Het is alweer donderdag. En vandaag weer een warme dag die me, nu de zon alleen nog in de ramen van de overkant weerschijn geeft, moe en lusteloos achterlaat. Ondanks dat ik bijna twee uur geslapen heb toen mijn tuinvrouw eenmaal weg was. Niet door haar hoor, want ze is een lieve nijvere tuinvrouw die mijn tuintje weer keurig heeft op- en heringeruimd.
Nee, het weer is de schuldige. Morgen ander weer….. Regen.
Verder ben ik vandaag wéér lui geweest. Erg hoor.
Het hondje van mijn oude overBuurman is 14 jaar en lijkt het eindelijk te gaan opgeven. Buurman heeft het er heel moeilijk mee, maar 14 jaar is een flinke leeftijd, dat beseft hij wel. Teddy loopt een paar pasjes met zijn dikke lijfje, gaat dan weer liggen, reageert amper... acharme Buurman.
Ik moet even iets rechtzetten. In mijn vorige blogje schreef ik dat Simon Vinkenoog zondag begraven zou worden. Van verschillende kanten werd ik erop attent gemaakt dat ik dat fout had. Natuurlijk. Simon Vinkenoog wordt zaterdag begraven en iedereen is welkom. ’s Morgens gaat hij nog even naar zijn tuintje, dat wilde hij nog zo graag…
En ook de wijk De Pijp noemde ik en daar kreeg ik ook reacties op.
En ik werd verwezen naar de site http://www.merelroze.com/archive/2007/12/09/de-pijp
Interessant hoor.
Ik heb me verbaasd, heel erg verbaasd dat er totaal geen reacties zijn gekomen op de Nova-uitzending van gisteren. Over de manier waarop ex-president Nixon de wereld voor de zoveelste keer heeft belazerd. De hele comedie van de maanlanding hadden ze voor de zekerheid maar op film opgenomen met onbekende figuranten. En voor nòg meer zekerheid heeft de CIA maar niet gerust vóór al diegenen die weet hadden van die film vermoord waren. Hoe lang het ook geduurd heeft en waar op aarde die mensen zich ook bevonden.
Ik vond het een docu waar bij mij de haren van overeind gingen staan.
En de Nasa heeft zich vandaag gehaast om een film te tonen waarop te zien was dat die maanlanding toch ècht heeft plaatsgevonden. Een opgelapte film, want de originele film was gewist en opnieuw gebruikt (!), net als 44 andere films. Maar ik zag wel weer een vlag wapperen op een plek waar geen lucht, dus ook geen wind bestaat.
Gelukkig is de maan heel ver weg en wonen er geen mensen. En hoewel de sporen van de landing en een voetstap er tot in eeuwigheid zichtbaar zouden moeten zijn is er niemand die er even heen kan gaan om er foto’s van te maken.
Ik krab me maar eens achter de oren….. wat is waarheid? En waarom zou ik dat persé willen weten ja…
Voor de rest hoop ik op een rustige avond….. zonder méér sensatie.
donderdag 16 juli 2009
woensdag 15 juli 2009
Saaie dag hè
Vandaag is het weer woensdag. Hoeveel woensdagen zou ik inmiddels hebben meegemaakt?! Toch wel zo tegen de 3800 keer of meer…. En elke woensdag blijft een nieuwe midweek, elke dag een geschenk. En ik probéér uit elke dag toch een genietmomentje te halen.
We zitten ook op de helft van de maand. Juli alweer. Hoogzomer. We mogen niet mopperen. Veel regen, maar ook veel zon, en geen al te hoge of te lage temperaturen. Ik zie het aan mijn tuintje hoe alles gloeit, groeit, bloeit en geurt. Mijn ijkpunt, voor wat betreft het zomeren.
Inmiddels is de harde wind hier wat gaan liggen, maar het is nog donkergrijs buiten. Ik heb op mijn tv maar de digitale radio aangezet, Het derde pianoconcert van Rachmaninov. En de alweer achterstallige kranten doorgekeken. Straks maar even naar buiten, maar eerst even schrijven.
Zou het elders in het land geonweerd hebben? Je zou het denken.
De weersverwachting gaf voor hier weer stralend weer aan, maar ik heb vandaag nog geen zon gezien, grijs tot donkergrijs alleen.
Vandaag ben ik o.a. bezig geweest met het zoeken naar subsidiemogelijkheden voor mijn boek Twee Vrouwen en een Jas, om een vertaling in het Engels te betalen. Een vertaalster heb ik al. Ik weet dat het boek in België gebruikt wordt voor de Holocausteducatie. Maar dat is alleen in Vlaanderen dus, tenzij het daar in het Frans vertaald wordt…
Maar om een fonds te vinden? Tenslotte liet mijn geestelijke gids me niet in de steek en via het Fonds voor de Letteren kwam ik bij het N.L.P.V.F. terecht. ( wie dacht er niet even aan Willem Parel bij het lezen hiervan??) Het is dus het Nederlands Literaire Productie- en Vertalingenfonds. Hoewel ik al zelf een vertaalster gevonden had, werd me verteld dat ze zelf vertalers in dienst hebben… mocht het aangenomen worden. Maar als ik hun literaire lijst zie hou ik mijn hart vast…..
Gisteren ben ik het verjaardagscadeau voor mijn dochter gaan kopen. De Van Woustraat is een gezellige, heel lange winkelstraat midden in de volkswijk De Pijp. Vraag me niet waar de naam van de wijk vandaan komt, weet ik echt niet. Ik ben, ondanks de benauwde warmte van gisteren, de straat verder afgelopen. Er zat daar, wist ik nog, ook zo’n heerlijke Turkse fruitboer. Daar heb ik weer ingeslagen ja. Wilde perziken en kersen, groot, zwart en zoet. En zwarte pruimen. De oogsttijd voor die zaken is bijna afgelopen, maar dan komen er weer nieuwe dingen. Zoals gele pruimen.
De tram naar huis genomen, doodmoe thuisgekomen natuurlijk. Maar rusten was er niet bij. Snel een pasta-salade gemaakt van de tortellini die ik van de dag daarvoor over had…wat fruit toe. En met het boodschappenwagentje met schone was weer naar de buurman in het revalidatiecentrum. Want die zat bijna zonder…
Inmiddels is het alweer oud nieuws, dat Simon Vinkenoog inderdaad is gegaan zoals hij geleefd heeft. Het was klaar na zijn laatste interview. De hersenbloeding bleek zo erg te zijn geweest dat alle functies uitvielen behalve hart en ademhaling. Na het stopzetten van kunstmatige beademing is hij vrij snel daarop gestorven. Het kan niemand zijn ontgaan. De publiciteit, in deze komkommertijd, was heel groot. Op zijn verjaardag a.s. zondag, zal hij worden begraven. Ik hoop maar dat het een groot feest wordt, dat zou hij gewild hebben. Liefst met vuurwerk toe. Leve het leven, je moet het viéren.. Elke nieuwe dag. Dat probeer ik ook wel.
Kon iedereen dat maar ja.
Vandaag moet ik dus een luie dag houden. Gisteren was te vermoeiend.
En dat doe ik dan maar. De kranten zijn gelezen, mijn blogje bijna klaar en de klassieke muziek op de achtergrond ga ik even een dutje doen.
Het is, tot nu, een rustige dag vandaag, inderdaad.
En na twee uur slapen nog steeds. ;-) Van mij mag het zo blijven vandaag.
Lekker saai hè…
Dus ik stop dit blogje maar in mijn dagboek.
We zitten ook op de helft van de maand. Juli alweer. Hoogzomer. We mogen niet mopperen. Veel regen, maar ook veel zon, en geen al te hoge of te lage temperaturen. Ik zie het aan mijn tuintje hoe alles gloeit, groeit, bloeit en geurt. Mijn ijkpunt, voor wat betreft het zomeren.
Inmiddels is de harde wind hier wat gaan liggen, maar het is nog donkergrijs buiten. Ik heb op mijn tv maar de digitale radio aangezet, Het derde pianoconcert van Rachmaninov. En de alweer achterstallige kranten doorgekeken. Straks maar even naar buiten, maar eerst even schrijven.
Zou het elders in het land geonweerd hebben? Je zou het denken.
De weersverwachting gaf voor hier weer stralend weer aan, maar ik heb vandaag nog geen zon gezien, grijs tot donkergrijs alleen.
Vandaag ben ik o.a. bezig geweest met het zoeken naar subsidiemogelijkheden voor mijn boek Twee Vrouwen en een Jas, om een vertaling in het Engels te betalen. Een vertaalster heb ik al. Ik weet dat het boek in België gebruikt wordt voor de Holocausteducatie. Maar dat is alleen in Vlaanderen dus, tenzij het daar in het Frans vertaald wordt…
Maar om een fonds te vinden? Tenslotte liet mijn geestelijke gids me niet in de steek en via het Fonds voor de Letteren kwam ik bij het N.L.P.V.F. terecht. ( wie dacht er niet even aan Willem Parel bij het lezen hiervan??) Het is dus het Nederlands Literaire Productie- en Vertalingenfonds. Hoewel ik al zelf een vertaalster gevonden had, werd me verteld dat ze zelf vertalers in dienst hebben… mocht het aangenomen worden. Maar als ik hun literaire lijst zie hou ik mijn hart vast…..
Gisteren ben ik het verjaardagscadeau voor mijn dochter gaan kopen. De Van Woustraat is een gezellige, heel lange winkelstraat midden in de volkswijk De Pijp. Vraag me niet waar de naam van de wijk vandaan komt, weet ik echt niet. Ik ben, ondanks de benauwde warmte van gisteren, de straat verder afgelopen. Er zat daar, wist ik nog, ook zo’n heerlijke Turkse fruitboer. Daar heb ik weer ingeslagen ja. Wilde perziken en kersen, groot, zwart en zoet. En zwarte pruimen. De oogsttijd voor die zaken is bijna afgelopen, maar dan komen er weer nieuwe dingen. Zoals gele pruimen.
De tram naar huis genomen, doodmoe thuisgekomen natuurlijk. Maar rusten was er niet bij. Snel een pasta-salade gemaakt van de tortellini die ik van de dag daarvoor over had…wat fruit toe. En met het boodschappenwagentje met schone was weer naar de buurman in het revalidatiecentrum. Want die zat bijna zonder…
Inmiddels is het alweer oud nieuws, dat Simon Vinkenoog inderdaad is gegaan zoals hij geleefd heeft. Het was klaar na zijn laatste interview. De hersenbloeding bleek zo erg te zijn geweest dat alle functies uitvielen behalve hart en ademhaling. Na het stopzetten van kunstmatige beademing is hij vrij snel daarop gestorven. Het kan niemand zijn ontgaan. De publiciteit, in deze komkommertijd, was heel groot. Op zijn verjaardag a.s. zondag, zal hij worden begraven. Ik hoop maar dat het een groot feest wordt, dat zou hij gewild hebben. Liefst met vuurwerk toe. Leve het leven, je moet het viéren.. Elke nieuwe dag. Dat probeer ik ook wel.
Kon iedereen dat maar ja.
Vandaag moet ik dus een luie dag houden. Gisteren was te vermoeiend.
En dat doe ik dan maar. De kranten zijn gelezen, mijn blogje bijna klaar en de klassieke muziek op de achtergrond ga ik even een dutje doen.
Het is, tot nu, een rustige dag vandaag, inderdaad.
En na twee uur slapen nog steeds. ;-) Van mij mag het zo blijven vandaag.
Lekker saai hè…
Dus ik stop dit blogje maar in mijn dagboek.
maandag 13 juli 2009
Onder meer buxus.
Als ik terugkijk naar mijn weblog krijg ik een kleur van schaamte. Verleden week dinsdag was de laatste blog geschreven.
Zou ik nou zó afhankelijk zijn van de zon? De afgelopen dagen waren regendagen, dat wel.
Maar het waren ook drukke, niet steeds onplezierige, maar voor mij wel vermoeiende dagen. Met net iets te weinig energie om ook nog geïnspireerd te zijn om te schrijven.
Vandaag is het Bettydag. En het is de gewoonte geworden dat ik haar de blogjes van de voorgaande week meegeef. Dus moet er iets te geven zijn. En dit keer was het er maar ééntje. ;-( Dus ga ik mijn best doen er eentje méér mee te geven.
Jessica heeft voor het eerst in twintig jaar weer haar nicht Ilse (Sorry Ilse, ik gebruik die naam maar weer eens) ontmoet, ofwel Ilse heeft Jessica voor het eerst weer…………. ;-) Voor beiden een plezierige verrassing. We hadden een afspraakje om bij mooi weer in de tuin van de Hortus te zitten en bij te praten over wat er allemaal zo gepasseerd was de afgelopen jaren. En dat was zó veel dat we niet uitgepraat raakten. Er zijn leuke foto’s gemaakt door Ilse. Maar het was de dag van de weersomslag en in de tuin spetterde het af en toe zodat we ons heil maar binnen in de oranjerie zochten. Waar iedereen heen vluchtte, dus was het daar ook druk en vooral lawaaiig. Maar we konden ons verstaanbaar maken gelukkig.
Toen we afscheid namen gingen Jessica en ik nog even een noodzakelijke boodschap doen. Het Mr.Visserplein, waar we moesten oversteken, wordt opgeknapt en nu is het er dus een chaos. Na één boodschap moesten we weer oversteken in de Jodebreestraat. Daar stopte een auto voor ons, ik bedankte hem nog vriendelijk en arm in arm gingen dochterlief en ik de straat over. Op dàt moment trok de r….. luid toeterend op en reed met grote vaart verder. Jessica hield me vast - mijn boze aandacht ging naar die automobilist – en ik viel languit en keihard over de stoep aan de overkant. Niet omdat Jessica me aan de arm had, maar omdat ik zelf niet oplette. Even bleef ik doodstil liggen. Voelen of alles nog héél was, ook mijn hoofd dat met een klap op de grond terechtkwam. Mensen snelden toe, iemand trok aan me om me overeind te helpen. Jessica hield dat vriendelijk af, hield ondertussen mij en onze bagage in de gaten.
Toen ik zeker wist dat alles nog redelijk heel was werd ik met vereende krachten overeind geholpen en vertelde de vriendelijke dame dat ze lief was en dat ze mocht blijven en toen ik stond….bemerkte ik dat ik behalve een paar kapotte knieën (viel achteraf mee) ook een natte broek had. Van de klap en de schrik daarvan. Shamefull. Die rotautomobilist. Thuis me gauw verschoond en mijn knieën ontsmet. We zijn toen maar buiten de deur gaan eten. In het Sarphatihuis. Waarna Jessica dus huiswaarts toog en ikzelf doodmoe in mijn stoel terugzeeg. Achteraf heb ik er toch pijnlijke polsen en linkerenkel en -schouder aan overgehouden. Een heel emotionele dag dus alles bij elkaar. Het nare bij mij is dat zulke zware emoties nog dagen doorwerken op het lijf. Vermoeidheid en lusteloosheid teweeg brengen. De adrenaline hè… En het duurt even voor ik mezelf dan weer bij elkaar geraapt heb. Gelukkig is de geest sterker, dus het komt altijd wel weer voor elkaar. ;-)
Donderdag had ik een andere afspraak. Een Amerikaanse dame op bezoek. Een vertaalster, die misschien mijn boek Twee Vrouwen en een Jas gaat vertalen. We hadden een leuk gesprekje en a.s. donderdag komt ze terug. Dan heeft ze het boek en het aanhangsel – het complete verhaal dat daarna geschreven is – gelezen en weet ze ook hoe en wat en hoeveel.
Direct toen ze weg was heb ik mailtjes verstuurd om te zien of ik voor die vertaling en wat ervoor komt kijken, ook een subsidie zou kunnen krijgen. Want het is wel een dure zaak hoor. Afwachten maar.
Inmiddels is het weer buiten gelukkig wat beter geworden. De afgelopen dagen heeft het behoorlijk geregend. De tuin had dat wel nodig maar mijn humeur niet. Die tuin is op dit moment op z’n allermooist. Rozen en floxen, hortensia’s in verschillende kleuren. De donkerpaarse vlinderboom, en al het groen van de verschillende planten. De buxus ruikt weer overdadig.
Evenals de floxen. Zelfs de oude sering heeft weer moed gevat.
Vrijdag met mijn boodschappenwagentje met schone was enzo naar de buurman. Een paar dagen daarvoor had ik, met de buurman zittend op het kleine terrasje, kennis gemaakt met Simon Vinkenoog en zijn vrouw, omdat buurman en Simon Vinkenoog vroeger samen gewerkt hebben bij lezingen en de laatste daar ook lag.
Toen ik daar weg ging vrijdagavond hoorde ik in de lift dat de laatste met spoed naar het ziekenhuis gebracht was, met een hersenbloeding. Toen dacht ik al, al durf je dat op zo’n moment niet hardop te zeggen, dat hij zou gaan zoals hij gegaan was in zijn leven.
En zaterdag was het weer de kapper (kapster eigenlijk) die met een bezoek vereerd werd. En waar ik weer met een toonbaar koppetje vandaan kwam. Want dat was heel erg nodig.
Als ik bij de kapster ben geweest loop ik altijd even naar de kringloop-winkel om de hoek. En daar haalde ik dit keer een paar mooie gedichtenbundeltjes voor een prijsje van niets. Een bundeltje uit 1925 van Adema van Scheltema o.a.. Bij het doorbladeren viel mijn blik op het woord buxus. De overweldigende geur van buxus van de immense Joodse begraafplaats in Wenen, de warme zomerdag en de andere zomerse geuren…………… Ik schrijf het gedichtje hier over:
Buxusgeur
Ik ruik de warme palm
Onder de open rozen,
Een weeën zomerwalm
Van palm en zoete rozen.
‘k Ruik weer mijn eigen jeugd,
Het geurt uit een verleden
Naar iets – dat me half nog heugt,
En half is weggegleden.
Waar was dat oud plantsoen?
Waar geurden zoo de zoden
Van roze’ en levend groen - ?
En ’t was ook iets van dooden.
Hoe vlotte menig keer
Dat beeld door deze vleugen,
En nooit vond ik het weer
In mijn doorgeurd geheugen.
’t Wordt ook al oud en dort,
Totdat het heel verschrompelt –
Zooals mijn geest oud wordt
En langzaam onderdompelt.
Misschien, van geen belang,
Is ’t zoo vanzelf gekomen,
Of groeide het voorlang
Uit losgeraakte droomen.
Maar ’t lijkt of ik ’t nog nooit
Zoo vurig wilde weten –
En vaster weet ‘k dan ooit,
Dat ik het ben vergeten.
- - - - - - - - - - - - - - - - - -
Heb ik mijn leven af,
Dan wilde ik later graag
Rondom een rozengraf
Een kleine palmhaag!
De avond was voor mezelf. Gedichtjes lezend, schrijvend, tv kijkend…
En de zondag….Even naar het Centraal Station. Mijn één-ster jaarabonnement verlengd, die is nu geldig tot september 2010. Wat ik méér reis, moet bijbetaald worden, maar zo’n jaarkaart van één ster, alleen geldig in het centrum van de stad dus, kost al € 264,- . En dan betaal ik, omdàt het een abonnement is, maar 10 maanden, in plaats van 12…
Enfin, een auto rijden is nog altijd heel veel duurder, zal ik maar denken.
Thuis mijn benen maar omhoog gelegd…. Want dat kleine uitje was al vermoeiend dit keer.
En zo is de nieuwe week begonnen. Afwisselend als het weer. Prachtige wolkenluchten wisselen af met warme zonneschijn, buiten is het alweer heerlijk weer. En de bloemen bloeien alsof ze dat altijd zullen blijven doen.
Zou ik nou zó afhankelijk zijn van de zon? De afgelopen dagen waren regendagen, dat wel.
Maar het waren ook drukke, niet steeds onplezierige, maar voor mij wel vermoeiende dagen. Met net iets te weinig energie om ook nog geïnspireerd te zijn om te schrijven.
Vandaag is het Bettydag. En het is de gewoonte geworden dat ik haar de blogjes van de voorgaande week meegeef. Dus moet er iets te geven zijn. En dit keer was het er maar ééntje. ;-( Dus ga ik mijn best doen er eentje méér mee te geven.
Jessica heeft voor het eerst in twintig jaar weer haar nicht Ilse (Sorry Ilse, ik gebruik die naam maar weer eens) ontmoet, ofwel Ilse heeft Jessica voor het eerst weer…………. ;-) Voor beiden een plezierige verrassing. We hadden een afspraakje om bij mooi weer in de tuin van de Hortus te zitten en bij te praten over wat er allemaal zo gepasseerd was de afgelopen jaren. En dat was zó veel dat we niet uitgepraat raakten. Er zijn leuke foto’s gemaakt door Ilse. Maar het was de dag van de weersomslag en in de tuin spetterde het af en toe zodat we ons heil maar binnen in de oranjerie zochten. Waar iedereen heen vluchtte, dus was het daar ook druk en vooral lawaaiig. Maar we konden ons verstaanbaar maken gelukkig.
Toen we afscheid namen gingen Jessica en ik nog even een noodzakelijke boodschap doen. Het Mr.Visserplein, waar we moesten oversteken, wordt opgeknapt en nu is het er dus een chaos. Na één boodschap moesten we weer oversteken in de Jodebreestraat. Daar stopte een auto voor ons, ik bedankte hem nog vriendelijk en arm in arm gingen dochterlief en ik de straat over. Op dàt moment trok de r….. luid toeterend op en reed met grote vaart verder. Jessica hield me vast - mijn boze aandacht ging naar die automobilist – en ik viel languit en keihard over de stoep aan de overkant. Niet omdat Jessica me aan de arm had, maar omdat ik zelf niet oplette. Even bleef ik doodstil liggen. Voelen of alles nog héél was, ook mijn hoofd dat met een klap op de grond terechtkwam. Mensen snelden toe, iemand trok aan me om me overeind te helpen. Jessica hield dat vriendelijk af, hield ondertussen mij en onze bagage in de gaten.
Toen ik zeker wist dat alles nog redelijk heel was werd ik met vereende krachten overeind geholpen en vertelde de vriendelijke dame dat ze lief was en dat ze mocht blijven en toen ik stond….bemerkte ik dat ik behalve een paar kapotte knieën (viel achteraf mee) ook een natte broek had. Van de klap en de schrik daarvan. Shamefull. Die rotautomobilist. Thuis me gauw verschoond en mijn knieën ontsmet. We zijn toen maar buiten de deur gaan eten. In het Sarphatihuis. Waarna Jessica dus huiswaarts toog en ikzelf doodmoe in mijn stoel terugzeeg. Achteraf heb ik er toch pijnlijke polsen en linkerenkel en -schouder aan overgehouden. Een heel emotionele dag dus alles bij elkaar. Het nare bij mij is dat zulke zware emoties nog dagen doorwerken op het lijf. Vermoeidheid en lusteloosheid teweeg brengen. De adrenaline hè… En het duurt even voor ik mezelf dan weer bij elkaar geraapt heb. Gelukkig is de geest sterker, dus het komt altijd wel weer voor elkaar. ;-)
Donderdag had ik een andere afspraak. Een Amerikaanse dame op bezoek. Een vertaalster, die misschien mijn boek Twee Vrouwen en een Jas gaat vertalen. We hadden een leuk gesprekje en a.s. donderdag komt ze terug. Dan heeft ze het boek en het aanhangsel – het complete verhaal dat daarna geschreven is – gelezen en weet ze ook hoe en wat en hoeveel.
Direct toen ze weg was heb ik mailtjes verstuurd om te zien of ik voor die vertaling en wat ervoor komt kijken, ook een subsidie zou kunnen krijgen. Want het is wel een dure zaak hoor. Afwachten maar.
Inmiddels is het weer buiten gelukkig wat beter geworden. De afgelopen dagen heeft het behoorlijk geregend. De tuin had dat wel nodig maar mijn humeur niet. Die tuin is op dit moment op z’n allermooist. Rozen en floxen, hortensia’s in verschillende kleuren. De donkerpaarse vlinderboom, en al het groen van de verschillende planten. De buxus ruikt weer overdadig.
Evenals de floxen. Zelfs de oude sering heeft weer moed gevat.
Vrijdag met mijn boodschappenwagentje met schone was enzo naar de buurman. Een paar dagen daarvoor had ik, met de buurman zittend op het kleine terrasje, kennis gemaakt met Simon Vinkenoog en zijn vrouw, omdat buurman en Simon Vinkenoog vroeger samen gewerkt hebben bij lezingen en de laatste daar ook lag.
Toen ik daar weg ging vrijdagavond hoorde ik in de lift dat de laatste met spoed naar het ziekenhuis gebracht was, met een hersenbloeding. Toen dacht ik al, al durf je dat op zo’n moment niet hardop te zeggen, dat hij zou gaan zoals hij gegaan was in zijn leven.
En zaterdag was het weer de kapper (kapster eigenlijk) die met een bezoek vereerd werd. En waar ik weer met een toonbaar koppetje vandaan kwam. Want dat was heel erg nodig.
Als ik bij de kapster ben geweest loop ik altijd even naar de kringloop-winkel om de hoek. En daar haalde ik dit keer een paar mooie gedichtenbundeltjes voor een prijsje van niets. Een bundeltje uit 1925 van Adema van Scheltema o.a.. Bij het doorbladeren viel mijn blik op het woord buxus. De overweldigende geur van buxus van de immense Joodse begraafplaats in Wenen, de warme zomerdag en de andere zomerse geuren…………… Ik schrijf het gedichtje hier over:
Buxusgeur
Ik ruik de warme palm
Onder de open rozen,
Een weeën zomerwalm
Van palm en zoete rozen.
‘k Ruik weer mijn eigen jeugd,
Het geurt uit een verleden
Naar iets – dat me half nog heugt,
En half is weggegleden.
Waar was dat oud plantsoen?
Waar geurden zoo de zoden
Van roze’ en levend groen - ?
En ’t was ook iets van dooden.
Hoe vlotte menig keer
Dat beeld door deze vleugen,
En nooit vond ik het weer
In mijn doorgeurd geheugen.
’t Wordt ook al oud en dort,
Totdat het heel verschrompelt –
Zooals mijn geest oud wordt
En langzaam onderdompelt.
Misschien, van geen belang,
Is ’t zoo vanzelf gekomen,
Of groeide het voorlang
Uit losgeraakte droomen.
Maar ’t lijkt of ik ’t nog nooit
Zoo vurig wilde weten –
En vaster weet ‘k dan ooit,
Dat ik het ben vergeten.
- - - - - - - - - - - - - - - - - -
Heb ik mijn leven af,
Dan wilde ik later graag
Rondom een rozengraf
Een kleine palmhaag!
De avond was voor mezelf. Gedichtjes lezend, schrijvend, tv kijkend…
En de zondag….Even naar het Centraal Station. Mijn één-ster jaarabonnement verlengd, die is nu geldig tot september 2010. Wat ik méér reis, moet bijbetaald worden, maar zo’n jaarkaart van één ster, alleen geldig in het centrum van de stad dus, kost al € 264,- . En dan betaal ik, omdàt het een abonnement is, maar 10 maanden, in plaats van 12…
Enfin, een auto rijden is nog altijd heel veel duurder, zal ik maar denken.
Thuis mijn benen maar omhoog gelegd…. Want dat kleine uitje was al vermoeiend dit keer.
En zo is de nieuwe week begonnen. Afwisselend als het weer. Prachtige wolkenluchten wisselen af met warme zonneschijn, buiten is het alweer heerlijk weer. En de bloemen bloeien alsof ze dat altijd zullen blijven doen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
