Het laatste weekend van augustus.

Het is vrijdagochtend, bijna elf uur. Ik heb lekker uitgeslapen tijdens het voorwereldse gebeuren buiten, terwijl donder en bliksem over elkaar heen rolden. En de lucht vuilgeel was. Ik had wel mijn ochtendgroetje naar de mailgroep gestuurd, maar aangekondigd dat ik het machien weer meteen zou moeten sluiten in verband met het weer. Ergens moet het wel ingeslagen zijn te horen aan de klap. Op www.nu.nl staat een uitgebreider verslag.
En voor wie moest ik me haasten vandaag??? Dus ben ik weer in mijn bedje gekropen, heb de deken tot mijn neus opgetrokken en ben meteen weer in slaap gevallen tot 10 uur. Toen vond mijn lijf het welletjes en wist ik de energie op te brengen me uit mijn warme bedje te rollen. Poes was nergens te zien. Ik pakte mijn spulletjes en verdween meteen naar de badkamer. Mocht er vroeg gebeld worden dan zou ik in elk geval fris en gekleed zijn.
Op het moment dat ik de kraan openzette vloog Poes vanachter de wasmachine vandaan. Die had tijdens het onweer zichzelf daar verstopt. En terecht. Ik heb er nooit kinderachtig over gedaan naar mijn katjes, ze zochten zo nodig hun schuilplaats wel achter de keukengordijntjes of onder mijn dekens…. Maar achter de wasmachine had niemand haar kunnen vinden, groot gelijk hoor Pika. Sorry dat ik je er zo wreed vandaan heb laten gaan. Maar het onweer was op dat moment al voorbij, dus ik vermoed dat ze gewoon niet meer tevoorschijn durfde komen.
Op dit moment is het buiten weer vertrouwd grijs. En is de temperatuur lekker, de lucht fris en er staat een zacht briesje. De tuindeuren staan open. Het geweld is tijdelijk opgehouden. Want er wordt vandaag nog veel meer verwacht. Kom maar op, zou ik zeggen….. ;-)

Gisteren was zo’n dag van onrustig afwachten. Ik verwachtte niets of niemand, maar toch was er dat gevoel, die onrust.
Achteraf kun je zeggen dat de lucht onrustig was en dus de geest ook. Zo werkt dat nu eenmaal bij me. Vermoedelijk ben ik niet de enige die gevoelig is voor luchtdrukveranderingen.

In de krant het Parool van vandaag staat een artikel over de beloningscode voor ZORGBESTUURDERS, die van 196.000 tot 254.000 euro per jaar verdienen. (http://www.parool.nl/parool/nl/30/ECONOMIE/article/detail/2862961/2011/08/24/Beloningscode-zorgbestuurders-verplicht-stellen.dhtml )
Natuurlijk, ze zijn verantwoordelijk voor het goed verlopen van de zorg in zorginstellingen. En als die verantwoordelijkheid niet genomen wordt en de zorg in zorginstellingen een puinhoop blijkt te zijn moeten ze verdwijnen met een bonus van minstens een jaarsalaris. Dan kunne ze even vooruit nietwaar… Dan komt er een interim met minstens hetzelfde salaris onder dezelfde voorwaarden….

Verder kwam ik gisteren niet.
Vandaag is het zaterdag, totaal ander weer. Het wachten is op de orkanen in het Oosten van Noord Amerika.
Maar om nog even op gisteren door te gaan:
Ik ging na het schrijven mijn wekelijkse boodschappen doen en kwam met mijn karretje en mijn rugzak langs het Mr. Visserplein.
Daar hoorde ik opeens een gebrul van jewelste. Een gevecht tussen twee jongens. En opeens ging een zwarte jongen er op een meisjesfiets als de bliksem vandoor. Hij leek me een junk toe, maar het kan natuurlijk ook een gewone straatrover geweest zijn.
De andere jongen bleef verbijsterd achter, zijn rugzak in zijn hand... Gelukkig hoefde ik er niet naar toe, er kwamen al mensen aanlopen. Blijkbaar had de zwarte jongen geprobeerd de rugzak van de op één van de banken rustende toerist te stelen. Hij onderzocht zijn rugzak, maar zo te zien was die nog compleet en waren alle zakken nog gesloten.
In al die jaren dat ik hier woon is dit de tweede keer dat ik hier iets dergelijks meemaak. Het blijft wel een voorlopig onuitwisbaar beeld. Ik moet dan altijd denken aan de film Olivier Twist... Raar, maar ik voel dan evenveel medelijden met de dader als met het slachtoffer. Lijkt me ook geen leuk leven...

Gisteravond was ik te moe om nog veel te doen. Wel mijn vlees en mergpijpen opgezet om soep te trekken, maar toen de bouillon klaar was heb ik hem koel gezet... geen energie meer om de soep af te maken, dat gebeurt vandaag wel.
Nu, onder het genot van het vioolspel van Helena Spikova, met het vioolconcert van Meldelssohn zit ik weer geïnspireerd te schrijven. Het is een heerlijke cd voor de liefhebber.
Maar de dag moet toch eindelijk beginnen. En ik ook.
Laat ik hiermee dus ophouden, de muziek harder zetten (nu zit ik er even met mijn neus bovenop) en aan de gang gaan.
Hopelijk draait de wereld ondanks alle rampen door.... ook zonder dat ik meteen op de hoogte ben.

Met een net koppetje.

Acht uur in de avond. Het regent niet gewoon, het water valt met plenzen uit de loodgrijze hemel. Af en toe klinkt de donder, maar lichtflitsen zie ik nog niet. Het doet denken aan voorwereldse tijden, de tijd voor er levende wezens op aarde rondliepen. Ik zou me zo kunnen voorstellen dat de regenwouden over niet al te lange tijd onze steden overwoekeren, want het is en blijft nog steeds warm en benauwd. Ik heb een paar foto's genomen buiten, zelf veilig staand onder het balkon boven me. Hopelijk breng ik de sfeer van vanavond goed over en kan ik me vanavond nog in december herinneren.
Beide amaryllissen bloeien nu, de eerste, de vlammende roodwitte begint wat te verflenzen, de tweede, waarvan één van de drie bloemen nu open is, is van een donkerrood dat aan oud fluweel doet denken. Ze gloeien in dit licht, zo opvallend, dat ik ook hier maar weer een foto van gemaakt heb.
Maar nu zijn de gordijnen gesloten, alle lichten aan. En mag het buiten onweren, binnen is het nog behaaglijk met 22 graden.
Poes zit weer naast het toetsenbord te soezen.

Vandaag was een dag om niet gauw te vergeten. Ik was al vroeg bij de pedicure die er dus niét was... ;-) Ik moest eerst om de hoek van de gracht geld pinnen om haar te kunnen betalen en ben toen achterom weer teruggelopen, op haar gewacht, koffie genomen om het wachten te bekorten (hoewel er thuis een volle kan koffie klaar stond ;-) ), er waren nog geen gratis krantjes.... en uiteindelijk maar gevraagd waar de pedicure bleef.... Die was dus niét gebleven, maar al vroeg weer weggegaan omdat ze geen afspraken meer had. Ik was zacht gezegd, verbaasd. maar kwam thuis inderdaad tot de ontdekking dat ik me een week vergist had. Zucht.

Omdat het weer vanmorgen net zo nat was als vanavond ;-) en het in de rest van het land al niet beter was, verwachtte ik er ook niet veel van. Maar wachten deed ik wel... Toen dochterlief belde, tot mijn grote vreugde. Ze heeft meer naweeën van de narcose voor haar operatie dan verwacht. Maar was ook boos op me geweest omdat ik altijd maar dingen wil of moet geven en zij wil dat niet. Afgezien van het feit dat haar huisje te klein is om alle cadeautjes die ik zo nodig moet geven kwijt te kunnen... voelt ze zich ook niet plezierig met het feit zelf. Ik begrijp haar wel... maar moeilijk als je als alleenstaande moeder met één dochter zoveel leuke dingen voor haar tegenkomt hoor. Ik ga mijn best maar doen. ;-) Gelukkig blijven tijdschriften, moeders' soep en zelfgebakken brood wel welkom.
Het was een gesprek dat me veel duidelijkheid gaf en ik moet zeggen, ze heeft volkomen gelijk. Willen geven is bijna een dwang. Ik had er ook een vreemde droom over. Een soort omgekeerde situatie: Niet ik was het die wilde geven, ik had een heel lieve vriend die maar wilde geven, gulzig was om te geven..... Ik verloor hem op een cruciaal moment uit het oog en verdwaalde zelf. Enfin, het eind van het liedje was dat we elkaar niet meer terug konden vinden en ik was verschrikkelijk verdrietig. Dat was dus een droom met een omgekeerde betekenis. ;-) Maar ik begrijp het nu wel.

Rond half één klaarde het toch op en ben ik richting kapper gegaan. En nu heb ik dus weer een net koppetje. Na de kapper ga ik altijd even naar de kringloopwinkel om de hoek. Zomaar. Maar in mijn achterhoofd en tot nu onbewust, met de hoop iets leuks te vinden om weg te geven. ;-)
Ik viel met mijn neus in de boter. Hartelijk ontvangen door een gezelschap dat een feestje vierde. Het vijfjarig bestaan van de winkel. Buiten op straat stonden de stoelen en de lekkere dingen. Ik kreeg appeltaart met rozijnen (eh.... rozijnen met appeltaart feitelijk) en we klonken met plastic champagneglazen met echte champagne!Op naar de volgende vijf jaar. ;-). Ik bleef niet lang maar wandelde op mijn gemak terug naar huis, een stapeltje mooie kaarten en een boeddhabeeldje op een kistje rijker. Voor zulke kleine prijsjes kun je beter naar de kringloopwinkel dan naar een gewone winkel. De kaarten noch het boeddhabeeldje heb ik nodig, maar als je naar een winkel gaat en het feestje meeviert koop je toch ook wat voor het goede doel? Ik wel tenminste. Voor mijzelf misschien dit keer? De kaarten zijn in elk geval om te versturen en ze zijn echt bijzonder...;-)

ABBA of Queen?

Het is al jaren geleden. ABBA was op haar hoogtepunt. Dochterlief ging nog naar school, dacht ik. Heel precies weet ik het niet. Tijd is zo'n subjectiviteit geworden.
Maar ik weet nog dat het liedje 'Slipping through my fingers' toen een hit was.
Inmiddels is het al een paar keer teruggekomen in mijn herinnering. Als het liedje weer pijn deed. Een poos wist ik niet dat het van Abba was, maar dat vertelde dochterlief me toen en ze zocht het voor me op bij Google. Zodat ik de tekst kon overnemen. De muziek bleef wel in mijn hoofd zitten.

Nu is het weer zo'n tijd dat het liedje door mijn hoofd zeurt. En mijn hartenklop houdt gelijke tred met het ritme van het liedje...
Hetzelfde gevoel van een brok in mijn keel die maar niet weg wil...
Ik zal het altijd weer met haar blijven associëren
Zoals ik Bohemian Rapsody van Queen altijd zal associëren met mijn oudste zoon. En het gedicht ‘De Moeder’ van Geerten Gossaert met de jongste zoon… Alles heeft zijn oorsprong en zijn redenen nietwaar?

- Slipping Through My Fingers
Schoolbag in hand, she leaves home in the early morning
waving goodbye with an absent-minded smile
I watch her go with a surge of that well known sadness and I have to sit down for a while
the feeling that I'm losing her forever
and without really entering her world
I'm glad whenever I can share her laughter
that funny little girl

Slipping through my fingers all the time
I try to capture every minute
the feeling in it slipping through my fingers all the time
do I really see what's in her mind
each time I think I'm close to knowing
she keeps on growing
slipping through my fingers all the time

Sleep in our eyes, her and me at the breakfast table
barely awake I let precious time go by
then when she's gone, there's that odd melancholic feeling
and a sense of guilt I can't deny
what happened to the wonderful adventures
the places I had planned for us to go
well, some of that we did, but most we didn't
and why, I just don't know

Slipping through my fingers all the time
I try to capture every minute
the feeling in it slipping through my fingers all the time
do I really see what's in her mind
each time I think I'm close to knowing
she keeps on growing slipping through my fingers all the time
sometimes I wish that I could freeze the picture
and save it from the funny tricks of time
(slipping through my fingers)

Slipping through my fingers all the time

Schoolbag in hand, she leaves home in the early morning
waving goodbye with an absent-minded smile

Inmiddels zijn er vele jaren voorbijgegaan en ze is een lieve en mooie volwassen vrouw geworden. Maar ook bij volwassen dochters kan het voorkomen dat het liedje terugkomt en pijn doet.
Als de kaas weer melk zou kunnen worden.... dat liedje wordt nu gezongen op tv...... Maar ja, dat gaat nou eenmaal niet.
Het is vandaag een warme grijze zondag, te benauwd om naar buiten te gaan. Ik wil eigenlijk niets anders dan slapen momenteel. Misschien zit er onweer in de lucht? Misschien ben ik alleen maar onrustig? Ik weet het niet... Benauwd is het wel......
Slapen gaat prima, ik heb er vanmiddag twee uurtjes opzitten. Met Poes Pika in het holletje van mijn knie.
En nu zit ik eigenlijk alleen een beetje te rommelen in de computer, want er moet nog wat opgezocht worden ook. Ook iets van jaren geleden, maar van heel andere aard.
Zo gaat ook deze dag langzaam naar de avond toe.