Het lijkt wel of ik niet alléén beslis wat ik ga doen..... Mijn lijf of één of andere onzichtbaar iets maakt dat blijkbaar uit.
Mijn hoofd lijkt nergens meer naar en moet heel erg nodig in de spiegel van de kapper kijken. Maar eerst griep, dan aanhoudende hoestbuien en benauwdheid putten een mens uit. Maar vandaag wilde ik het er weer op wagen. Het is nog lang niet voorbij maar ik denk niet dat ik nog besmettelijk ben voor anderen.
Dus dapper liep ik de gracht af, om eerst een krant bij een buurman af te geven. En verder naar de metro. Onderweg de eerste onbedwingbare hoestbui, met alle gevolgen vandien. Er viel wat natte sneeuw, dat mocht me de pret niet drukken, maar het was windstil, hoewel koud. En ik kon onder de balustrade van een gebouw lopen. Dus na die aanval liep ik dapper verder. Mezelf in gedachten een bemoedigend schouderklopje gevend. Deze metro hier heeft prachtige roltrappen, in mooie kleuren...na al die tijd geniet ik nog steeds als ik dat zie.. Enfin, twee haltes verder eruit, en meteen het station in, dus echt last van het weer had ik niet.
Bij Drogerij Erica wilde ik wat salie kopen, Die was inmiddels op maar goed tegen de hoest en de verkoudheid die maar niet wilde overgaan. En vaak doe ik ook wat in de groentesoep. En een potje crème voor mijn nog steeds rimpelloze gezicht. Je ziet mijn leeftijd er desondanks wel af, maar het stáát beter, vind ik.;-)) Wil ik in die winkel afrekenen, waar ze me gelukkig wel kennen na al die jaren, blijkt dat ik mijn betaalpas niet bij me heb. ;-(( Thuis laten liggen na de betaling van de thuisgebrachte boodschappen van Albert Hein. Stomstomstom... Gelukkig had ik nog net genoeg geld in mijn beurs om die twee dingetjes te betalen. Maar niet om dóór te gaan naar de kapper, want die wordt per knipbeurt en per pas betaald. Pech, dan maar naar huis, niets aan te doen.
Pasje ophalen en als ik dan nog wat energie heb... Nou, daar hoefde ik dus niet meer aan te denken. Niet alleen de energie is alweer op, maar vlak bij huis gekomen begon het ECHT te sneeuwen....En nu, een drie kwartier later, sneeuwt het alsof het nooit meer op wil houden. Grote dikke vlokken die blijven liggen....En alles buiten is al wit. Daar kan ik dus niet meer doorheen... Ja, jij die jong en sterk en gezond bent.... maar ik dus niet. Maar dat bedoelde ik met het lijkt wel..... Want ik heb voor minstens een week of twee wel de boodschappen op tijd in huis. We zullen hier gelukkig niet de toestanden krijgen die ze momenteel aan de oostkust van Amerika weer hebben, die vreselijke sneeuwstorm Nemo. Morgen is het alweer mooi winterweer volgens de voorspellingen, maar je weet maar nooit hè.. Ziz iz hollent men.... Daar kun je alles verwachten...
Thuisgekomen eerst maar mijn pasje weer op de goede plek opgeborgen... Daar hoef ik niet meer naar te zoeken. Toen Maumau uitgebreid aangehaald en de tuindeur opengezet... Hij mag van mij kennismaken met die sneeuw die nu een als een dicht gordijn voor mijn ramen valt...
Hij hééft kennisgemaakt inmiddels, maar dat viel blijkbaar tegen, want hij vond het niet zo leuk buiten. Deed wel stoer, maar toen ik met mijn fototoestelletje (ooit van sysop Freek gekregen) buiten kwam om wat foto's van het fenomeen te nemen rende hij toch snel naar binnen, schudde zich uit, kwam zich luidkeels bij me beklagen en klom in arren moede maar op de bedbank voor zijn middagslaapje.
Het leuke van Maumau is dat hij zo'n kletskous is. Hij kan luidkeels (en dat bedoel ik letterlijk) te kennen geven hoe hij ergens over denkt.... Alsof hij een gesprek met me voert reageert hij weer op mijn reactie met zijn gemopper... En als hij het zat is om verder te gaan komt er een kort antwoord van twee syllaben op het laatst en dan gaat hij wat anders doen. In dit geval een slaapje...
En omdat er verder toch niets aan te doen is ben ik zelf maar weer achter het scherm gedoken om een blogje te maken. Want door de griep en de vermoeidheid ervan en van de aanhoudende verkoudheid en de hoestbuien was er weer te lang niets van gekomen. Er is weer een beetje energie aan het terugkomen gelukkig. Maar dat moet meer worden...
Vandaag blijf ik dus weer dicht bij huis...bij mijzelf bedoel ik.
