Vandaag, 21 januari 2010 was een gedenkwaardige dag. Echt waar.
Niet alleen dat (gedenk de oorzaak van Blue Monday), vandaag mijn pensioentje binnenkwam ;-). Maar het was ook de dag van de ‘grote inzameling voor Haïti’ . En o, wat waren we weer goed en wat konden we elkaar en onszelf weer prijzend op de schouder slaan of over het koppie aaien. Er is heel veel (broodnodig) geld opgehaald, maar…… wat laten we toch altijd graag zien hoe goed we zijn. Zelfs de haringboer liet publiceren dat hij vandaag van elke haring een dubbeltje aan het goede doel gaf.
Ook in Engeland en in België was men vandaag aan het geld ophalen. Er zal beslist goed gebruik van worden gemaakt maar hoe wordt dat gecontroleerd? Mevrouw Karimi, directeur van de S.H.O. wilde graag elk wantrouwen wegnemen, maar liet zich gisteren ontvallen dat haar salaris ongeveer gelijk is aan dat van een wethouder van een middelgrote gemeente. Is dat veel? Is dat terecht dat de gulle gevers voor de grote rampen op onze wereld, dat salaris betalen? Natuurlijk ben ik nagegaan wat een wethouder in een middelgrote gemeente ongeveer betaald krijgt. En dat is bruto wel ten minste 100.000 euro per jaar. In een stad van 100.000 tot 150.000 inwoners. Achter het bureau dus. De site waar ik dat vond is http://www.binnenlandsbestuur.nl/carriere/arbeidsvoorwaarden/salarisschalen-burgemeester-wethouders.129109.lynkx . Dat is openbare informatie.
Ik weet niet wat de bazen van Artsen zonder Grenzen en het Nederlandse Rode Kruis verdienen… dat moet ik wel zeggen.
Ik vraag me dan ook nog af wat de hardwerkende veldwerkers dan verdienen.
Maar goed, het was een mooie show, waarop veel bn-ers weer eens hun gezicht op het scherm konden laten zien. Voor het goede doel natuurlijk. Heel veel bellers konden vanavond zeggen dat ze een Bekende Nederlander aan de telefoon hadden gehad. ;-))
En er is veel geld door binnengekomen gelukkig. Waardoor de hulpverlening op gang kan komen. En aan herbouw kan worden gedacht.
Israel had de eerste dag al een volledig uitgerust veldhospitaal gestuurd. Inclusief artsen en chirurgen. Alle hulpverleners van alle landen konden en kunnen er alle gewonden heenbrengen.
Op CNN werd dit hospitaal en het personeel uitvoerig getoond en geprezen. Hoe goed dat functioneert, zonder dat er grote geldinzamelingen aan vooraf gingen, kan men zien op:
http://www.youtube.com:80/watch?v=suo6UzRb850 .
In de Nederlandse kranten en op de Nederlandse tv geen woord hierover. De anti-Israel-lobby is sterker en Israel zelf zal niet zeggen: Kijk mij eens. Er zijn ook geen inzamelingen voor gehouden. Ze zijn er gewoon en doen hun werk.
Ik weet dat ik mijn emoties hier uitbraak, het zij zo, het is mijn dagboek, en ik wil daarin kunnen schrijven wat ik wil en wat mij hoog zit. En dat is ook de mentaliteit van:’ kijk eens hoe goed ik ben. Kijk goed hoor.’
Het gezegde: laat uw linkerhand niet weten wat uw rechterhand doet, zijn we allang vergeten.
Verder was de dag grijs en grauw. Zo’n dag dat je eigenlijk niet echt ergens aan toekomt. Ik heb dan ook veel geslapen en vooral gedroomd vandaag. En nu is het alwéér tijd om te gaan slapen, want even voor zeven loopt de wekker weer af. Hondje hè…;-)
Morgen maar weer eens lekker eropuit trekken. Hoop ik.
donderdag 21 januari 2010
woensdag 20 januari 2010
Wat gaat de tijd toch snel.
Goh, het is alweer een week geleden dat ik schreef…
Wat gaat de tijd snel.
Inmiddels is de sneeuw verdwenen en zijn de temperaturen redelijk en momenteel niet onder de 0 graden, in elk geval hier.
Komende dagen worden wèl weer kouder.
Gelukkig is het droog gebleven tot nu, dus ik kon alweer lekker weg.
Ik zat te denken dezer dagen. Nou doe ik dat wel vaker, maar eigenlijk zelden over het onderwerp ‘een eeuw of langer geleden’. En in het bijzonder niet over de middeleeuwen. Want toen waren de winters veel kouder en langer. Mijn boeken van Marion Bradley over Avalon, het mysterieuze eiland waar priesteressen heersten. Als ze de winters in de kastelen beschrijft heeft ze het over met stro belegde vloeren, dikke kleden voor de open kijk- en schietgaten en langs de in- en uitgangen. Waar alle vrouwen van het kasteel bij elkaar zitten en de winter binnen doorkomen met spinnen en weven en kleding maken, bij grote haardvuren. Ik laat mijn fantasie maar niet verder gaan, want het lijkt me daar niet ècht veilig en hygiënisch geweest. De vrouwen van het keukenwerk hadden het wel warm. En wie buiten moést werken kon daarna de keuken ook in.
Men bleef dus over het algemeen binnen. En deed niet veel.
Zo, maar dan heel wat comfortabeler, komen wij hier ook de winter door. We doen niet veel en wachten de lente af. En op onze leeftijd komen we ook niet graag de deur uit met zulk winterweer dat we net achter de rug hebben.
Afgelopen vrijdag ben ik voor het eerst weer zelf boodschappen gaan doen en dat beviel wel. En zaterdag kwam een oude vriendin over. En hebben we het TropenInstituut weer eens een bezoek gebracht. Jammer genoeg had ik niet zo’n goede dag, dat heb je als oudere weleens. Maar het is allemaal goed gegaan. Na afloop van de onthullende tentoonstelling over Marron-volkeren in Suriname (wat we ook bosnegers noemen, maar Marron is de eigenlijke naam) zijn we nog even de Dappermarkt overgegaan, die er vlakbij ligt. En hoe meer ik kon lopen hoe beter het ook ging. Eenmaal thuis, koud en moe, snel de kippensoep gewarmd en daarna hebben we boerenkoolstamppot gegeten.
Toen mijn oude vriendin (stuk jonger dan ik hoor, maar al van oudsher dus) wegging was het over voor me. Daarna heb ik de rest van de avond op bed doorgebracht. Die conditie moet weer helemaal opgebouwd worden. Vanmiddag ga ik er nog maar eens op uit.
Maandag een begin gemaakt met het opruimen van papieren. Ik heb een bak staan met hangmappen en al die mappen zitten vol papieren. Soms al van voor 2000. Nouja, het begin is gemaakt……;-)
Als ik dat alléén moet doen leg ik één papier links, dat bewaard moet worden. Eén papier in de doos, dat kan dus weg , eh…. van deze weet ik het nog niet, dus maar even wegleggen ( vóór me op tafel). Als ik dan zo vijf minuten bezig ben raak ik in paniek, schuif alles bij elkaar en stop het weer in de map die toevallig voor me ligt…. En leg het geheel ver weg, in de mappenhanger en schuif die weer onder de typetafel… tot een volgende keer. Het liefst zou ik alles met een groot gebaar wegsláán.
Een poosje geleden alweer had ik een usb-cassettenspeler gekocht, maar die lag nog ingepakt in de boekenkast. Eentje die aansluitbaar is op de computer.
Dus gisteren is een vriend op bezoek geweest die het geheel in de computer werkbaar heeft gemaakt. Ik zou nu de goede muziek van de cassettes in de Media Player kunnen zetten op mp3. En andersom de goede en mooie dingen van de bandjes kunnen opslaan in de computer, in media player en daar in mp3. En het via de computer weer kunnen afluisteren.
Nog even de angst voor nieuwe apparaten overwinnen… ;-)
Vanmorgen stuurde een (emails)groepsgenoot een mailtje over de gedachtengang van de Tilburgse taalwetenschapper Emiel Krahmer, die in Woordpost van de Universiteit van Tilburg pleit voor een emailloze dag.
Niet mijn idee nee. Het artikel is in december 2009 verschenen in het Brabants Dagblad. http://www.uvt.nl:80/faculteiten/fgw/dci/nieuwsagenda/emailen/
Wel, ik heb het artikel gelezen... had al iets vernomen over een emailloze dag. Ik vermoed dat het geldt voor de professor zelf. Ik heb er geen behoefte aan.
Die prettige spanning waarover hij het heeft gaat de hele dag door, want ik heb de computer de hele dag aanstaan. Geen spam, of zelden. Nieuwsbrieven zijn welkom. En dan alle persoonlijke mailtjes! Die zijn meer dan welkom. Reclame die niet welkom is gaat meteen in de blokkade.
Terwijl ik zit te tikken komen er weer mails binnen.
Verslaving? Ja, dat wel. Nou en of. Maar dat mag van mij. Tenslotte heb ik niet zó veel tijd meer om alle mails te lezen die ik nog zou krijgen als ik nu jong was, toch? ;-))
Laat die prof maar praten, het zal onze tijd wel duren, denk ik.
Wat gaat de tijd snel.
Inmiddels is de sneeuw verdwenen en zijn de temperaturen redelijk en momenteel niet onder de 0 graden, in elk geval hier.
Komende dagen worden wèl weer kouder.
Gelukkig is het droog gebleven tot nu, dus ik kon alweer lekker weg.
Ik zat te denken dezer dagen. Nou doe ik dat wel vaker, maar eigenlijk zelden over het onderwerp ‘een eeuw of langer geleden’. En in het bijzonder niet over de middeleeuwen. Want toen waren de winters veel kouder en langer. Mijn boeken van Marion Bradley over Avalon, het mysterieuze eiland waar priesteressen heersten. Als ze de winters in de kastelen beschrijft heeft ze het over met stro belegde vloeren, dikke kleden voor de open kijk- en schietgaten en langs de in- en uitgangen. Waar alle vrouwen van het kasteel bij elkaar zitten en de winter binnen doorkomen met spinnen en weven en kleding maken, bij grote haardvuren. Ik laat mijn fantasie maar niet verder gaan, want het lijkt me daar niet ècht veilig en hygiënisch geweest. De vrouwen van het keukenwerk hadden het wel warm. En wie buiten moést werken kon daarna de keuken ook in.
Men bleef dus over het algemeen binnen. En deed niet veel.
Zo, maar dan heel wat comfortabeler, komen wij hier ook de winter door. We doen niet veel en wachten de lente af. En op onze leeftijd komen we ook niet graag de deur uit met zulk winterweer dat we net achter de rug hebben.
Afgelopen vrijdag ben ik voor het eerst weer zelf boodschappen gaan doen en dat beviel wel. En zaterdag kwam een oude vriendin over. En hebben we het TropenInstituut weer eens een bezoek gebracht. Jammer genoeg had ik niet zo’n goede dag, dat heb je als oudere weleens. Maar het is allemaal goed gegaan. Na afloop van de onthullende tentoonstelling over Marron-volkeren in Suriname (wat we ook bosnegers noemen, maar Marron is de eigenlijke naam) zijn we nog even de Dappermarkt overgegaan, die er vlakbij ligt. En hoe meer ik kon lopen hoe beter het ook ging. Eenmaal thuis, koud en moe, snel de kippensoep gewarmd en daarna hebben we boerenkoolstamppot gegeten.
Toen mijn oude vriendin (stuk jonger dan ik hoor, maar al van oudsher dus) wegging was het over voor me. Daarna heb ik de rest van de avond op bed doorgebracht. Die conditie moet weer helemaal opgebouwd worden. Vanmiddag ga ik er nog maar eens op uit.
Maandag een begin gemaakt met het opruimen van papieren. Ik heb een bak staan met hangmappen en al die mappen zitten vol papieren. Soms al van voor 2000. Nouja, het begin is gemaakt……;-)
Als ik dat alléén moet doen leg ik één papier links, dat bewaard moet worden. Eén papier in de doos, dat kan dus weg , eh…. van deze weet ik het nog niet, dus maar even wegleggen ( vóór me op tafel). Als ik dan zo vijf minuten bezig ben raak ik in paniek, schuif alles bij elkaar en stop het weer in de map die toevallig voor me ligt…. En leg het geheel ver weg, in de mappenhanger en schuif die weer onder de typetafel… tot een volgende keer. Het liefst zou ik alles met een groot gebaar wegsláán.
Een poosje geleden alweer had ik een usb-cassettenspeler gekocht, maar die lag nog ingepakt in de boekenkast. Eentje die aansluitbaar is op de computer.
Dus gisteren is een vriend op bezoek geweest die het geheel in de computer werkbaar heeft gemaakt. Ik zou nu de goede muziek van de cassettes in de Media Player kunnen zetten op mp3. En andersom de goede en mooie dingen van de bandjes kunnen opslaan in de computer, in media player en daar in mp3. En het via de computer weer kunnen afluisteren.
Nog even de angst voor nieuwe apparaten overwinnen… ;-)
Vanmorgen stuurde een (emails)groepsgenoot een mailtje over de gedachtengang van de Tilburgse taalwetenschapper Emiel Krahmer, die in Woordpost van de Universiteit van Tilburg pleit voor een emailloze dag.
Niet mijn idee nee. Het artikel is in december 2009 verschenen in het Brabants Dagblad. http://www.uvt.nl:80/faculteiten/fgw/dci/nieuwsagenda/emailen/
Wel, ik heb het artikel gelezen... had al iets vernomen over een emailloze dag. Ik vermoed dat het geldt voor de professor zelf. Ik heb er geen behoefte aan.
Die prettige spanning waarover hij het heeft gaat de hele dag door, want ik heb de computer de hele dag aanstaan. Geen spam, of zelden. Nieuwsbrieven zijn welkom. En dan alle persoonlijke mailtjes! Die zijn meer dan welkom. Reclame die niet welkom is gaat meteen in de blokkade.
Terwijl ik zit te tikken komen er weer mails binnen.
Verslaving? Ja, dat wel. Nou en of. Maar dat mag van mij. Tenslotte heb ik niet zó veel tijd meer om alle mails te lezen die ik nog zou krijgen als ik nu jong was, toch? ;-))
Laat die prof maar praten, het zal onze tijd wel duren, denk ik.
Abonneren op:
Posts (Atom)
