Op mijn gezond…en meer

We zijn weer een paar dagen verder. En gelukkig heb ik het druk genoeg om niet bij de pakken te gaan neerzitten. Pakken? Nouja,bij de achtergebleven, nu onnutte zaken van Pika. Mijn Russische buurvrouw heeft de overgebleven pakjes Sheba gekregen. En de medicijnendoosjes liggen in de vuilnisbak. Haar waterbakje is omgespoeld en staat nu bij vaat die nog afgewassen moet worden. En daar ligt ook de placemat waar haar bakjes op stonden.
De waterbak waaruit ze dronk als ze me in de badkamer gezelschap hield, staat droog en rechtop tegen de muur. De kattenbak is schoon en opgeruimd.
Maar de droge brokjes staan nog in de keuken. En haar mandje staat nog onder mijn computertafel. Alles tegelijk gaat niet.
Nu de dagen voorbijgaan en vooral als ik van buiten thuiskom, ja, dan mis ik haar. Je komt in zo'n leeg huis dan... En als ik 's avonds laat tv wil kijken, zit er niemand tegen mijn onderarm te leunen. Maar slapen doe ik nu uitstekend, niet meer gestoord door het extra hard klepperen met het kattenluikje, waar ze 's nachts nogal een handje van had. Gekke uitdrukking in dit geval ja. ;-) Ze springt ook niet meer plotseling bovenop me, als ze op bed wil liggen. En het zal van de winter wel koud op mijn hoofd worden, nu ze dat hoofd niet meer als met een mutsje zal bedekken...
Tja, maar zoals ik zei... zo is het leven... Deen nadander gaat... en die plaatsen blijven, naarmate je ouder wordt, leger. Een nieuw katje? Nou dat weet ik nog niet hoor. Laat me eerst maar rouwen om deze en wennen aan haar afwezigheid.

Zelf heb ik weer een beetje uitstel gekregen. Gisteren ben ik even langs de dokter gegaan. Want vorige week heb ik bloed laten prikken op het huisartsenlab en de uitslag moest inmiddels wel binnen zijn. Bovendien had ik vanaf zaterdag verschijnselen van blaasontsteking en ik had gehoord dat zo'n bacterie of virus bij ouderen ' naar het hoofd kan slaan' . Tja, twee kwaden tegelijk.....neuh, liever niet. Nog afgezien van de andere kwaaltjes waar een oude vrouw mee kan tobben.
Dat laatste mag ik niet zeggen, zegt een vriendin ;-) Maar ik ben veel en veel ouder dan mijn oma's werden en veel ouder dan mijn vader werd en meer dan twee keer zo oud als mijn moeder werd..... En mijn aantal jaren zie je dan niet direct van me af, maar ik heb weleens geschreven dat ik drie keer een mensenleven heb geleefd. Dus als mijn leven te boek zou worden gesteld zou het een trilogie worden. ;-).
Nee, serieus, soms weet en voelt een mens zich oud. En dan wil ik het kunnen opschrijven ook. Wie zou me dat willen verbieden? Ja, ik ken de uitdrukking: de duvel is oud... maar zoiets zeggen mensen die niet oud willen worden. En dààr heb ik geen moeite mee. Nog steeds een spannend proces om mee te maken, vind ik.
Maar de laatste tijd kon ik amper lopen. Pijn in mijn benen, vooral het linker, maakte dat ik om de paar stappen moest stilstaan. En mijn mooie bloemetjesstok kon ik niet meer thuislaten. Daar schreef ik al over. Maar nu mijn eigen fysiotherapeut E. weer terug is liet hij zich terloops ontvallen hoe hij toch bang was en dacht aan mogelijke trombose. Woorden van die strekking. De behandeling was er niet minder pijnlijk door maar een dag later voelde ik me wel een stukkie beter. Dus belde ik voor de zekerheid de huisarts maar voor een afspraak en maakte ik een lijstje (doe ik altijd) van wat ik met haar wilde bespreken. Ik heb de beste huisarts van de wereld... zoals ook de beste fysiotherapeut ja. Dat tref ik toch maar, nietwaar?! Bij de huisarts mijn plasje ingeleverd, en de bloeduitslagen aangehoord. Die waren redelijk goed. Ik kon wat meer vitamine D gebruiken, dat wel. En mijn 'suiker' en cholesterol kunnen wat omlaag. Maar voor het been stuurde ze me wel door naar radiologie van het ziekenhuis aan de overkant. En oja, ook een extra bloedprikje(heb ik voor het eerst in mijn leven een blauwe plek aan overgehouden) en even inleveren van het plasje kon dan ook meteen doorgaan... Radiologie bracht bij het onderzoek van de aderen in het been geen afwijkingen aan het licht, het mailtje vond ik bij het thuiskomen al in de inbox. De rest krijg ik nog wel van haar te horen. Waar vind je zo'n huisarts ja! Ben wel doorgestuurd naar mijn eigen ziekenhuis om een afspraak te maken voor onderzoek van de slagaders. Zo gaat dat als je oud wordt hè. Als dank voor alles heb ik een Erica (een heideplantje dus) meegenomen. Kleine geschenken...
De behandeling van E. heeft trouwens al resultaat. Ik hoef minder te stoppen met lopen. En in huis gaat het redelijk nu.
Tot zover die gezondheid.
Gisteren na al die troebelen toch even langs mijn favoriete drogist in de Eerste Oosterparkstraat gegaan. En onder meer dodezeezout voor een voetenbadje gekocht. Heerlijke luxe voor weinig geld. Voor die dag had ik wel weer genoeg gelopen om vandaag van mezelf thuis te mogen blijven...;-) wat ik ook gedaan heb dus.
En nu terug naar het dagelijks leven en haar verplichtingen...

Pika.

Er liggen nog twee brokjes in haar bakje. En haar bakje water moet nodig verschoond worden. Onee, toch niet. Het bakje moet schoongemaakt worden. Zucht.
Afgelopen zaterdag had ik nog tien bakjes Sheba gekocht, om haar alsjeblieft maar aan het eten te krijgen.... Eén bakje mocht bij mij op de computertafel staan, van het andere bakje had ik pap gemaakt zodat het gemakkelijker te slikken was. Want daar had ze zo'n moeite mee. Ik hoorde hoe moeilijk dat ging. Ik heb het bureaulampje aangedaan, nog zo'n ouderwetse, die warmte afgeeft. Haar lievelingsplekje om 's avonds onder te liggen.
Er liggen pillendoosjes onder het computerscherm... De kattenbak is nog schoon.

Maar haar mandje is leeg. Haar plekje onder de warme lamp ook. De voederbakjes zijn schoongemaakt. Als ik aan de tafel ga zitten komt ze me geen gezelschap houden, zittend op de tafel, stijf tegen me aan.

Vandaag heb ik Pika moeten laten inslapen... Ze had een groot gezwel in haar keeltje, tot aan de bronchiën. Vandaag werd dat ontdekt met een röntgenfoto.
Dat had de dierenarts de vorige keer bij onderzoek niet gemerkt toen ze me antibiotica meegaf en een half pilletje pijnstiller per dag.
De laatste dagen heeft ze niet gegeten, al deed ze daar veel moeite voor. Maar slikken ging niet meer, zelfs geen water. Ze nieste en de bloedspettertjes vlogen in het rond. Ze hoestte pijnlijk. Ademde nog pijnlijker. En ik bleef hopen dat de antibiotica zou helpen. En gaf haar zoveel mogelijk rust.
Vanmorgen ging ze, nog wat tegenstribbelend, weer haar reismandje in. Want haar kiesjes zouden getrokken worden. Dat zou betekend hebben dat ze weer zou kunnen eten, zij het geen harde brokjes meer.

Het bleek veel erger. En eigenlijk wist ik het al, diep van binnen.... We hebben voor ze haar reismandje inging, nog uitgebreid geknuffeld en ze verstopte haar koppetje in de buiging van mijn elleboog, zoals ze graag deed.
Ik had zelf die zwelling in haar halsje en keeltje opgemerkt en wees er de dierenarts op... die het toen ook opmerkte. Dat kon toch niet in een halve week gebeurd zijn?
Terwijl Pika haar kopje in mijn hand verstopt hield praatten we over de uiterste maatregel......
Er zouden röntgenfoto's gemaakt worden en dan zou ze bellen en me laten weten hoe het ervoor stond.
Zonder reismandje ging ik terug, met de tram en de bus, naar huis om daar af te wachten... Het duurde uren, eindeloos lang voor er gebeld werd. Betty was hier en ik vroeg me hardop af of het nog lang zou duren. Betty meende 'een bericht, goed bericht' en op dat moment ging de telefoon.
Ze had slecht nieuws, zei ze. Die dierenarts dus. Pika was onder zeil. En de röntgenfoto's hadden laten zien... enfin... de vraag was wat ik wilde.
Ik wilde Pika niet nog langer laten lijden natuurlijk. En in feite hadden we al afscheid van elkaar genomen. Ik heb haar verzocht Pika te laten inslapen. En ik zou niet komen om afscheid te nemen of haar mee terug te nemen. Probeerde het zo cool mogelijk te spelen... De rekening zou ik t.z.t. wel krijgen.
Nee, ik heb niet gehuild. Maar er is een soort zwaarte in me.... een diep verdriet, niet alleen om de zoveelste kat die weggevallen is. In dit huis al Lieveke, Sammie, Sinja, en nu kan ik daar Pika aan toevoegen.
En de zoveelste vriend(in) die me voorgegaan is.

Sinja en Pika kwamen samen bij me. Een verjaardagscadeau van een vroegere vriendin. Althans, ze betaalde één van beide katjes, die we met haar auto gingen uitzoeken en ophalen op de Poezenboot. Asielkatjes. Ik zag deze twee, buiten de hokken, rondlopen alsof ze bij elkaar hoorden en die zich niets van elkaar aantrokken... en werd op het eerste oog verliefd op ze. Maar het bleken geen sterke katjes. En ze zijn allebei niet oud geworden. Anders dan Lieveke, die 23 jaar geworden is en echt een oude dame werd. Sammie, de kleine rode kater, was ook een asielkatje. Pika was heel erg schuw, kreeg ook nooit aansluiting met andere katten. Pas het laatste jaar kwam ze los, begroette mijn gasten gracieus, liet zich aaien en ging weer haar eigen weg. En pas dit laatste jaar werd ze ook aanhalig tegen mij... soms tot op het ergerlijke af. Maar ik hield in gedachten dat ze voor ze hier kwam al twee keer teruggebracht was omdat ze niet aangepast zou zijn... en het heeft ook heel lang geduurd voor ze dat hele schuwe van zich aflegde.

Ach Pika, ik zal je missen hoor. We hebben samen heel wat meegemaakt hè. En je zult bijgezet worden in de rij van geliefde poezediertjes. Gelukkig heb ik heel veel foto's van je, want poseren kon je wel. Klein schildpadkatje met een gouden streep midden over je voorhoofd....
Het ga je goed. Wees gelukkig in de kattenhemel. Dag Pika.......Daag hoor.