Impressies van Israel 1995 - deel 9

Het Joods Nationaal Fonds (het J.N.F.) is een fonds, dat o.a. geld
inzamelt om het land stenenvrij te maken. Vraag me niet waar ze die stenen laten,
er zullen wel wegen en huizen e.d. van gebouwd worden. Het J.N.F. huurt
daarvoor werkkrachten in (immigranten ) en geeft ze zo een betaalde baan.
Dat werkt driedubbel-op. Want het stenenvrij gemaakte land kan bebouwd
worden en ook daarvoor worden immigranten aangenomen. En de opbrengst van
het land is zo hoog dat er ook geëxporteerd kan worden. Het is dus een
goede zaak het J.N.F. te steunen. En het J.N.F. plant ook bossen op
stenenvrij gemaakt land. Het Nederlandse bos is daar een goed voorbeeld
van. Ook dat is werk voor de immigranten en geeft ze dus een eigen inkomen.
Ik zat weer even buiten om een sigaretje te roken en bedacht me hoe
"clean"
Israël was. Geen ongedierte te zien, geen muggen, vliegen of spinnen zag
ik.
Op die wat musachtige kolibriekleine vogeltjes na (leefden die alleen van
nectar?) was er helemaal geen dier te zien in dit park. Op het moment dat
dat door mijn hoofd ging keek ik omlaag, naar de grond en zag twee
minuscule miertjes en een vliegje. Dus toch, maar vrijwel onzichtbaar. Een poosje
later hoorde ik zelfs een kraai en een koekoek, of de Israëlische variant daarvan.
En weer omhoogkijkend zag en hoorde ik weer de legerhelicopters.
Verder is het hier op dit moment stil en vreedzaam. En onwillekeurig gaan
mijn gedachten terug naar de eerste kibbutz, Neve Shalom/Wahat al-salam,
waarlijk een Huis van Vrede. Joden en Palestijnen, die samen werken,
samen leven, samen naar school gaan, samen naar vrede streven, samen besturen
willen.. Een Huis waar vrede een gezicht krijgt in die vreedzame samenleving
van Joden en Palestijnen, een plek om je thuis te voelen, nog meer dan op
Mes Ammim of hier op Lavi. Caron Aron, de "Grand old lady" van de kibbutz
hield de laatste avond dat wij er waren een inleiding over de geschiedenis
en de doelstellingen en manieren van werken van Neve Shalom, die me nog
> lang zal bijblijven door de inspirerende kracht die van haar uitging.
Heel plezierig, maar voor mij persoonlijk minder inspirerend, was enkele
> dagen later ook het gesprek met een andere "Grand old lady", Stijn Pilar,
de voorlichtster van kibbutz Mes Ammim, waar men vanuit de eigen Christelijke
doelstellingen, in solidariteit met het Joodse volk, leeft.
Beiden zijn vrouwen "van een bepaalde leeftijd", gehard, gezuiverd in een
jarenlange strijd om psychisch en fysiek te overleven, strijdbaar en
geïnspireerd en inspirerend door de manier waarop ze hun verhaal vertellen
en hun doelstellingen nastreven. Bijzondere vrouwen! Ik denk dat het de
politieke insteek is van Carol Aron die mij meer aanspreekt: opvoeding en
educatie van Israëlische en Arabische kinderen sámen, de eigen èn elkaars
taal en cultuur leren en leren waarderen. Daar komt het - ongeveer - op
neer. Bovendien kreeg ik de indruk dat daardoor de gehele communiteit
"very outreaching" was.
Bij Stijn Pilar in Nes Ammim was de Christelijke herwaardering van het
Joodse, de bijbel, de historie daarachter, de insteek. Het - zonder
zendeling of missionaris te willen zijn - hier in Israël ook iets
opbouwen, in solidariteit met Israël. Zoals de eerste Christenen het beleefden,
binnen Israël levend. Maar ik ben geen Christen, zodat het niet zó gemakkelijk is
me daarin in te leven. In ieder geval sprak de solidariteit, de samenwerking, ook met Palestijnen, me weer wel aan. Hier op Lavi is de leefwijze totaal anders. Naar binnen gericht, op de Joodse godsdienst geënt en vanuit die inspiratie werkend is zij uitgelopen als die zoetgeurende, bloeiende tuin, als een boom met vele uitlopers enzijtakken. Maar de tuin is omringd door hekken, wordt bewaakt met geweren
in de aanslag en hoe gastvrij men ook is, vreemdelingen komen er niet ongenood binnen.