Een beetje naar binnen gekeken vandaag.

Er is een Amsterdammer doodgegaan....
Dit keer John Kraaijkamp. Niet dat ik de man zelf kende maar hij was gewoon heel erg goed in elk ander opzicht. En wist mensen aan het lachen te krijgen en te ontroeren. Gelukkig dat we nog tv en films hebben.

Bijna een jaar geleden ging een andere echte Amsterdammer dood. Mijn buurman Jules. Ik draag een dun gouden armbandje en een dun gouden kettinkje met een paar kleine hangertjes. Die kreeg ik van hem. Mocht ik uitzoeken uit een schaaltje met fijne gouden sieraadjes en het armbandje deed hij zelf om mijn pols. Het was nog van zijn overleden vrouw geweest. Net als het kettinkje en de hangertjes. Ik heb ze nooit meer afgedaan.
Ja, dat was, voor mij, een Mensch om te missen. Het huis is anders zonder hem. Er is geen samenhang meer en veel van de mensen kennen elkaar niet eens of 'hebben niets met elkaar'.Hij was een soort schakel tussen alle mensen. Daar hing hij dan in zijn vensterbank met het bakje voor zijn hondje in een soort plantenbak. Dan zette hij zijn hondje daarin en kletste zelf met iedereen die langsliep, of juist voor een praatje daar bleef staan. De hele gracht kende hem en zijn hondje. Hij woonde dan ook aan de gracht. Voor zijn opvolgster is die rol niet weggelegd. Ten eerste woont ze hier niet al een halve mensenleeftijd en ten tweede is ze er de vrouw niet voor. En ik kan hem ook niet opvolgen, want ik woon in het achterhuis. Niet aan de gracht. Aanloop genoeg hoor, via die achterkant. Maar niet van de grachtenbewoners.
Een vriend en vaderfiguur, tot hij zelf nagelopen en bemoederd moest worden. Maar dat heeft maar heel kort geduurd.

Ja, sommige mensen blijf je missen. Natuurlijk zijn de verhoudingen binnen het huis goed met de mensen die elkaar al zoveel jaren kennen. Maar de mensen die hier nog niet zo lang wonen blijven vreemden. Dat is jammer. Maar ik heb de kracht en de energie niet meer om daar nog een keer verandering in te brengen.
Nu, na een jaar, wordt hij nog steeds gemist.

Hoe kom ik daar nou weer op? Door de foto’s die ik tegenkwam die door grachtenbewoners van hem genomen zijn terwijl hij in de vensterbank hangt te praten, hondje voor hem. Door de foto's van de gezellige koffie-uurtjes hier in het atrium die ik mocht organiseren. Zijn voorbij... Veel mensen die op de koffie-uurtjes kwamen, leven niet meer.
Ze zijn verdwenen en in hun appartementje wonen nu andere mensen. En sommigen van hen ken ik niet eens. Hoewel het gebouw toch niet zo groot is... Al die foto’s zitten nog in de computer en die kwam ik vanavond tegen.
De buurman naast me, ook in het atrium, bij voorbeeld. Die woont hier ook al heel wat jaartjes. Maar ik heb hem nooit leren kennen. Hij gaat zijn eigen weg en heeft met niemand anders contact. En zo zijn hier meer mensen. De meesten op leeftijd, die hun rust verdiend hebben en hun eigen gang willen gaan. Het is een huis voor 55+-ers.

En ach, zo langzamerhand vind ik het wel goed zo. Al zijn mijn eigen contacten met de meesten die hier al langer wonen, gewoon goed. De mensen aan de gracht zie ik amper of niet meer, omdat er geen Jules is waarvoor de mensen blijven staan om een praatje te maken. Waar hij me vaak bij riep. Ik loop nog wel elke morgen naar de voorkant van het huis, naar mijn brievenbus... net als alle afgelopen jaren kijk ik dan even om de hoek.... maar er is geen buurman meer die me roept.

Vandaag was best een goede dag trouwens. De onvergelijkelijke sysop Freek was er. De decoder van de tv was uitgevallen waardoor ik geen digitale tv kon kijken. En wat de computer betreft had ik tegen de avond het gevoel dat de computer uit elkaar kon knallen omdat de ventilator... of misschien de processor zoveel lawaai maakte. Het was dus de processor. Hij was weer een paar uurtjes bezig en ik ben vreselijk dankbaar met hem.
Betty was er vandaag en het huisje is weer pico bello... ook iets om dankbaar voor te zijn.
Een van de buren is na weken terug, ik maakte me al ongerust omdat het langer duurde dan verwacht was. Ik had voor de post gezorgd dus die kwam hij vanmiddag halen.
Gelukkig ook weer gezond terug.
De buurvrouw die overstroming heeft gehad een paar weken geleden kwam hulp zoeken, want het herstel schiet niet erg op. Ik heb contact gezocht met de woningbouw en hoop dat daar morgen een positief antwoord op komt.

En verder is er vandaag helemaal niets te vertellen.
Over 10 minuten is mijn lieve dochter jarig en zal ik haar bellen. Maar ik denk dat ze al slaapt. Want net als ik wil ze haar verjaardag niet vieren maar gaan we morgen alleen voor ons beider verjaardag uit eten, als ze van haar werk komt.
Hartelijk gefeliciteerd lieverd en ik wens je nog vele jaren in gezondheid en geluk toe. Je sliep inderdaad al.