Merel, Maumau en de rest van de wereld...

Jaja, ik weet hoe lang ik niet geschreven heb... De dreigingen voor Israël en de oorlog in Syrië hebben weer een writers'block veroorzaakt. Maar vanavond is de blokkade weer even opgeheven... Vanavond schreef ik het volgende... inmiddels ben ik gelukkig weer wat tot rust gekomen, maar ik wil het toch geschreven hebben.

Ik ben nog steeds helemaal van streek... Bonzend hart enzo.... Was even geleden rustig met dochterlief aan het kletsen aan de telefoon toen ik buiten opeens een vogel hevig en angstig tekeer hoorde gaan. Even later tuimelt Maumau met die vogel in zijn bek naar binnen... moeder merel, die hier al zo lang elk jaar een nieuw broedsel op de wereld zet.... Beestje totaal in paniek, Maumau laat los en vogel fladdert door de kamer overal poep en veren achterlatend.... Ik jaag totaal in paniek de kat weg, probeer de vogel buiten te zetten, die daar meteen wegfladdert en voor ik de deur en het kattenluik kan sluiten zit Maumau er alweer achteraan. Ik denk dat ik gegild heb tegen het beest, maar ik kon ze geen van beiden meer te pakken krijgen. En al die tijd dochterlief aan de foon die vreselijk geschrokken is natuurlijk. Maar niet erger dan ik. Ik kan de vogel niet redden en de kat niet pakken, die luistert niet meer. Het enige dat ik kan doen is Maumau buitensluiten door de tuindeur en het kattenluik dicht te houden en hem, zoals dochterlief zei 'zijn ding te laten doen'...... Ik heb de kamer ontdaan van alle veren en dunne vogelpoep die overal verspreid lag... nog een keer gedweild met chloorwater... en de deur gesloten gehouden.

Ja, ik ben nog steeds van streek bij alles wat Maumau wenst binnen te brengen. Het leeft allemaal nog. Hij heeft dat trouwens nu een poosje niet gedaan...... maar zijn prooien brengt hij altijd levend en wel binnen. Gelukkig dat kikkers zich doodhouden... die kan ik nog weleens oppakken en veilig wegzetten. Maar dat kan met andere dieren niet en ik ben dan letterlijk ziek en zwak en misselijk van ellende. Zoals nu. Het zal wel een oorzaak hebben dat ik zo vreselijk emotioneel reageer... denk je dan. Ja dus.... dat zal wel.... Maar daar zijn die emoties niet mee weg te poetsen. Ik zal nog een poosje ziek en zwak en misselijk blijven telkens als ik denk aan dat arme vogeltje dat, vervolgd door mijn kat, nu misschien dood is en nooit meer jonge vogeltjes zal voortbrengen die in de heel vroege morgen als het nog donker is, de mooiste liedjes zouden zingen...

Het is de natuur, ik weet het, ik weet het echt wel. Ik weet ook dat mijn kat niet anders kan handelen dan hij doet. Het is een roofdier, hij is zo geschapen en in andere contreien zouden mensen blij zijn dat hij de ratten en muizen opruimt. Maar ik niet. Op dit ogenblik zit hij op het terras zich schoon te likken,maar straks komt hij weer als een keurige herenkat rond mijn voeten draaien om wat aandacht te krijgen..... Vanavond zit hij weer bij me op tafel om gekamd en geborsteld en geknuffeld te worden... Zucht... en dat moet ook gebeuren. Maar nu, op dit moment, moet ik hem zelfs even niet binnen hebben.

Het is in elk geval een nieuw begin voor een blogje. Ik moet het kwijt...

De afgelopen weken, met alle dreigingen in het Midden Oosten, was ik niet in staat om daarover te schrijven. Wat heb ik eraan als allerlei niet geïnteresseerde mensen lezen hoe bang ik ben voor Israël, hoe bang voor oorlog daar in het M.O., hoe de narigheid en de verschrikking voor de gewone mensen in Syrië, vooral na die aanval met die chemische wapens, me te pakken krijgt....en die miljoen vluchtelingen daar in de regio, de zieken en gewonden door die burgeroorlog.... het had me weer net zo erg te pakken als de burgeroorlog in Yoegoslavië in 1992... er was eigenlijk geen ruimte voor iets anders, al moest dat wel.... Want natuurlijk gebeurden er ook andere dingen.

Op dit ogenblik moet ik Maumau binnenlaten. Ik hoor weer een merel tekeer gaan. Misschien vader merel? Het klinkt niet vrolijk in elk geval.. meer alsof.... nouja Erica, niets inbeelden hoor.. Maar het klinkt echt wanhopig en angstig. Gelukkig kan het dit keer niet mijn kat zijn, die is binnen...

Terug naar waar ik over schreef... De burgeroorlog in Syrië en alles daaromheen. Nee, ik ga er niet dieper op in... Maar ik ben ontzettend bang geweest dat Amerika inderdaad al die andere landen mee zou trekken in een aanval op Syrië, waarvan de gevolgen niet te overzien zouden zijn... Het is nog niet over, nu de mogelijkheid niet ondenkbaar is dat al die in Syrië op zoveel plekken opgeslagen chemische wapens, doorgegeven gaan worden of terechtkomen in handen van Hezbolla of Al Qaida of een andere terroristische groepering als ze verplaatst gaan worden voor vernietiging of anderszins. Is hett erg overdreven om zo te denken? Of is het reëel om daar bang voor te zijn? De berichten zijn nog steeds niet echt rustgevend...

In elk geval is mijn hele grote angst voor oorlog even voorbij. En moeten we wachten op wat komen gaat.

Vandaag was het Yom Kippoer, Grote Verzoendag en de belangrijkste dag in het Joodse leven en in Israël zelf. Een dag van vasten en van bidden voor gelovige Joden. En ik ga nu zorgen dat er wat te eten is... voor mij en voor Maumau.

Ik heb niet gezwegen.....

Soms zie je me weken niet... soms twee dagen achter elkaar. Zoals nu...

Het was maar een droom...gelukkig.

Maar hoe absurd dromen ook kunnen zijn, een link naar de werkelijkheid van het verleden of het heden is er altijd in zulke dromen.

Ik droomde een poos geleden dat het 1939-1940 was. En dat ik gesommeerd werd mijn woning en woonplaats en mijn familie te verlaten. De enige plek waar ik heen zou kunnen was Japan. Maar geld om ergens heen te kunnen kreeg ik niet. Ik probeerde te overleven onder de bruggen, en werd daar door landlopers en wilde katten weer weggejaagd. Toen herinnerde ik me dat ik naar mijn moeder en mijn tante kon gaan, die leefden in de binnenstad immers. In mijn 'herinnering' was ik er zojuist nog geweest en had ze meegemaakt en gezien hoe klein ze, in mijn droom althans, samen leefden. Nog kleiner dan mijn huisje. Maar toen 'herinnerde' ik me dat ook zij weggehaald waren. Waar kon ik heen? Op het station realiseerde ik me dat ik geen geld had en dat ook mijn passen afgepakt waren. En dat ik elk moment opgepakt kon worden en dat er geen ontkomen meer aan was... Doodsangsten stond ik uit, en met die doodsangst werd ik wakker.

In het werkelijke leven zou ik misschien niet zo bang geweest zijn. Ik zou wel zien... Denkend aan de miljarden en miljarden die me voorgingen. In de droom was ik helemaal op mijzelf aangewezen en maakte ik mee wat anderen gevoeld en meegemaakt hebben en tegenwoordig nog meemaken. In oorlog en in rampen...

Maar ik heb mijn moeder en mijn tante, haar zusje, van zo heel nabij toch weer gezien en meegemaakt... 'Tijd' was een relatief gegeven. Ik heb mijn moeder van zó nabij gezien dat ik me de geur van haar haren herinner en de kleur van het schort dat ze in mijn droom droeg...En haar lach en haar angst... En, terwijl ik het allemaal 'ging' meemaken in mijn droom, wist ik tegelijk wat er allemaal gebeurd was... Dit jaar, in maart, was het 75 jaar geleden dat wij onze woonplaats als vluchtelingen moesten verlaten.

Geuren en smaken en kleuren en dingen kun je zo levendig meemaken dat ze je de rest van je leven bijblijven.

Ooit, eind dertiger jaren, moest mijn moeder met haar peutertje, ik dus, vluchten vanuit Wenen naar Amsterdam. Ze had geen andere keuze. Niet alleen waren de Duitsers Wenen binnengetrokken, maar alle Joodse mensen stonden op de lijst, net als enkele jaren later in Nederland, om opgepakt en weggevoerd te worden. Net als in Nederland werden er getto's, afgesloten wijken, speciaal voor Joden, aangewezen en alle Joodse mensen werden gedwongen daar, hoe dan ook bij elkaar te gaan wonen. Die getto's werden steeds kleiner, de mensen steeds dichter bij elkaar gedreven... Maar voordat de Nazi's zover waren dat ze op die manier gemakkelijk alle Joden konden opdrijven en wegvoeren, was mijn moeder met mij gevlucht. Wij kwamen dus volkomen berooid als asielzoekers aan in Amsterdam. Officieel asiel werd niet verleend, de Joodse vluchtelingen waren stateloos. Mijn moeder's zusje`was al in Amsterdam en wij drieën zouden dus veilig zijn nu wij daar waren. Tot in 1940 de Duitsers Nederland binnenvielen dus....

En de Joodse vluchtelingen wisten wat dat zou betekenen. Mijn moeder dus ook. Ik was een peutertje, maar moet die periode toch in mijn onbewuste hebben opgeslagen. Nee, mijn moeder heeft het niet overleefd...

Haar zusje wel, de rest van de familie in Wenen dus ook niet...

En toen de asielzoekers van nu , zo bang en zo wanhopig, in de publieke belangstelling kwamen ging mijn onbewuste geheugen werken. In mijn dromen kwam die tijd terug... met de toestanden van toen en nu die door elkaar liepen. Ik kan niets meer doen om te helpen. Ik kan alleen mijn mond opentrekken en schrijven, maar moet blijven toezien en lezen hoe mensen die zo gelukkig zijn dat ze zulke dingen nooit hebben meegemaakt, die veilig zijn omdat ze hier wonen en hun thuis hebben... hoe zulke mensen,schelden en vluchtelingen vervloeken omdat ze denken dat ze daardoor een boterham minder zouden moeten eten. Eigenlijk zijn we net als de Nederlanders van vóór de oorlog. Geen háár veranderd nee...De geschiedenis kennend zouden we nu anders moeten reageren op vluchtelingen, maar de commentaren in kranten en nieuwsbrieven, op facebook en ander media, liegen er niet om.

Er is wel een overeenkomst die misschien meer verzoenend is... het was toen ook crisis voor de gewone mensen. Enorme armoede, niet te vergelijken met de armoede van nu misschien, want nu zijn er voorzieningen en voedselbanken e.d. Er is nu ook exorbitante en schandalige rijkdom bij anderen. Die in de openbare media wordt tentoongesteld en aangemoedigd... 'Uw vermogen moet toch groeien..' Vluchtelingen hebben geen vermogen... asielzoekers brengen geen geld mee. Alleen het naakte leven dat ze willen redden. Net als in die droom over 1939-1940.