Opgesloten door de zon.

Hoewel ik niets liever dan naar buiten wil zit ik, zoals zovelen van ons, opgesloten door de zon. 30 graden, in de binnenstad waarschijnlijk meer… zelfmoord voor ouderen om nu de zon in te gaan. Mijn tuintje lijkt er onder te gedijen, al wijst de temperatuurmeter in de schaduw ruim 30 graden aan maar wij ouderen zouden er beter aan doen binnen te blijven. Er drijven wel wolken over, maar die brengen geen verkoeling.
Genoeg over het weer, in de grijze maanden hebben we gesnakt naar zonlicht.

Dinsdag was de rustdag. Die heb ik grotendeels slapend doorgebracht. Dus zo langzamerhand ben ik wel uitgerust. Wat is dat een luxe hè, als je zomaar in de kamer, radio zachtjes aan, op je bed kunt neervallen en inslapen.

Maar gisteren was weer actiedag. Nadat ik de ochtend verrommeld had ben ik vroeg in de middag op de tram naar mijn (heel bijzondere) huisarts gegaan. Voor een eerste controle nadat ik door de cardioloog ‘op straat was gezet’.
Natuurlijk heb ik mijn klacht over die cardioloog wel op de bus gedaan (nee nog niets gehoord), en een afspraak gemaakt in een ander ziekenhuis voor een second opinion).

De huisarts kon me eindelijk geruststellen. Inmiddels was – eindelijk – de brief met de diagnose van de cardioloog binnengekomen. Blijkt dat hij me alleen maar ‘op stang heeft gejaagd.’ Wat heeft die man toch tegen me?
Mijn rechterhartkamer (waar het hartinfarct zou hebben plaatsgevonden, werkt weer goed en rustig. En de hartspierverdikking blijkt mee te vallen.
Ik had dan ook nog steeds geen last van benauwdheid nee, alleen mijn conditie gaat achteruit. Maar dat màg als je 74 jaar bent.
Ook het beluisteren van mijn hart door de huisarts leverde geen bijzonderheden op.
Ergens ben je natuurlijk mateloos opgelucht. Ik had, van binnen, al een beetje afscheid genomen van alles en iedereen… Dat was dus nog niet nodig.
Ook bij de suikertante (de diabetesverpleegkundige) bleek alles helemaal in orde te zijn. Ik kan dus nog een poosje mee, als alles gaat zoals verwacht.
Tamiflu? Ik had het erover met mijn huisarts. Maar mijn generatie en iedereen boven de 60 jaar, hebben twee grote pandemieën meegemaakt. De Aziatische griep in 1957 en de Hongkonggriep in 1968 en hebben daardoor genoeg antilichamen aangemaakt. Zie ook http://www.nos.nl/nosjournaal/artikelen/2009/4/28/270409_grieppandemieen.html Bovendien krijgen we de griepprik. Om nòg meer antilichamen op te bouwen is onnodig en bovendien is er nog niet genoeg tamiflu. Dus, uitgebreid vertellend deelde ze me mee, dat ik dat niet zou krijgen en ook niet nodig zou hebben.
Bovendien, weet ik uit de publicaties, kan het vervelende bijwerkingen hebben en juist wij ouderen (en kinderen dus) kunnen die bijwerkingen goed missen.

Opgewekt verliet ik dus de dokterspraktijk……
Maar nu ik toch in Oost was kon ik best gelijk (ondanks de warmte van gisteren, maar die was koeltjes vergeleken met vandaag) gezellig boodschapjes doen in de Eerste Oosterparkstraat. De Turkse bakker daar had nog dat heerlijke platte volkorenbrood en het (normale) meergranenbrood dat bij hun zo heerlijk is. En verderop, bij een andere Turkse winkel, weer dat heerlijke fruit… .De buurman in het revalidatiecentrum wilde graag 4711 eau de colognedoekjes, en omdat ik toch ook voor mezelf naar de Etos moest ook die maar gekocht. Met allemaal kleine zwakke plastic tasjes (had ik eens een keer geen rugzak bij me, zucht) terug naar de tram. Maar toch even bij Blokker een grote stevige boodschappentas meegenomen.
Warm en moe op huis aan toen. Wat heb ik genoten van de mensen om me heen. Het was druk in Oost. Veel mensen uit warmere landen hadden blijkbaar een goed thuisgevoel van dit weer.
In de winkelstraat hadden de mensen geen haast.
Twee jonge Surinaamse vrouwen liepen voor me, schuddend met hun dikke achterwerken. Waar komt dàt toch vandaan????
Een ouder Moslimechtpaar in de kleren van hun Berberse thuisland, schuifelde voorbij. En een heel oud Surinaams echtpaar, dat zó overgezet kon zijn uit de na-koloniale tijd, stak gearmd en voorzichtig over. Hij in een wit tropenpak met strohoed en zonnebril, zij in een lange witte jurk met een mooie zomerhoed met strik. Ik vermoed dat ze zich mooi gemaakt hadden voor een wandeling in dit tropenzonnetje. Een knappe zwarte jongeman liep genietend over straat met een ouderwetse vogelkooi met een klein vogeltje er in. Een tropisch zangvogeltje?

Thuisgekomen was ik niet tot veel meer in staat dan de boodschapjes uitpakken en opbergen. En heb mijn avondmaal gedaan met dat heerlijke Turkse brood en veel fruit.

En vandaag dus uitgebreid de tijd genomen om mijn verhaal te doen.
Maar eigenlijk wil ik eruit. Naar buiten……… Inmiddels zijn de wolken verdwenen en is de lucht weer helemaal lichtblauw.

Hoe het met muisje afgelopen is? Ach, ik geloof wel goed. Af en toe zit hij op de bovenste buis, oortjes en snor gestrekt en net als zijn staartje naar beneden gericht. Poes heeft nog steeds niets in de gaten gehad.
Ja, de valletjes zijn gehaald, de kaas is in huis….. maar dàn…. Ik kan het niet. Als er een man in huis komt zal ik het hem vragen die valletjes gebruiksklaar te maken en op bepaalde plekken te zetten. Als ik ‘hem’ er dan bij kan halen als de val dichtklapt. ;-(((((( Brrr.

weer een jaartje ouder.

Laat ik proberen eindelijk een nieuw blogje te schrijven. Het is alweer een paar dagen geleden immers… Ditmaal doe ik dat met het nieuwe, kleine toetsenbord dat ik van neef- en nichtlief voor mijn verjaardag gekregen heb. Een ultra-flat keyboard van Logitech. Heel lief klein en veel gemakkelijker dan het vorige, mooie, grote en zeer geavanceerde toetsenbord dat ik hiervoor had. Het is een heel fijn bordje, en ik grijp veel minder mis.

De 30ste voelde ik me een vaatdoek. De 31ste ook nog. Toch ben ik doorgegaan want moeders’ soep moest lekker worden en op tijd klaar zijn en ik wilde nog een tulbandje bakken. De boodschappen moesten gedaan en ik dank de hemel voor mijn lieve dochter, die vrijdag de 31ste kwam met een grote tas boodschappen voor mijn verjaardag en me geholpen heeft door de voorbereidingen heen te komen. Mijn kleine keuken is propvol en het eerste dat ze deed was ruimte scheppen. Mijn kleine rommelkamer is nog lang niet vol ;-)…

Enfin, op 1 augustus werd ik dus 74 jaar. Veertien jaar geleden, toen ik net 60 jaar was, kreeg ik een zwaar hartinfarct, waar ik goed doorheen gekomen ben. En eigenlijk heb ik nog steeds het gevoel dat ik in geleende tijd leef. En ànderen op zo’n dag moet verwennen en cadeautjes geven, gewoon uit dankbaarheid.

Toen de familie kwam was alles voorbereid. ‘Gelukkig’ bleef het bij deze kleine vertrouwde groep… Andere jaren was het altijd ‘hoe meer zielen, hoe meer vreugd’, maar dat schijn ik niet meer aan te kunnen.
Moeders’ soep was goed gelukt en lekker. De cake, hoewel niet naar mijn zin gelukt, ging er goed in.
Ik werd zelf ook behoorlijk verwend met cadeaus, waaronder dus dit toetsenbord. Maar ook een keuzepakket voor een tijdschriftabonnement, dat is een heel leuke vondst. Een boeddhabeeld voor in de tuin, met oplaadbaar licht op zonne-energie, heel apart. Leuk. En nog veel meer…
Er was na afloop van het feestje weinig fut om nog iets te doen en de dag daarop, zondag, ben ik dus naar mijn buurman in het ziekenhuis gegaan, die ook jarig was geweest. Andere jaren was hij er altijd bij, tenslotte zijn we goede buren en gelijk jarig, en hij heeft helemaal geen familie meer die op zijn verjaardag kan komen… dus vierden we het hier bij mij. Hij werd wel gemist door de familie, maar ’s levens loop is nou eenmaal onvoorspelbaar.

Vandaag was Bettydag en ook Betty kwam me verwennen met een cadeau. In plaats van dat ik zelf met cadeautjes zou komen….

Ik heb, tot afgrijzen van Betty, en ondanks mijn katje Pika, een muisje in huis. Waarschijnlijk via de (nu koude) verwarmingsbuizen of de ruimte daaromheen natuurlijk, naar binnen gekomen via één van de andere woningen.
Hij/zij zit daar af en toe bovenop zo’n buis, bijna tegen de zoldering, rustig naar beneden te kijken, de oortjes gespitst, het staartje afhangend.
Ik moét hem doodmaken. Maar alles in me komt in opstand daartegen. Raar? Ik heb een boeddhistische inslag… En toch moet ik het doen, want anders komen er meer en krijgen de buren ook last. Dus na Betty nog ‘even’ naar de winkels geweest. Bij Blokker hadden ze nog ouderwetse muizenvallen. Uit pure frustratie meteen maar mijn andere boodschappen ook gehaald, bij Blokker en bij Appie Hein. Het zit me hoog ja.

Maar de boodschappen waren toch wel nodig, na dit weekend waren de koelkasten zo goed als leeg en de komende dagen wordt het misschien te warm buiten. Voor mij dus…
Vandaag waren er weer andere ladingen toeristen in de stad.
Spraken gisteren Venezolanen me aan in de tram, vandaag hoorde ik veel Oost-Europeanen bij en in de winkels. Een paar lieden liepen met T-shirts waar Oezbekie op stond. We hebben dus ook mensen uit Oezbekistan op bezoek nu.

Het grootste nieuwsbericht vandaag: Ferdi Elsas, de moordenaar van Gerrit Jan Hein, door een graafmachine overreden en overleden.
De man die indertijd als proef een kuil groef om een ondergronds hok voor zijn slachtoffer te bouwen (dat ging toen niet door, was te opvallend) is nu door een graafmachine gepakt.
Wat heeft die man veel op zijn geweten geladen indertijd.

IK laat het hierbij. Vind het wel welletjes voor nu. Ik moet nog eten ook, en daar is nog niets van gekomen.