woensdag 28 juli 2010

Natuur is wreed. Dat is haar aard.

De natuur doet me af en toe rillen en griezelen.

Mijn poes Pika is alweer meer dan een half uur aan het spelen.. met een levend veldmuisje. Het diertje hangt af en toe in haar bekje en wordt dan rondgeslingerd, komt ergens terecht en loopt dan weg en wordt weer gepakt, vliegt een eindje de lucht in en wordt dan weer opgevangen... Probeert weg te lopen en wordt in de vlucht weer gepakt... Ik griezel en ben er misselijk van maar heb niet de guts om mijn kat op te pakken met dat beestje in huis. Of dat muisje te vangen en buiten te zetten. Bovendien zit ik midden in een telefoongesprek en de andere kant moet denk ik grijnzen om de gilletjes en kreetjes die ik slaak. Eigenlijk vind ik het vreselijk wreed wat hier gebeurt, maar ik moet haar niet oordelen met mensenmaat. Toch doe ik dat. Dat doen we allemaal. Waarom?
Ik ben me bewust dat ik griezel van muizen en muisjes. Maar dat is te begrijpen.

Ooit kwamen er twee ratten vanuit de tuin naar binnen, opgejaagd door mijn toenmalige twéé katten. Ik kon ze niet wegkrijgen en ze renden mijn kleine kamer in. Daar moest ik toen 'de gemeente' bijhalen, die lokdozen neerzette. Na twee weken (ik heb die deur van dat kamertje niet durven openen in die tijd) kwamen ze de dozen weer ophalen. Maar er zaten geen ratten in. Wel stonk de kamer verschrikkelijk, zó erg dat ik met mijn hulp uit die tijd wel op zoek moest gaan. Volgens 'de gemeente' waren de ratten, zo te ruiken, morsdood. Dat bleken ze na lang zoeken ook te zijn. Eéntje lag in een doos met toiletartikelen, de ander tussen een stapeltje handdoeken. Er is toen sprake van kapitaalvernietiging geweest ja. En dat kamertje heeft nog héél lang naar dooie rat gestonken. Ik heb het nooit meer (al meer dan 10 jaar dus) durven gebruiken als kamer. Opslagruimte. Waar ik zo snel mogelijk in- en uitga.

En ook anderszins heb ik last gehad. Door mijn keuken loopt een oude schoorsteen. Netjes weggewerkt in een muurtje. Ik woonde hier toen nog maar pas. En werd gek van een wekenlang aanhoudend metalig geklep in die pijp. Tèng, tèng, tèng. Soms was het even stil, maar dan weer, vooral in de nachtelijke uren, klonk onverwacht weer dat metalig geluid. De woningbouw geloofde me niet. Dacht dat ik alleen burenoverlast had en ik moest maar eens met mijn buren gaan praten. Toen heb ik in arren moede een bandapparaatje in werking gezet en maar laten lopen, het ene bandje na het andere. En toen mensen van de woningbouw wéér kwamen geloofden ze hun oren niet... Dat moesten echt wel grote ratten zijn. Nou, hoe ze het gedaan hebben weet ik niet, het was een heel karwei, maar toen kon ik eindelijk met genoegen gaan wonen. Tja, dit is een groot oud gebouw, er zijn overal binnentuinen en daar kan het af en toe spoken.

Nu ligt Pika even uit te rusten, languit. rechtervoorpootje uitgestrekt en stevig op het fragiele muizenlijfje. Ik zie het plezier dat ze heeft en begrijp best dat ze gewoon een katje is dat een muisje gevangen heeft. Ik zie wel dat ze beiden goed moe worden, maar verwondingen bij het muisje zie ik niet. Na ongeveer een half uur ligt het arme diertje trillend vóór het pootje van Pika. En dan pas heb ik de moed om de kleine veger te pakken en ze allebei voorzichtig richting tuindeur te dirigeren. Het is Pika's prooi.... rationaliseren kan ik goed. Het is haar aard en ze weet niet beter. Maar mijn gevoel kan er met geen mogelijkheid bij. Ik ben verlamd van narigheid. Eindelijk heb ik poes en muis naar buiten......en dan wil ze weer naar binnen, met het nu dode muisje in haar bekje, het staartje hangt er zielig bij. Maar Pika mag niet binnenkomen met het muisje. Ik zet de hordeur vast zodat ze de kamer niet inkan.
En dan hoor ik de tandjes door dat muizenlijfje gaan en de zachte botjes kraken.... en weet ik niet hoe snel ik naar het toilet moet lopen en overgeven.
Morgen zal ik het mijn katje vergeven hebben. Het is niet de eerste keer dat ze een muisje of een kikkertje gevangen heeft. Maar nu moet ik even niets van katjes hebben, hoe lief en aanhankelijk en zacht van vacht ook.

Inmiddels is muisje verdwenen in Pika's maagje. Zelfs geen stukje staart is blijven liggen. Muisjes blijken lekker te zijn. want ze heeft in de keuken toch twee bakjes met eten staan... Maar ze lijken ook geen invloed te hebben op haar eetlust, want nu ik haar, zonder muisje, want dat zit in haar maagje, binnenlaat, loopt ze rechtdoor naar haar bakje met vis in de keuken. Verandering van spijs...
Pika loopt, anders dan normaal, met een opgeheven kopje rond. Ze heeft een goede avond gehad. Meestal loopt ze met haar kopje vooruit, als een minihyena, de staart omlaag. Die staart heeft een grote kale plek, al van jongsafaan. Ze is bepaald moeders mooiste niet. Grrr, even bij me wegblijven poes. Maar ze komt ook niet van cattery, maar uit het asiel.

Ik voel me vies. En ga maar even een douche nemen. Kan de badkamer even dicht blijven. Zonder poes Pika.