Het heeft weer veel te lang geduurd

En elke dag nam ik me voor en maakte een begin… en ja..

Vandaag dan toch een stukje maken hoor, want van maandag tot zaterdag niet schrijven, dat is toch te gek, Erica.
Weet je wat het is, als je zo’n tijd niets hebt laten horen zijn de voorbije dagen ècht voorbij. Want hoe kan ik nou nog iets leuks schrijven over dat ik in de binnenstad winkelde en wat ik daar gezien en meegemaakt heb… Al sla je me dood, ik zou het niet meer weten.
Alleen nog hoe gezellig ik de vroege winteravonden in de stad vind, met alle lichtjes, hier en daar al te vroege kerstversieringen, maar toch..
En de nieuwe mooie lantaarns die hier en daar al op de grachten aangebracht zijn. Eigenlijk de oude vormen, maar wel met ledlichten. Het lijkt een beetje op de oude gaslichtlantaarns. En ik kijk met verlangen uit naar alle versieringen als eenmaal het Sinterklaasfeest voorbij is.
Ik heb, ondanks mijn echte Nederlanderschap ;-))), niks met Sinterklaas. Nooit gehad en ook geen goede herinneringen aan dat feest.
Toen de kinderen klein waren ‘deden we er wèl aan’ ;-), maar toen de jongste door had dat Sinterklaas niet bestond hebben we het maar afgeschaft.
Maar in mijn gezin werd uitgebreid kerst gevierd. Doe ik nu ook niet meer nee. ;-) We vierden pakjesavond met alles derop en deraan op de avond vóór kerstmis, chocolademelk en snoepgoed en Vader had de zak met cadeautjes onder zijn hoede en deelde uit.
Wat mij betreft was het de mooiste dag van het jaar met die glanzende kindergezichtjes onder de kerstboom, die altijd prachtig was en zelfs de katten, later de hond, genoten er zichtbaar van.

Gisteren was mijn dochter hier. En dat is ook genieten. ;-) Ik had weer moeders’soep gemaakt, en uitgebreid gekookt. Want een werkende vrouw kookt niet elke dag voor zichzelf, denk ik dan. Dus een stooflapje en bloemkool met een sausje en de lekkerste aardappeltjes uitgezocht.. Het was gisteren dus ook een heel feestelijke dag.
Vandaag, zaterdag, heb ik hard gewerkt om een heleboel achterstallig werk klaar te krijgen. De hele week bezoek, vanavond òp bezoek, morgen weer visite…. Alles blijft liggen want mijn energie is dan wel gezien mijn leeftijd wel aardig, maar toch ruim minder dan vroeger.
Dus vandaag even aangepoot en alles is redelijk op orde weer. Behalve die eindeloze papiertroep.
Daar moet ik maar eens een week voor uittrekken.
Voor vandaag laat ik het maar hierbij. En beloof mezelf beterschap, eerlijk!!

De nieuwe week begint al goed.

De klok geeft op dit moment 5.32 uur aan.

Het is een korte nacht geweest. Gisteravond heb ik wel tv gekeken, zelfs weer eens de afstandsbediening voor digitaal kijken gebruikt. Dat had ik beter niet kunnen doen.
Ik zag en hoorde een reportage van Zembla, vanuit een verzorgingshuis. Twee licht dementerende mensen ‘hadden’ iets samen. Ze trokken zich terug op de kamer van de vrouw, gewoon voor wat privacy. Dat mag blijkbaar niet want op zeker ogenblik zwaaide zonder kloppen de deur open en gaf een overdreven opgewekte verzorgster of verpleegkundige hen opdracht om naar de zaal te gaan. Dit is een nachtmerriescenario. Als ik zover zou zijn als die mevrouw zou ik dus geen recht meer hebben op wat privacy of om me even terug te trekken. Ik kreeg er hartkloppingen van, zo boos werd ik. Wat een manier om met oude mensen om te gaan.
Ik hoop maar dat ik tegen de tijd dat ik zover ben mijn natuurlijke dominantie in werking kan laten treden en zo iemand op mijn eigen manier dringend kan verzoeken voortaan eerst te kloppen en niet met zoveel lawaai de deur open te gooien en me te commanderen. Wat een afgang voor dat huis, het heette geloof ik de Hogewey of zo iets…dat men zó met de mensen omgaat. Het zou een serie zijn. Dus we kunnen nog wat verwachten.

Het tweede bericht dat me zwaar trof was ook op de digitale tv te zien. Uit Israel. Daar waren een aantal jonge mannen veroordeeld. Neo-Nazi’s. Uitgerekend in Israel waar zoveel mensen overlevenden zijn of kinderen van overlevenden van de door de Nazi’s gebouwde vernietigingskampen.
Deze jonge mannen waren van Russische afkomst en hadden het vooral voorzien op religieuze Joden. Hoe zijn die mensen er in geslaagd in Israel binnen te komen? Zijn het halachische joden, Joods volgens de strenge wetten van Israel, of zijn zij of hun ouders met valse papieren het land in gekomen, zoals zoveer Russische mensen indertijd alleen onder valse vlag hun land konden verlaten. Er was zelfs een you-tube-filmpje bij, waarop te zien was hoe een in elkaar gekrompen jongen door één van hen zo onder zijn kaak geschopt werd dat hij meters de lucht invloog en op een akelige manier weer neerkwam.
Ik kan er niet over uit, het is een ongelooflijke zaak en ik ben er aardig door van streek geraakt. Net als de mensen in Israel zelf. Dit soort mensen moeten echt teruggestuurd worden, dit kan toch niet gebeuren, niet juist daar.

Toen ik dan toch eindelijk in bed lag, nog steeds onrustig over bovengenoemde zaken, begon poes Pika onrustig te worden. Normaliter ligt ze een poos op het hoofdkussen naast me, maar ze had het blijkbaar koud en ging luid spinnend op mijn hoofdkussen liggen tegen mijn hoofd aan. Probeer dan maar te slapen. En als ze zich dan een poosje later ook nog uitgebreid gaat wassen, heen en weer op het bed gaat lopen.. kan ik boos op haar worden, maar de slaap is weg. Ze wil natuurlijk met dit weer ook niet naar buiten. Aan het geklepper ’s nachts van het kattenluikje ben ik wel gewend, maar aan die onrust al die tijd op mijn bed niet.
Het is nu even over zessen en om negen uur zou de wekker afgaan. Straks toch nog maar even gaan liggen.

Als je ’s nachts wakker bent hoor je allerlei geluiden, die je normaal niet hoort. Door de lage sneeuwbewolking is het overvliegen van vliegtuigen naar en van Schiphol een irriterend geluid, een constante brom, die niet uit je oren wil. De sneeuw die zondagmiddag is gevallen is allang weg, en de sneeuw waarmee gedreigd wordt is nog niet gevallen.



De zondag is een binnenblijfdag geweest. Geen wonder ook met dit weer ja. Er was veel tikwerk en de kranten lagen er ook. In de loop van de middag kwam een nieuwe buurman hier aan, die is in het huisje van een maanden geleden overleden oude bewoner komen wonen. Al die tijd was de post niet opgehaald, dus nu kreeg ik een vuilniszak vol oude en nieuwe brieven en tijdschriften. Of ik wist wat ermee gebeuren moest… Ik heb het gisteren dus allemaal uitgezocht. Wat weg kon is meteen weggedaan, de andere post moet afgewerkt worden dan wel dat ik familie moet zien te vinden om het door te sturen. Nog een flink karwei. Waarom ik? Omdat ik, net als de overleden bewoner, deel uitmaak van de bewonerscommissie van dit huis.. En omdat mensen me daarom weten te vinden.

Tot overmaat van ramp gaat Word moeilijk doen… en alles opnieuw op eigen houtje opslaan, moet ik het weer veranderen in mijn eigen manier van opslaan van erica’s dagboek..

Vandaag maar heel rustig proberen te blijven, en me een beetje met die post bezig gaan houden.