Koninginnedag vandaag.

Het is een stralende dag waarop ik me voorgenomen had naar de kindervrijmarkt te gaan. Ik hou van vlooienmarkten en waar kun je die beter vinden dan op de vrijmarkt op Koninginnedag. Wat ik wilde hebben, want ik ging om iets te vinden, was een niet-elektrische frituurpan en een afspeelapparaat voor gewone ouderwetse geluidsbandjes. Dan moet je dus naar de vrijmarkt. Nou, de pan was gauw gevonden. Een mooie grote blauwe emaille pan met een mandje erin en een passend deksel erop. Zonder enige beschadiging, voor maar 3 euro.
Het bandapparaatje heb ik niet gevonden.
Het had weinig gescheeld of ik was helemaal niet gegaan. De vreselijke gebeurtenis in Apeldoorn life te zien gebeuren plakt je aan de beeldbuis vast, geeft je een brok in je keel, maar je weigert te geloven dat het opzet is geweest tot anders bewezen is, en daar zit je dan op te wachten als een gehypnotiseerd prooidier.
Dat wilde ik niet laten gebeuren vandaag. Het was prachtig weer en iedereen zou buiten zijn. Dus scheurde ik me na verloop van tijd los van de televisie en zette hem af. Jas aan, oranje shawl om, rugzak om…. En naar de straatkant. Waar mijn buren de vlag al binnenhaalden, want dit was geen feestdag meer.
Buurman was ervan overtuigd dat het gebeurde met opzet was gedaan. Ik kon dat niet geloven.
Hij heeft later gelijk gekregen dus.
Ik ben gaan lopen, de gracht af, de feestelijke straten door, tot aan de vrijmarkt, waar het nog volop feest was. En heb alleen maar gezocht naar wat ik echt wilde kopen, maar genieten was er niet meer bij. Ook na twee uur lopen en doodmoe thuiskomen, was de brok in mijn keel nog niet weg. Het feest is voorbij. En de televisie staat uit, want die blijft de gebeurtenissen maar herhalen; zonder ophouden zien we steeds weer dezelfde beelden voorbijtrekken.
De persconferentie van kwart voor vier heb ik nog gezien. Je zal op zo’n dag de mensen zo’n boodschap moeten brengen…
Ik had te doen met de vrouwelijke politiecommissaris, die helemaal stijf stond van de zenuwen en de spanning.
Wat de tv en radionieuwsdiensten betreft dacht ik: ze lijken wel blij te zijn dat er weer een ramp is gebeurd; dat de komkommertijd voor hen voorbij is. Want alleen slecht nieuws is nieuws, dat steeds maar herhaald en herhaald wordt.
Goed ‘nieuws’ wordt verslagen, en is dan voorbij.
Het nieuws is belangrijker dan de slachtoffers ervan. Die worden alleen als nummers en aantallen genoemd. Het kleine huilende meisje, dat alles had zien gebeuren en niet kon ophouden met huilen, is evenzeer een slachtoffer, al weet ik niet of ze iemand verloren heeft of iemand van haar in het ziekenhuis is terechtgekomen. Ze heeft dingen zien gebeuren die kleine kinderen niet mogen zien gebeuren. Dit zal ze haar hele leven met zich meedragen. Koninginnedag, of welke publieke feestdag ook, zal voor haar nooit meer een echte schaduwloze feestdag zijn.

Gisteren, ja, dat was een heel andere dag.
De computer had het voor gezien gehouden. Mijn hele inbox was leeg. Alles weg. Vol schrik meteen alles gaan scannen, maar nergens iets gevonden dat op een virus of een worm leek.
Neef Freek gewaarschuwd, die meteen (hoe kom ik aan zo’n ideale sysop en hoe komt mijn nichtje aan zo’n perfecteling) in de metro stapte.

Nou was ik de dag tevoren bij het scannen met CCleaner een nieuwe Adobe-reader tegengekomen. Die had zichzelf proberen te installeren en dat was niet gelukt. Volgens mij zat daar de ellende.
Volgens neef Freek had Microsoft de computer een lel gegeven omdat mijn Outlook Express te vol zat. Ik heb dus een en ander moeten weggooien. Gelukkig vond neeflief de complete inbox terug op een andere plek en hij heeft die daar ook veilig gesteld. Maar in Outlook Express kreeg ik de inhoud niet meer terug. En ben helemaal opnieuw begonnen. Voor de zekerheid ook maar een aantal mappen in O.E. verwijderd. Er is nu geen vuiltje meer aan de lucht. Dus Freek zal ook wel gelijk hebben gehad.

Terwijl hij aan het werk was werd er nogmaals gebeld. Mijn oude, oude vriend Paul. Die kwam onverwacht, dus moest hij de aandacht delen met Freek, wat blijkbaar alleen voor mij een beetje moeilijk was. Een beetje druk…maar wel gezellig. Want ze konden het best met elkaar vinden al hadden ze elkaar nooit eerder ontmoet. Ik heb mijn andere afspraakje, dat met mijn suikerzuster ofwel de diabetes-verpleegkundige, maar afgezegd en uitgesteld. Dat redde ik niet.
En omdat zowel mijn nichtje als Paul jarig waren geweest stond er voor beiden nog een cadeautje op hen te wachten. Maar de computer is weer mijn beste vriendje en protesteert niet meer.
Al met al twee heel emotionele dagen.

En morgen weer naar mijn andere buurman…….

En zo blijven we bezig.

Vanmiddag heeft het geregend, niet erg, maar langdurig. En ik ben er heel blij mee. Want de grond is vreselijk droog. En ik liep dus genietend in die regen in de stad. Er was een balein van mijn parapluutje gebroken, dus die gebruikte ik maar niet.
Ik spáár kapotte parapluutjes, net zoals ik ansichtkaarten bewaar. Van beide heb ik een flinke hoeveelheid. Je weet maar nooit wie nog iets kan doen met de lapjes van kleurige pluutjes of ansichtkaarten.
Ik herinner me dat ik op de kleuterschool een vilten matje had en een priknaald om leuke ansichten uit te prikken. En ik weet dat er ook mensen zijn die stads- en dorpsgezichten sparen…

Hier werd ik even opgehouden omdat mijn b.l.e.k.d. (mijn bijzondere, lieve en knappe dochter) me belde.
Even bijgepraat, een zegen zo’n dochter hoor.

Maar goed, ik was dus even de stad in. Mijn nog steeds zieke buurman groeit tegen de verdrukking in, die had een grotere maat kleding nodig. En omdat ik dus toch in de stad was vond ik het zinnig om ook even voor mezelf rond te kijken.
Raar is dat. De Ijsheiligen moeten nog komen, en Pasen is voorbij.
Vroeger werd, dacht ik, na Pasen de zomerkleding tevoorschijn gehaald en waar nodig gewassen en bijgewerkt. Zelf heb ik alleen nog maar een paar ‘tussendoordragers’ uit de kasten gehaald. Die kan ik dus dragen als het nog net niet warm genoeg is, met iets warms eroverheen, als dat nodig is.
Maar hoeveel mooie zomerkleertjes ik vanmiddag ook zag, het trok me niet, ik had nog geen zin in nieuwe zomerkleertjes. Alleen een strooien hoedje bij C & A gekocht, als enige uitzondering. Tja, ik ben een hoedenmens, had nu ook mijn warme zwarte hoedje op. Want het was kil vandaag. Gelukkig wordt er voor 30 april beter weer verwacht. Zou zo zielig zijn voor zovelen, als het koud en regenachtig is die dag.
Bij C & A hebben ze ook weer van die echte katoenen tassen, dus voor 1,50 ook maar meegenomen. Bij V & D hadden ze ook ‘eigen’ tassen, maar die waren van een verdacht soort plastic en stonden open. De tassen die een ritssluiting hadden waren niet mooi. Ik heb het niet over luxe tassen, maar de soort waar je je daar gedane boodschappen in kan doen. Met de opdruk van de zaak dus.
Voor de buurman ben ik goed geslaagd in elk geval.
Raar wel, dat het winkelen in twee winkels toch zo vermoeiend kan zijn.
Als je dan de tram naar huis neemt kun je alleen hopen dat er een zitplaats is. Er zat een oma in de drukke tram, die haar beide kleinkinderen ieder een zitplaats liet innemen. Ze waren vier jaar gewéést, dus was ze niet verplicht er eentje op schoot te nemen. Maa ze hàd ze bij elkaar kunnen zetten of één van haar kleinkinderen, gezien de overvolle tram, toch op schoot kunnen nemen. Toen ik haar vragend aankeek keek ze terug met een blik van: ‘nou èn…!! Sèg deres wat van!!’
Ik zei dus niets, haalde mijn schouders licht op en probeerde langs de menigte een beetje naar voren te gaan. Waar gelukkig een jonge man spontaan opsprong om me zijn plek aan te bieden. Want stáán in een overvolle tram is geen pleziertje. Zeker niet als je zo moe bent. Wat ik wel heel erg vond was dat een Pakistaanse ? vrouw van middelbare leeftijd, ook met volle tassen, wel opstond voor me. Ik heb haar bijna gesmeekt om te blijven zitten: ‘O nee, alstublieft, blijft u zitten….’

Thuisgekomen moest ik dus eerst gaan liggen en een uurtje slapen, voor ik het eten kon maken voor vanavond en de volgende was van buurman kon gaan doen. ;-) Dat zal nog wel even zo doorgaan. Maar geen bezwaar. Ik voel me graag nuttig ;-).
Trouwens, de spaghetti met tomaten-uiensaus en gehaktballetjes en rauwe suikerboontjes was heerlijk, dank je wel voor de vraag…

Inmiddels is de wasmachine ook uitgewerkt, dus ga ik maar weer een wasje ophangen… Nee ;-), ik heb geen droger, mijn droogrek en wasknijpers functioneren prima…