet de aarde ververst, want ik heb alles in bakken. En nieuwe bakken, inderdaad, die ook. En mijn tuinvrouw tegen die tijd waarschuwen, dat vooral niet vergeten. ;-)

Sinds zaterdag is ‘het’ in mijn rug geschoten. Ik wilde de inhoud van de onderste la van een laag keukenkastje onderzoeken… ik kon er niet bij, dus dat lukte niet. Maar het lukte me ook niet om daarna gewoon overeind te komen…. Dat duurde even. Ergens halverwege de buk en de rechte stand bleef mijn rug koppig in die stand. En via het aanrecht en een stoel heb ik me naar de kamer bewogen. Na een kwartiertje kon ik gaan liggen en een paar uur slaap later ben ik maar gaan smeren en slikken. Tantum en paracetamol. Als je alleen wilt wonen, moet je dat ook alleen doen en heeft opgeven, huilen of kreunen totaal geen zin. Alleen verzorgen en je zo goed mogelijk ontspannen. Nu, dinsdagmiddag, gaat het een stuk beter en door die ontspanning kan ik die éne spier nu voelen die nog dwars ligt.

Zaterdag ben ik nog wel boodschappen gaan doen, met stok en karretje en rugzak, dan hoef ik de eerstkomende tijd niet voor boodschappen naar buiten. En vooral niemand lastig te vallen… ;-)

Maar zondag en maandag heb ik als een heel oud vrouwtje met heel veel pijn en moeite en mijn mooie gebloemde stok door het huis gestrompeld. Met behulp van ‘Tantum’, een stevige gordel en de stok is de pijn nu tot leefbare proporties geslonken. Maar een krom oud vrouwtje ben ik wel nog steeds. Alleen als ik langer loop en mijn best doe krijg ik weer die rechte rug en alleen mijn benen willen dan nog niet netjes voor elkaar uit gaan lopen. Maar ik geef niet op… Al moeten de gevallen dropjes nog even blijven liggen voor ik ze kan oprapen…;-) Er ligt trouwens een lekker dik kussen in mijn stoel, dat scheelt ook. En verder red ik het heel goed. Dank je.



Meer heb ik even niet te vertellen. Het weer is ook te mooi hier.
Aaaach, het betrekt alweer…