Pika is er ook nog.

Ergens boven mijn hoofd moet een helikopter door de kamer vliegen.. Ik krijg hoofdpijn van het geluid, dat zo wreed mijn dromen verstoort.

Als ik wakker word is er natuurlijk geen helikopter, maar ontdek ik dat mijn katje, Pika, tegen mijn hoofd op het kussen ligt en luid snurkend mijn bewustzijn probeert binnen te dringen. Het arme dier heeft ontstekingen in keel en mondje, voelt zich niet lekker en zoekt troost bij me. Maar het is nog zo vroeg, te vroeg om op te staan. Als ik me beweeg gaat ze gauw naar het voeteneind van mijn bed.
Omdat mijn droom toch al verdwenen is besluit ik maar op te staan en koffie te gaan zetten. En de eerste pillen te nemen om mijn schildklier wakker te maken. Als ik langs de computer loop blijkt Pika daar al klaar te zitten. Dus zet ik me dan maar om het bovenstaande op te schrijven.
En Poes besluit op dat moment maar weer weg te gaan en verder te brommen bij de tuindeur. Haar ontstekingen maken dat ze niet gewoon snort, maar een hard brommend geluid voortbrengt, alsof ze hevig schor is. Soms gaat dat over in een zangerig geluid, dat ik op dezelfde toonhoogte met haar probeer mee te zingen en tot mijn verbazing gaat ze daar dan ook op in. Als ze zin heeft tenminste. Al begint ze dan met me verontwaardigd (?) aan te kijken. ;-)
Ze heeft van de dierenarts antibiotica en pijnstillers gekregen, die ze braaf slikt. Tegenwoordig maken ze die kennelijk smakelijk voor de beestjes.
De hoofdpijn blijft zitten waar die zit, in mijn hoofd ja.

Ik heb een aantal dagen niet geblogd omdat ik met een ander verhaal bezig was, dat niet voor de weblog bedoeld was.
Soms overvalt het verleden me weer..... dat overkomt je weleens als je oud wordt. ;-), dan heb je veel verleden...
Ik heb een eerste echtgenoot gehad, g'd hebbe zijn ziel, maar dat verwacht ik niet.... die net zo kon keffen en sarren en treiteren (en erger hoor) als onze nationale chihuahua. Het gebeuren bij de Algemene Beschouwingen riep herinneringen wakker van lang geleden.... Herinneringen die nu voor het eerst onder woorden gebracht wilden worden, maar niet voor publicatie.
Niet de leukste herinneringen van mijn leven nee.

Pika lijkt eindelijk weer tot rust te komen naast me. Ze ligt nu opgekruld en zonder harde bijgeluiden te slapen.
En de koffie is klaar, dus ik neem maar een bakje, vanwege de nuchtere maag aangevuld met veel water, maar toch. Slapbakkie dus.
En Pika volgt me met haar ogen, draait zich om want vertrouwt het blijkbaar niet. Ze is pas gerustgesteld als ik weer op ' mijn plaats' zit. ;-)

Vandaag zou een goede vriend op bezoek komen. Maar die heeft zijn hoofd gestoten op een dusdanige manier dat de dokter hersenschudding moest constateren. Dus die moest voor vandaag afzeggen. Jammer, het is zulk prachtig weer deze toch wel heel late 'oudewijvenzomer', zoals dat heet. Enfin, volgende week misschien beter. De cd's van Satie liggen klaar hoor...;-))

Buiten is het al licht en ik ga de gordijnen opentrekken. Want de zon komt al op…
En de dag gaat beginnen.....