De oude Buurman knapt weer op.

Er is weer wat ruimte in tijd en hoofd om een blogje te schrijven.
De afgelopen dagen waren volgens de agenda wel tamelijk leeg, maar mijn oude Buurman en zijn hondje hebben dat wel opgevuld. Er is veel tijd gaan zitten in boodschappen doen en hondje uitlaten, maar het is en blijft de moeite waard. Want Buurman knapt zienderogen op. 87 Jaar en hij heeft weer bijna de oude praatjes terug. Of hij deze winter nog zelf buiten komt is afwachten, maar ik heb goede hoop gekregen. Hij eet en snoept ook weer als vanouds.
Dat dachten we drie weken geleden echt niet. Toen vroegen we ons af of hij het wel zou overleven. De impact, op de menselijke geest en dus het lichaam, van een paramedische fout is bijna net zo groot als een echte medische fout. Hondje heeft er niet onder geleden in elk geval, die gaat met veel plezier naar buiten, beurtelings met mij en een andere buurman,

Het uitlaten is nu bijna een gewoonte en ik vind het niet eens meer zo erg. De stille gracht in de vroege ochtend en de vroege avond, de kleine geluiden die dan opvallen… Het klotsen van het donkere water, de tinkel van druppels regen…
Ik kan me nu voorstellen dat je een gedicht kunt maken over het uitlaten van een hondje: Ook ‘s morgens vroeg. Met de riem losjes in de hand, handen in de zakken, je aanpassend aan hondje, die elk paaltje moet besnuffelen en evt. zijn spoor moet aanbrengen, voor hij verder loopt.

Samen een straatje om, zoals gewoonlijk elke avond
Even een straatje om voor ik mijn ogen sluit
Samen een straatje om, dat laatste uurtje van vanavond
En ik vraag me af, terwijl ik naar hem fluit
Wie laat wie nu uit.
Het liedje van Rudi Carrell: www.songteksten.overtuin.net/liedjes/liedjes70/rudi-samen.html
Een doodenkele keer kom ik een bekende grachtgenoot tegen die me herkent aan hondje en aan het silhouet van mijn hoedje…te donker voor gezichten nog.. en informeert hoe het nu met Buurman is. Maar verder is alles stil, zowel in de ochtend als de avond. Zelfs geen ver geroezemoes van verkeer of stemmen. Af en toe een …’zoeff’… als er een auto voorbij rijdt.
Vredig ja.
Maar ik zou er geen hondje voor nemen. Ik zal toch wel blij zijn als ik mijn vrijheid wat dat betreft terug heb. ;-) Momenteel leid ik eigenlijk weer een dubbelleven. Dat van mijzelf en een beetje dat van mijn Buurman. ;-)

Vandaag even naar de Dappermarkt geweest. Voor mijzelf en voor Buurman nog wat boodschapjes gehaald.
Alles is al gezellig versierd maar toch was het geen onverdeeld plezier, want wat wàs het koud. Dat is nog wennen hoor. Tot overmaat van ramp liet de tram heel lang op zich wachten en zat die dus overvol. Maar daar zal ik niet over zeuren. Het personeel van de tram kon er niets aan doen.

Ik heb respect voor elke overtuiging. Mits die vreedzaam en zonder onderdrukking geuit wordt natuurlijk.
De reden dat de tram zo lang wegbleef maakt me wel iets minder vreedzaam van binnen.
Het hele verkeer in de binnenstad was ontregeld vanwege een demonstratie. Een enorme demonstratie tegen abortus.
Dáárvoor hebben we in de zestiger en zeventiger jaren toch niet gevochten voor BAAS IN EIGEN BUIK?!!!
Zodat de generatie na ons dat weer ongedaan kan maken.
En er in dit opzicht weer dwang en onderdrukking zou moeten komen t.a.v. meisjes en vrouwen.
Ik heb geen goed woord over voor die demonstranten. Daar wordt even gedaan alsof ze demonstreren voor meer brood of tegen leren schoenen. Zonder enige nuancering wordt daar een algeheel verbod geëist. Enfin, ik kan me kwaad maken, maar invloed heb ik niet en in mijn eentje een tegendemonstratie houden? Het enige dat ik erbij kwijt wil is dat ik iedereen een goed leven gun en tevens een hoe moeilijk, pijnvol of schraal leven ook gun, maar de a.s. moeder moet dat zelf willen, al voordat het leven een leven belooft te worden. Misschien kan een foetus van enkele weken tot enkele maanden op een baby gaan lijken, maar is het dan al een menselijk leven? Of mag de a.s. moeder hierover beslissen… Ik vind het laatste, maar wel voordat we kunnen spreken van menselijk leven. En wie geeft die grens aan? Voor vrouwen zelf is het ‘leven’ dat vrouwen voelen na ongeveer 4 maanden, het trappelen van de baby in haar buik, een grens waar ze accepteert dat er ‘leven’ groeit in haar buik. Maar een foetus waarvan de cellen bij wijze van spreken nog geteld kunnen worden? Is dat ook ‘leven’? Toch wordt het abortus genoemd, als vrouwen op dat punt besluiten dat ze geen baby willen krijgen. Kom me niet aan met schuld…….. Want als je dáárover praat, heb het dan vooral over de verantwoordelijkheid van mannen… Jaja, nu zijn we uitgepraat hè…

De reumaplanten, even iets heel anders, staan nu voor de rest van de winter in het atrium. Ook die van een bovenbuurman. Toch groen daar, al krijgen we geen grote groene planten. Het heeft de laatste tijd voldoende geregend om de planten voorlopig van water te voorzien. Ik heb de regen gespaard, en die staat nu in grote gieters bij de planten. Hopelijk overleven ze de winter nu weer. De geur van die planten is nèt zo omstreden als die van buxus. ;-) Geef mij maar buxus. ;-) Maar je ruikt er binnen niets van. Alleen als je de bladeren kneust.

Gisteren is mijn bestelde daglichtlamp aangekomen. Jaren geleden had ik voor het eerst een lamp besteld bij TAS Truelight. Die daglichtlamp is na meer dan 10 winters langzamerhand op. En nu heb ik voor € 38 inclusief verzendikosten en btw, een echt goede daglicht(spaar)lamp van 1200 lumen, 23 Watt. Een levensduur van 15000 uren. Technische gegevens op internet.
Het is een goedkoop alternatief, vind ik, voor een daglichtscherm tegen winterdepressies. Die kosten over de 100 euro, en zijn dus zo duur dat ze ook te huur zijn. Het is wit, dus wat koud licht voor in huis, maar dat heb ik er graag voor over. Het valt mij eigenlijk niet eens op. Het is daglicht voor me. Punt.

Nou, ik ga mijn zaterdagavond maar eens vieren. Genoeg gekletst weer.

En verder blijft het grijs en nat…..

Het wordt hoog tijd weer eens iets te tikken.
Vroeger zou ik gezegd/gedacht hebben: weer eens de pen ter hand te nemen om iets op te schrijven. Maar die taal is in korte tijd archaïsch geworden. Vanmiddag nog vond ik tussen tijdschriften een opschrijfboekje met aantekeningen, met pen en hand geschreven jawel ;-), tijdens de reis naar Wenen die ik jaren geleden gemaakt heb. Dat kwam al heel ouderwets over. Met de pen geschreven…..

Maar goed, volgens mijn agenda waren de afgelopen dagen rustig. Op een paar visites na. Wat bepaald geen opgave is, visite ontvangen. Samen lunchen en kletsen en koffiedrinken… En met Buurman’s hondje wandelen is ook niet moeilijk te noemen. Dat doe ik nu twee keer per dag, de andere twee keren wordt hij door een andere buurman uitgelaten.

Daar zit, zogezegd, de crux. Want het ziet er niet naar uit dat Buurman zelf nog ooit zijn hondje zal kunnen uitlaten. Ik moet me er maar op voorbereiden dat ik voor de rest van de tijd, zolang Buurman en hondje hier wonen, ’s morgens om zeven uur mijn bed uit moet rollen om hondje uit te laten. En ’s avonds om zeven uur nog een keer. Daarna kan ik ’s morgens, als er geen vroege afspraken zijn, wel weer terug in bed rollen… maar toch heb ik sindsdien geen nacht diep en rustig meer geslapen. Ik heb me gerealiseerd dat ik ook paraat moet staan als de andere buurman hondje niet kan uitlaten of als er iets erger met Buurman gebeurt.
Deze vrijbuiter die haar eigen tijd indeelde (ook toen ik nog naar de andere buurman ging), sliep wanneer ze slaap had, at wanneer ze honger had… graag lange zwerftochten door de stad maakte … na al die jaren weer zal moeten leren structuur in het leven aan te brengen. En op vaste tijden thuis te zijn, te eten en te slapen. Misschien, laat ik het daar maar op houden, is het een nieuwe fase, een nieuwe levensles, maar benauwen doet het wel. Ik moet er echt heel erg aan wennen. Hoewel ik het graag over heb voor mijn oude Buurman, hij is nu 87, en gaat best hard achteruit. Zelf zegt hij dat hij bijna 90 is…. En dan heb je geen eisen meer aan het leven te stellen.
Dat is één van de vele voordelen van in een seniorenwoning als dit huis te wonen. Dat je, als het nodig is, een beroep kunt doen op de anderen. (Zei ze met een wat scheve grijns en een knipoog naar zichzelf). In feite geldt dat alleen voor degenen die hier tien jaar of langer wonen, elkaar goed kennen en geen grenzen hebben om bij elkaar aan te kloppen. De mensen die hier later zijn komen wonen kennen elkaar amper. Hebben ook nooit binding gekregen door de koffie-uurtjes die ik lange tijd hier beneden in het atrium organiseerde.
En zelf ben ik ook niet zo’n gemakkelijke op het gebied van hulp vragen of kunnen accepteren. Bang iemand tot last te zijn denk ik… Dus hoop ik voor tegen die tijd maar op professionele hulp van buitenaf.

De computer loopt als een zonnetje sinds neef weer geweest is.
Loopt een zonnetje eigenlijk? ;-)
Eh….hij doet het fantastisch, laat ik het zo zeggen. Ik zit maar met één moeilijkheid.. Soms wil mijn te zenden mail niet zoals het moet. Dan komt hij wel aan bij de geadresseerde (neem ik aan) maar blijft toch in de uitmap hangen en dan krijg ik een foutmelding. Ik moet de mail dan handmatig uit de uitmap halen en in de ‘verwijder’ map plaatsen. Dat gaat dus wel. Maar in de ‘verzonden’ map komt niks binnen. Ik kan hem dus niet vanuit de ‘uit’-map in de ‘verzonden’ map verplaatsen. Dus van zo’n mail hou ik dan geen bewijsstuk over. Ik hoop dat het te volgen is… Het gebeurt niet constant. Is ook niet afhankelijk van de grootte van de mail (zo tussen 7000 en 17 kbtjes.)
Dit is een ergernis en ik ben blij dat ik hem in woorden neergetikt heb.
Ook de tv doet het fantastisch met het nieuwe abonnement. Maar ’ fiber 30’, zoals dit abonnement heet, heeft evenveel (digitale) kanalen als het oude abonnement. En het duurde even voor ik doorhad, dat ik het geluid alleen kon beïnvloeden met de afstandsbediening van het tv-toestel zelf en niet met de digitale afstandsbediening. Maar ook dat is geregeld.
Met de cd-kast ben ik nog niet ver gekomen. Er lijkt weinig ‘echt’ vrije tijd te zijn, maar dat komt omdat ik nog niet gewend ben aan de nieuwe structuur en van mezelf een enorme chaoot ben. Ook wat tijd betreft ja.

Toch ben ik van de week nog een keer de stad ingeweest. Naar de ECI. En van daaruit naar boekhandel De Slegte. Vrijdag heb ik de boodschappen gehaald voor Buurman en voor mijzelf. Met mijn grootste boodschappenkarretje, de rugzak en de linnen tas vol weer op huis aan gegaan. En natuurlijk heel erg moe. Alsof dat gevoel nooit meer overgaat.

Gisteren wilde Buurman graag dat ik naar de Dappermarkt ging, om bij vishandel ‘De Meiden’ zijn vaste visboodschapjes te doen. Die liggen nu bij mij in de koeling, want Buurman heeft nu ook last van zijn maag. Jawel, heel echt en ik heb met hem te doen. Want naar die vishapjes kijkt hij de hele week uit.
En voor mijzelf ben ik langs de kraam met gepofte kastanjes gegaan. En heb een flinke zak mee teruggenomen. Die zijn nog niet op nee. Ik heb zo’n heel klein electrisch snackoventje (nog geen 20 euro), daarin kan ik ze weer napoffen. Een dingetje waar ik graag reclame voor maak. Zelfs mijn kippenboutjes braad ik erin. De grote electrische oven is sindsdien niet meer aangeweest. Wat moet een alleenstaande ook met zo’n grote oven…
En verder blijft het grijs en nat…..