Aan het einde van weer een zondag

Ook deze zondag snelt naar het einde. Het is inmiddels kwart voor tien in de avond. Een paar fikse regenbuien hebben de hele omgeving opgefrist. Het regende af en toe zo hard dat ik vreesde voor mijn planten, maar allemaal hebben ze die buien overleefd. Gelukkig maar.
Nu begint het te donkeren, maar het bewustzijn van het genot van die frisse lucht heeft me de deuren nog open laten staan. Zometeen toch maar afsluiten en de gordijnen ook dicht doen.

Gisteren, zaterdag, was een heerlijke dag. Af en toe een iets meer dan flinke bries, één enkele keer een buitje… Ik heb mijn wandelschoenen aangetrokken en ben gaan lopen. Door één van de mooiste wijkjes van de stad. Via de Anthoniesluis, de brug met uitzicht op de Montelbaanstoren en een stukje Nemo, het Wetenschapsmuseum, zie je links het beroemde Sluiswachtershuisje, een zwart restaurantje met terras, de Sluyswacht geheten. Over de brug ga je dan rechts een trapje af en dan loop je langs de mooiste grachtjes van de stad. Zeker in de meimaand is het zo romantisch dat je een brok in je keel krijgt. Zo mooi, dat je af en toe moet stilstaan. Ik ben de Kromboomsloot afgelopen, een straatnaam die je ook in Utrecht en in Wenen tegenkomt…en herinneringen kwamen ongewild boven. In de Nazitijd werd ook in Wenen de Joodse bevolking op een hoop gedreven en mijn Omama met de familie kwamen ongewild op die Krummbaum Gasse no. 10 terecht. Van daar is zij met familie naar de vernietigingskampen in Riga gedeporteerd.
In Utrecht was het een klein straatje met een klooster annex kindertehuis. Aan de Kromboomsloot, zo was het in mijn herinnering althans. Het was in een tijd dat ik heel getraumatiseerd was doordat ik mijn kinderen daar moest brengen toen ik zelf in het ziekenhuis werd opgenomen en de scheiding van mijn eerste man in werking moest worden gezet. Ik kàn me in de straatnaam vergist hebben natuurlijk.

In elk geval, ik heb daar wat rondgezworven afgelopen zaterdag… op weg naar de Rechtboomsloot waar ik een paar boeken moest ophalen. De man van de boeken liep met me terug naar zijn winkel om ze te geven. En dat bleek in de Koningsstraat te zijn. En vlakbij de Nieuwmarkt. Ik blij, want ik had me voorgenomen daar weer eens snel heen te gaan, alleen de wandeling was de afgelopen maanden te lang. In de Koningsstraat is ook een grote Thaïse winkel met restaurant, een doel om weer eens daarheen te gaan, maar nu liep ik door. Op de Nieuwmarkt was een Chinees feest aan de gang, ik kon er niet achter komen voor welke gelegenheid. Maar die markt ligt midden in het Amsterdamse China Town…..vandaar. Behalve de biologische weekmarkt en de bijbehorende vaste plaatsen voor andere marktlui, was er een heel mooie drakendans, uitgevoerd door Chinese Hagenaars. Er waren ook stands met (onderdelen voor) voedsel uit China, en niet in het minst de uitgebreide Boeddha-altaren uit de Boeddhistische Tempel aan de Zeedijk. Hier waren ook de Boeddhistische nonnen die eerbiedig rondgingen om de altaren.
Ik heb genoten van wat geboden werd, van het heerlijke weer dat er ook gratis bijgegeven werd. En ben nog even de Chinese supermarkt ingegaan voor wat boodschapjes.
De terugweg door de Anthoniebreestraat was minder gemakkelijk. Mijn been en mijn heup gingen hevig protesteren tegen deze ongebruikelijk lange wandeling, maar ik moest wel doorgaan. Terug op de Anthoniesluis ben ik maar even op een terrasje neergestreken (en toen begon het net hard en koud te waaien) en nam maar een groot glas warme chocomel. Daar knapt een mens dan wel van op. En het zitten deed ook goed.
Even de mensen op het Waterlooplein bezocht en gedag gezegd. Ik was er al zo lang niet geweest.. En toen eindelijk nog bij Appie mijn noodzakelijke boodschapjes gehaald en weer even gezeten op het bankje in de winkel. En gepraat met Abdel, de veiligheidsman van Appie. Over o.a. de rare manier waarop sommige Moslims de Koran (blijkbaar hun eigen Koran) uitleggen…. Laat ik het maar zo zeggen. ;-)))
En eindelijk mocht ik toen van mij naar de tram en naar huis. Waar een buurman me bij de deur nog zo lang aan de praat hield dat ik niet meer op mijn benen kon staan maar toen ik ging leunen drong het eindelijk tot mij en mijn buurman door dat ik nodig naar binnen moest. Waar ik, nog vóór de boodschappen waren uitgepakt, op bed neerzeeg en twee uur sliep. Mijn dochter belde me toen ik net even lag bij te komen …

Vandaag heeft de inspanning van gisteren me ingehaald. En ben ik nergens aan toe gekomen. De middag verslapen, alleen maar twee wassen gedraaid en een kant en klaar maaltijd gegeten. Meer niet….
En nu is de dag dus weer voorbij.
Morgen Betty-dag…en morgen is Buurman Jules jarig. 86 haar....