Wat een heerlijk voorjaarszonnetje...

Wel, de tegenaanvallen tegen Kadaffi (hoe schrijf je dat toch?) zijn eindelijk begonnen. Ik hoop van harte dat we hiermee de goede kant opgaan voor de vrijheid van Libië, ondanks de vreselijke dreigementen van de dictator. Ik wist dat hij zou doorgaan ondanks zijn belofte dat hij de strijd zou staken, zoals door de VN was geëist. En kreeg tot mijn grote spijt, meteen gelijk.
Maar goed, zoals ik aan een vriendin schreef moet ik het loslaten: Mediteren is toch wel goed voor een mens.
Natuurlijk zit de pijn om wat er in de wereld gebeurt, diep. Maar ik ben zelf ook nog op die wereld en moet ook verder leven. Ik woon hier en niet daar. En ik ben veilig en heb het goed. En voor 'daar' kan ik niets betekenen. Dus moet ik zelf verder en dat is altijd, zolang ik me bewust ben een burger op deze wereld te zijn, zo geweest. Na de paniek de dankbaarheid zowel als de mateloze machteloosheid. Ik ga verder met mijn eigen leven... Begrijp je? En hier wonen ook mensen die niets hebben aan een paniekerige en zich hopeloos voelende Erica. Dus zet ik dat gevoel van me af en leef weer. Net als de boeddhisten, hoop ik: loslaten.
Maar natuurlijk wel met bezorgdheid en compassie. Ik denk dat compassie het enige is dat ik te geven heb. Daar hebben ze ginder niets aan, ik weet het. Maar meer is er niet. Het bedragje dat ik kan overmaken is minder dan een druppel op een gloeiende plaat...

Dus zo goed mogelijk over naar de orde van deze zaterdag. Met een cd'tje van Leo Fuld op de achtergrond...

Het seizoen is weer begonnen. En ik werd vanmorgen drie keer gebeld door mensen die een dagje Amsterdam hadden gepland... Ehja......hmmm.... ik vind het altijd heel fijn om bezoekers te krijgen. Iedereen weet dat ik gastvrij ben. Maar als ik op zaterdag nog laat in mijn ochtendjas rondloop en veel te tikken heb... nog moet douchen en een behoorlijk ontbijtje wil nemen....en de eerste belt....dan moet ik afhouden, hoe jammer ik het ook vind om 'nee' tegen goede vrienden te moeten zeggen. De derde was al in de buurt voor hij belde... Rotgevoel hoor, als ik dan moet afhouden.
Maar goed, het seizoen is weer begonnen en dat betekent ook dat ik op zaterdagmorgen niet meer uitslaap en probeer snel ontvangklaar te zijn en mijn deur van het nachtslot te halen... Welkom dus aan mijn vrienden en vriendinnen. Maar alsjeblieft, maak even een afspraak, dat voelt prettiger.

Nu ben ik, toen ik eindelijk alles gedaan had wat de ochtend van me eist, inclusief de brunch, zelf ook de deur uitgegaan. De zon scheen heerlijk, de lucht was als de blauwe mantel van de maagd Maria... alleen de wind was nog erg fris. Waarheen? Twijfel tussen Oost intrekken of naar de Nieuwmarkt gaan...Ik besloot naar de Nieuwmarkt te gaan, kijken of er al meer was dan de kleine biologische versmarkt. Nee dus. Maar niet minder plezierig en druk bezocht. Ik heb een speltbroodje gekocht en bij de groentekraam winterpostelein (rauw fijnhakken en door de aardappelpuree) en twee kruidenplantjes. Dat was het. En eigenlijk daarna te moe om verder te gaan hoewel de terrasjes uitpuilden en iedereen heerlijk in de zon zat. Maar het licht was zo fel dat ik amper iets kon zien. Dat heb je met die nieuwe lenzen hè.
Dus ik ben blij dat ik nu thuis zit en van binnen uit kan zien dat de zon heerlijk schijnt... ;-)
Dat was de dag die was. Tot kwart over vijf. Wat de avond brengt zien we wel.

Ik haalde nog een mooie uit het Parool, de PS van vandaag:
' Sommige landen hebben het over revoluties, tsunami's en kernrampen...
Anderen landen hebben het over het hoofddoekjesdebat.'
Tja, klein land, kleine geesten?
Neemt niet weg dat ik daar ook een bijdrage aan heb geleverd die in het Parool van afgelopen woensdag is afgedrukt.

Een wereldschaaltje aardbeien.

De ergste paniek over alles wat fout gaat op de wereld zakt nu wel weg. Zo zit ik nou eenmaal in elkaar, doe je niets aan. Nog wel bang en bezorgd, maar de paniek is inderdaad gezakt. Het dagelijkse leven eist de aandacht ook weer op. Hoewel mijn gedachten niet steeds in toom te houden zijn... ;-(
Ik zal niet meer zeuren en klagen....... ;-), zal dat althans probéren niet meer te doen.
Laten we ons maar gelukkig prijzen dat we hier wonen en niet elders. Zelfs nu de lente zo lang op zich laat wachten. Hoewel? De forsythia gloeit helemaal geel en krokussen bloeien in alle kleuren. Hier en daar trompetnarcissen en over alle bomen een groen waasje. Ik word tegenwoordig wakker van het getwetter van de vogeltjes en soms van het irriterende gekoer van duiven. Roeroe - roeroe - roeroe, dat gaat maar door. Maar het is wel een teken van de lente. De regen die op komst is zal hopelijk een vruchtbare lenteregen zijn, want de grond is weer droog hoor.
We zijn een uurtje verder. De avond is inmiddels al een eind op weg. En er staat een chinees schaaltje met aardbeien(uit Spanje), met yoghurt ( echte Griekse, staande yoghurt, dus uit Griekenland) naast me. Waar de rietsuiker vandaan komt weet ik niet... Ik ben een wereldburger, dat is duidelijk nietwaar..... ;-)

Gisteren heb ik uitgebreid boodschappen gedaan. Met mijn boodschappenwagentje en mijn rugzak naar Appie. Ik weet het, een vreemd gezicht zo'n oud mens met een rugzak en een boodschappenwagentje... maar wie zou zich aan mij storen in deze stad?! Het was mooi weer, maar ik vertrouwde de wind niet. Die bleek dan ook koud en hard te zijn.
Lang geaarzeld wat ik moest aantrekken, de winterjas of de tussendoorjas, toch maar voor het laatste gekozen. Maar wat moet ik op mijn hoofd??? In deze tijd van aankomende lente maar vooral van stom gedoe over hoofddoekjes kan ik me niet veroorloven om met mijn blote haar buiten te lopen... Een hoofddoekje staat me niet, daar wacht ik dus mee tot het uiterste. Mijn hoedjes... Regenhoedje of pet zijn te koud nog, de winterhoedjes te warm, ik heb de kastplank met hoedjes leeggemaakt, (het was mijn hobby) maar toch maar mijn oude zwarte hoedje weer opgezet. Gelukkig zit er een mooie versiering op. ;-)))
Een wandeling had ik al een paar dagen niet gemaakt. En dat voelde ik wel. De conditie gaat op deze leeftijd snel achteruit. Maar ik heb mijn wagen in de winkel volgeladen, dan hoef ik niet zo snel terug en kan ik veel zegeltjes sparen voor de musical die nu in de reclame is.
De terugweg is altijd moeilijker. Dan kan ik de tram nemen, maar in- en uitstappen is zo zwaar beladen ook niet zo gemakkelijk. Maar lopend met dat karretje achter me aanslepend, met katoenen tas aan dat karretje en een andere aan mijn schouder en met mijn rugzak ook al volgeladen is ook niet gemakkelijk. Het verschil is dat ik dan wel onderweg kan uitrusten. Niet bij Appie, want die bedrijfsleider heeft heel asociaal het bankje weggehaald waar ik, en anderen met mij, na het winkelen even konden uitrusten voor we verder moesten. Maar op het plein en verderop ook, staan wel bankjes waar je even kunt gaan zitten.
Het thuiskomen is een hele opluchting, vooral voor poes Pika, die zit te wachten op mijn thuiskomst. En heel nieuwsgierig is naar wat er allemaal uit die tassen komt. En waar ik dat ga opruimen. En dan.... wat ik in de keuken ga doen. Eh... maak ik nou nog steeds geen blikje Gourmet Gold, liefst vis, voor haar open??? Hé. dat gaat zomaar niet! En ze geeft op zo'n manier kopjes tegen mijn been dat ik wankel, springt op het stoeltje om een pakje biscuitjes liefdevol uit mijn hand te slaan, Net zolang tot ik doorheb dat ze alleen maar wil eten........ En opgelucht begint ze dan meteen te eten en kan ik lekker mijn eigen gang gaan. Nu ik zoveel in huis heb is het moeilijk kiezen wat ik zal eten...... de keuze valt op een schaal sla met tonijn. En een schaaltje rijstepudding als toetje.
En toen begon de avond weer...... en dat was dus gisteren. Vandaag was een rustdag....