Een vreemde dag. Ik kan wel op internet komen, maar mijn outlook express is onbruikbaar momenteel. Er komt niets in en er gaat niets uit. Een langdurig telefoontje naar de helpdesk van UPC zette me wel weer een poosje aan het werk, maar ik schoot er niets mee op.
Freek maakte zich er druk over, maar ook hij kon geen fouten vinden, noch bij UPC noch bij mij. Uiteindelijke conclusie: er moet hier ergens een mailserver kapot zijn, zodat een aantal mensen in de wijk geen email hebben. Ik ben maar een leek, maar als er een reden genoemd kan worden ben ik al blij. Als het waar is verwacht ik niet dat het euvel voor maandag verholpen kan worden. Nou maar hopen dat mensen die mijn mails moeten missen, wel even op Erica’s dagboek klikken. D.v. kom ik gauw terug bij jullie hoor.
Het frustreert intussen wel verschrikkelijk hoor. Gelukkig konden een paar mensen een mailtje krijgen en terugsturen via gmail. Buitendien heb ik ook telefoon. ;-)
Vroeg in de avond kwam broer H. op visite. En we hebben een paar gezellige uurtjes gemaakt met de oude grammofoonplaten op de grammofoon, die voor drie tientjes bij Blokker gekocht was. Ik vond het koffertje van Wim Kan terug bij voorbeeld. Maar ook een plaat van Robert Stolz. Van Fr. had ik een heleboel platen gekregen die hij dubbel had, voornamelijk pianospel van Horowitz. Prachtige platen zitten erbij.
De avond ging verder met tv-kijken voorbij. Dat ben ik niet gewend.
Meer is er vandaag niet te melden.
zaterdag 8 november 2008
vrijdag 7 november 2008
Nacht van vrijdag op zaterdag.
En nog geen zin om te gaan slapen.
Vanaf dinsdag weer niet geschreven. Het wordt steeds erger hè…
Wat is er gebeurd… een heleboel. De Amerikaanse verkiezingen met dat ongelooflijke circus heeft de hele wereld in haar macht gehouden. Met als een bevrijdende ontknoping, bijna een wereldwijd, massaal orgasme, dat Barack Hussein Obama de nieuwe president van Amerika gaat worden. Een naam alleen al die voor de hele wereld aanvaardbaar moet zijn. Zijn charisma en zijn toespraken zijn zo hoopgevend voor een wereld die zucht onder oorlogen en hongersnood…dat het enige dat zichtbaar wordt hierin de woorden ‘Hope’ en ‘Yes we can’ zijn geworden.
Zoals zovelen heb ik mijn tranen de vrije loop gelaten.
Net zoals ik mijn tranen de vrije loop heb gelaten bij de woensdagse documentaire op Canvas, van België. De docu’s die onweerlegbaar aantoonde hoe Amerika’s economie en buitenlands beleid totaal in het teken van oorlogvoeren zijn. Hoe de wereld verkocht is, bedonderd is, hoe de hele Amerikaanse economie op oorlog voeren gestoeld is. Zèlfs de cornflakefabrieken hebben moeten lobbyen voor opdrachten van het leger daar, omdat soldaten toch ook in den vreemde moeten ontbijten met cornflakes. Laat ik er maar over ophouden, ik begin weer te trillen van emotie als ik erover schrijf. Obama krijgt een erfenis waar ik niet jaloers op kan zijn. Behalve een enorm tekort, waar Bush begonnen was met een flink overschot op de begroting, zit hij ook opgescheept met twee regelrechte oorlogen en nog hier en daar troepen ‘die moeten oppassen dat de Amerikaanse belangen niet geschaad worden.’ Om nog maar te zwijgen over Quatanamo-Bay…
In elk geval ben ik reuzeblij, en dat is zacht uitgedrukt, dat vrouwtje Paling uit het zich is verdwenen. Stel je toch voor dat McCain gewonnen had, de man is even oud als ik… en een ziek mens. Die had dat zware werk geen vier jaar volgehouden…En dan was Palin presidente geworden… De machtigste vrouw van de wereld, Daar moet je toch niet aan denken…
Misschien krijgt Amerika nu de kans weer een geliefd en gerespecteerd Verenigde Staten te worden onder president Obama. Ik hoop dat hij het ook voor elkaar krijgt dat er vrede komt in het MiddenOosten, en niet ten koste van Israel… Hoewel, zijn keuze voor een chefstaf van Joodse bloede me daar weer een beetje bij geruststelt. En ook zijn vice-president is gelukkig een gematigd man. Keep fingers crossed.
Van de week heb ik met Frans gegeten in een nieuw tentje in de buurt. ‘Eten en drinken’ heet het. Een goed, maar zuinig glas wijn en drie grote tortellini’s gevuld met een heerlijke paddestoelensaus, opgemaakt op een groot bord. Nouveau cuisine, ik dacht dat het uit de tijd was, niet dus. Een prima salade werd er geserveerd, dat weer wel. Aanbevelenswaard. En als toetje… ja, wat was het. Lauwe peertjes gedecoreerd met een lepel ijs… en opgemaakt met met, geloof ik, kaneelsaus. Met de koffie toe was het voor twee personen overigens wel betaalbaar: 45 euro. Binnenkort gaan we een ander nieuw tentje uitproberen, maar dan ben ik aan de beurt om te betalen.
Woensdag kwam Jelle op bezoek, zoals elke twee weken. Dat is altijd een gezellige lunch samen en nog wat napraten over muziek of dvd’s, niet al te zwaar meestal. Leuk vind ik het om naar de bakker te gaan en verse broodjes en lekker beleg te halen, en dan een extra lekkere koffie te zetten. Zoals gewoonlijk was het plezierig. En ik had ik zelfs nog over om ook mijn overbuurman te plezieren met luxe broodjes.
Vandaag naar de huisarts geweest. Het ene been is nog steeds twee keer zo dik als het andere en ik was nog steeds kwaad over die orthopeed, die naar de röntgenfoto van mijn voet keek, en daarna naar mijn bloten voeten… maar die ‘niks bijzonders zag’, terwijl toch heel duidelijk het ene been met voet twee keer zo dik was als het andere. Maar hij zag alleen de botjes van mijn voet op die foto. ‘Maar daarvoor word je toch geen DOKTER!. Zei ik, toen mijn huisarts, die al die dingen wèl zag, hem verontschuldigde. Tja… Zó’n jonge man, vast nog geen 28 jaar, al zó beroepsziek?????? In elk geval, de huisarts heeft me nu doorgestuurd naar de vaatchirurg, die moet gaan kijken wat er aan dat pootje mankeert en er moet een uitgebreid bloedbeeld weer gemaakt worden. Ze mogen een kraantje aan mijn onderbeen zetten om het overtollige vocht af te voeren, of me zo’n elegante ;-) kous aanmeten…..tja mamma, je wordt ouder hè. Het is toch verwonderlijk dat het een na het ander moet opgeven naarmate je ouder wordt.
Ze kennen me onderhand bij de bloedafname-afdeling van het daar tegenoverliggende Onze
Lieve Vrouwe ziekenhuis.. dokter maakt zich ongerust over eiwitten in de urine, zei ze. En passant heeft ze ‘pats!’ een puistje uitgeknepen dat op mijn bovenooglid groeide. Gelukkig niets meer dan een kleine ontsteking!!
Ze zal me de papieren toesturen, want er was werkelijk geen tijd om dat meteen te doen
Straks komt het scootmobieltje me al veel vroeger van pas dan ik gedacht had….;-(( Nouja, het stáát klaar.
Het was vandaag redelijk, wat vochtig weer. Ik was de 25 minuten naar de praktijk gaan loepen, maar terug moest ik wel de tram nemen, want de Reguliersbreestraat ligt een heel eind verder. Even bij Etos en aan de overkant bij een evengrote Kruidvat binnen en de laatste boodschapjes voor ‘voorlopig’ gedaan. Het is in de winkels, die goed bevoorraad zijn, altijd gezellig winkelen, beter dan in de Jodenbreestraat tenminste.
Dus dit weekend hoef ik er d.v. niet meer uit.
Rest me nog te vertellen dat het herdenkingslichtje nog brandt en de foto van mijn jongen Jacob hier nog staat En vreemd genoeg is het een goed gevoel.
.............................................
Vanaf dinsdag weer niet geschreven. Het wordt steeds erger hè…
Wat is er gebeurd… een heleboel. De Amerikaanse verkiezingen met dat ongelooflijke circus heeft de hele wereld in haar macht gehouden. Met als een bevrijdende ontknoping, bijna een wereldwijd, massaal orgasme, dat Barack Hussein Obama de nieuwe president van Amerika gaat worden. Een naam alleen al die voor de hele wereld aanvaardbaar moet zijn. Zijn charisma en zijn toespraken zijn zo hoopgevend voor een wereld die zucht onder oorlogen en hongersnood…dat het enige dat zichtbaar wordt hierin de woorden ‘Hope’ en ‘Yes we can’ zijn geworden.
Zoals zovelen heb ik mijn tranen de vrije loop gelaten.
Net zoals ik mijn tranen de vrije loop heb gelaten bij de woensdagse documentaire op Canvas, van België. De docu’s die onweerlegbaar aantoonde hoe Amerika’s economie en buitenlands beleid totaal in het teken van oorlogvoeren zijn. Hoe de wereld verkocht is, bedonderd is, hoe de hele Amerikaanse economie op oorlog voeren gestoeld is. Zèlfs de cornflakefabrieken hebben moeten lobbyen voor opdrachten van het leger daar, omdat soldaten toch ook in den vreemde moeten ontbijten met cornflakes. Laat ik er maar over ophouden, ik begin weer te trillen van emotie als ik erover schrijf. Obama krijgt een erfenis waar ik niet jaloers op kan zijn. Behalve een enorm tekort, waar Bush begonnen was met een flink overschot op de begroting, zit hij ook opgescheept met twee regelrechte oorlogen en nog hier en daar troepen ‘die moeten oppassen dat de Amerikaanse belangen niet geschaad worden.’ Om nog maar te zwijgen over Quatanamo-Bay…
In elk geval ben ik reuzeblij, en dat is zacht uitgedrukt, dat vrouwtje Paling uit het zich is verdwenen. Stel je toch voor dat McCain gewonnen had, de man is even oud als ik… en een ziek mens. Die had dat zware werk geen vier jaar volgehouden…En dan was Palin presidente geworden… De machtigste vrouw van de wereld, Daar moet je toch niet aan denken…
Misschien krijgt Amerika nu de kans weer een geliefd en gerespecteerd Verenigde Staten te worden onder president Obama. Ik hoop dat hij het ook voor elkaar krijgt dat er vrede komt in het MiddenOosten, en niet ten koste van Israel… Hoewel, zijn keuze voor een chefstaf van Joodse bloede me daar weer een beetje bij geruststelt. En ook zijn vice-president is gelukkig een gematigd man. Keep fingers crossed.
Van de week heb ik met Frans gegeten in een nieuw tentje in de buurt. ‘Eten en drinken’ heet het. Een goed, maar zuinig glas wijn en drie grote tortellini’s gevuld met een heerlijke paddestoelensaus, opgemaakt op een groot bord. Nouveau cuisine, ik dacht dat het uit de tijd was, niet dus. Een prima salade werd er geserveerd, dat weer wel. Aanbevelenswaard. En als toetje… ja, wat was het. Lauwe peertjes gedecoreerd met een lepel ijs… en opgemaakt met met, geloof ik, kaneelsaus. Met de koffie toe was het voor twee personen overigens wel betaalbaar: 45 euro. Binnenkort gaan we een ander nieuw tentje uitproberen, maar dan ben ik aan de beurt om te betalen.
Woensdag kwam Jelle op bezoek, zoals elke twee weken. Dat is altijd een gezellige lunch samen en nog wat napraten over muziek of dvd’s, niet al te zwaar meestal. Leuk vind ik het om naar de bakker te gaan en verse broodjes en lekker beleg te halen, en dan een extra lekkere koffie te zetten. Zoals gewoonlijk was het plezierig. En ik had ik zelfs nog over om ook mijn overbuurman te plezieren met luxe broodjes.
Vandaag naar de huisarts geweest. Het ene been is nog steeds twee keer zo dik als het andere en ik was nog steeds kwaad over die orthopeed, die naar de röntgenfoto van mijn voet keek, en daarna naar mijn bloten voeten… maar die ‘niks bijzonders zag’, terwijl toch heel duidelijk het ene been met voet twee keer zo dik was als het andere. Maar hij zag alleen de botjes van mijn voet op die foto. ‘Maar daarvoor word je toch geen DOKTER!. Zei ik, toen mijn huisarts, die al die dingen wèl zag, hem verontschuldigde. Tja… Zó’n jonge man, vast nog geen 28 jaar, al zó beroepsziek?????? In elk geval, de huisarts heeft me nu doorgestuurd naar de vaatchirurg, die moet gaan kijken wat er aan dat pootje mankeert en er moet een uitgebreid bloedbeeld weer gemaakt worden. Ze mogen een kraantje aan mijn onderbeen zetten om het overtollige vocht af te voeren, of me zo’n elegante ;-) kous aanmeten…..tja mamma, je wordt ouder hè. Het is toch verwonderlijk dat het een na het ander moet opgeven naarmate je ouder wordt.
Ze kennen me onderhand bij de bloedafname-afdeling van het daar tegenoverliggende Onze
Lieve Vrouwe ziekenhuis.. dokter maakt zich ongerust over eiwitten in de urine, zei ze. En passant heeft ze ‘pats!’ een puistje uitgeknepen dat op mijn bovenooglid groeide. Gelukkig niets meer dan een kleine ontsteking!!
Ze zal me de papieren toesturen, want er was werkelijk geen tijd om dat meteen te doen
Straks komt het scootmobieltje me al veel vroeger van pas dan ik gedacht had….;-(( Nouja, het stáát klaar.
Het was vandaag redelijk, wat vochtig weer. Ik was de 25 minuten naar de praktijk gaan loepen, maar terug moest ik wel de tram nemen, want de Reguliersbreestraat ligt een heel eind verder. Even bij Etos en aan de overkant bij een evengrote Kruidvat binnen en de laatste boodschapjes voor ‘voorlopig’ gedaan. Het is in de winkels, die goed bevoorraad zijn, altijd gezellig winkelen, beter dan in de Jodenbreestraat tenminste.
Dus dit weekend hoef ik er d.v. niet meer uit.
Rest me nog te vertellen dat het herdenkingslichtje nog brandt en de foto van mijn jongen Jacob hier nog staat En vreemd genoeg is het een goed gevoel.
.............................................
maandag 3 november 2008
Dit is een wel heel vroeg begonnen dinsdag
Kwart voor zeven, dinsdagmorgen.
De pijn in heup en knie jaagt me het bed uit. Zitten gaat beter. En omdat ik toch weer een paar dagen achter loop, meteen maar bij de computer gaan zitten om de laatste dagen te beschrijven.
Poes Pika zit naast me, alsof ze meeleest.
Zaterdag dus, met dochterlief, weer voor het eerst sinds een paar jaar gaan treinreizen.
De Valys, het bijzonder vervoer voor ouderen en gehandicapten, is voor mij nog steeds een narigheid. Ondanks dat Connexxion zelf laat publiceren dat er de laatste tijd minder klachten over zijn heb ik dit jaar twee keer een klacht moeten indienen. Beide keren terecht.
Maar misschien kom ik daar nog een keer op terug. In elk geval is het nog steeds geen goed alternatief voor het treinreizen.
De reis verliep in het begin een beetje warrig, omdat de zorgvuldig door dochter uitgekiende route in het water viel door, wat dacht je, vertragingen. En er op station Amsterdam-Gein alleen een AH-to-go winkeltje open was. Geen enkel ander stationswinkeltje of koffiebarretjes.
Dochter had gelukkig zelf heet water, koffie en thee bij zich, want dat wordt tegenwoordig niet meer in de trein geserveerd en we moesten twee uur reizen. Dus dat was wel welkom. We hadden ook zelf brood meegenomen en de tijd ging om met kletsen zoals moeders en dochters dat plegen te doen als het goed is.
Bij het station werden we opgewacht.
We hadden een gezellige visite bij de jarige, goed om weer eens onder familie te zijn. Maar om half zeven moesten we wel terug. En we werden keurig op het station weer afgeleverd, samen met mijn schoonzusje. Het was wel een koud en winderig perronnetje op dat klein stationnetje en wachten is dan niet leuk, want natuurlijk was de trein niet op tijd. Maar toen we eenmaal zaten ging de reis al koutend heel snel voorbij en halverwege moest mijn schoonzusje uitstappen.
Eenmaal in Amsterdam waren we heel snel bij mij thuis. We hebben nog wat nagepraat en nieuwe dingetjes bekeken voor dochter naar haar eigen huis ging.
De nacht en de zondag daarop ging voorbij met uitrusten. En niets doen.
En de maandag is ‘Bettydag’. Dan komt mijn ongeëvenaarde hulpe zonder wie ik beslist zou vervuilen. Niet direct, maar toch op de duur. En wàt er ook gebeurt, ze wil mijn huisje schoongemaakt verlaten. ;-)
Ik heb een paar dozen met dia’s staan die, nadat ik de overbodige dia’s er in overleg met betrokkenen uitgehaald heb, nu naar dochterlief gaan. Maar omdat ze toch nog hier en bij de hand stonden heeft Betty ze op mijn verzoek ook bekeken. Dat is leuk, dan ziet ze iets van een vroeger leven van me. Een andere vrouw. Hoeveel vrouwen ben ik geweest in dit leven…?
Na het kind en het jonge meisje… Een slachtoffer van mijn eerste man, maar wel moeder van twee jongetjes. In mijn tweede huwelijk was ik wel echtgenote en moeder, daarna aktievrouw, en moeder, later een treurende moeder, toen patiënte voor lange tijd en hier ben ik een oude vrouw geworden. Met een respectabele hoeveelheid herinneringen. Die niet allemaal geschreven willen worden.
De maandag was dit jaar ook het begin van mijn Jaardagen. Mijn zoon Jacob stierf op 26-jarige leeftijd. Hij was geboren op 3 november, en stierf 26 jaar later op 11 november. Nee, het verhaal daarover staat niet in mijn dagboek, maar elders. Wel is deze week elk jaar een herdenkingsweek, die het ene jaar wat gemakkelijker valt dan het andere jaar. Nu ik verzoend ben met het leven gaat het gedenken wel het hele jaar door. Maar andere jaren kon ik deze dagen niet, of minder goed aan. En kwamen herinneringen werkelijk tot leven, zodat ik een beetje teruggeplaatst werd in de tijd. Met alle emoties van dien.
Maar dit keer voel ik me goed. Het ergste dit jaar is voorbijgegaan met het herlezen en verbeteren van het verhaal rond mijn zoon Jacob.
De nacht was niet mild dit keer. Nare dromen en veel pijn. Waardoor ik wel al vroeg actief was ja. En nog hoorde hoe aan de overkant de reusachtige machinerie van een verpleeghuis aan de dag begon .
Het is nog donker buiten. En miezerig. Maar in het huis is het nog stil. En die stilte heb ik lief. Reden waarom ik ’s nachts zo vaak heel laat op ben.
De pijn in heup en knie jaagt me het bed uit. Zitten gaat beter. En omdat ik toch weer een paar dagen achter loop, meteen maar bij de computer gaan zitten om de laatste dagen te beschrijven.
Poes Pika zit naast me, alsof ze meeleest.
Zaterdag dus, met dochterlief, weer voor het eerst sinds een paar jaar gaan treinreizen.
De Valys, het bijzonder vervoer voor ouderen en gehandicapten, is voor mij nog steeds een narigheid. Ondanks dat Connexxion zelf laat publiceren dat er de laatste tijd minder klachten over zijn heb ik dit jaar twee keer een klacht moeten indienen. Beide keren terecht.
Maar misschien kom ik daar nog een keer op terug. In elk geval is het nog steeds geen goed alternatief voor het treinreizen.
De reis verliep in het begin een beetje warrig, omdat de zorgvuldig door dochter uitgekiende route in het water viel door, wat dacht je, vertragingen. En er op station Amsterdam-Gein alleen een AH-to-go winkeltje open was. Geen enkel ander stationswinkeltje of koffiebarretjes.
Dochter had gelukkig zelf heet water, koffie en thee bij zich, want dat wordt tegenwoordig niet meer in de trein geserveerd en we moesten twee uur reizen. Dus dat was wel welkom. We hadden ook zelf brood meegenomen en de tijd ging om met kletsen zoals moeders en dochters dat plegen te doen als het goed is.
Bij het station werden we opgewacht.
We hadden een gezellige visite bij de jarige, goed om weer eens onder familie te zijn. Maar om half zeven moesten we wel terug. En we werden keurig op het station weer afgeleverd, samen met mijn schoonzusje. Het was wel een koud en winderig perronnetje op dat klein stationnetje en wachten is dan niet leuk, want natuurlijk was de trein niet op tijd. Maar toen we eenmaal zaten ging de reis al koutend heel snel voorbij en halverwege moest mijn schoonzusje uitstappen.
Eenmaal in Amsterdam waren we heel snel bij mij thuis. We hebben nog wat nagepraat en nieuwe dingetjes bekeken voor dochter naar haar eigen huis ging.
De nacht en de zondag daarop ging voorbij met uitrusten. En niets doen.
En de maandag is ‘Bettydag’. Dan komt mijn ongeëvenaarde hulpe zonder wie ik beslist zou vervuilen. Niet direct, maar toch op de duur. En wàt er ook gebeurt, ze wil mijn huisje schoongemaakt verlaten. ;-)
Ik heb een paar dozen met dia’s staan die, nadat ik de overbodige dia’s er in overleg met betrokkenen uitgehaald heb, nu naar dochterlief gaan. Maar omdat ze toch nog hier en bij de hand stonden heeft Betty ze op mijn verzoek ook bekeken. Dat is leuk, dan ziet ze iets van een vroeger leven van me. Een andere vrouw. Hoeveel vrouwen ben ik geweest in dit leven…?
Na het kind en het jonge meisje… Een slachtoffer van mijn eerste man, maar wel moeder van twee jongetjes. In mijn tweede huwelijk was ik wel echtgenote en moeder, daarna aktievrouw, en moeder, later een treurende moeder, toen patiënte voor lange tijd en hier ben ik een oude vrouw geworden. Met een respectabele hoeveelheid herinneringen. Die niet allemaal geschreven willen worden.
De maandag was dit jaar ook het begin van mijn Jaardagen. Mijn zoon Jacob stierf op 26-jarige leeftijd. Hij was geboren op 3 november, en stierf 26 jaar later op 11 november. Nee, het verhaal daarover staat niet in mijn dagboek, maar elders. Wel is deze week elk jaar een herdenkingsweek, die het ene jaar wat gemakkelijker valt dan het andere jaar. Nu ik verzoend ben met het leven gaat het gedenken wel het hele jaar door. Maar andere jaren kon ik deze dagen niet, of minder goed aan. En kwamen herinneringen werkelijk tot leven, zodat ik een beetje teruggeplaatst werd in de tijd. Met alle emoties van dien.
Maar dit keer voel ik me goed. Het ergste dit jaar is voorbijgegaan met het herlezen en verbeteren van het verhaal rond mijn zoon Jacob.
De nacht was niet mild dit keer. Nare dromen en veel pijn. Waardoor ik wel al vroeg actief was ja. En nog hoorde hoe aan de overkant de reusachtige machinerie van een verpleeghuis aan de dag begon .
Het is nog donker buiten. En miezerig. Maar in het huis is het nog stil. En die stilte heb ik lief. Reden waarom ik ’s nachts zo vaak heel laat op ben.
Abonneren op:
Posts (Atom)
