Niks te vertellen maar me toch even melden.

De grijze weken zijn begonnen. En in de herinnering oproepend de grijze maanden van verleden jaar maakt dat niet vrolijk.
Ik herinner me de keren dat ik wanhopig werd omdat we weken achter elkaar geen zonnetje te zien kregen. Zó lang dat je zou gaan twijfelen of de zon nog wel bestaat…
Het is wennen, nadat we zo lang verwend werden door een lange periode van zon. Heel erg wennen.
Vandaag was het weer down to earth, nadat een afspraak met een goede vriend misgelopen was.
J. zou vandaag komen. Maar hij kwam voor niets aan de deur. Hij was te vroeg, denk ik. Ik had rond 1 uur in de agenda staan. en was snel verse broodjes halen of ik stond bij Buurman voor de dagelijkse ochtendgroet. We zijn oudere mensen en op die manier weten we van elkaar dat alles goed is. Een soort controle dus.
Ik had geen mobieltje bij me en was onbereikbaar voor de telefoon in huis. En als ik eventjes de voordeur uitga gaat de achterdeur op slot, dus hij kon er niet in.
Hij kwam helemaal uit M. ;-( En ging onverrichterzake terug ;-( Nu is hij al uren onbereikbaar, waarschijnlijk door een storing. Dat demotiveert je voor de rest van de dag ja...

Gelukkig is de man van mijn lieve mailvriendin M. goed uit zijn operatie gekomen. Ik heb er alle vertrouwen in dat de rest nu ook wel goed komt. Het was wel even spannend.

Gisteren was het even anders. De weersverandering zette door en dat gaf weer even energie, die ik eigenlijk kwijt was door het gekwakkel van mooi nazomerweer naar echt herfstweer met lage luchtdruk. Miezerig en regen. Voor mijn buurman wilde ik, zoals hij gevraagd had, een paar warme broeken kopen in de stad. En ik worstelde me dus naar de binnenstad, die nog steeds helemaal open ligt, pakte toen de metro naar het station om de prachtige uitgaven van Elsevier over Jodendom voor hem te kopen. Die middag is er ook eentje naar een kennis in België gegaan en zelf wilde ik er ook een houden. Compliment voor Elsevier, dat ik normaliter niet gauw koop. De volgende uitgave is over Japan, hoorde ik. Ben heel benieuwd.
Enfin, een aantal winkels later had ik nog die warme broeken niet gevonden dus ben met die Elsevier maar doorgereden naar buurman, die mijn bezoek niet verwachtte en heel verrast was.

Komende dagen, als de fut weer terug is, nog maar een keer gaan zoeken … Ook het fruit en de schone was die ik klaar had liggen moeten nog naar hem toe.
Misschien heb ik morgen toch weer genoeg energie. Laten we het hopen.

Op Schoolbank staan nu klassenfoto’s en gewone foto’s van mijzelf. En een vroegere klasgenoot heeft contact opgenomen. En ook klassenfoto’s geplaatst die ik zelf niet had.

Eigenlijk heb ik dus niets bijzonders te melden. Nog een krantenbericht dat me trof…
Bij ivf werden de verkeerde eitjes in de verkeerde vrouw teruggeplaatst die daardoor de verkeerde baby baarde. Ze fungeerde dus zogezegd ongewild als draagmoeder voor de biologische ouders. Wat een verdriet moet dat betekend hebben. Gelukkig konden de ouderparen die zwangerschap gezamenlijk meemaken en is de baby na de geboorte aan de echte moeder overgedragen. Vreselijk dilemma.. Ik hoop dat de betreffende arts het zal wéten, en niet zo weinig ook.

En nu ga ik mijn stoel omdraaien, nog even tv kijken, en dan de (elektrische) kaarsjes uitdoen. Het wierookstokje is inmiddels opgebrand. Een simpele hoor, van het merk Moeders’ Geuren. Ik dacht dat het gezellig zou zijn, maar zit weer de hele avond aan de computer…. Niet zó gezellig op zo’n manier.

Een rustdag zogezegd.

Dit was dus een zondag. Een rustdag zogezegd.
Een dag die nadat ik klaar was om de dag te beginnen, na douche en brunch, eigenlijk al eindigde. Ik kon niet meer overeind blijven en viel weer eens, met de tv nog zachtjes aan op de achtergrond, op bed neer en sliep. Totdat de middag voorbij was. Over vijven werd ik wakker, geradbraakt. Het kostte daarna nog een klein uur voor ik van het bed af kon komen. Deze dagen komen gelukkig niet zó vaak voor, maar àls het gebeurt, is de dag verder ook zo goed als verloren. Eigenlijk begon dat gisteren al, onderweg van het Waterlooplein, waar ik tegen sluitingstijd langs moest lopen op weg naar de winkels. Het gevoel alsof ik zomaar kon gaan liggen en slapen. Beroerd als een hond. Maar ik heb het gisteren toch gehaald naar huis. En vandaag begon het dus vanmorgen en nu pas, over tienen, begint de wereld er weer een beetje normaal uit te zien. In mijn blogje van gisteren zie ik dat het gistermorgen ook waardeloos was.
Enfin, het zal morgen wel over zijn. Gelukkig kon ik nog een paar mailtjes sturen en een paar telefoongesprekken voeren.
Vandaag dus de deur niet uitgeweest, dat is duidelijk. Wel nog wat zitten googlen en een site geopend waarvan ik het bestaan niet wist. http://www.waterloopleinmarkt.nl/ . Voorlopig ben je daar niet uitgekeken.
Poes Pika heeft gespuugd. Even opruimen.
Zo.
Dat doen katten wel vaker, zit ze een grassprietje dwars. Of zit er een haarbal in de weg. Of hebben ze buiten iets gegeten dat niet goed verteert.

Ik vond op mijn bureau nog een uitgeknipt krantenberichtje. Over een Indiër die zo gokverslaafd was dat hij met een spelletje kaart alles verloren had, inclusief zijn 18-jarige dochter. De winnaar nam die dochter mee naar zijn eigen dorp, maar werd een dag later door de politie teruggehaald. Dat zal me een misbaar in die dorpen gegeven hebben. Opa heeft de vader daarna onmiddellijk uit huis gezet. In India is gokken verboden, maar er zijn zoveel arme mensen die middels een gokje proberen een beter leven te krijgen…

Dit keer is het dus een kort blogje geworden.