Jaja, ik weet het, een tijdlang niet geschreven, te lang, ik weet het. Nu maar weer een poging wagen. Waarom ik niet geschreven heb? Nou, eh... geen inspiratie zeg maar. Hoewel er genoeg gebeurd is hoor. En ik het dagelijks nog druk heb met van alles. De agenda is nog steeds niet leeg, bij voorbeeld. De mailgroepen lopen lekker. Toevallig vanavond, zaterdagavond dus, niet, daarom neem ik weer even de tijd.
De afgelopen weken heb ik een nieuwe keuken gekregen. Toen ik hier kwam wonen in 1998, had hier een kleine, invalide man gewoond Hij leefde in zijn rolstoel. En de keuken was aangepast. Een laag aanrecht, zonder kastjes daaronder... zodat hij zijn rolstoel tot aan het aanrecht kon rijden. Aan weerskanten alleen een lade en een extra verlaging voor het gasstel. Dat het aanrecht dus nog kleiner maakte. Lage kastjes die hij - zij het met moeite - wel zelf kon bedienen. Ik heb het toen zo gelaten, alleen een gordijntje bevestigd aan het aanrecht, zoals onze moeders een gordijntje aan het aanrecht hadden. Nouja, dat weet ik alleen van de plaatjes van vóór de oorlog. Ik had wel mijn eigen keukenkasten meegenomen, die ook hard nodig waren. Achter het gordijntje kon ik de losse kastjes kwijt voor de koekenpannen, de schoonmaakspullen en zo meer. Maar zo langzaamaan kreeg ik daar veel moeite mee. Bukken, de boel op de grond netjes houden, ruimtegebrek.....
Gelukkig heb ik een goede huisbaas en ik hoefde niet eens hard te zeuren om de nieuwe keuken. Het duurde wel een paar maanden voor hij geplaatst kon worden. Vóór die tijd moest de hele ruimte leeg gemaakt worden (en ik zoek nu o.a. nog steeds mijn broodplanken en zo...) alles in het kleine kamertje opgestapeld. Maar toen de keuken kwam had ik ineens zeven nieuwe kastjes en drie laden tot mijn beschikking. Twee kastjes van het oude keukentje waren blijven hangen, dus die had ik er extra bij. Plus mijn eigen buffet en keukenkastje op de vloer... En met een veel groter aanrecht op een normale hoogte.
En toch leek mijn keuken ineens twee keer zo groot. Natuurlijk was het een heel werk om die keuken opnieuw in te richten... maar mensenkinderen, wat een ruimte opeens. Vooral toen de keukenloper bij de vuilnis was gezet. De coating die moest zorgen dat de loper netjes bleef liggen, was helemaal versleten, liet los en was aan het zeil vastgeplakt. Waardoor het nog een werk was voor mijn onmisbare hulpe om het zeil daarna echt schoon te krijgen..;-) Momenteel ligt er geen mat of loper en daardoor lijkt de keuken ook veel groter. Denk ik.
Maumau houdt me gezelschap. Ligt op zijn kussen naast de computer. Als hij niet buiten is, is hij een luie fl......eh... kater. geworden. Buiten schijnt hij volgens mijn buren een echt actieve rover te zijn, die achter de vogeltjes aanzit maar ik heb nog nooit gezien dat hij er eentje te pakken heeft gekregen. Daar zou toch een spoor van te vinden moeten zijn, zou je denken. Met de buurtkatten lijkt hij het na hardhandige kennismakingen ;-) redelijk goed te kunnen vinden. Maar hij is dan ook indrukwekkend groot te noemen.
Hij vliegt naar binnen als er mensen in de buurt komen maar mijn gasten worden altijd zeer vriendelijk en met veel gemauw begroet. En hij zit dan graag bij ze op schoot. Bedelen doet hij niet, hij is zeer welopgevoed... ;-) en nog steeds onder de indruk als ik boos op hem moet zijn. Omgekeerd gaat hij er vandoor als hij boos op mij is. Omdat ik bij voorbeeld zonder afscheid te nemen even naar de brievenbus loop of op de gracht een krant bij iemand in de bus doe. Kom ik dan thuis dan zit hij luid protesterend in de gang of hij is naar buiten en komt voorlopig even niet terug. Maar zo langzaamaan weet ik wel dat hij weer thuiskomt.
's Morgens vroeg maakt hij me luidruchtig wakker, jammerend dat hij naar buiten wil. En ik ben bepaald geen ochtendmens. Als ik het kattenluik dan op mijn tijd openzet rent hij erdoorheen en is na een paar minuten terug om te zien of ik er nog ben, vliegt weer naar buiten en weer naar binnen om te zien of ik al ben opgestaan... Want het eerste wat ik dan doe ik zijn bakjes vullen.
En als ik 's avonds niet zit te tikken maar de kranten lees of aan de tafel zittend naar de tv kijk, komt hij op de krant liggen en wil geborsteld en gekamd worden tot zijn mooie vachtje glanst... Mijn beloning is dan dat hij zich uitgebreid laat aaien....tot hij het zelf zat is. ;-) Ja, hij is echt plezierig gezelschap. Een kat met karakter kun je hem wel noemen.
Maar 's morgens vroeg vind ik hem niet zo lief. ;-((
