Of wonderen bestaan?

In april 2006 was op tv het programma ‘Wonderen gebeuren’ te zien. Een bijzonder programma. Welke omroep weet ik niet meer… maar die uitzending zette me aan het denken. Niet in godsdienstige zin, maar over wat ik zelf zo heb meegemaakt. Ik zette het op papier.
Maar ik beschouwde het onderstaande als erg privé en het lag toen nog erg gevoelig voor mij.
Nu ligt het al een aantal jaren achter me en is het wel mogelijk er een blogje van te maken....

Heb jij weleens wonderen meegemaakt? Ik dus wel. Ook als het gaat om een teken van leven van een overledene. Ontzettend naïef van me, zeker als je bedenkt dat wetenschappers heel zéker weten dat er geen hiernamaals is, dat een persoonlijkheid zo kan veranderen door medicatie of ziekte.......enzovoort...
Nee, ik ga er niet mee naar de tv., daarvoor is dit verhaal te subjectief en ik niet gelovig genoeg ;-). Maar het is wel mijn beleving en voor mijn gezin een belevenis.

Toen mijn vader nog leefde had hij beloofd een teken te geven dat niet kon worden misverstaan.
En op de dag van zijn begrafenis, toen mijn man en kinderen en ik thuis zaten koffie te drinken en wat stilletjes waren van alle emoties van die dag, klonk er opeens een heel harde knal. Alsof er een bom op het huis viel. We gingen zoeken, nergens aan denkend nog, maar konden helemaal niets bijzonders ontdekken. In die tijd hadden we een groot vrijstaand huis met kelder, begane grond, 1e verdieping en een zolder. Het duurde dus even voor we alles onderzocht hadden.... en niks gevonden. In mijn emoties om die dag en onder de indruk van die enorme knal zei ik hardop dat het misschien wel opa was geweest die een teken van leven had gegeven....En meteen klonk de tweede enorme knal. We zijn er toen van uitgegaan dat het inderdaad door mijn vader kwam.

De dag daarop, mooi weer voor de tijd van het jaar, november.... vloog met een enorme knal een wit duifje tegen het achterraam van de huiskamer. Zo'n klein goochelaarsduifje was het. Het fladderde op en sloeg nòg een keer tegen het raam en een derde keer.....
Mijn zoon Jacob leefde toen nog. En hij ging met een doek naar buiten, pakte het versufte beestje op en zette het aan de vóórkant van het huis. We waren ervan overtuigd dat het duifje op weg was en dat ons huis een obstakel was waar het niet overheen kon, misschien door vermoeidheid of anderszins gedesoriënteerd....
Maar wat deed ons duifje......in plaats van dat het de ruimte overstak en verder vloog, draaide het om en vloog wéér tegen ons raam, wéér lieten we het drie keer gebeuren, voor Jacob wéér naar buiten ging en het diertje oppakte. We zetten het in de huiskamer onder een broodkrat (ken je die nog?), om het veilig te zetten voor onze hond Murphy....En we belden de politie. En de man die we aan de telefoon hadden, had een collega die duiven hield en dolblij zou zijn met 'ons' duifje... Maar toen hij het kwam halen vond hij het maar een vreemd verhaal.... Gaven we er geen diepere betekenis aan? Dat wilde hij weten.... en toen keken we elkaar aan en realiseerden ons dat het wéér een teken van mijn vader moest zijn... en nu een teken van vrede.
En inderdaad, ik had, hoe zwaar het ook tevoren was, wel vrede met het overlijden van mijn vader, die een heel moeilijk en turbulent leven gehad heeft. Maar tot het einde toe een lieve en fijne en trouwe vader voor me is geweest.
Dit wilde ik eigenlijk al eerder vertellen, n.a.v. dat tv-programma over wonderen.....
Niemand hoeft het te geloven, maar doe er alsjeblieft niet cynisch over. Het is mijn subjectieve beleving van het overlijden van mijn vader, die bij leven beloofd had 'een teken te geven dat niet kon worden misverstaan'.
Erica
April 2006