In oude tijden was onze maan een aanbiddelijke satelliet. In het boek Nevelen van Avalon van Marion (Zimmer) Bradley werd de maan zelfs veel belangrijker geacht dan de zon. De priesteressen van Avalon droegen op hun voorhoofd een tatoeage van een halve maan met de punten naar boven. Het is een boek dat de vrouwelijke kant beschrijft van de tijden van Merlijn de Tovenaar en Koning Arthur. Het speelt in de (nog net) voorchristelijke tijd in het Zuidwesten van Engeland...
Dit prachtig vertaalde boek behoort nog steeds tot mijn favorieten, evenals de daarop volgende delen die het eerste boek eigenlijk nooit konden evenaren. Wat je ook als 'nuchtere' Hollander van de maancyclus mag denken, er zijn feiten die we niet kunnen ontkennen en die geleid hebben tot het bovenstaande. De aantrekkingskracht van de maan beheerst de zeeën en de getijden. En de cyclus van de vrouw en vrouwelijke zoogdieren is er, niet zomaar, zeer afhankelijk van. Waarom zouden de zeeën zo afhankelijk zijn van de aantrekkingskracht, het magnetisme, van de maan en de mensheid er niét gevoelig voor zijn?? Dat het oude Engeland zich daarvan al wel bewust was en de priesteressen in heel hoog aanzien stonden pleit voor de gedachte dat die Ouden toch niet zo primitief waren dat ze geen weet hadden van cycli en seizoenen. Hier gluurde ik even op Google om mijn gedachten bevestigd te zien onder de noemer 'De maan in de oudheid'.Kijk zelf maar even, zou ik zeggen. Het genoemde boek is nog steeds te koop, ja.
Zojuist heb ik even mijn dagboek doorgebladerd. Dat doe ik weleens, als ik iets wil controleren. Hoe op een bepaalde dag in een ander jaar het weer was bij voorbeeld, of hoe lang het geleden was dat er een bepaalde gebeurtenis plaatsvond. En dan verzucht ik opnieuw wat ik toen schreef…op 20 januari 2010 onder de kop ‘Wat gaat de tijd toch snel’ In januari 2010 kon ik nog bijna moeiteloos in het Tropeninstituut ronddwalen en genieten en daarna nog naar de Dappermarkt. En thuisgekomen nog soep en boerenkool serveren, voor ik mijn vriendin wegbracht en daarna op bed kon neervallen… Wat een energie. Nu is het 19 januari 2013, drie jaar later. Het is weer winter, maar dit keer zit ik al een week thuis omdat het buiten niet goed voor me is. Glad, want alleen voor ons eigen huis is gestrooid, niet op de gracht of op de onontkoombare bruggen. Ik word er een beetje depressief van, om het vriendelijk uit te drukken. Gelukkig heb ik lieve vrienden en vandaag zijn de noodzakelijkste boodschapjes voor me gehaald. Je leert er wel nederigheid en dankbaarheid van.... ;-)
Maumau, mijn grote lieve kater, die nog niet naar buiten mag, ligt de helft van de dag te slapen. Eten doet hij weer, maar ik kan begrijpen dat hij ook geen vrolijke bui heeft. De hele dag met hem spelen gaat niet… Hem lekker op schoot nemen houd ik niet zo lang vol, al wil hij dat graag… Zijn vorige eigenaar had steviger bovenbenen, voor mij is hij wat zwaar om lang te zitten en bij mij zit hij ook wat onzeker, Dus al gauw zoekt hij de bedbank weer op. Volgende week koop ik een tuigje en bij goed weer gaan we dan aangelijnd de tuin in om hem te laten zien tot hoever zijn territorium reikt. Maar Maumau is een (weliswaar gesneden) man, en met katers heb ik minder ervaring. Ik moet er maar op vertrouwen dat het even goed gaat als met alle poesjes die ik gehad heb. Gisteravond heb ik voor een paar dagen zijn foto op de blog gezet…. Vond ik gewoon leuk. Dit is dus Maumau.
Zoals uit een vorig blogje bleek maak ik me ook druk over die handwapens in Amerika. Waarom, het is toch ver van mijn bed? Ja, die wapens wel, maar de mentaliteit niet. De Amerikaanse films, de games, de reportages, alles loopt over van de geweldsaanbidding. Hoe meer doden hoe hoger score. Hoe meer vernietigende krachten en vernietigde doelen, hoe mooier... Ik weet het, dat is ook een testosteronkwestie en je zou willen dat daar ets aan gedaan kon worden. Maar veel belangrijker, vooral ook in Amerika, zal de opvoeding tot vredeswil zijn. De opvoeding tot opbouwen en niet vernietigen. De wens tot liefdevol met elkaar omgaan, ook als er dingen faliekant fout gaan... Omdat ik geen jpgtjes in dit blog zet, wil ik het volgende overtikken: Het dateert, geloof ik, van verleden jaar maar de kracht van cijfers is niet minder geworden. Wie weet maakt het wat uit. Wie schrijft die blijft, is het gezegde immers:
Last year, handguns killed 48 people in Japan, 8 in Great Britain, 34 in Switzerland, 52 in Canada, 58 in Israel, 21 in Sweden, 42 in West Germany, but 10.728 in the United States. Yess, g'd blessed America...
Wat heeft Minister Plasterk gelijk, als hij de ouders oproept hun kinderen beter op te voeden. Maar waar begin je? Eerst de betreffende ouders maar opvoeden in het leren opvoeden naar vrede en respect, ook voor elkaar en elkaars' bezittingen?Hoe doe je dat? Misschien door de ouders te dwingen op straffe van... om in therapie te gaan? En de foute jongeren niet eerder thuis te laten komen voor de ouders zich bewust zijn geworden van hun ouderlijke verantwoordelijkheid? Ik heb al eerder een pleidooi gehouden voor anders omgaan met jeugdige delinquenten. In mijn blog van 19 oktober 2012 schreef ik o.a.
'Het is dom te noemen dat dieven en inbrekers er geen rekening mee houden dat we niet meer in de Middeleeuwen leven. Maar het toont wel mee aan dat de armoede van lang geleden niet de oorzaak is van de misdaad van tegenwoordig. Pure hebzucht, geen geweten hebben, geen gevoel voor mijn en dijn maar: 'wat van jou is is van mij en wat van mij is daar blijf je af'. Bestraft worden zoals dat nu gebeurt heeft geen enkele zin. Misschien als het gaat om jongetjes tot een jaar of 13.... maar toch moeten we met andere maatregelen komen. Men zoekt naar mogelijkheden als het gedwongen begeleiden van het hele gezin.' Hen mee te nemen in de strafvordering als een rechter uitspraak moet doen, waarbij ik besef dat vooral in allochtone gezinnen de schaamte en de vernedering voor wat de familie of de buurt vindt, heel groot zal zijn. En misschien heeft dat wel een preventieve werking, als de eerste waarschuwingen binnenkomen...
Goed, ik heb mijn gedachten daarover weer op 'papier' gezet en ben benieuwd hoe lang het duurt voor dit werkelijk beproefd gaat worden. En nu ben ik weer uitgepraat...
