Het was warm in de stad.

Maar wel lekker. De winkels in de binnenstad waren er niet meer op berekend dus die arme winkelmeisjes hadden het nogal zwaar te verduren. Nu ik thuis ben is het weer donker en waait het flink alsof het ergens in de buurt onweert. Maar daardoor ruikt buiten weer alles zo lekker hè, de buxus en de vlinderstruiken en de rozemarijn en de basilicum….

Ik ging voor Buurman even naar de Kruidvat in de binnenstad. Er moest iets geruild worden. Achter toch niet goed genoeg geruild ;-) maar ik ga niet nog een keer…
Van de gelegenheid dus gebruik gemaakt om mijn eigen boodschapjes ook maar mee te nemen. En even langs C&A, waar het nog steeds uitverkoop is. En mijn winterkleertjes in alle kleuren zijn ook weer binnen, voor nog geen tientje per stuk. Kan eigenlijk niet, maar ik moest wel van de gelegenheid gebruik maken hè.

De verleiding om onderweg wat te eten of te drinken heb ik weerstaan (dat dus weer uitgespaard, nietwaar?!) en ik heb meteen de tram teruggenomen.
Waar een jonge man direct voor me opstond. Ja, natuurlijk ben ik daar dankbaar voor.
Het was een heel groepje jonge mensen dat om me heen stond. En er werden onderling verschillende talen gesproken. Een hele zwarte jongen, een Indonesisch echtpaar en een paar jongeren die duidelijk uit Oost Europa kwamen. Hoezo duidelijk? Wel, eh, raar misschien, maar ik moet dan altijd aan bruinkool denken. Kweenie, maar voor mij zijn ze heel herkenbaar. In elk geval, ik keek zo eens om me heen en zei in het Engels: ‘ik voel me een vreemdeling in mijn eigen stad’ Maar wel op zo’n manier dat het meteen een aanleiding was om in gesprek te gaan. De voertaal bleef Engels.
De twee Oost-Europese jonge mannen bleken uit Hongarije te komen, evenals de zwarte jongen. Het Indonesische echtpaar trok met ze op. Ze vonden het allemaal heel leuk dat ik onderweg nog een en ander vertelde en aanwees… De man van het echtpaar had ook een verhaal. Hij had met de anderen een rondvaart gemaakt. En tot zijn verrassing – hierbij klopte hij op zijn hart alsof zijn hart van schrik oversloeg – was de kapitein van de rondvaartboot zijn oude leraar in Indonesië. Ik denk wel dat die kapitein dan heel oud moet zijn want dit echtpaar waren toch wel vijftigers… We hebben nog veel schik gehad over de uitspraak van de naam: Houtman (zo heet mijn kapper ook) Houtman is heel moeilijk uit te spreken, denk ik.
Het afscheid bij de halte waar ik uitstapte was allerhartelijkst. ;-)
Amsterdam is, zoals het gemeentebestuur wil, werkelijk de eerste echt Europese stad. Ofwel, Amsterdam is inderdaad een Wereldstad, de eerste die DE wereldtaal spreekt en ook dagelijks nodig heeft.
Maar of alles daarom tweetalig moeten worden? Amsterdam heeft al een weekblad in het engels, de Weekly. Persoonlijk denk ik dat dàt voorlopig wel voldoende is.

In de wintertijd, als regen, kou en storm hier huishouden, is de stad weer van de Amsterdammers. Dat zal niemand ontkennen. En de paar toeristen die dàn de stad bezoeken moeten niet de spreektaal uitmaken.

Wéér een oorlog.

Wanneer leren de mensen nou dat oorlog niks oplost en alleen maar slachtoffers kan maken!
Ben ik een uitzondering aan deze kant van de wereld die denkt dat oorlog maken zó primitief is. En dat oorlogvoerende landen eigenlijk volkomen geïsoleerd zouden moeten worden. Een hoge muur bouwen, zodat ze elkaar geen kwaad kunnen doen.
De andere kant ervan is natuurlijk dat burgers van die landen de enige slachtoffers zijn en zullen zijn en blijven.
En dat het van mijzelf uiterst primitief is om zo simpel over zulke vreselijke zaken te denken. Zoals ik altijd denk en gedacht heb dat alle wapenfabrieken gesloten zouden moeten worden en dat er dan geen….
Jawel, ik weet het, ik weet het… Heb er al vaker over geschreven hè… Nationalisme en testosteron. Of zo iets.
Wat ben ik blij met Europa. Al zijn er nog haken en ogen.
Toen de Verenigde Staten van Amerika geboren werden is er sindsdien geen oorlog meer tussen de staten gevoerd.
Ik hoop nog mee te maken dat we hier echt de Verenigde Staten van Europa krijgen en hier geen oorlogen meer zullen voeren zoals de afgelopen honderden jaren. Twee wereldoorlogen in één eeuw met alle gevolgen vandien is niet voor herhaling vatbaar. Jonge mensen, die nooit een oorlog hebben meegemaakt zullen dit verlangen niet begrijpen en hun kritiek op ‘Europa’ die echt wel geldig en recht uit het hart komt, zal die V.S, van Europa misschien wel doen mislukken.


Ik wil toch proberen positief en vooral bij mijzelf te blijven, anders heb ik binnenkort misschien geen lezers meer en dat zou ook niet leuk zijn.

Vanmorgen heb ik niet veel gedaan, beetje in huis gerommeld. En wat gepraat en gemaild met vrienden. Want vanmiddag was er weer fysiotherapie. En daar was ik na gisteren wel weer aan toe. Etienne heeft een soort radiogolven op mijn been losgelaten. Maar dat heeft tot nu niet geholpen.

Naar huis wandelend, op mijn zeven gemakjes, viel het me op dat er toch nog veel toeristen waren. Ik heb altijd al de neiging om mensen die kennelijk iets zoeken, of een kaart bestuderen waar ze niet uitkomen, te woord te staan in het Engels. De laatste dagen hoor ik geen andere vreemde taal om me heen. Hebben jullie het gelezen, dat Engels de tweede officiële taal van Amsterdam zou moeten worden?
Het Parool opende met een tweetalig hoofdartikel daarover…

Dichter bij huis zag ik brandweerauto’s en politieauto’s en rood-witte afzetbanden.
De patatzaak op de hoek is uitgebrand. En als ik uitgebrand zeg, bedoel ik dat ook. Eén groot leeg zwart hol is er overgebleven. De Pakistani die de zaak runnen hebben er een India’s restaurantje naast en dat is zo te zien gespaard gebleven. De familie stond beteuterd aan de overkant toe te kijken. De stank lag over de hele wijk, want een patatzaak heeft heel wat om lekker door te branden.. Je hart keert ervan om, zogezegd.
Het wordt een verloederde straat langzamerhand. Aan deze kant proberen een drogist en een sigarenzaal wanhopig het hoofd boven water te houden. Aan de overkant loopt het, op een enkele zaak na, ook leeg. Staan er minstens drie winkels te koop. En de fietsenwinkel, waarvan de eigenaar dit jaar onverwacht overleed, wordt uit piëteit voorlopig niet verkocht of leeggemaakt.

Vanavond weer met Frans gaan eten in het Sarphatihuis. Goed en simpel (meestal) en voor twee personen samen, inclusief het flesje rode wijn en het puddinkje toe, ongeveer 16 euro. Is toch te doen af en toe?
Frans klaagde dat de lindebomen niet meer bloeiden, dus niet meer zo lekker roken. Tja, mijn jasmijn en seringen geuren ook niet meer. Alleen de vlinderboom af en toe als het warm is en de zon schijnt. En dan ruik je ook de kruidenplanten en de buxus, die nodig gesnoeid moet worden…

Wat hebben we het, ondanks onze sores en onze eigen narigheid, toch goed hier. De vriendschappen en de vele mensen die het nog waard zijn om van te houden. En de relatieve (met nadruk) zorgeloosheid en onbezorgdheid waarmee de meesten van ons hun leven kunnen leven…

Stel je voor dat je nú in Ossetië, zuid of noord, in Georgië of , verder weg, in Irak woonde.

Vandaag was een heel rare dag.

Zeker ook wat het weer betreft.
Om 10 uur vanmorgen was het hier nog zo donker als op een gewone zomerse dag om 4 uur ’s morgens. Of een midwinterdag, maar daarvoor was het weer te warm. Dreigend donker was het, alsof ons iets te wachten stond. En geen vogeltje had nog een ochtendriedeltje laten horen.
In huis brandden alle lichten.

Neef Freek kwam rond half elf mijn nieuwe computerscherm brengen. Ja, dank je, ;-), het is heel mooi, een plat scherm, breedbeeld.. vraag me geen technische dingen hoor. Oja, Een Philips en die waren in de aanbieding goedkoper,
Maar hij kwam dus net in die verschrikkelijke eerste bui binnen. Met bakken kwam het omlaag ja.

En toen hij klaar was en wegging kwam er dus andere visite. En vanmiddag was het dus helemaal erg. Onweer en stortregens en poes in paniek.. Maar toen het onweer ophield kwam ze mijn bezoek heel macho begroeten alsof er niets aan de hand was.

Toen ik om even voor half vijf mijn bezoek uitliet merkte ik dat er in het achterste deel van het atrium overstroming was. Nou had de Russische buurvrouw me van de week al verteld dat het achterraam ’s avonds dicht moest. Zij is bang voor tocht, maar het raam is alleen een kleine opening tussen haar binnenplaatsje en het atrium. Ook is ze bang voor insluipers…. Maar ook dat is onmogelijk Hij opent alleen op een kier en gaat nergens heen. . Dit keer was ze bang voor inregenen…

Die overstroming kwam dus niet door de ramen, maar door een lekkende pijp, die van de bovenverdieping kwam. Het putje van de 1e verdieping raakt af en toe verstopt en de bewoner die bij dat putje woont is daar verantwoordelijk voor. Maar die heeft het blijkbaar weer laten verstoppen. Lekker ingewikkeld verhaal hè? Ik laat het maar zo. In elk geval, het tegengehouden water van die stortbuien kon geen andere kant uit dan via die pijp het atrium in…..

Ik heb meer dan twee uur nodig gehad om die wateroverlast op te ruimen. Buurman kan dat niet meer doen, al is hij van heel goede wil. Mijn andere buurman vroeg wat er aan de hand was en liep door. En mijn buurvrouw is, vervelend om dit te schrijven, te fijn gebouwd voor zoiets. Ze is net als ik hartpatiënt, maar beroept zich daar altijd op als er iets onaangenaams is. Dus, met telkens even zitten om bij te komen, heb ik die hele toestand toch ‘droog’ gekregen. In elk geval, zo droog mogelijk. Buurman heeft het putje zo schoon mogelijk gemaakt, zodat het water dat ik erheen trok, kon weglopen en ik heb met de trekker en met dweilen de boel schoongetrokken en gedweild. De woningbouw was gebeld ja.
Een paar uur later kwam inderdaad de man van de SOS-dienst. Het atrium was toen alweer beloopbaar, het putje schoon.
De overlast kwam inderdaad van de eerste verdieping. Dus SOS-man en ik naar boven. Het putje was afgesloten met grote grintstenen en daarop stond een grote pot hortensia. (sic)
Later heb ik beneden aangebeld want boven werd niet opengedaan. En ik kreeg de (Russische) bewoonster te spreken en vertelde van de narigheid. Ik vroeg beleefd of ze dat putje vrij wilde houden voortaan, zonder stenen, zonder pot. ‘En natuurlijk was dat geen bezwaar Erica, helemaal geen bezwaar‘ Later hoorde ik van Buurman, dat ze dat al eens eerder beloofd had en toch die pot weer daarop had gezet. Maar ik vertrouw maar dat het nu goed begrepen is.
Dit was dus het noodweer op mijn plekje in Amsterdam. In de emmer die het regenwater buiten opvangt staat zo’n vijftien cm water. Daar wordt uit gegoten op de droog staande planten en wàs dus leeg. Het teiltje dat regenwater verzamelt is helemaal vol.
Al die regen en dat onweer heeft geen verlichting gebracht. Het is nog steeds benauwd door o.a. de hoge luchtvochtigheid.

Maar lekker om dat allemaal op dit mooie nieuwe scherm te tikken.

Hollanders klagen toch altijd over het weer? Hoe gaan de niet-Hollanders met dit weer om dan? Ze bedekken nodeloos een putje voor de afwatering. Ze zien (de bewoners beneden) dat hun eigen straatje (deel van het atrium) onder water staat en de één bekijkt het en zegt: ‘O?!, nouja…’ en vertrekt vlug achter haar huisdeur. En de ander vraagt: wat is er gebeurd? En loopt, als het hem duidelijk is, snel zijn huis binnen.. Erica is een mooie naam, die ruimde het dus inderdaad op.

De overstroming zat niet voor mijn voordeur. Alleen bij hun! Dus als het wéér voorkomt laat ik het lekker liggen, al komen ze dan een wéék niet buiten omdat ze vinden dat ze er niet doorkunnen. Ik heb me meer dan twee uur een zere rug gewerkt (morgen weer naar de fysiotherapeut) en was een paar uur uitgeteld door het ongewone werk. Maar ze lieten zich niet zien hoor.

Dit is dus mijn gekanker op het tot nu weinig Hollandse weer van vandaag.
We moeten er wèl aan gaan wennen en er rekening mee houden.

Waar is die dinsdag gebleven?

Ik ben vast niet de enige die ’s morgens moeilijk op gang komt. Maar vanmorgen was het zo moeilijk, dat ik het na een paar pogingen om goed bezig te zijn, maar weer even opgegeven heb en nog een uurtje onder de deken ben gekropen. Meestal ligt zo’n heel moeizaam begin aan een plotse verandering van luchtdruk, heb ik me laten vertellen en dat geloof ik al jaren.Maar dat was dit keer geen verklaring.

Het zou vandaag volgens weer-on-line maar 18 graden worden. Dus ik vertrok naar de fysiotherapeut met mijn regenmantel aan en petje op. En verder was ik ook gekleed op die 18 graden. Het is raar te moeten zeggen dat het me tegenviel.
Want eenmaal buiten bleek het prachtig warm zomerweer (ong. 23 graden) te zijn, al zie ik overal al die grote spinnenwebben die we normaal in september tegenkomen.

De fysiotherapeut, Etienne, heeft me goed te grazen gehad. Maar het is nodig, want mijn rechterbeen gaat moeilijk doen en dat kan een wandelaar als ik niet hebben. Niets met ouderdom, maar met mijn bekken, dat een paar weken geleden gekraakt is, rechtgezet dus. De diepe spieren en zenuwen moeten weer normaal worden en dat kan niet zachtzinnig.

Maar goed, daarna toch even de boodschapjes gehaald en dom genoeg met twee linnen schoudertassen en een rugzak vol weer naar huis gesjouwd. Daar kon ik de eerste uren blijven zitten omdat ik, diabeet zijnde, geen suikertjes had meegenomen. Dus behalve een zeer pootje ook een zeer koppetje opgelopen. Dat laatste was echter na het eten weer over en toen kon de avond al beginnen. Al loop ik momenteel nog een beetje mank…. Had ik maar niet zo moeten sjouwen, inderdaad, wat je zegt…

Ik houd van met de tram gaan en boodschappen doen. Van mensen ontmoeten. En die ontmoet je dan altijd wel. Ik kan ze allemaal wel gaan opnoemen, maar laat ik het houden bij eh… de knaap die de daklozenkrant verkoopt. Eigenlijk twee knapen, broers. Die elkaar afwisselen. De een is beleefd maar hebzuchtig en kijkt altijd wat ik hem geef.. meestal een blikje bier en 50 cent van het winkelwagentje. Soms is hij niet tevreden, dat zegt hij niet maar ik merk het wel. Zijn broer, die heel aanhankelijk is en grote plannen had om te gaan studeren, verkoopt mij wèl zijn desnoods oude krantje voor twee euro. ;-) en een stuk fruit, een biertje of een flesje fris. En in de winkel kom ik vaak het hondenvrouwtje (zoals mijn huisgenoot haar noemt) tegen. Een vrolijk oud heksje om te zien, met kleurige kleertjes vol hondenharen (waar ze ook naar ruikt ) en een wilde bos vuurrood geverfde haren. Of die andere vrouw ook vriendelijk met een paar tanden minder dan gemiddeld. De caissières zijn altijd aardig voor me. Ik zou van streek raken als dat niet het geval zou zijn. Die van vandaag liet me lekker alles op mijn gemak doen, ik was toch de laatste want na mij werd de kassa afgesloten en mocht ze naar huis. Haar opvolgster was er nog steeds niet…. En ik ga altijd even bijkomen op de bank bij de uitgang. Daar zitten ook altijd wel mensen waarmee je, gewild of ongewild, aan de praat raakt. Want ‘zis iz Emsterdem men…’ hier zijn de mensen toegankelijk en gemakkelijker in de omgang dan elders.

Zo, met al die boodschapjes, dus weer naar de tram, Waar een troepje Engelsen de weg versperden door naast elkaar, druk pratend, de hele stoep te barricaderen.
Mijn beleefde vraag werd niet gehoord. Pas toen ik heeeeel hard riep: , Hèèèllo, may I pass please!!’ schrokken ze en met allemaal excuses mocht ik eindelijk doorlopen. Ja, dat zijn toeristen in Amsterdam. Bij de tramhalte zat een engels paartje druk in gesprek en die lieten mij, oude vrouw ( sóó sielug toch?) zomaar staan. Maar ik ben niet bang en heb gewoon gevraagd om te mogen zitten. En ook hier weer, met excuses: gaat u zitten alstublieft…. Wat hebben die Engelsen toch een hoop te bepraten in Amsterdam… Of was er iets bijzonders te beleven?? Ik weet het niet hoor. Maar ik was wel blij dat ik weer thuis was.

En nu is ook die dinsdag weer voorbij…..Wat vliegt de tijd toch snel om.
Waar is die dinsdag bij voorbeeld nou toch gebleven?? Over 10 minuten is het weer woensdag….

Wat voor dag was het vandaag?

Wat voor dag was het vandaag?
Ja, natuurlijk, maandag…
De vraag blijft hangen in een antwoord dat nog moet komen dus.

Eh, vanmorgen wat gerommeld, tot onvolprezen Betty kwam, vanmiddag. Dat is altijd een gezellige middag, want Betty is gewoon een gezellig en fijn mens, die ook nog hard werkt om mijn huisje schoon en plezierig te houden..
Voor een goed gesprek maakt ze altijd tijd, want Betty is een ontwikkelde vrouw die echt voor dit werk gekozen heeft. Zulke mensen bestaan nog ja.
Kortom, ze is een nooit genoeg te prijzen hulpe voor me, zonder wie ik al snel om zou komen van de rommel en het stof…. Een huisvrouw ben ik nooit geweest en nu ik minder beweeglijk ben is het nog moeilijker om het hier netjes en schoon te houden.

Alleen dat papier hè… Wie helpt me uit dat papier!! Onder het bureau staat aan de ene kant een grote hangmappenkast vol met dossiers, en aan mijn andere kant, ook onder het bureau, een grote doos met losse papieren. Daarnaast staan er op het bureau nog een aantal mappen die uitgezocht moeten worden en links van me, in de boekenkast, evenzo. Ik moet daarvan af voor het te laat is……Nouja, dan heb ik hoop ik, nog een paar jaar om daaraan te werken, dat wel.
‘Het loopt niet weg’ is een dooddoener… want liép het maar weg…;-(

Toen Betty klaar was ben ik gelijk met haar de deur uitgegaan. Want ik moest naar het Centraal Station, een maandkaart halen, En daarna ben ik nog even op de loop geweest, naar de Bijenkorf, lekker sprietsje Dior-parfum op mijn polsen laten sproeien.. en even de rollende trap naar bovengenomen, maar er was niks te zien. Niet dat er niks wàs, De Bijenkorf staat vol met mooie dingen maar wat ik zocht vond ik niet.
Twee forse zwarte mannen beletten me naar de uitgang te gaan, ze hadden dat niet in de gaten, waren druk bezig. Ik zei dus met een lachje, dat ik graag genoeg ruimte wilde hebben om de zaak te kunnen verlaten. Ze keken me aan met zo’n glazige blik van :moet je wat sister…. Gelukkig was het niet kwaad bedoeld want na een knipoog van mij, kréég ik inderdaad, nadat ze even moesten nadenken, de ruimte om naar buiten te gaan. Ach, zo’n knipoog… als je zó oud bent mag dat best en zal niemand denken dat ik iets anders zou willen dan naar buiten te kunnen gaan.

Dus snel weer in de tram en één halte verder weer uitstappen. Daar zat, op een stuk Amsterdams straatmeubilair (altijd leuk om te zien), mijn buurman Frans. Die zat even uit te rusten voor de tram kwam die hem naar huis zou brengen. Nog even gezellig staan/zitten kletsen... En toen gaan lopen over het Rokin naar Vroom en Dreesman. Het wemelde weer van de engelse jongens. Dat zijn niet de beleefdste van alle toeristen, maar als je met hen in een gesprekje kunt raken ontdooien ze toch vrij snel. Jammer dat het in de zaak zo stil was, het is er na de veranderingen veel plezieriger geworden. Maar goed, daar slaagde ik gelukkig bij het dames ondergoed. Waarmee? Gaat je niet aan hè... ;-) Beneden heb ik, omdat het inmiddels half zeven was, een schaaltje met allerlei gezonde en kant en klare groenten opgeschept, en ingepakt, een grof bruin lekker vers broodje erbij… Kon ikde groentensla thuis zó in de magnetron lauw maken. En mijn alreeds zachtgekookte eitje daarbij, niet te versmaden toch?
De tram stond op me te wachten……
Leuk idee.. Stel je voor. De tram die zou wachten vóór V&D, tot Erica klaar was in de winkel en zich verwaardigde in te stappen, terwijl een galante zwarte jongeman een hand uitstak om me het trapje op te helpen.. Maar inderdaad, direct nadat ik binnen was vertrok de tram. Lekker, een bijna lege tram, zeker extra ingezet. Maar het was al lang na de spits…. Dus het zou de laatste rit van deze tram kunnen zijn. Buiten was het nog druk. Ik bewonder altijd de elegante mooie kleedjes van de (heus en echt) geëmancipeerde meiden met een sluier. Of eigenlijk grote hoofddoek, die ze met spelden om hun hoofd winden Net als de nonnen in dit land de vorige eeuw nog deden. Beide groepen om dezelfde reden. Als teken van onderwerping aan (hun eigen, maar eigenlijk dezelfde) god. Van mij mogen ze hoor. Ik kwam ook een groepje Hindoestaanse vrouwen tegen, begeleid door een man en vermoedelijk de zoon van één der vrouwen. Schitterende kleuren, elegant om het lichaam en het hoofd gedrapeerd. Wat een mooie stad hebben we toch. Als ik denk aan al die mooie jongens en meisjes van gisteren op de Gay Parade…die hadden wat minder om het lijf, maar maken ook deel uit van deze mooie geliefde stad.
Thuis lekker gegeten, de computer aangezet, mailtjes verstuurd, telefoontjes gepleegd en het laatste uur nog gekeken naar een mooie film op Arte.
En dan nu even het dagboek bijgehouden, voor ik ga slapen.
Morgenmiddag wacht de fysiotherapeut weer op me. Eén dag vooruitkijken, méér niet .

Wat voor dag het vandaag was? Een alleszins plezierige en bevredigende dag dus.

Zo, de zondag is weer voorbij.

En morgen is het dus maandag.
En gaat het leven weer gewoon zijn eigen gang.
Vandaag was toch weer een rustige thuisblijfdag. (nieuw scrabblewoord?). Want er was genoeg te doen nog. Bovendien wilde ik een aantal poststukken maken om op tijd weg te kunnen brengen. Dat moet af en toe ook gebeuren.

Wat het weer betreft is de weersverwachting voor de eerste week van augustus voornamelijk nat, heb ik gezien..
De Belgische weerman vond dat het een typische ‘Belgische Zomer’ was……. Ik zal hem niet tegenspreken, we weten in elk geval nu waar die natte zomers vandaan komen. Niet dan? Ingezonden brieven alsjeblieft naar de Belgische bladen, met protesten dat ze hun natte zomers zelf mogen houden.

En morgen komt mijn Betty weer. Dan wordt mijn huisje weer Spic & Span. Waar is dat spul eigenlijk gebleven? Weet iemand dat?

Het nieuws bracht vandaag weer alleen verschrikking hè… Zoveel doden en gewonden hier en daar en daar… En met elk mens die voortijdig sterft gaat een wereld verloren. Denk maar eens na over wat één mens kan betekenen en voortbrengen en wat de kinderen kunnen betekenen en voortbrengen als ze ouder worden. Misschien ging er vandaag wel een mogelijke redder der mensheid verloren. Of meerdere toekomstige grote geleerden, die nooit tot wasdom zullen komen. Wat doen mensen zichzelf en elkaar toch aan hè…….Zouden ooit de wapenfabrieken en –fabrikanten in de ban gedaan kunnen worden?

Ik heb erover nagedacht dat we hier in Westelijk Europa na 1945 geen oorlog meer gehad hebben. Ja, wel in Servië-Bosnië en alle ellende hebben we vrij dichtbij maar toch redelijk afstandelijk kunnen volgen zonder zelf te moeten lijden.. We hadden heel erg met hen te doen, stuurden onze jongens erheen, wat ook, buiten hun schuld, tot verschrikkingen heeft geleid.
Maar we hoefden niet eens een ‘neutrale’ status aan te nemen, zoals in de oorlog 1914-1918.
Zover ik weet heeft er in europa nog nooit zolang geen oorlog gewoed en is de welvaart daardoor groter dan ze ooit geweest is. Het is het resultaat van EUROPA, zoals het nu functioneert. Met alle tegenstellingen en onaangepastheden van de landen die er deel van uitmaken. Het heeft bewezen oorlogen te kunnen voorkomen. Ja toch? Kom maar met tegen-argumenten.
Oja, ik weet dat de wapenfabrikanten met alle toeleveringsbedrijven en de duizenden die er werk vinden….ik ken die argumenten wel. Maken ze ook de wéreld, i,c, Europa, beter en vreedzamer?

Maar nu ga ik slapen hoor. De oogjes vallen langzaamaan dicht.

En morgen wil ik fit zijn, want dan is het maandag.