Wie klaagt over het weer heeft gelijk.

De site die ik gisteren noemde geeft aan dat er deze maand al meer dan de helft van de regen (36,6 mm) is gevallen dan in 2008 het gehele jaar (64,5mm).
Maar vandaag scheen de zon en keken de mensen vriendelijker.
Ik moest wel naar buiten, want het kattenzand was op en ik had vergeten te bestellen. Dus moest het bij Appie gehaald worden. Daarom maar het boodschappenwagentje weer gepakt en gaan lopen. Even over het Waterlooplein maar dat is geen plezier met dat karretje, als het zo druk is als vandaag. Anderen hadden blijkbaar ook de zon gezien en wilden naar buiten en ‘even’ naar het Plein. Heel veel toeristen, vooral Engelsen. Het valt me vaker op dat toeristen blijkbaar zo opgaan in hun gezelschap en hun omgeving dat ze niet zien dat er ook andere mensen op de stoep lopen. Met z’n vieren of zelfs vijven naast elkaar lopend geven ze anderen geen ruimte. Op het Waterlooplein kàn dat gewoon niet. De ruimte tussen de kramen is net breed genoeg om twee mensen elkaar te laten passeren. Met als gevolg dat ik om de haverklap stilstond en af en toe zelfs moest vragen om te mogen passeren. Nouja, kortom, het was druk vandaag. Ik moet niet zeuren, want normaal vind ik dat leuk. Een zak kattenzand bij Appie zorgde voor hetzelfde oponthoud. Ook daar was het vol volk. De jongen van de Daklozenkrant vertelde een heel verhaal over dat hij over vier maanden klaar was met zijn school; hij doet een tweejarige computercursus. En dan gaat-ie naar Frankrijk, waar zijn moeder woont en daar gaat hij werk zoeken in de computerbusiness. Optimist….. Ik heb hem maar niet wijzer gemaakt. Sommige mensen staan zover buiten de realiteit en de maatschappij van alle dag…..

De wasmachine staat weer te draaien met de volgende was van buurman…..
De reeds gedane wassen zijn keurig verpakt en opgeborgen.

En nu ga ik nog even lui tv kijken……

Het is goed weer thuis te zijn.

Het stormglas geeft een heel lage luchtdruk aan.
Dat klopt dus niet. De luchtdruk is juist hoog de laatste tijd.
Ik heb een site gevonden die daarin heel duidelijk is: http://members.chello.nl/j.huigen1/weer/Current_Vantage_Pro.htm Die moet ik maar in mijn favorieten zetten.
Maar hoe kan ik het stormglas laten ijken, alsmede mijn barometer?

Het is nog vroeg. De wasmachine doet het werk, ik kan nu even zitten en begin maar vast met het nieuwe blogje.


Gisteravond ben ik weer naar mijn buurman geweest. Onderweg even uitgestapt, ik was toch te vroeg, om twee Turkse broden te kopen.

Met mijn oude vriend en buurman ging het niet goed.
Hij is van afdeling verpleging terug op intensive care gebracht, op een andere kamer ook. En gisteravond lag hij weer aan de beademing. Dus kon niet praten en lag constant met gesloten ogen. Wat kun je dan anders doen dan erbij gaan zitten, zachtjes af en toe tegen hem praten en zijn hand af en toe vasthouden. We zijn erg bezorgd, hij lijkt het te willen opgeven..

Vanavond wil ik er weer heen gaan. Vanmiddag gaat onze jonge schrijver.
Intussen maakt de wasmachine overuren. Alle niet in de kasten opgeborgen wasgoed is uit zijn huis meegenomen om gewassen te worden. Zometeen ga ik weer een was ophangen. ;-) Maar ik doe het graag. Want méér kan ik niet doen voor hem.

Later:
De berichten van het middagspreekuur waren veelbelovend. Mijn buurman was wakker en reageerde goed op zijn omgeving. Wij, de schrijver en ik, houden elkaar op de hoogte van onze bevindingen tijdens het bezoekuur.
Maar vanavond trof ik weer een bijna bewusteloze buurman aan. Hij heeft zijn ogen niet open gehad. Maar reageerde wel heel flauwtjes als ik rechtstreeks iets zei of vroeg. Zijn hand vasthouden en wachten op een lichte reactie in die hand.. Intussen liep de verpleger in en uit, hij had weer een hoop te doen aan zijn patiënt.

Even verderop op de Intensive Care lag een oude vrouw. En de hele familie, meer dan 20 mensen, liep in en uit. De kinderen waren overgekomen uit Suriname om haar voor het laatst te bezoeken… en afscheid te nemen. Het was een kwestie van uren…
Negen kinderen, allemaal getrouwd, een hoop kleinkinderen en andere familie. Hartverscheurend om mee te maken. Ik hoop dat mijn welgemeend: ‘Ik wens u allemaal veel sterkte’ goed is aangekomen. Maar gezien de kinderen moet ze al heel oud zijn geweest. Maar ja, je moeder..
Dat maak je daar ook mee….

De reis, voor het avondbezoekuur, is vermoeiend. De spits is nog niet voorbij dan. Ik ben blij met mij… grapje. Want ik hoef nooit te staan in de tram. Er staan altijd wel jonge mannen op om plaats voor me te maken. En heel beleefd hoor. Ik merk dat juist allochtone jongeren heel beleefd mij hun zitplaats aanbieden. Dat doet goed om mijn gevoel bevestigd te zien dat de jongelui van vandaag de dag niet anders zijn dan die van vroeger.
En vooral goed nu het me moeite gaat kosten om zo lang te staan…

Het is goed weer thuis te zijn….

Saai, met weinig kleur en veel nattigheid

Het is de afgelopen dagen maar een saaie bedoening geweest, met weinig kleur en veel nattigheid.
Er zijn wel wat dingen gebeurd intussen.
Maar of iemand anders daarin is geïnteresseerd? Dat is niet het kriterium Erica, het is voor mijzelf goed om op te schrijven.

Maandag Betty-dag.
Dinsdag bezoekerdag. Eens in de twee weken komt er een oude vriend op bezoek. We lunchen en kletsen dan gezamenlijk, tot het weer tijd voor hem is om op te stappen. Dat zijn gezellige middagen.
Volkomen onverwacht stond in de late ochtend mijn vereerde neef op de stoep. Die kwam even een ventilator vernieuwen in de computer. En meteen de rest even controleren.

De twee heren ontmoetten elkaar eerder, dus dat was wel even gezellig.
Ik moest tussentijds broodjes halen, want als die oude vriend komt, eten we altijd luxe broodjes. Het is voor mij ook een traktatie, want wie haalt er nou voor zichzelf 's morgens even verse luxe broodjes bij de bakker nietwaar…
We bekletsen tijdens die maaltijd de dingen die gebeurden. Zoals zijn nieuwe kleindochter en mijn wederwaardigheden met mijn buurman.
Meestal is de tijd te snel om.
Nog steeds houd ik alle deuren nauwkeurig op slot. Dus als ik hem weer uitlaat via de tuindeuren is dat even zoeken naar de sleutels.

Over de tuin gesproken…. Nog steeds staan hier alleen de sneeuwklokjes boven de grond. Verder nog niets. De blauwe druifjes laten een klein groen topje zien, en de gele forsythia heel kleine knopjes. Te weinig zon en te lage temperaturen. Denk ik.

Gisteren kwam onze wijkpolitieman met een collega op bezoek. Zomaar, ja. Om te zien hoe ik het maakte na die hectische weken. Ik had er verslag van gedaan en dat uitgeprint. En mijn boek gegeven. We raakten daardoor over het verleden in gesprek, mijn geschiedenis en mijn aan drugs gestorven zoon. Fijn dat ik dat verhaal ook in dit machien heb. Want het bleek toch wel de belangstelling te hebben van de politiemensen. Zij maken de andere kant mee, de verslaafden zelf en de rottigheid daarvan. Hoe een moeder dat, aan de andere kant staande, verwerkt, dat hadden ze nooit gelezen of gehoord. Ik ben blij dat ik iets terug kon doen. Al blijft het au doen om erover te praten en later door te lezen wat ik uit moest printen.

Dat bleek ’s avonds wel, toen de jonge schrijver en ik naar het huisje van buurman moesten om daar wat opruiming te houden. Zakken met wasgoed en zakken met oude kranten weggehaald. De schrijver heeft de kranten meteen naar de container gebracht en bij mij staan de zakken met wasgoed. Ik heb de komende week wel wat te doen. ;-)
Weer beneden, nog even napratend bij een kop thee met een 'gezellig koekje' merkte ik dat ik toch behoorlijk gespannen was. Niet van het gezelschap, maar die oudste zoon van me spookte nog steeds door mijn gedachten. Je denkt, het is al zoveel jaar geleden dat het gebeurde, Meer dan 22 jaar… Maar als je dat oprakelt rakel je niet alleen zijn sterfdag op, maar ook alles wat daaraan voorafging.
En wat dat met ons allemaal heeft gedaan. Het verdriet is nooit helemaal weg, maar op zulke dagen....

Vandaag is het voor de verandering grijs buiten. Maar het is droog.
Zojuist een telefoontje: het gaat weer veel minder met mijn buurman en hij moet (misschien maar voor kort?)voor de 2e keer terug naar een andere kamer.
Ik hoop vanavond wel zelf te kunnen gaan.

Verder is er nog niet veel te vertellen. Misschien morgen wel weer…

De 15e februari 2009 is het vandaag.

Wat heb ik de afgelopen dagen uitgevoerd?
Vrijdag de 13e in elk geval niet veel. Voelde me ook niet optimaal en heb het grootste deel van de dag zitten lezen. Van een lieve vriendin in Nieuwegein heb ik twee boeken te leen. Van de schrijver John H. de Bye.
Over de genealogie en de geschiedenis van Portugese Joden in Suriname. De Bye geeft geen droge opsommingen, hij heeft er spannende romans van gemaakt, die de waarheid zoveel mogelijk benaderen. Hij is naast een goed schrijver en onderzoeker ook een geacht chirurg, die na zijn opleiding in Nederland terugging naar zijn eigen land Suriname. Ik moet zeggen dat ik over het eerste boek ‘Ter dood veroordeeld’ eigenlijk te lang heb gedaan, behalve het laatste stuk, waarin geen happy ending, maar moord en doodvonnissen de hele familie uit elkaar doen vallen. Het tweede boek, genaamd: ‘Geloof, hoop en liefde’, ligt klaar, maar ik ben nog niet veel verder gekomen dan het voorwoord.
Daarnaast en daardoor heb ik weer een stapel kranten liggen die nog gelezen moeten worden.
Dat was vrijdag de 13e. Het is maar dat je het weet, maar 13 maart valt dit jaar ook op vrijdag. Gelukkig degene voor wie vrijdag de 13e een geluksdag is. ;-)

De zaterdag, de 14e, Valentijnsdag, gaf weer mooi weer in de middag. Wat een raar land is dit toch hè. In augustus ben je gewend dat de middag regens brengt en de ochtenden nog mooi zijn. Maar in februari? Enfin, zaterdag was in elk geval redelijk weer en ik ben er dan ook even uitgeweest voor hoognodige zaken, waar ik, ook door de ziekte van mijn buurman, maar niet aan toekwam.
Dus op naar de Ferdinand Bolstraat, ook weer een gezellige winkelstraat. Ik kocht daar o.a. twee platte Turkse broden. Dat is heerlijk luchtig en puur brood.
En na daar het nodige gekocht te hebben, via de Gerard Doustraat, waar winkeltjes zijn die ik niet kende, even een stuk Albert Cuypmarkt op. Of liever àf, want via dat stuk markt weer terug naar de Ferd. Bolstraat. Met mijn rugzak vol boodschappen, o.a. 2 kg. fruit dus, naar de tramhalte, richting Centraal Station. Onderweg kon ik overstappen op mijn eigen tram.
Zit ik in de tram, belt die Bijzonder Lieve en Knappe Dochter van me op mijn mobieltje…: Ze kwam net van de Albert Cuypmarkt en wilde op de tram stappen en naar me toe komen…. Wel heb je ooit! Ik zat dus in de tram vóór haar.
We spraken af bij de overstaphalte. En het weerzien was, zoals altijd, heel fijn. We zijn samen naar mijn huisje gegaan en zij heeft weer veel werk gehad aan het instellen van wat tooltjes, zeg maar, op mijn computer. Ik heb ook de ‘warme donkerbruine stem’ weer terug, die aankondigt dat er email binnen is. Die was ik weer even kwijt.
In de keuken zijn de kapotte lampen door haar van het plafond gehaald, zodat ik weet welke lampen ik daar weer moet kopen. 2 x 30 Watt tl-lampen dus, want ik houd van veel licht. Heb ik nodig als eh…. Water of koffie…

Tenslotte zijn we gaan eten in het verpleeghuis aan de overkant, het Sarphatihuis, waar ze een goede maaltijd tegen kleine prijsjes serveren in het restaurant. En dáár kwam de volgende verrassing voorbij. Mijn ‘stiefbroer’ die er op bezoek ging. Fijn om hem nog even te ontmoeten.

Na de koffie thuis ging dochterlief weer naar haar eigen huis. En maakte ik de dag af met nog wat mailtjes en schrijfwerk. Waar ik met genoegen elk inkomend mailtje ontving met gelukkig weer mijn mooie donkerbruine stem…

Vandaag, zondag, was weer een ouderwetse druilerige en natte dag.
Maar de onrust sloeg toe, want er moést kattenvoer gehaald worden. De eerstkomende dagen kom ik daar weer niet toe. Maar echt zin om eruit te gaan?
Enfin, omdat ik er tòch uitmoest, maar (sorry, ik moest er even tussenuit, op Animal Planet was een heel ontroerend filmpje over een kat die uit een hoge boom viel, maar wonder boven wonder niet gewond was) meteen naar het Centraal Station, bij drogisterij ‘Erica’ haverzemelen gehaald voor de goede spijsvertering ;-), en verder elke A.H.-to go aangedaan om aan kattenvoer te komen. Die Albert Hein – to-go winkeltjes heb je hier overal in de binnenstad, voor de direct nodige boodschapjes, een belegd broodje of een kop koffie… Maar huisdieren, nee, daar wordt geen rekening mee gehouden. Dus na vier to-go winkels te hebben aangedaan toch maar een voorraadje kattenvoer bij mijn eigen grote Albert Hein gehaald. Ik was heel blij dat ik weer thuis was. Wat een … eh… Hollands weer was het weer weer…. Bah. Mijn kletsnatte jas en hoedje maar in de warme badkamer gehangen en gauw wat warms genomen om bij te komen.
Nah, dit weekend is ook weer voorbij. Het is hier 0.00 uur, dus tegen dat dit op de blog staat, is het weer de 16e februari. Kijk dus niet wat er onder mijn blogje staat, want die tijd klopt dus nog steeds niet…