De zaterdag na de vrijdag die was...

Zaterdagavond...
En op de tv bijna uitsluitend lawaai... 'muziek' voor de jongeren. Soms ‘bewegen' ze zelfs op de maat van het lawaai. Op praktisch elke zender... als er geen sportverslaggever op een andere zender zit te praten tenminste.
Ik heb al eens eerder mijn grote bewondering uitgesproken voor de sportievelingen die vanuit hun luie stoel uren kunnen kijken naar sport.... en commentaar leveren. Zulke mensen leven toch maar gezond nietwaar.... vaak met een flesje in de knuisten om hun spierkracht op peil te houden. Je ziet het na verloop van tijd aan de buikspieren die de zwellende buik moedig op zijn plaats houden.

Ik ben nog steeds onrustig en moe. Heel moe. Een laatste poging gedaan om mijn eigen partij op redelijke gedachten te brengen, maar ik denk niet dat ze dat aandurft. Het is gemakkelijker met de massa mee te zwemmen... Ondanks alle tegenstand en bewijzen die in een andere richting gaan maar worden genegeerd. Ook door de kranten. Alleen het AD wist er iets over te plaatsen. .
Het heeft dan ook tot een uur of drie geduurd voor ik kans zag en de energie had om naar buiten te gaan. En ontdekte toen voor het eerst dat er tafeltjes en stoelen uit het atrium verdwenen waren.
Jaren geleden dronken de bewoners hier elke twee weken samen koffie, en ik vond het heerlijk om gastvrouw te zijn daarbij. Een van de Russische buren hielp me daarbij. Maar omdat een enkeling geen zin had om iets meer van die ochtenden te maken, behalve koffie drinken en kletsen met elkaar, kon ik niets beginnen of forceren en verliepen die koffie-ochtenden. Tot het niet meer de moeite loonde en de mensen langzaamaan wegbleven. Wat ik heel jammer vond, want de Woningcorporatie had het atrium helemaal opgeknapt en tafeltjes en stoeltjes beschikbaar gesteld, die nu een zielig leven leidden, opgestapeld in een nis van het atrium, wachtend op betere tijden. Of noodzakelijke bijeenkomsten. Maar ineens stonden er nog maar drie tafeltjes en vijf stoeltjes....
Ik heb een boze brief naar de bewoners moeten schrijven en de woningbouw ingelicht.... en tot mijn verrassing waren er vanavond een paar stoelen teruggezet. Nog niet alles.... dus er zijn nog bewoners die ze in huis hebben gezet in de veronderstelling... ja, welke veronderstelling eigenlijk? In elk geval is het niet hun eigendom....
Ik had het er echt moeilijk mee, hartkloppingen en boosheid... en die beide dingen lagen al een paar dagen op de loer vanwege de politieke zaken. Dat is een rotgevoel dat ik al heel lang niet gekend heb, rustig als mijn leven hier normaliter verloopt. Maar nu was ik echt bang dat mijn hart eronder zou lijden. Tenslotte ben ik hartpatiënt.

Enfin, na een wasje gedraaid te hebben en gehangen ben ik toch even naar mijn Turkse Super geweest..... super met een Halal-slagerij. ;-)) Jawel. Als het aan vrouwtje Thieme ligt moet deze meer dan prima slagerij, altijd druk, altijd gezellig.... ook sluiten. Ik maak me weer kwaad... Het Hannoverse onderzoek en rapport wordt uit politiek oogpunt genegeerd..... Laat ik maar ophouden.
Ik heb mijn tassen volgestouwd met goed vlees dus, met veel fruit en ook wat groente... en ben nog even over de Dappermarkt gelopen. Het zal wel aan mij liggen, maar het is hier toch heel wat plezieriger winkelen dan op de Albert Cuypmarkt. Thuisgekomen lekker een bakje hom en kuit (jawel, daar wel te koop) en een komkommertje met een grote tomaat gegeten, en weggespoeld met Ayran, die heerlijke Turkse, hartige yoghurtdrank. Maar aan uitrusten kwam ik niet toe... tot mijn plezier is een van de buren terug uit Wenen en kwam even langs. Even bijpraten. Wenen is, als mijn moederstad, nog steeds een geliefd oord, ondanks alle politieke verdriet dat er achter zit. En ja, de buurman is ook aardig. ;-)

Het is weer kindertjesbedtijd... en tijd om de laatste 7 pillen te nemen.......
Dit was dus de zaterdag na de vrijdag die was.....

Van alles wat...

De afgelopen dagen heb ik expres mijn 'dagboek' niet bijgehouden. Ik had geschreven over veel politiek gevoelige zaken en ook de partijen in de Tweede Kamer daarover aangeschreven en verwezen naar mijn blogje voor mijn mening over dingen. Of het ze veel kan schelen is een andere kwestie...;-)))) maar ik vond het nodig.
Dan moet ik even wachten met verder gaan tot er geen inspraak meer mogelijk is. En dat is vandaag.
De afgelopen dagen waren wat hectisch en niet alleen op landelijk en politiek gebied. De z.g. 'Arabische lente' baart me ook zorgen.
Nou ben ik de tijd van 'baren' al een half mensenleven voorbij ;-), maar zorgen blijven komen en gaan hè.
De Golanhoogte in Syrië werd weer genoemd.... Syrië wil die nog steeds terug. En er zijn mensen die vinden dat Israel dat dan maar moet geven.
Maar ik herinnerde me een reis die ik jaren geleden, in 1994, gemaakt heb naar Israel, waar ik onder meer verbleef in wat toen nog een kibbutz was, maar nu een hotel is.
Lavie.. prachtig gelegen aan de voet van de Golanhoogte. Letterlijk. Ik schreef toen in mijn verslag:
'Als je hier zelf bent en zo dicht tegen de Golan dat je de soldaten op de hoogte boven je kunt zien, kun je dat goed begrijpen. Wie garandeert de veiligheid van deze kibbutz, die al vanaf 1949 bestaat? Vanaf de dichtstbijzijnde berg (héél dichtbij, direct aan de achterkant van het hoofdgebouw) kan de gehele kibbutz vernietigd en uitgemoord worden. En half Israel bereikt worden.'
Wat we weten is dat heel Israel vandaaruit bereikt zou kunnen worden. Dus begrijpen doe ik de standpunten van Israel prima.

Enfin, die Arabische lente wordt, zoals we weten, steeds wreder en harder.
Het is helemaal zo'n harde tijd. Ook in ons eigen land zien we nu het harde en onverbiddelijke gezicht van deze regering. Laat ik er maar niet op ingaan. Er zit veel pijn in me over dit regeringsbeleid. En dat betreft niet alléén te bezuinigingen. De pensioenen, de zorg, het openbaar vervoer, de kunsten.... het leven gaat schraal en armoedig worden. Zeker voor de komende generatie. Terwijl ik me maar blijf afvragen of dit nou echt nodig is, lijken onze bestuurders er steeds meer plezier in te krijgen en inventiever te worden in het vinden van weer nieuwe mogelijkheden tot bezuinigen.
In de nrc van vrijdag de 10e was een hele pagina (ingelijst en wel) vrijgemaakt voor een ingezonden brief aan Mark Rutte van de journalist en tv-maker Frènk van der Linden. Een prima stuk: 'Trek je kleren weer aan, Mark' ... m.a.w. hij gedraagt zich als de keizer met de onzichtbare kleding. Trots op.... ja, op wat? Een compliment van mij Frènk... ik ben een fan van hem, en dat weet hij.

Goed, we gaan door met leven. Ik kreeg bericht dat 29 juni a.s. in de drie grote steden het openbaar vervoer de hele dag staakt. Het stadsvervoer ligt buiten de spits stil (dus niet even naar de stad gaan), maar tijdens de spits kunnen de mensen gratis reizen. En in Den Haag zal weer een grote protestdemonstratie zijn.. Ik deel het maar even mee.
En eindelijk hebben we regen. Het was heel hard nodig en er is nog lang niet genoeg gevallen. Dus laten we niet mopperen en gewoon een extra plastic cape of een paraplu mee naar buiten nemen........

Ik kan nog niet helemaal zonder politiek.
Las van de week dat Geert Wilders in werktijd een bedrijf heeft opgericht. En het adres van dat bedrijf (Onliberty) is het Tweede Kamergebouw. Wilders, die de enige bestuurder van het bedrijf is, benut zijn B.V. ook voor beleggingen, kredieten, investeringen en andere commerciële activiteiten.
Nu begrijp ik ook waarom hij zich altijd verzet heeft tegen openbaarheid van zijn financiën of die van zijn partij. Het bedrijf is al in 2010 opgericht.
Het vreemde is dat ik er wel een artikel over gelezen heb in een paar kranten, maar niemand heeft hierover kritiek geuit. Mag een partijleider met een fulltime job in de regering zo handelen? Ik vind nergens een antwoord...

De Pinksterdagen zijn weer achter de rug. Net als de Joodse feestdagen. Voorlopig is alles rustig op het feestmenu. De weersomslag heeft voor weer een paar slapeloze nachten gezorgd maar nu het weer wat stabiel is, is dat gelukkig ook voorbij.
Dacht ik dinsdag lekker even naar de Albert Cuypmarkt te gaan. Belde mijn Russische buurvrouw. De heetwaterleiding was lek en ze had een overstroming van heet water in haar keuken en kamer. Helemaal in paniek... Ik heb mijn sleutels gepakt en ben er heen gegaan in de hoop iets te kunnen doen. De kamer stond vol damp, het hete water bleef stromen. Het enige dat ik kon doen was door het water gaan en de stekker uit het stopcontact van de verwarmings- en heetwaterketel trekken. Het duurde wel even voor het water afkoelde. De woningbouw gebeld en één van de andere buren gebeld om assistentie. Die goede man is in het water gaan liggen om als een Hansje Brinkers met zijn vinger in het lekgat van de leiding te proberen het water tegen te houden. Dat lukte wel, maar hij was drijfnat en dat duurde tot eindelijk de loodgieter van de woningbouw kwam. Toen kon buurman naar boven om droge kleren aan te trekken. We konden nergens een hoofdkraan vinden, ook de loodgieter niet. Waternet was zo slim geweest om de watermeter voor de hoofdkraan te plaatsen zodat die niet te zien was..... Ik moet er aan denken de woningbouw hierover ook te contacten, zodat ze kunnen kijken waar in dit huis met 34 appartementen de hoofdkraan zit en de hoofdkraan van het et gebouw voor als er weer calamiteiten zijn. Want dit was echt een calamiteit.
En ik maar heen en weer lopen voor telefoontjes en voor tangen en dergelijke. Later de verzekering en nogmaals de woningbouw gebeld, de laatste stuurde een schoonmaakploeg. De eerste een schadeformulier en een expert.
Na ongeveer vijf uur kon ik eindelijk afhaken en de buurvrouw alleen laten en toen was ik zelf zo moe dat ik de rest van de nog zonnige dag verslapen heb. Dat laatste is wel erg als je ouder wordt, zoveel rusten en slapen.
De volgende ochtend had ze weer een lekkage, nu in de badkamer. Maar nu heeft ze zelf dingen kunnen regelen en de loodgieter kunnen bellen gelukkig. Ik merkte op dat ze alle ramen dicht hield zodat het vocht in huis bleef.... ja, dat 'moest' ze wel want anders liep haar katje misschien weg. Ik zou zelf mijn katje in de slaapkamer hebben opgesloten en de ramen en deur openzetten, maar ik ben de buurvrouw niet...
En toen kon ik eindelijk naar de Albert Cuypmarkt. Tjee, wat was het benauwd. Ik had even een bui afgewacht en dacht mijn regenjas en -pet te moeten aantrekken. Maar de temperatuur moet rond de 23 graden zijn geweest en de markt was heel rustig. Ook merkte ik dat de mensen niet kooplustig waren. Maar dat was ik ook niet. Wat fruit gekocht, dat wel. Maar de kleertjes waren voornamelijk erg Aziatisch, wat ik wel mooi vind maar niet zo om zelf te dragen. En er was veel verse vis, maar ik had trek in hom en kuit en dat zag ik niet. Bovendien was ik toch wat huiverig om vis of kip te kopen met dit weer want het zou nog wel even duren voor ik weer thuis was.
Jammer, maar het viel me erg tegen. De volgende keer maar weer naar de Dappermarkt. Maar er is toch weer een flink eind gelopen en dat was hard nodig.
Vandaag is weer een dag geweest van de ene stoel naar de andere... En vanavond een slaapje (om uit te rusten ;-) ). Maar de hele dag zitten tikken. Het is het einde van mijn strijd tegen het verbod op kosjer slachten. En ik heb gedaan wat in mijn macht lag.
Het is niet leuk, het doet de adrenaline soms stromen, maar het houdt wel wakker en waakzaam. Niet vanwege dat kosjer slachten alleen, maar omdat het voor mij en voor heel veel Joodse mensen een teken aan de wand is. Voor deze generatie, de generatie van Thieme en -genoten misschien onbegrijpelijk, voor de oude generatie is het echt een zaak om tegen in opstand te komen.
En nu houd ik ermee op want het is weer kindertjesbedtijd.