We zullen dóóórgaan.........

Gisteren, de buurman wilde doosjes met bepaalde tissues hebben, ben ik maar weer eens naar de binnenstad gegaan. De tram moest zich wringen door de warboel aan openliggende en veranderende wegen… Amsterdam is zich, in elk geval voor wat betreft de infrastructuur, aan het verjongen. Het geeft veel ongemak, maar wij zijn daar een beetje mee vergroeid. Er moet hier altijd weer iets veranderd worden. zodra het een paar jaar dienst heeft gedaan, Voor toeristen is het vreselijk, een halte vervalt tijdelijk, trams rijden tijdelijk andere routes… Deze keer waren het vooral Fransen, die met grote hutkoffers liepen te sjouwen. Gelukkig de soort dat niet te beroerd is te proberen zich toch een beetje verstaanbaar te maken. Al is het met Duits of Engels. Dat maak je inderdaad niet veel mee met Franse toeristen.

Op de Nieuwendijk naar de Etos… gelukkig was ik in één keer klaar daar. Even C&A door, je weet maar nooit waar je blik op valt nietwaar. Deze keer nergens op dus. Dus terug naar de Hema. Dat staat allemaal binnen 20 m van elkaar. Geen moeite dus. Na de nodige boodschapjes daar lekker even boven uitgerust met een ijskoffie-vanille en een saucijzenbroodje. En dan was het alweer tijd voor de terugreis.
En ’s avonds, bij een late avondboterham met alles drop en dran, lekker André van Duin gekeken. Wat je noemt: een lekker daggie dus.

Vandaag, had ik me voorgenomen, ging ik de buurman weer bezoeken. De ochtendrituelen nemen altijd nogal wat tijd in beslag, veel telefoontjes en de bel, waardoor ik ook in ochtendjas ( maar ’t is een mooie ;-) ) naar de deur moest. Even oppassen bij het hondje van Buurman, als die naar de super of de markt is, hoort er op vrijdag en zaterdag ook altijd bij. En dan later even bijpraten onder zijn raam.

Met als gevolg dat ik om half twee aan de brunch zat, met een pot koffie en de kranten, en pas tegen drie uur gereed was om de deur uit te gaan. Niet vergeten om Brood te halen, … Nee, niet vergeten dus, maar ik moest het wel de hele middag meeslepen in mijn rugzak, want de bakker is om 4 uur dicht. De tram genomen om buurman op te zoeken, waar ik om precies vier uur was. Met de doosjes tissues was hij blij, maar maat voor een warme broek voor in de rolstoel, die ik ook had meegebracht, was inmiddels te groot geworden en moest ik ruilen. Hebben we morgen weer een doel. De jonge schrijver kwam ook. Maar dat is niet zo’n goed idee. Om een of andere reden wordt buurman dan erg gespannen en dat heeft z’n weerslag op zijn bezoekers. Ik heb vrij snel de schone was opgeruimd en de vuile was ingepakt en heb het ziekenhuis verlaten. Met mijn boodschappenkarretje met vuile was (goed ingepakt) en mijn rugzak met kranten en brood, ben ik maar weer, zij het met lood in de schoenen, op de bomvolle tram gestapt en richting Appie gegaan. Waar ik al bang voor was, de halte waar ik eruit moest was nog steeds tijdelijk opgeheven. De volgende halte was dus voor mij. Uitstappen en op de stoep bij de stopera komen was een makkie. Maar eenmaal de Stopera voorbij was het zoeken naar: hoe verder? De enige (heel smalle) doorgang over de stoep was afgesloten door een fiets.
Dus voetgangers moesten over de rijweg om de Moses en Aaronkerk heen lopen. En geen straatcoach in de buurt die iets kon regelen voor de voetgangers. Een levensgevaarlijke situatie. Die horde heb ik dus genomen. Binnen bij Appie was het weer gezellig druk Veel Westeuropeanen, weinig Oosteuropeanen, dus dat kwam het goede humeur van het personeel ten goede. Nog beter was dat ik bij de karretjes Sonja Barend tegenkwam. Net zo’n stralende glimlach als altijd toen ik haar begroette en zei: leuk, je weer eens te zien’. Een bedankje ook….en toen ze met twee zware boodschappentassen wegliep riep ze me nog een ‘Prettig weekend’ na. Jammer dat haar huid, net als bij Prinses Irene, zo vroeg oud is geworden.

Jaren geleden was ik haar ook tegengekomen. Ze woont in de buurt.
Maar toen moest ze bij de Vara zijn en dat is ook vlakbij. Het was al donker, extra donker door een miezerige regen, dat weet ik nog. Daar kwam ze aantrippelen op hoge hakken.. En we kregen toen ook die lieve glimlach omdat we haar goede avond wensten. Het is altijd leuk herkend te worden. Het is niet leuk een opdringerige horde achter je aan te krijgen.
Op de terugweg via een andere weg, kon ik geen kant op, dus moest door een zijstraat over het Waterlooplein naar de halte lopen. Bleek dat daar op dat moment geen trams kwamen, door wat waarschijnlijk een ongeluk is geweest verderop. We hadden twee ellendeauto’s voorbij zien gaan, met sirenes en blauwe lichten. Politie en ambulance. Kon niet missen dus. De derde ellendeauto, die van de brandweer, hadden ze gelukkig niet nodig. Maar het beloofde minstens 10 minuten vertraging. Dus ik ben maar naar huis gaan lopen. Met mijn karretje en met mijn rugzak ja. Halverwege kwam ik gelukkig een huisgenoot tegen met een fiets….. die heeft de rugzak thuisgebracht. Toen ikzelf een klein half uur daarna thuiskwam stond de tas keurig voor mijn deur. Het was niet veel, snel opgeruimd.
Na de spinaziestamppot met zeeaal (lekker ja) en fruit toe heb ik de verdere avond zitten tikken. En nu ik er, dacht ik, toch al de hele avond voorzit, zal ik maar dóóórgaan, ik zal maar dóóórgaan…O Sorry, ik vergat me even. ;-)
En nu ga ik slapen…

Dit was de halve week die wàs.

Ze zitten ’s middags, bij mooi zomerweer, altijd in een rustig hoekje van de tuin van het verpleeghuis. Het oude Marokkaanse echtpaar. Hij in een lichtgrijze djelabba, klein wit mutsje op zijn grijze hoofd, zij in een invalidenstoel, in witte kleding en doeken en een witte handdoek over haar hoofd. Ik ga haar altijd even begroeten, kus op haar hoofd, kus op haar hand, éven iets vriendelijks zeggen tegen dat vrouwtje dat amper nog kan praten. Ze is er zo blij mee, en noemt me een schat, in het Marokkaans dus. En hij bedankt me altijd vriendelijk voor het gedag komen zeggen. Maar ik doe het zo graag want het zijn lieve mensen. In de vakanties past hij op zijn kleinkinderen, die spelen om die tijd dan in de ruimte voor de crèche, schommelen en ballen en dergelijke dingen, terwijl opa op een afstandje toekijkt.
Zo ook vandaag, één van de laatste zomerse dagen van dit jaar.

Het was vandaag voor mij een dag van binnenzitten. Er moest een pakje teruggehaald worden. En er was al drie keer een afspraak voor gemaakt. Maar er gebeurde niets. De vierde keer, ik was onderhand woedend, zei
het betreffende postagentschap doodleuk dat ze een afspraak met me gemaakt hadden voor vandaag. Terwijl de laatste afspraak daaromtrent eergisteren was gemaakt dat ze het die avond zouden komen ophalen.
De juffrouw die me belde beweerde dat dat niet kon omdat men ’s avonds niet reed. Dus ik werd ook nog voor leugenaar uitgemaakt. Vanmiddag zijn ze dan eindelijk dat pakje komen ophalen. Maar ik bestel niets meer dat met die lieden weer terug zou moeten gaan….
Vanavond om half negen werd er weer gebeld door, laat ik het maar noemen: SelektMail. ‘Ze kwamen een pakje ophalen...’ Dus tòch ’s avonds werken hè….. Ik wilde dat ik virtuele bokshandschoenen had om me te verweren….

Deze week ben ik naar een andere cardioloog gegaan voor een second opinion. Ik moest er wel ver voor reizen, helemaal in het Noorden van Amsterdam Noord… Maar het was de moeite meer dan waard. Want deze dokter luisterde, er was aandacht voor de persoon en niet alleen voor dat onderdeeltje dat hier toevallig het hart betrof. En na het onderzoek deelde hij me mee dat ik inderdaad zo gezond was als van een vrouw van mijn leeftijd verwacht kon worden. En de hartspierverdikking was ook niet erger dan van een vrouw van mijn leeftijd verwacht kon worden. Het viel erg mee. En waarom die vorige specialist niet in staat was om daar normaal mee om te gaan begreep hij ook niet.
We hebben bij het O.L.V.G. 3 maanden op een schriftelijke uitslag moeten wachten en op mijn klacht daarover moest hij me schrijven van de cliëntenraad, wat hij ook niet gedaan heeft.
Deze dokter gaf gewoon in een gesprek aan hoe het ervoor stond. Goed dus. Een pak van mijn hart. En omdat mijn dochter bij me was hebben we daarna nog wat gewandeld en gekletst voor zij de scooter en ik de bus terug nam. Doodmoe maar tevreden kon ik mijn huisarts met een mailtje het resultaat meedelen.
Volgende week nog terug voor een echo en bloedprikken voor mijn andere kwaaltjes en de week dáárop nog een keer voor een laatste gesprek. Maar mijn vertrouwen is hersteld. Er zijn nog àndere jonge specialisten….. ;-) En met mij gaat het nog steeds goed. En het belangrijkste is dat ik hier onder controle kan blijven. Deze dokter begreep ook niet waarom dat niet kon voor een vrouw met mijn psychische en fysieke geschiedenis.
Verder loop ik nog steeds bij de fysiotherapeut vanwege een pijnlijke schouder. Maar dat gaat al beter.
Tot zover weer eens iets over mijzelf.

Verder is er niet zoveel tijd geweest voor avonturen. Bovendien weet ik niet meer wat er nou nog meer gebeurd kan zijn. Behalve dat we toch een oudewijvenzomertje hebben gekregen. Wat een héérlijk weer is het toch.

Het debat in de Kamer dooft alle inspiratie vanavond.

Ik hou er maar mee op… en geef maar toe dat de PVV vanavond gescoord heeft.
Ben nu alleen heel benieuwd wat de kosten zijn van de beveiliging van mensen van de PVV, inclusief de vele verhuizingen en wat zij tot nu hebben opgebracht. Ik vond trouwens het grote artikel over de Indische achtergrond van Wilders in de Groene Amsterdammer een prachtig en goed onderbouwd artikel.