zaterdag 19 maart 2011

Wat een heerlijk voorjaarszonnetje...

Wel, de tegenaanvallen tegen Kadaffi (hoe schrijf je dat toch?) zijn eindelijk begonnen. Ik hoop van harte dat we hiermee de goede kant opgaan voor de vrijheid van Libië, ondanks de vreselijke dreigementen van de dictator. Ik wist dat hij zou doorgaan ondanks zijn belofte dat hij de strijd zou staken, zoals door de VN was geëist. En kreeg tot mijn grote spijt, meteen gelijk.
Maar goed, zoals ik aan een vriendin schreef moet ik het loslaten: Mediteren is toch wel goed voor een mens.
Natuurlijk zit de pijn om wat er in de wereld gebeurt, diep. Maar ik ben zelf ook nog op die wereld en moet ook verder leven. Ik woon hier en niet daar. En ik ben veilig en heb het goed. En voor 'daar' kan ik niets betekenen. Dus moet ik zelf verder en dat is altijd, zolang ik me bewust ben een burger op deze wereld te zijn, zo geweest. Na de paniek de dankbaarheid zowel als de mateloze machteloosheid. Ik ga verder met mijn eigen leven... Begrijp je? En hier wonen ook mensen die niets hebben aan een paniekerige en zich hopeloos voelende Erica. Dus zet ik dat gevoel van me af en leef weer. Net als de boeddhisten, hoop ik: loslaten.
Maar natuurlijk wel met bezorgdheid en compassie. Ik denk dat compassie het enige is dat ik te geven heb. Daar hebben ze ginder niets aan, ik weet het. Maar meer is er niet. Het bedragje dat ik kan overmaken is minder dan een druppel op een gloeiende plaat...

Dus zo goed mogelijk over naar de orde van deze zaterdag. Met een cd'tje van Leo Fuld op de achtergrond...

Het seizoen is weer begonnen. En ik werd vanmorgen drie keer gebeld door mensen die een dagje Amsterdam hadden gepland... Ehja......hmmm.... ik vind het altijd heel fijn om bezoekers te krijgen. Iedereen weet dat ik gastvrij ben. Maar als ik op zaterdag nog laat in mijn ochtendjas rondloop en veel te tikken heb... nog moet douchen en een behoorlijk ontbijtje wil nemen....en de eerste belt....dan moet ik afhouden, hoe jammer ik het ook vind om 'nee' tegen goede vrienden te moeten zeggen. De derde was al in de buurt voor hij belde... Rotgevoel hoor, als ik dan moet afhouden.
Maar goed, het seizoen is weer begonnen en dat betekent ook dat ik op zaterdagmorgen niet meer uitslaap en probeer snel ontvangklaar te zijn en mijn deur van het nachtslot te halen... Welkom dus aan mijn vrienden en vriendinnen. Maar alsjeblieft, maak even een afspraak, dat voelt prettiger.

Nu ben ik, toen ik eindelijk alles gedaan had wat de ochtend van me eist, inclusief de brunch, zelf ook de deur uitgegaan. De zon scheen heerlijk, de lucht was als de blauwe mantel van de maagd Maria... alleen de wind was nog erg fris. Waarheen? Twijfel tussen Oost intrekken of naar de Nieuwmarkt gaan...Ik besloot naar de Nieuwmarkt te gaan, kijken of er al meer was dan de kleine biologische versmarkt. Nee dus. Maar niet minder plezierig en druk bezocht. Ik heb een speltbroodje gekocht en bij de groentekraam winterpostelein (rauw fijnhakken en door de aardappelpuree) en twee kruidenplantjes. Dat was het. En eigenlijk daarna te moe om verder te gaan hoewel de terrasjes uitpuilden en iedereen heerlijk in de zon zat. Maar het licht was zo fel dat ik amper iets kon zien. Dat heb je met die nieuwe lenzen hè.
Dus ik ben blij dat ik nu thuis zit en van binnen uit kan zien dat de zon heerlijk schijnt... ;-)
Dat was de dag die was. Tot kwart over vijf. Wat de avond brengt zien we wel.

Ik haalde nog een mooie uit het Parool, de PS van vandaag:
' Sommige landen hebben het over revoluties, tsunami's en kernrampen...
Anderen landen hebben het over het hoofddoekjesdebat.'
Tja, klein land, kleine geesten?
Neemt niet weg dat ik daar ook een bijdrage aan heb geleverd die in het Parool van afgelopen woensdag is afgedrukt.