Waar zijn al die 74 jaren gebleven?

Het is alwéér woensdag. Waar zijn al die 74 jaren gebleven?
Vandaag zou volgens de weerdienst een stralende dag worden. Ik zie dat de zon wel geschenen heeft, maar bij mij maar een heel klein beetje, ik zie hem nu als weerschijn in de ramen van de overkant. Om de hoek verdwenen.

Zondag voor het laatst geschreven. En maandag was het Bettydag. En waren er een heleboel mails te versturen. O.a. deze: http://www.youtube.com/watch?v=lVJVRywgmYM Een leuke flashmob.

Dinsdag…
’s Nachts amper geslapen. Om half vier was ik wakker en heb het, op en af, tot half zeven uitgehouden in bed. Toen maar opgestaan en de normale dingen gedaan.. Dus ook de maildag ‘geopend’. Om negen uur de deur nuchter uitgegaan. Ik moest voor een echo naar het BovenIJ-ziekenhuis. Aan de overkant van het IJ dus. In bijna landelijk gebied, allemaal nieuwe laagbouw.
De reis, heen en terug, was geen pretje. De bussen reden hard, de banden en remmen waren blijkbaar nieuw, bij elke hoek en dat waren er vele, moest ik me vasthouden om niet van mijn stoel te vallen. En dàt van beginpunt bij het Centraal Station tot het eindpunt bij dat ziekenhuis.
Eerst bloedprikken, dan eindelijk wat eten en drinken en dáárna naar de poli Cardiologie voor die echo. Dat was wel een uurtje wachten, maar een gezellig gebeuren. Ik als oude vrouw met drie jonge mannen die geïnteresseerd waren in mijn hartje.;-)))))))))))))))))))))))
Twee dokters, waarvan één een a.i.o., en later mijn ‘eigen’ cardioloog.
Anders dan bij het onderzoek in het vorige ziekenhuis was het litteken op mijn hart, van mijn hartinfarct, bijzonder duidelijk te zien. Een beetje als een slappe plek in een fietsband. Ik ben heel benieuwd hoe hier, bij dit onderzoek, die hartspier er uit ziet…dat hoor ik volgende week pas. Dan moet ik die reis nog een keer maken. Hopelijk daarna dan één keer per jaar. Voor controle.
Terug in de stad wilde ik even ‘afwinden’, al was ik doodmoe. Toch maar even naar de Xenos voor een paar flesjes Aloë Vera frisdrank. Gezond en lekker… Mijn rugzak woog onevenredig zwaar daarna.
En omdat mijn zieke buurman gevraagd had om een bepaald soort sokken ben ik die ook maar meteen gaan kopen.
Toen was ook het laatste restje energie opgegaan.
En was ik helemaal ‘afgewonden’,
Eindelijk thuis de hele stapel mails beantwoord, doorgestuurd of even op een zijspoor gezet, wat gegeten en op bed gevallen en tot bij negen uur geslapen. O jawel hoor, toen ik tegen één uur weer gastvrij door mijn bed
ontvangen werd sliep ik weer meteen…. Tot kwart over negen vanmorgen, door de telefoon wakker gemaakt voor een verkooppraatje. ;-( van een zaak waar ik wel goede connecties mee heb, maar die ik zo vroeg ;-) niet verwachtte. De dame was verbaasd…het was toch al óver negenen? Jawel, maar ik hoef niet meer te werken en mag op agendavrije dagen slapen tot ik wakker word. Ik hóórde haar verbijstering. ;-)))))))))) Daarna nòg een uurtje doorgeslapen en vandaag maar weer een luie dag. Voornamelijk aan het toetsenbord dus. Dan kunnen we er morgen weer tegen.

Inmiddels ben ik helemaal bij met de kranten ook. Prinsjesdag heb ik gemist. Ook op de tv. Wel nog enkele commentaren gezien en gelezen. Wat doen ze toch paniekerig op tv. Alsof ze iets anders verwacht hadden dan we te horen hebben gekregen. Alsof Wouter Bos ter verantwoording moest worden geroepen. Het leek bij Pauw en Witteman wel een derdegraadsverhoor. Ik had toch wel bewondering voor beider vasthoudendheid. ;-) Bos op zijn recht om te zwijgen op dat moment en Witteman om te proberen meer uit Bos te wringen.

Buurman van hiertegenover gaf me de Telegraaf van zondag. Daar stond een uitstekend stuk in van Hans Knoop. Over van Agt en zijn boek. Van Agt is een vreselijk geobsedeerd mens met maar één punt: antisemitisme. Verpakt in een laagje medeleven met de Palestijnen.
Wat Hans Knoop schreef: Je kunt die man echt niet meer serieus nemen.

Dan was er nog die vreselijke ‘predikant’ die in het AD liet optekenen: ‘Blijf slaan als je kind huilt.’ Hij pleit voor méér dan een tikje. Zelfs een baby moet je op commode al tuchtigen, een tik op het bovenbeentje, als de baby huilt. Een kind moet je volgens hem slaan tot hij gebroken is en niet meer huilt als hij/zij geslagen wordt. En niet met een pollepel (want dat voelen ze niet), maar met de roede, die altijd voor gebruik gereed moet staan. Hij ging niet in op de vraag welke roede hij zelf gebruikt…
Maar dat zijn eigen kinderen gebroken zijn voor het leven wil ik graag geloven. Arme kinderen. Afgezien nog van het gegeven dat mishandelde kinderen later zelf ook gaan slaan. Een uitzondering misschien daargelaten.

En Marco Borsata is zo goed als failliet. Dat gun je zo’n man toch niet? Tja, verkeerd geïnvesteerd. Of fout làten investeren.
Dat krijg je als je geld hebt. Ik heb dat niet. Dus hoef ik me ook nooit zorgen te maken over investeringen of kredietcrises of kapitaalvernietiging.
Geld maakt gelukkig als je het alleen maar hebt om te gebruiken in de dagelijkse gang van zaken. Daarin tekort komen is niet leuk nee.
Maar als je teveel geld overhoudt brengt het alleen maar zorgen en frustraties met zich, zoals we nu wel weten.

Prachtige foto’s in de kranten weer van paardenhoofden. Alert met wijd opengesperde neusgaten en rechtopstaande oren, tijdens de voorbereidingen op Prinsjesdag. Met oefenmunitie en rookbommen. Maar het levert wel schitterende plaatjes op.

En de winkeldochters van V&D worden voortaan verkocht door het Leger des Heils. Ze zijn samen een winkelketen begonnen. Of liever, het L.d.H. heeft zich aangesloten bij de winkelketen waar V&D deel van uitmaakt. Zoals Bijenkorf, Praxis, Dixons en meerdere winkels.

Tijd om eten klaar te maken...

Veel te veel cholesterol, ik weet het.

Deze zondag was een heel luie dag. Dat hoort hij ook te zijn, maar dat is het meestal niet.
Laat opgestaan, op mijn dooie akkertje alles gedaan wat moest eindigen met het op een dame lijken van schrijfster dezes. Er kwam heel veel email binnen, voornamelijk om door te sturen, dus daar was ik daarna druk mee.
Twee wassen gedraaid en opgehangen, een vaatje weggewerkt en aardappels gekookt. Waar ik het vandaan heb weet ik niet, maar ik had vreselijk veel trek in het meest ongezonde dat een cholesterolpatiënt kan eten: aardappelen met spek en spekvet en uien. Een beetje een middeleeuws gerecht ja. In de oven staan een paar kippenbouten af te koelen, daar had er tenminste eentje bij gehoord.
Heerlijk, voor de rest van mijn leven genoeg gezondigd en genoeg cholesterol naar binnen gekregen, nadat ik ook een groot magnumijsje verorberd had.
Maar ik zit nu wel propjevol. Voornamelijk met cholesterol dus.
Dinsdag wordt er bloed geprikt, die waarde zal wel veel te hoog zijn, denk ik.
Verder eigenlijk niets gedaan.
Dat ik nu tòch schrijf is omdat ik gisteren nog iets meemaakte dat ik nog niet beschreven had. En toch wel het memoreren waard vond.
De colleges zijn weer begonnen. De afgelopen weken kwam je overal groepen studenten tegen, die werden rondgeleid door de voor hen nieuwe stad. Alle bezienswaardigheden in het Centrum van de stad werden aangedaan.
Maar gisteren was er een ander fenomeen te zien. De ontgroening van nieuwe corpsleden. Voor ze zuipende en brallerige corpsleden worden is er een streng ontgroeningritueel. Ook voor meisjes, die ik in de vreendste kleding door de stad heb zien lopen. Voor de jonge corpsmannen was het gisteren een bijzondere dag. Door het hele centrum liep een rij knapen, die elkaar moesten vasthouden door één hand op de schouder van de voorganger. Allemaal in rokkostuum met pandjesjas, allemaal met een papieren zak over hun hoofden, zodat ze niet konden zien waar ze liepen, maar afhankelijk waren van de dame die de voorste student leidde. Die rij werkte op ieders lachspieren, net een hele rij eenden, die daar achter elkaar voortwaggelden. Een bezienswaardigheid in de stad die toch wel een en ander gewend is. Omdat de tram uitviel was ik naar huis gelopen via een alternatieve route. En daardoor ben ik ze vier keer tegengekomen.

Nouja, als je over een half jaar die corpsballen ziet, zoals elk jaar en al vele generaties lang, met grote en te luide bekken bier drinkend op de terrassen in de buurt, heb je nog iets om over terug te denken en stiekem te lachen. Maar hier worden wel de levenslange voordelige relaties gelegd die de goedbetaalde baantjes naar elkaar toeschuiven. En die zorgen dat er een maatschappij bestaat naast die van ons: mensen die geen lid waren van een studentencorps. En die bepaald niet in de linkerhoek van het politiek schootsveld thuishoren.