maandag 16 juni 2008

Sprookje 2

Ik heb een vriendin beloofd ook de Jiddische versie van de wolf en de zeven geitjes door te geven. Komt goed uit want nog steeds geen inspiratie voor mij…. Waar ik normaal nooit gebrek aan heb.
Bij deze dus: weer met dank aan Katrien zl.

Een onderwijzer op school liet het sprookje van de wolf en de zeven geitjes navertellen. Ziehier wat een joods jongetje ervan maakte.
Er wazze es zeve kleine jeletjes van gebensde geitjes. Op een dag voor Channeke mos de ouwe geit naar de mart om te kijken of ie een knappe gans kon kope om Channeke te make. Ondertussen had de ouwe geit tegen zijn jeletjes gezegd: ‘Scheintjes, God laat jullie gezond, je ette mot effe weg voor een mieskuiken. Geen mesjokkaas uithale terwijl ik wejieberig bin. En as de wollef kom, seg em datie de krenk ken krijge met zen ouwe vaar op één dag; laat em voor de deur strekke tot ie blauw ziet’.
‘Gaat u gerus, vader, nau mazzel en brooche hoor’
Toen de ouwe pleite was binnen ze spelletjes gaan doen. De ouwe was rechtschaffe nog niet de deur uit of d’r werd op de deur geklopt. Het jongste geitje was zo goochem om es door het sleutelgat te kijke. ‘Addenom’, zee het geitje. ‘Bij je gezond, kommeris kijke wat een grausstuk van een wollef.’ ‘Onbeschrieje’, zeeën de andere geitjes: ‘ ‘t lijkt de malchemowas wel’. Weer klopte de wollef met zen grote jat tege de deur, zo dat de mezozze der van trilde. ‘Wat motje’, riep het ene geitje. ‘Doe de deur es effe open’, zei de wollef. ‘Geen sjoege geve’, zee het geitje tegen de andere, ‘hij denk zeker datie een stelletje schlemieltjes voor zich heb. Laze nou maarop’, zee het geitje tege de wollef. We kenne onze mischpoget’.
De wollef zag datie geen schijn van kans had bij de uitgekookte geitjes en mos iets anders prakkizeren. Hij gong weg en wandelde bij de matzefabriek van de Haan olewescholem binnen en stopte zijn poot in het matzemeel om ze wit te late schijne. In een ommezien was ie weer terug. Weer klopte ie tege de deur doch de geitjes vertrouwede het niet en vroege of ie zen koschere handjes maar es wou late zien. Toen de wollef zen poot met matzemeel onder de deur schoof, zeeën de geitjes tege elkaar:’ Alles is koscher, Sjimme komermaar in’. Toen de wollef binne kwam zee ie tege de geitjes:’Ha, nou heb jullie jofel te pakken. Ha, kremsjeliesballe, broodsjaletjes, metsekleissies en gemberkogeltjes. Wach effe, ik ga direk sjeimes van jullie make’.
Het jongste geitje was zo gochem om in de klok te duiken. Maar de andere geitjes waren allemaal otelewotel. ‘Een mooi meinse’, zeeën de geitjes tegen mekaar. ‘Hap’, zee de wollef metzen geschmadderagge en at de geitjes op. ‘Een barsting zal ie bekomme’, zee het geitje in de klok. ‘Wat een mauzerbennenide om men ganze mischpoget op te nasje’.
Toen de ouwe lazerus sjikker thuis kwam, met de gans onder zen arm, kwam het jongste geitje met een moordduik uit de klok. Hij vertelde zen Sjikkere Vaar dat die fresscher van een wollef de andere zes had opgeaggeld. ‘Wat vertel je me daar’, zee de ouwe, ‘wat een stuk geteisem. Bij je moeder zaleger gezond, die kan het daar goed bij me hebbe. Die schlagt ik daar kosjer. Hoe kannie et over zen hart verkrijgen, genebbiesj, om me daar die kleine stumpertjes op te nasje. Kom mee’, zee de ouwe tegen het geitje, ‘ganeme we em zoeke’. Hij gong met het geitje het hol van de wollef binne. Deze lag breidaus op de grond te goleme. ‘Zo eischediese mamzerbannenidde’, riep de ouwe tege de wollef, ‘hou me los, hou me fas, oi dat ik em te lijf ga’. Door dat geschreeuw werd de wollef wakker. ‘Wa mot je hier doen, zelekie’, zee de wollef tege de ouwe. ‘Nou, dat is me Gois minse, om dat nog te durven vragen. Ik wil je effe zegge, waarom je ausgerechnet mijn jeletjes op opgenasjt, tinnefzak. ‘Mot je mij hebbe, sterrekoeker’, zee de wollef, ‘ik heb geen voetstap buiten de deur gezet’. ‘Hij lieg dat ie de krank krijg’, zee ‘t geitje, ‘ het matzemeel zit em nog aan een poot’. De ouwe nam een metseiweplankie en sloeg de wollef meteen zen harses in. In één mep wassie peiger. Toen nam de ouwe een klein minnismessie en snee de buik van de wollef ope. ‘Zo’, zee de ouwe, ‘ wejieschemelig’.
De zes geitjes sprongen er meteen uit en zongen; ‘Addenom, me binne weerom’. ‘Jullie kanne van mazzel spreke, dat je broertje nog leefde om et an me natevertellen’, zee de ouwe. Anders hadden jullie nou al op het keiwerowes gelege.
Affijn om kort te gaan, hooru toe, ze friemelde de buik van de wollef vol met gruis en lazerde er hem de majem in.

‘Zo’, zee de ouwe, ‘nou ganeme wieder nar haus en kanne me toch ganneke make.

(Ofwel, we kunnen nu Chanoeka gaan vieren. (ganneke make)