Zeuren en klagen, mag ik even?

De afgelopen nacht was onrustig. Ook mijn kat voelde de onrust en wilde persé helemaal op mijn hoofd liggen, waar ik haar steeds weer moest wegvegen tot mijn geduld op was en ik haar een zwaai gaf... Maar die laatste zwaai kwam pas toen het buiten weer licht werd.

Deze zaterdag is ook alweer bijna voorbij. Het loopt tegen half elf en de pijn en het verdriet om wat er nu in Libië en vooral in Japan gebeurt, zit nog steeds in mijn hoofd en keel en is nog steeds heel benauwend. Het lijkt wel of Armageddon per land wordt afgewerkt. Heel langzaam naderbij komt. Niet het bijbelse Armageddon, daar geloof ik niet in, maar een soort langzaam onbewoonbaar worden van onze Aarde. De ene - al dan niet door mensen veroorzaakte - ramp na de andere. De beelden willen niet wijken. Nog steeds niet, want het zijn nog steeds hot items, ook op tv en internet.
Maar ik weet wel dat het mijn eigen gevoel is. Het verdriet om het verlies van mijn vriendin speelt natuurlijk ook mee. Vandaag was haar crematie.
Laat ik het vooral relativeren. Dat moet, zegt men. Proberen het daar te laten waar het gebeurt. En te proberen mijn eigen leven te leven.

Het eigen leven gaat ook verder. Het zal wel weer lukken, maar even lukt het niet om de verschrikkingen die ze elders moeten ondergaan, los te maken van mijn eigen persoon.
Die zware aardbeving en die verschrikkelijke vloedgolf direct daarop.... de vreselijke branden en de bijna-meltdown van de kerncentrale in Fukushima... het zijn toch niet gewoon maar vreselijke dagen voor Japan? Het is veel erger dan dat. En de toekomst staat ook daar voor de deur.
En de manier waarop Kadaffi zijn terrein terugverovert door zijn volk en zijn steden te bombarderen... je wenst niemand zo'n leider (met zoon) toe. Wat moeten de mensen overal in angst leven... Angst voor de dood en angst voor het leven, als Kadaffi inderdaad wint.

Mijn onrust is er niet minder door geworden. En vandaag was mijn katje weer niet bij me weg te slaan. Natuurlijk voelt ze die onrust. Nee, haar etensbakje was niet leeg.
Ze zat naast het toetsenbord, liefst zat ze voor of op het toetsenbord. Voor elke beweging met mijn muis moest ik haar wegvegen. En toen ik vanmiddag even omviel en wilde slapen zat ze weer tegen mijn hoofd aan tot ik haar wegjoeg.
Vanavond was ik het echt zat. Ik wilde even tv kijken. Nu eens even geen nieuws. Herman Finkers. Ik zat aan tafel, wilde een kopje kruidenthee inschenken... Poes kwam weer kopjes geven, niet aan mij maar aan de theepot en aan mijn kopje. Nu weet iedereen dat een kat zoiets niet alleen uit aanhankelijkheid doet, maar om zich ook de dingen van de baas of bazin toe te eigenen, haar geur af te geven... Pot en kopje werden uit mijn handen geslagen en de hete thee liep over de tafel en over de weekendkranten en over alles wat altijd bij mij op tafel ligt.... Tja... toen ben ik toch wel tekeer gegaan tegen haar en nu ligt ze alweer een poos onder de computertafel in haar mandje. Ik dicht een kat geen menselijke eigenschappen toe, maar ze schrok natuurlijk wel. Het heeft in elk geval mijn eigen humeur niet verbeterd dat ik daarmee aan de gang moest en alles op tafel druipnat was en op de grond druppelde. En de kruidenthee weg was voor ze gedronken kon worden.

Het is toch maar een zegen dat ik alleenstaande ben ;-), want ach, die arme partner, als ik die nog gehad zou hebben... Of arme ik, die mijn gevoelens dan misschien had moeten verbergen om toch maar vooral bij die ander geen irritatie of erger te wekken, want zo zit ik eigenlijk ook wel in elkaar.

ach waren alle mensen wijs...

Vandaag kreeg ik een rouwkaart.Een dierbare oude vriendin, hoewel veel jonger in jaren, overleed deze week. Ze heeft jaren gevochten tegen kanker, talloze behandelingen ondergaan, is altijd optimistisch gebleven, maar heeft de strijd uiteindelijk toch moeten opgeven. Ze is als een aartsvader Jacob de strijd aangegaan met haar ziekte en aan het einde moest ze toegeven dat de ziekte sterker was als zij. Die laatste week kreeg ik nog een mailtje, dat ze net voor een nieuwe behandeling uit het ziekenhuis was gekomen en onderweg was naar Israel. Over 8 daagjes zou ze weer terug zijn. Maar dat heeft niet zo mogen gebeuren. Ze is begin deze week in Jeruzalem gestorven.
Een nog jonge theologe, enthousiast pastore van een kerk middenin een multiculturele wijk. De mens wikt......
Jaren geleden zette ze, samen met een paar mensen, waaronder ikzelf, in navolging van Dorothy Söller (die leuke linkse kerk toch ;-) ) een maandelijkse bijeenkomst op van mensen uit allerlei richtingen, gelovig of niet gelovig. Ze wist de juiste mensen te vinden en ze noemde het Politiek Avondgebed. Ik mocht daar deel van uitmaken tot het vrij plotselinge einde, waardoor dat gebeurde ben ik vergeten. We zijn, hoewel op afstand, vriendinnen gebleven. En elk jaar, op 25 februari, kwam ze, alleen of met een paar andere mensen, naar de 25 februariherdenking. Waar we dan onze rode tulpjes bij het monument neerlegden en daarna bij mij thuis of ergens anders, soep gingen eten. Soep, maaltijdsoep, was het rationele gerecht. En ook dit jaar was ze deze winter heel optimistisch....' als het even kan zien we elkaar op 25 februari'.
Het heeft niet zo mogen zijn. Ik hoop dat ze gevonden heeft wat ze wilde vinden en mag rusten in vrede.
Nee, ik kan niet naar de crematie. Te ver en te zwaar geworden. Maar ik ben er wel in gedachten bij.
Ik heb de halve dag verdaan met worstelen met de computer.

Verder is deze week, behalve gisteren, een beetje moeizaam verlopen. Libië zit me hoog. Hoe mensen met zoveel hoop en moed ergens aan beginnen en hoe verschrikkelijk dat kan uitpakken.. Dat is met elke oorlog (en burgeroorlog) zo, maar nu maken we het zo vreselijk bewust mee. Je gedachten moeten er niet al te diep in verzinken. Dan kun je zelf ook niet meer functioneren. 'Ach waren alle mensen wijs. En deden daarbij wel. Dan was d' aard een paradijs. Nu is het vaak een hel. ' Was dit door Erasmus geschreven? Maar wijs worden we nooit. Want we kennen onze geschiedenis niet. En wie niet van het (eigen) verleden leert, wordt nooit wijzer. Verdrietig genoeg.

Gisteren was mijn andere oude vriendin hier. We waren al sinds 1981 bevriend. We hebben het vanaf het begin goed met elkaar kunnen vinden, hebben zware tijden samen beleefd. We hebben 10 jaar een Ombudsteam gevormd voor WAO-ers en WW-ers, zijn aktief in de vakbeweging geweest. Ik heb overal mee moeten stoppen, ben inmiddels verhuisd.. maar An volgt nog elk jaar belastingcursussen en komt nog elk jaar voor mij 'de belastingen doen'. Voor het eerst met de 'ziekentaxi' .... vroeger werd ze ook altijd gehaald en gebracht maar dan door een goede vriend. Zo gaan we allen.... We hebben het een paar uurtjes erg gezellig gehad samen.


En morgen is het weer vrijdag.......