Nog niets gehoord van het Centraal Adm. Kantoor.
25 augustus die fout gemaakt om het 100-voudige te storten van wat ik betalen moest….Het is vandaag zaterdag 4 september en nog steeds geen enkele reactie op al mijn pogingen gekregen mijn geld terug te ontvangen.
Vandaag heb ik me niet laten weerhouden om toch plezier te hebben. Die lieve dochter van me en ik zijn een middagje wezen stadten. Koffie met gebak gebruikt in de Bijenkorf, lekker door C&A gelopen om te kijken naar de nieuwe wintermode (lijkt me niet zo lekker dragen over het algemeen), vergeefs maar met plezier gezocht naar schoenen voor haar in de zeer vele schoenwinkels die we tegenkwamen, heel plezierig rondgekeken bij Xenos en met een paar kleine boodschapjes weer naar buiten gestapt. Ik ben dol op de aloeveradrankjes die ze hebben.
We hebben lekker brood met kroketten gegeten op een terras, het was hier heerlijk weer. Een biertje en een ijskoffie erbij en lekker uitgerust. Mensch, was het druk overal. We kwamen verklede jonge mensen tegen, vreemd toegetakeld vaak als elfjes en als zwarte pieten, alsof ze van een kinderfeestje kwamen.
Toen we wat uitgerust waren nog even bij boekhandel de Slegte gaan neuzen. Wat dochterlief op de kop tikte is me ontgaan. Zelf heb ik een paar boeken over de 2e wereldoorlog gevonden. In de uitverkoop dus dat heb ik niet laten liggen. O.a. een boek van Elma Verhey over de geruchtmakende zaak van de oorlogswezen.
Maar toen was het wel op hoor. We zijn door een steegje naar de tramhalte gelopen en hebben lekker nog even kunnen zitten voor we naar huis liepen. ;-)
Een kop thee en een beker koffie en de gekochte dingen thuisgelaten… en weer op stap, ditmaal naar Mijn Chinese Restaurant…. Happy Corner. Dochterlief tracteerde. Maar eigenlijk was ik al te moe. Dus een kom Chinese tomatensoep en een vegetarische loempia waren al meer dan ik opkon. Gelukkig is het dichtbij huis… want ik was echt heel moe en ik denk zij ook wel. Ze pakte thuis tenminste haar tas in (ik had twee pannetjes ingevroren kippensoep meegegeven ;-) ), de tijdschriften en verdere dingetjes en ging op haar eigen huis aan. Gelukkig belde ze vrij snel dat ze veilig was thuisgekomen, want daar wacht ik altijd op.
En nu heb ik alle benodigde pillen ingenomen, incluis mijn slaappilletje en ga ermee ophouden.
Lekker naar bed.
zaterdag 4 september 2010
donderdag 2 september 2010
Post scriptum
P.S. dank zij de hulp van een oude vriendin is het vanmorgen, 2 september dus, gelukt tòch een mogelijkheid tot emailen naar het CAK te vinden…. Wel ingewikkeld voor simpele mensen zoals ik. Maar er is de mogelijkheid een lijst in te vullen met je gegevens, je opmerkingen, vragen of klachten. Wat ik gedaan heb. ‘
Uiterlijk 9 september mag ik antwoord verwachten op die email’... Tja...
Uiterlijk 9 september mag ik antwoord verwachten op die email’... Tja...
woensdag 1 september 2010
Het CAK.
Vandaag is het 1 september. De zomermaanden van 2010 zijn definitief voorbij en keren nóóit meer terug.
Deze dag begint, ondanks alle beloften van WeerDirect.nl zonder zon.
In Nieuw-Zeeland is het de eerste lentedag en die is wel met zon begonnen gelukkig. Het weer daar bezorgt de mensen, i.c. mijn lieve Kiwizusje Siny, een behoorlijke winterdip. Net zoals hier de winterdips weer zullen toeslaan, met alle donkere dagen en alles wat ons nog te wachten staat. Mijn lieve dochter heeft me daarvoor een lichtbak gegeven, om die winterdip tegen te gaan. Zo’n muurtje van kunstmatig daglicht dat je voor je zet… Ik heb al gewone daglichtlampen, maar dit muurtje voor je neus zal veel beter helpen. Heel bijzonder attent ja.
Ik ben bang dat het binnenkort echt nodig zal zijn.
Lees het onderstaande maar:
Het Centraal Adm. Kantoor, dat o.a. de eigen bijdragen voor thuiszorg int… is een dienst die geen enkele dienst bewijst aan ‘ het volk’ , dus alleen geld in.
Nou had ik de 25ste augustus mijn eigen bijdrage moeten overmaken. Een bedragje van 13,90 euro. Omdat het al laat was en ik moe was maakte ik de fout om 1.390 euro over te schrijven…. Jawel, 100 maal het bedrag dat ze moesten hebben.
Meteen toen ik dat zag, nog op de banksite, eerst de bank gebeld. Kon niet teruggestort worden. Toen het CAK gebeld en na 10 minuten in de wacht zei die juf dat het geld binnen 5 dagen teruggestort zou worden.
Vandaag dus 1 september. En nog niets teruggestort.
Dus ik weer gebeld. Ik moet aannemen dat de juf die ik nu aan de telefoon had, ook is gaan rondbellen, want ik heb bij elkaar 15 minuten in de wacht gestaan. En kreeg toen te horen dat het niet eerder teruggestort kon worden dan eind volgende week… dus nadat ze mijn geld bijna drie weken hadden vastgehouden… MIJN geld. Ja, want ze hadden ook andere dingen te doen hoor, en andere betalingen te verrichten... ;-((((( Ik noemde het een grote schande en dat ik het hierbij niet kon laten, maar de dame bleef (daar krijg je een opleiding voor) er stoïcijns onder.
Dat ging op deze manier:
Blijkbaar is het feit dat ik het 100-voudige betaald heb van wat ik moest betalen normaal gevonden. En is het niet doorgegeven aan de betreffende afdeling voor de terugbetaling. Die juffrouw die ik de 25ste augustus aan de telefoon had beloofde me echter (na 10 minuten in de wacht te hebben gestaan) dat het geld binnen vijf dagen terugbetaald zou zijn.
De juf die ik vanmorgen aan de telefoon had ging (blijkbaar) een heleboel afdelingen afbellen..... ik heb tenminste 15 minuten in de wacht gezeten. Toen ze terugkwam vertelde ze me dat ik het geld 'uiterlijk eind volgende week' teruggestort zou krijgen. Uiterlijk 11 september dus. Want ze hadden meer werk dan dat. Vriendelijk maar totaal ongevoelig voor mijn argumenten dat ik door hen in de grootste moeilijkheden zou komen..... zei ze dat die eerste juf nooit had mogen zeggen dat het binnen vijf dagen terugbetaald zou worden. Want ze hadden wel meer te doen...
En weet je wat het ergste is? Ze hebben geen emailadres meer. Die hebben ze bij het CAK afgeschaft. Dus je hebt geen enkel bewijs van contact en klacht. Het is hun nee tegen mijn ja…
Inmiddels is mijn tekort op mijn rekening opgelopen… Ik kan er niet op vertrouwen dat ik mijn geld inderdaad op tijd (!) terugkrijg. Zodat ik nu geen geld voor boodschappen meer kan opnemen. Gelukkig heb ik altijd een grote voorraad in huis, op mijn leeftijd kan er van alles gebeuren nietwaar… Maar het is wel stikbenauwend en ik word er van binnen razend en radeloos van. Dat is ook niet gezond, zeker niet voor iemand die graag ‘ zen’ leeft en dus alle omstandigheden kan relativeren en er rustig onder wil/kan blijven.
Dit is dus de dag van vandaag, de eerste september 2010.
Goed begonnen ja.
Gelukkig kwam er met de mail een uitgebreid verslag van mijn vriendin Mariet over haar reis naar Antwerpen, kon ik mijn gedachten even verzetten en in een andere sfeer meegaan met haar.
Hoe zijn de afgelopen dagen vergaan…?
Gisteren zijn de uren voorbijgegaan met wachten, samen met schoonzusje van Buurman. De schoonmaakploeg voor het huis van Buurman zou het huis verder komen leegmaken, vloerbedekking eruit, muren zonder spijkers en gaten, en veegschoon opleveren. Ze kwamen ruim twee uur te laat. En omdat het hier smal is moesten ze telkens een rondje omrijden omdat er achter hen weer een rij auto’s stond te wachten die verder wilden… Daardoor kwamen ze gisteren niet klaar met het werk en moesten ze vanmorgen verdergaan. Maar goed, gisteren zijn schoonzusje en ik dus, toen die mannen er eenmaal waren, nog even naar de Dappermarkt geweest. En bij thuiskomst was ik zo moe dat ik de avond weer verslapen heb en om bij tienen nog aan de warme maaltijd zat. Deftig ja, aan het souper dus…. ;-)
Ach…….zo gaat het leven verder……. Saai wordt het hier in elk geval nooit.
Deze dag begint, ondanks alle beloften van WeerDirect.nl zonder zon.
In Nieuw-Zeeland is het de eerste lentedag en die is wel met zon begonnen gelukkig. Het weer daar bezorgt de mensen, i.c. mijn lieve Kiwizusje Siny, een behoorlijke winterdip. Net zoals hier de winterdips weer zullen toeslaan, met alle donkere dagen en alles wat ons nog te wachten staat. Mijn lieve dochter heeft me daarvoor een lichtbak gegeven, om die winterdip tegen te gaan. Zo’n muurtje van kunstmatig daglicht dat je voor je zet… Ik heb al gewone daglichtlampen, maar dit muurtje voor je neus zal veel beter helpen. Heel bijzonder attent ja.
Ik ben bang dat het binnenkort echt nodig zal zijn.
Lees het onderstaande maar:
Het Centraal Adm. Kantoor, dat o.a. de eigen bijdragen voor thuiszorg int… is een dienst die geen enkele dienst bewijst aan ‘ het volk’ , dus alleen geld in.
Nou had ik de 25ste augustus mijn eigen bijdrage moeten overmaken. Een bedragje van 13,90 euro. Omdat het al laat was en ik moe was maakte ik de fout om 1.390 euro over te schrijven…. Jawel, 100 maal het bedrag dat ze moesten hebben.
Meteen toen ik dat zag, nog op de banksite, eerst de bank gebeld. Kon niet teruggestort worden. Toen het CAK gebeld en na 10 minuten in de wacht zei die juf dat het geld binnen 5 dagen teruggestort zou worden.
Vandaag dus 1 september. En nog niets teruggestort.
Dus ik weer gebeld. Ik moet aannemen dat de juf die ik nu aan de telefoon had, ook is gaan rondbellen, want ik heb bij elkaar 15 minuten in de wacht gestaan. En kreeg toen te horen dat het niet eerder teruggestort kon worden dan eind volgende week… dus nadat ze mijn geld bijna drie weken hadden vastgehouden… MIJN geld. Ja, want ze hadden ook andere dingen te doen hoor, en andere betalingen te verrichten... ;-((((( Ik noemde het een grote schande en dat ik het hierbij niet kon laten, maar de dame bleef (daar krijg je een opleiding voor) er stoïcijns onder.
Dat ging op deze manier:
Blijkbaar is het feit dat ik het 100-voudige betaald heb van wat ik moest betalen normaal gevonden. En is het niet doorgegeven aan de betreffende afdeling voor de terugbetaling. Die juffrouw die ik de 25ste augustus aan de telefoon had beloofde me echter (na 10 minuten in de wacht te hebben gestaan) dat het geld binnen vijf dagen terugbetaald zou zijn.
De juf die ik vanmorgen aan de telefoon had ging (blijkbaar) een heleboel afdelingen afbellen..... ik heb tenminste 15 minuten in de wacht gezeten. Toen ze terugkwam vertelde ze me dat ik het geld 'uiterlijk eind volgende week' teruggestort zou krijgen. Uiterlijk 11 september dus. Want ze hadden meer werk dan dat. Vriendelijk maar totaal ongevoelig voor mijn argumenten dat ik door hen in de grootste moeilijkheden zou komen..... zei ze dat die eerste juf nooit had mogen zeggen dat het binnen vijf dagen terugbetaald zou worden. Want ze hadden wel meer te doen...
En weet je wat het ergste is? Ze hebben geen emailadres meer. Die hebben ze bij het CAK afgeschaft. Dus je hebt geen enkel bewijs van contact en klacht. Het is hun nee tegen mijn ja…
Inmiddels is mijn tekort op mijn rekening opgelopen… Ik kan er niet op vertrouwen dat ik mijn geld inderdaad op tijd (!) terugkrijg. Zodat ik nu geen geld voor boodschappen meer kan opnemen. Gelukkig heb ik altijd een grote voorraad in huis, op mijn leeftijd kan er van alles gebeuren nietwaar… Maar het is wel stikbenauwend en ik word er van binnen razend en radeloos van. Dat is ook niet gezond, zeker niet voor iemand die graag ‘ zen’ leeft en dus alle omstandigheden kan relativeren en er rustig onder wil/kan blijven.
Dit is dus de dag van vandaag, de eerste september 2010.
Goed begonnen ja.
Gelukkig kwam er met de mail een uitgebreid verslag van mijn vriendin Mariet over haar reis naar Antwerpen, kon ik mijn gedachten even verzetten en in een andere sfeer meegaan met haar.
Hoe zijn de afgelopen dagen vergaan…?
Gisteren zijn de uren voorbijgegaan met wachten, samen met schoonzusje van Buurman. De schoonmaakploeg voor het huis van Buurman zou het huis verder komen leegmaken, vloerbedekking eruit, muren zonder spijkers en gaten, en veegschoon opleveren. Ze kwamen ruim twee uur te laat. En omdat het hier smal is moesten ze telkens een rondje omrijden omdat er achter hen weer een rij auto’s stond te wachten die verder wilden… Daardoor kwamen ze gisteren niet klaar met het werk en moesten ze vanmorgen verdergaan. Maar goed, gisteren zijn schoonzusje en ik dus, toen die mannen er eenmaal waren, nog even naar de Dappermarkt geweest. En bij thuiskomst was ik zo moe dat ik de avond weer verslapen heb en om bij tienen nog aan de warme maaltijd zat. Deftig ja, aan het souper dus…. ;-)
Ach…….zo gaat het leven verder……. Saai wordt het hier in elk geval nooit.
zondag 29 augustus 2010
Helden waren we
De afgelopen dagen waren rustig en grijs binnen en rumoerig en nat buiten. De herfst lijkt inderdaad al begonnen. Toch ben ik maar een paar keer naar buiten gegaan om te wandelen. Maar vandaag ben ik thuis gebleven om bezoek te ontvangen. Een lieve vriendin uit Amstelveen en toen zij hier al was kwamen er nog vrienden van verder weg op bezoek.
Wel, dat was een gezellige middag met appeltaart en geklets. Maar nu is iedereen weer weg en pieker ik me suf over wat ik nu te vertellen heb.
Niet veel dus.
Daarom maar weer het archief ingedoken en een oud stuk gevonden dat de moeite van het verder vertellen waar lijkt. Het was een email die al een paar keer de wereld is rondgegaan, maar nooit gepubliceerd is volgens mij. Bij deze dus…….
Hoe is het mogelijk dat we nog leven?
AMSTERDAM - Hoe is het in godsnaam mogelijk dat wij die geboren zijn in de 50’er/60’er/70’er jaren nog leven? Volgens de theorieën anno 2005 zouden we toch al lang dood moeten zijn? Wij zaten in auto’s zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag.
Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium. Boven aan een trap was geen hekje, wie te ver ging kukelde naar beneden. Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat, en als er echt iets was moest je hard schreeuwen voordat je ouders het merkten. Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekflessen konden we gewoon met onze handjes en beperkte motoriek openen. Poorten en deuren gingen gewoon dicht en als je er met je vingers tussen zat waren ze weg. Op de fiets zat je achterop met je gat op de bagagedrager en je probeerde je vast te houden aan de schroefveren van het zadel voor je. Een helm hadden ze nog niet eens op een bromfiets, laat staan op een fiets. Water dronken we uit de kraan, niet uit een fles. Brood stond stijf van de conserveringsmiddelen, na twee weken was een Bums nog net zo vers als in de winkel. Kleur- en smaakstoffen moeten ook toen al bestaan hebben, want zo rood, groen of geel als die limonade toen was, zie ik ze nu echt niet meer. Een kauwgom legde je ‘s avonds op het nachtkastje en stak je ‘s morgens weer in je mond. Op school hadden ze maar één maat bank met zo’n heerlijk gevaarlijke klep eraan. Schoenen waren meestal al ingedragen door broer, zus, neef of zo, en ook je fiets was of te groot of te klein. Een fiets had geen versnellingen en als er een band kapot was leerde je vader je zo snel mogelijk om hem zelf te plakken. We gingen ‘s morgens weg van huis en we kwamen terug als de straatverlichting aan ging. Niemand wist in de tussentijd waar we waren en we hadden geen GSM mee! Het bos of park was een plek om te spelen en geen vieze mannetjesverzamelplek. Als we naar een vriendje gingen, liep je er gewoon naar toe, je hoefde niet aan te bellen en ook geen afspraak te maken. Er ging ook geen volwassene met je mee. Wij aten ook al koekjes en kregen brood met veel boter en werden toch niet dik. We dronken uit dezelfde fles als onze vrienden en niemand werd er ziek van. Wij hadden geen Playstation, Nintendo, X-box, 64 televisiezenders, videofilms, dvd, surround sound, eigen televisies, computer of internet. Wij hadden vrienden! De televisiezender begon pas om 18.00 uur. Dan kwam er een uurtje wat leuks voor kinderen en oh wee als je daarna durfde op te staan om op een knopje van een andere zender te duwen (die zaten aan het toestel vast). Pa bepaalde wat en hoe lang je daarna nog keek. We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en hier werd niemand voor naar de rechter gesleept. Dat waren gewoon ‘ongelukken’ en soms kreeg je er ook nog zelf een extra pak slaag voor. Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw, er was geen volwassene die zich er druk over maakte, laat staan een lieveheersbeestje op je jas knoopte. Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf: met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat we de rem vergeten waren. We voetbalden op straat, en alleen wie goed was mocht mee doen: wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen. Op school zaten ook domme kinderen. Zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen dezelfde lessen. Zij deden soms een klas nog een jaartje over en daar waren ook geen discussies over op ouderavonden. De meester had altijd gelijk. We smeerden onze boterhammen zelf, met een grotemensenmes, en als je ze vergeten was kon je op school niets kopen! Als je de korst niet at had je een beetje meer honger de rest van de dag. Wij gingen met de fiets naar school, helemaal zelf, ook in de winter! Als je moeder aan de huisdeur naar je zwaaide was je een watje! Als je problemen veroorzaakt had waren je ouders het eens met de politie. Ze kwamen wel om je te halen, maar niet om je er uit te lullen. Onze daden hadden consequenties. Dat was duidelijk en je kon je niet verstoppen. Wij hadden vrijheid, mislukkingen, succes en verantwoordelijkheid. We hebben moeten leren er mee om te gaan. Onze generatie heeft veel mensen voortgebracht die problemen kunnen oplossen, innovatief bezig zijn en daarbij risico durven nemen en instaan voor de gevolgen. Hoor jij ook daar bij? GEFELICITEERD! WIJ WAREN HELDEN!
Wel, dat was een gezellige middag met appeltaart en geklets. Maar nu is iedereen weer weg en pieker ik me suf over wat ik nu te vertellen heb.
Niet veel dus.
Daarom maar weer het archief ingedoken en een oud stuk gevonden dat de moeite van het verder vertellen waar lijkt. Het was een email die al een paar keer de wereld is rondgegaan, maar nooit gepubliceerd is volgens mij. Bij deze dus…….
Hoe is het mogelijk dat we nog leven?
AMSTERDAM - Hoe is het in godsnaam mogelijk dat wij die geboren zijn in de 50’er/60’er/70’er jaren nog leven? Volgens de theorieën anno 2005 zouden we toch al lang dood moeten zijn? Wij zaten in auto’s zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag.
Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium. Boven aan een trap was geen hekje, wie te ver ging kukelde naar beneden. Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat, en als er echt iets was moest je hard schreeuwen voordat je ouders het merkten. Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekflessen konden we gewoon met onze handjes en beperkte motoriek openen. Poorten en deuren gingen gewoon dicht en als je er met je vingers tussen zat waren ze weg. Op de fiets zat je achterop met je gat op de bagagedrager en je probeerde je vast te houden aan de schroefveren van het zadel voor je. Een helm hadden ze nog niet eens op een bromfiets, laat staan op een fiets. Water dronken we uit de kraan, niet uit een fles. Brood stond stijf van de conserveringsmiddelen, na twee weken was een Bums nog net zo vers als in de winkel. Kleur- en smaakstoffen moeten ook toen al bestaan hebben, want zo rood, groen of geel als die limonade toen was, zie ik ze nu echt niet meer. Een kauwgom legde je ‘s avonds op het nachtkastje en stak je ‘s morgens weer in je mond. Op school hadden ze maar één maat bank met zo’n heerlijk gevaarlijke klep eraan. Schoenen waren meestal al ingedragen door broer, zus, neef of zo, en ook je fiets was of te groot of te klein. Een fiets had geen versnellingen en als er een band kapot was leerde je vader je zo snel mogelijk om hem zelf te plakken. We gingen ‘s morgens weg van huis en we kwamen terug als de straatverlichting aan ging. Niemand wist in de tussentijd waar we waren en we hadden geen GSM mee! Het bos of park was een plek om te spelen en geen vieze mannetjesverzamelplek. Als we naar een vriendje gingen, liep je er gewoon naar toe, je hoefde niet aan te bellen en ook geen afspraak te maken. Er ging ook geen volwassene met je mee. Wij aten ook al koekjes en kregen brood met veel boter en werden toch niet dik. We dronken uit dezelfde fles als onze vrienden en niemand werd er ziek van. Wij hadden geen Playstation, Nintendo, X-box, 64 televisiezenders, videofilms, dvd, surround sound, eigen televisies, computer of internet. Wij hadden vrienden! De televisiezender begon pas om 18.00 uur. Dan kwam er een uurtje wat leuks voor kinderen en oh wee als je daarna durfde op te staan om op een knopje van een andere zender te duwen (die zaten aan het toestel vast). Pa bepaalde wat en hoe lang je daarna nog keek. We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en hier werd niemand voor naar de rechter gesleept. Dat waren gewoon ‘ongelukken’ en soms kreeg je er ook nog zelf een extra pak slaag voor. Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw, er was geen volwassene die zich er druk over maakte, laat staan een lieveheersbeestje op je jas knoopte. Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf: met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat we de rem vergeten waren. We voetbalden op straat, en alleen wie goed was mocht mee doen: wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen. Op school zaten ook domme kinderen. Zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen dezelfde lessen. Zij deden soms een klas nog een jaartje over en daar waren ook geen discussies over op ouderavonden. De meester had altijd gelijk. We smeerden onze boterhammen zelf, met een grotemensenmes, en als je ze vergeten was kon je op school niets kopen! Als je de korst niet at had je een beetje meer honger de rest van de dag. Wij gingen met de fiets naar school, helemaal zelf, ook in de winter! Als je moeder aan de huisdeur naar je zwaaide was je een watje! Als je problemen veroorzaakt had waren je ouders het eens met de politie. Ze kwamen wel om je te halen, maar niet om je er uit te lullen. Onze daden hadden consequenties. Dat was duidelijk en je kon je niet verstoppen. Wij hadden vrijheid, mislukkingen, succes en verantwoordelijkheid. We hebben moeten leren er mee om te gaan. Onze generatie heeft veel mensen voortgebracht die problemen kunnen oplossen, innovatief bezig zijn en daarbij risico durven nemen en instaan voor de gevolgen. Hoor jij ook daar bij? GEFELICITEERD! WIJ WAREN HELDEN!
Abonneren op:
Posts (Atom)
