De eerste zaterdag in september van het jaar 2009

En dit was dus weer een bijzondere dag.
Want de eerste zaterdag in september van het jaar 2009.
En de klok onderaan in het scherm wijst 23.05 uur aan.

Dit is éénmalig. Dit komt nooit meer terug. Ook gisteren, de 4e september 2009 is voorgoed voorbij. En komt nooit meer terug. Hoe heb ik die dag gebruikt?
Zwammen? Cliché? Hoezo? Ik sta er even bij stil dat ook mijn tijd van leven doorgaat en voorbijgaat en dat niets in de tijd teruggedraaid kan worden.
Zulke bewuste momenten heb ik vaker ja. Zelfs als ik de magnetron gebruik en de tijd van werking is voorbij, zoals ik dan hoor aan de luide pieppieppiep…. Dan schiet vaak even door mijn bewustzijn dat die minuten dan voorgoed gegaan zijn en dat ik die heb gebruikt met wachten op de piep.
Dus probeer ik mijn tijd, ook als ik niets doe en luier, zo bewust te leven als me mogelijk is.
Maar mindfullness is het niet hoor. Daar moet je minder chaotisch voor zijn.

Wat heb ik gisteren gedaan?

Onder meer een email naar regeringsfracties gestuurd. Ik ben blij dat v.d.Laan geen uitgebreid antwoord wil geven over kosten van allochtonen. Het is te gek om waar te zijn.
Twintig jaar minstens heeft de eerste generatie allochtonen al het vuile en zware werk mogen doen waar ze geen Nederlanders voor konden krijgen. Tot ze, uitgewoond, massaal in de WAO terecht kwamen en nu dus oud zijn. In de fabrieken, in de mijnen, op de straten…
Dat begon met Spanjaarden en Italianen, maar dat was niet genoeg, en daarom werden ze uit Marokko en Turkije geronseld.

De tweede generatie allochtonen zijn over het algemeen uitstekende Nederlanders geworden. Die vaak een hogere opleiding hebben en prima banen.
Van de derde generatie is een klein deel echt mislukt. Maar dat gebeurt blijkbaar vaker bij derde generatiegenoten… ;-) Een klein deel dus.
Ik kom er nog op terug.
Die vraag over kosten van allochtonen van de pvv had niets te maken met de steeds weer geuite stelling van de pvv, dat ze niets tegen allochtonen, buitenlanders hebben, alleen tegen de Islam.
Mijn vraag aan de regeringsfracties was of men kon nagaan wat de kosten voor de beveiliging en de vele verhuizingen van de voorzitter van de pvv in totaal en tot heden zijn en wat daarvan de opbrengst voor ons land is.
M.a.w. wat kost hij en wat levert hij op? Het is legitiem om dezelfde vraag te stellen, dacht ik.

Nichtje en neef zijn weer veilig terug in het land. Blij dat ze er weer zijn ja.
Gisteren ben ik lekker thuis gebleven. En mijn ultieme meditatieve ontspanning gevonden in het maken van weer de eerste moeders’ groentesoep van het nieuwe seizoen. De vriezer zit voorlopig vol en Buurman heeft ook een pannetje gekregen natuurlijk.
Alleen had ik het daarna heel druk met afwassen en schoonmaken. En een wasje draaien, want door de bouw van dit huisje rook alles aan me naar soep. De geheel open keuken zit achterin, boven het gasstel zit een kleine afvoer maar frisse lucht moet ik halen uit de aangrenzende huiskamer waar ik aan de andere kant de tuindeuren open kan zetten.
Rond een uur of één ben ik doodmoe mijn bed ingetuimeld… en werd vanmorgen pas om 11 uur wakker… Te laat om nog naar het hondje van Buurman om te kijken. Maar die had zich, hoorde ik later, keurig gedragen terwijl Buurman naar de markt was.

Vandaag had Buurman trek in een roomboterappeltaartje, dat bij Appie in de reclame zou zijn. Of ik daar nog heen ging?? Ja hoor, ga ik meteen de boodschappen voor de komende week halen. En ook een taartje voor mezelf meenemen.
Niet dus. De papieren zak die ik vandaag ook in mijn brievenbus vond, beloofde dat ik hem vol mocht doen met groenten en fruit, die ik dan voor de helft van de prijs kreeg. Ook niet dus. Máándag begint dat pas. Terwijl zoveel mensen juist op zaterdag de wekelijkse boodschappen doen.

Er waren nogal wat ladingen toeristen aangekomen. Heel veel Oost-Europeanen, ik kon niet uitmaken waarvandaan. Maar ook heel veel Japanners, waarvan een deel, begreep ik later, naar Enschede was doorgereisd voor een voetbalwedstrijd.
Ik ergerde me heel erg aan het onbeschofte gedrag van de Japanners. Die breeduit de gangen van de super innamen, niet alleen om in grote groepen te overleggen, maar zich zo opstelden dat anderen niet bij de producten konden komen. Ik ging er maar vanuit dat ze net aangekomen waren en nog vol stress zaten, maar toch… Dit had ik nog nooit eerder meegemaakt en ik zag dat zelfs het personeel zich ergerde, dat ook moeilijkheden had met de aanvoer van spullen en het vakken vullen. Ja, zoveel Japanners, inderdaad. Ik vroeg aan één van de (Marokkaanse) jongens van de zaak, of hij wist waar deze mensen vandaan kwamen. Hij maakte een gebaar van ‘spleetogen?’ en vertelde me dat ze uit Japan kwamen en dat er gevaarlijke lieden bij zaten. En dat ze dreigend overkwamen en waarschijnlijk wapens bij zich hadden. Hij was er een beetje bang van.
Het was even tongue in cheek voor me. Ik moest echt even een grijns binnenhouden. Maar kon deze brave jongens wel begrijpen. Zoals ik altijd zeg, het is maar een klein deel van de Marokkaanse jongens dat fout is. En wij (ik niet dus) wijzen bij voorbaat alle Marokkaanse jeugd al af. Deze jongens deden hetzelfde bij Japanners.
De attitude was niet zo leuk, inderdaad. Ook al omdat ze, anders dan de meeste toeristen hier, geen enkele Europese taal spraken.
Maar goed. Ik hoop dat ze hier een prettige tijd hebben, maar ze hebben de wedstrijd tegen Oranje met 3-0 verloren, lees ik net. Misschien vandaar die gespannen toestanden en die moeilijkdoenerij bij ons. Dat kàn een reden zijn.
En nu is het zondag... en hou ik hiermee op.

Innerlijke onrust, vroege herfst

Het is nog heel vroeg. Buiten is alles nog stil en donker. Poes loopt in en uit, springt op het bed of schraapt haar bordje leeg.
Om half zes schrok ik wakker, wat paniekerig, maar het waarom is me niet duidelijk. Misschien teveel narigheid om me heen de laatste dagen. Ik had het warm, de thermostaat staat op 21 graden.
Om half zeven ben ik maar opgestaan, vaatje weggewerkt, poes verzorgd en koffie gezet. En nu zit ik dus van me af te schrijven.
Buurman in het ziekenhuis (ik was er gisteren weer) wil niet naar een verpleeghuis in de buurt, te oud te klein en te donker. Hij moet ook daar helemaal verpleegd worden. Maar de jonge schrijver en ik gaan volgende week kijken. Misschien is er een grotere kamer beschikbaar, zodat hij zijn muziek en zijn boeken kan meenemen. En anders, dreigt hij, houdt hij op met eten en drinken… Ondanks antidepressiva laat hij zich niet aanpraten dat er voor hem nog te leven is.
Mijn lieve vriendin in het zuiden des lands tobt ook. Haar man is al heel lang ziek en nu met een breuk in zijn heup opgenomen in een ziekenhuis. Hij is oud en nu zijn zij bang dat hij ook in een verpleeghuis terecht komt.
Ik leef mee, veel meer kan ik niet doen.

En hier in huis gebeurt ook een en ander. Ik vertelde al dat een hoertje zich hier in huis bij een oude, al lang oversekste man heeft ingedraaid. En ze denkt, volgens bewoners en woonstichting, dat als hij binnenkort wordt opgenomen, dat zij hier zomaar kan komen wonen. En in die tussentijd heeft ze zijn sleutels en zijn pinpas al en rijdt ze, een gezonde jonge vrouw, rond in zijn scootmobiel, alsof ze ook invalide is. En dat is nog niet alles…. Ze heeft twee pooiers, die hier ook binnenlopen, binnengelaten door de jonge vrouw en die laten zich door ons niet wegjagen. De politie is nu voor de tweede keer geweest, met twee man, de GGD en de Woonstichting en we moeten maar afwachten wat er gaat gebeuren.
De deursloten waren onklaar gemaakt. Papiertjes in de sloten gestopt. Dat is nu, hopelijk, goed verholpen. Maar iedereen kon hier die korte tijd zonder bellen in en uit lopen. En dat is niet de bedoeling.
Het zijn zaken die een mens niet onberoerd laten. Net zomin als de pijnlijke schouder, misschien een slijmbeursontsteking, zegt de fysiotherapeut die me koude zakjes meegaf om er op te leggen.
En er is hier een pakje bezorgd dat teruggehaald moet worden en dat gebeurt maar niet. En de ECI heeft ongevraagd een nieuwe serie dvd’s gestuurd die ik niet besteld heb en die moeten ook terug.
Was er nòg iets…?
Ja, de papiertroep om me heen, die nodig opgeruimd moet worden. Gelezen kranten, reclames en brieven die weg kunnen… Als het weer slecht blijft ga ik dat misschien vandaag wel doen.

Geen wonder misschien dat ik ook onrustig ben, Dat is niets voor mij eigenlijk. Maar niets menselijks is me vreemd, dus voel ik me ook niet lekker in mijn vel zitten met zoveel verdriet en ongerief om me heen.
Zo, dit is beschreven, dat voelt toch beter.

De maand september is als een echte herfstmaand begonnen. De zomer is weggejaagd door de stormen en de regens die ervoor in de plaats zijn gekomen. Er zijn ons nog een paar mooie dagen belóófd, maar een oudewijvenzomer ;-), zoals een mooie warme nazomer wel genoemd wordt, zit er nog niet in, zo te zien.
Ook de toeristen zijn min of meer overvallen door de weersverandering en lopen niet al te vrolijk rond. Ze kwamen hier in een korte broek en topje of hemd, maar moeten nu warm en in een regenpak door de stad. Paraplu’s koop je in de binnenstad voor een paar euro, en die vind je dus met dit stormachtige weer stukgewaaid in prullenbakken en op straat terug.

Woensdag was dochterlief hier. Omdat ik al een paar dagen had binnengezeten wilde ik er nu toch wel uit. Dus in de stromende regen naar de Hortus gegaan, en bij de ingang werd het droog. ;-) Dochter was er nog nooit geweest, dit ligt niet op haar route. Dus ze heeft wel genoten van de mooie tuin en kassen. De Victoria (tropische waterlelie) bloeit nog steeds, zij het niet meer zo spectaculair als in de zomerse dagen die achter ons liggen. Maar de kruidentuin staat vol en de kassen zijn een lust voor het oog. We hebben ons bezoek beëindigd met thee/koffie met taartje in de orangerie. Toen gingen onze wegen weer uiteen want haar tijd is ook kostbaar. Zelf ben ik nog naar het Centraal station gegaan, naar Erica, om wat benodigdheden te halen.

In de Groene Amsterdammer deze week een groot artikel ( dat ik van mijn onschatbare Betty in de bus kreeg) van de antropologe en bestuurskundige Lizzy van Leeuwen, over Wilders, wiens Indische achtergrond gedetermineerd werd. Het is inderdaad zoals ik dacht, een tweede of derde generatie Indisch oorlogskind met alle innerlijke verwoestheid vandien: ’Wreker van zijn Indische grootouders’, kopt het weekblad. Een goed artikel. De komende weken, schrijft het blad, komen de Indische Nederlanders zelf aan het woord over o.a. de aantrekkingskracht van Geert Wilders op de Indische generatie. Goed initiatief, vind ik.

Zo langzamerhand komt iedereen terug van vakantie. Mijn nicht en neef komen deze week terug uit Frankrijk, waar ook een andere vriend zijn vakantie heeft doorgebracht. Deze week kwam hij gezellig weer op bezoek. Ik heb weer broodjes gehaald en we hebben samen geluncht en tussen de verhalen door een dvd gekeken van een reis door Noorwegen. Een mooi stuk werk, waar de VVV jaloers op zou zijn.

Zometeen even bij mijn overbuurman controleren of het hondje niet zit te huilen, en er even bij gaan zitten, tot hij weer rustig is. En dan is de dag van vandaag volgens mijn agenda voor mij.

Het zijn roerige dagen.

Het zijn roerige dagen in ons huis. En van mij hoeft dat echt niet.
Van de week waren hier de GG en GD, de politie en de Mwster van de woningbouw vanwege een bewoner die overlast bezorgt, dit weekend lagen er vuilniszakken buiten op een tijdstip dat het helemaal niet is toegestaan en sprak een grachtenbewoner Buurman en mij aan omdat hij een lijkenwagen voor de deur had zien staan.
Vandaag blijkt pas dat hier inderdaad iemand is gestorven. En in alle stilte is weggehaald, en dat men zijn huis ook in alle stilte is gaan ontruimen. Vandaar die stapel vuilniszakken buiten die vandaag, ook geen ophaaldag dus, is uitgegroeid tot een flinke belt. Een email van mij naar die dienst haalde niets uit, nu is de Woningbouw gelukkig ingeschakeld om ook deze klus te klaren. Leve Woonstichting De Key, wat mij betreft. Bij enquêtes geef ik ze ook altijd goede cijfers.
Maar het blijft heel onrustig. En ikzelf ook dus. De sfeer is trouwens al langer niet meer wat hij was. Dat is jammer. Misschien komt het ooit nog goed, maar veel hoop daarop en zin om daar energie in te steken heb ik niet meer. Mamma wordt oud... Ze kan niet zoveel meer hebben. Vandaag maar verder rustig thuisblijven, beetje muziek draaien, beetje tikken, krantje lezen en wat koken…..

Vandaag was het weer Bettydag. En mijn huisje is weer fris en schoon.
Poes ligt in de luie stoel te slapen, uitgeput van de drukte. Af en toe gaat er een oogje open en steekt ze een oortje op. Want de stilte nu is zo in tegenspraak met de drukte van de afgelopen uren… Waarin we muziek draaiden van Sarah Vaughan en Woopy Goldberg uit haar films. Tot verrassing van Betty allemaal op Youtube te vinden. Weer een ontdekking voor de computer en zo vindt ze elke keer nieuwe verrassingen. Betty heeft tegenwoordig ook een laptop. En heeft zichzelf het meeste daarvan aangeleerd. Een voorbeeld voor de wat oudere die ook met een computer wil beginnen.

Gisteren heb ik me heel rustig gehouden, en gisteravond even naar buurman op bezoek geweest. Hij heeft nu tenminste een mooi uitzicht over de stad. Heel wat anders dan die blinde muur waar hij maanden tegenaan heeft gekeken. Nee, verder is er niet veel vooruitgang geboekt. Maar moed verloren, al verloren.
En zaterdag maar weer met boodschappenkarretje en rugzak op jacht gegaan. Boodschappen gehaald, waaronder twee warme vesten voor buurman. Die zijn ook weer nodig zo langzamerhand.
Eerst even de metro naar de Nieuwmarkt gepakt, waar ik eindelijk mijn boodschapjes bij de toko kon halen. Mijn speciale thee en kwarteleitjes in het bijzonder. Kwarteleitjes bevatten wat minder vet en dus cholesterol, ze zijn kleiner dus ook minder calorieën en, bij de toko, heel goedkoop.
Enfin, de uitmarkt daar was een verrassing. Maar weinig of geen toneel, wel muziek en marktstands en vanwege het prachtige weer een grote drukte. Heel gezellig. Toch heb ik weer snel de metro teruggenomen, want ik wilde ook nog naar de Jodebreestraat. Waar dus ook uitmarkt was en weer bijna alleen marktstands. Maar wel druk en gezellig, ondanks dat het Parool er blijkbaar op een rustig moment was. ;-)
Volgeladen terug, met de benenwagen dit keer. En heel blij toen ik eindelijk thuis was.
Vandaag ook weer twee nieuwsfeiten die eruit springen.
Een ‘nieuw’ antistollingsmiddel , bedoeld als medicijn tegen hartdefribilatie, blijkt een wondermiddel om beroertes tegen te gaan.

Het Parool heeft als kop: Studeren wordt te populair… Nederland moet trots en blij zijn dat jonge mensen liever doorstuderen dan werkloos thuis zitten. Want de jeugdwerkloosheid is ook gigantisch. Maar dan zo’n kop… Natuurlijk bedoelt men dat de universiteiten niet genoeg geld hebben om dat allemaal op te vangen. En dat er geld uit Den Haag moet komen. Maar ‘ZE’ uit Den Haag zijn nog met vacantie, pardon ‘op reces’ dus moeten de universiteiten nog even zien dat ze ze het zelf redden… want je kunt al die nieuwe studenten toch niet naar huis sturen omdat er geen geld voor studies zou zijn? Nederland weer eens op z’n smalst.. Regeren is vooruitzien en geld voor universiteiten is gewoon investeren in de toekomst.

En dan nog maar eentje: ‘Koetsen botsen bij Belgisch Paleis’ (door op hol geslagen paard) schrijft het AD. Vier gewonden, eentje op Intensive Care. De Belgische Koninklijke familie leefde mee…. Maar het feest werd wel voortgezet…
Geen commentaar….

Gelukkig is er dit weekend voldoende regen gevallen, ik hoef vanavond niet te sproeien.
Het is jammer dat de onweersbuien die ik hiervandaan kan zien, niet echt spectaculair zijn. Al kan het flink donderen. Dat deed het de afgelopen paar dagen dus wel. Maar niet zo dat ik even de stroom van de tv en de computer uitgeschakeld heb. Was niet nodig.
Waar ik wel aan moet wennen is de bewolking en het later licht worden in de ochtend. Het blijft alweer langer donker. Van de week schrok ik pas om half elf wakker… Nouja, ik had die dag gelukkig geen verplichtingen, maar toch…

Tijd om mijn keukentje in te duiken.