Naar het ziekenhuis geweest

Vandaag ben ik dus weer eens op bezoek bij mijn buurman geweest.,
In het ziekenhuis aan de andere kant van de stad.. Een flinke tramrit, eigenlijk twee ritten, want ik moest overstappen. Meer eigenlijk, vier ritten, want terug ging het ook met twee trams.

Hij was gelukkig een stukje beter. De boodschap die ik eergisteren kreeg was niet zo hoopvol, koorts en benauwd. Maar vandaag mocht hij, voor het eerst, weer op eigen kracht ademen en dat betekende dat hij ook zijn stembanden weer kon gebruiken. En dat deed hij enthousiast gelukkig. Zijn verpleger liet ons met tegenzin even samen praten, maar had steeds weer iets te doen waardoor hij erbij moest blijven. ;-)))) Ook al staan de gordijnen en de deur open. Blijkbaar vindt hij dat hij een interessante patiënt heeft of anders is hij bang dat ik te opwindend voor zijn patiënt zou zijn. Grapje…natuurlijk was hij nieuwsgierig, maar ook hield hij zijn patiënt in de gaten, terwijl die eindelijk zonder extra beademing was. Wel had hij nog extra zuurstof. Maar buurman had zelfs al wat vla mogen eten, na vanaf 6 januari alleen maar kunstmatig gevoed te zijn.
Hij is heel zichtbaar en duidelijk aan het vechten om beter te worden, en het doet me goed dat te horen en te zien. Het beschermengeltje dat ik voor hem had meegebracht doet duidelijk ook haar werk goed. ;-)

De tramreis is nog steeds een crime, maar vandaag was het mooi weer al is het koud en de wachttijden vielen mee. Tja… dat is altijd een kwestie van mee- of tegenvallen. Ik was zelfs te vroeg in het ziekenhuis en kon op mijn gemak nog een kop koffie nemen voor de zoektocht begon naar de kamer waar hij ligt.
Natuurlijk nam ik de verkeerde lift, en kwam ik ergens terecht waar ik niet hoorde te zijn. Het vergde een ronde door het gebouw voor ik bij buurman’s kamer was waar het gordijn nog gesloten was en ik de voeten van de verpleger nog rond zag gaan. Het was het wachten waard toen ik bij binnenkomst zijn ogen zag oplichten omdat ik daar stond.
Tegen het einde van de bezoektijd werd hij zichtbaar moe. En kon zijn hoofd bijna niet overeind houden, wat hij toch al die tijd wel gedaan had.

De terugreis duurde langer. Bij de Clerqstraat stond een bankgebouw van de SNS-Bank, Op de ruit een hele grote reclamesticker: ‘DE SNS-BANK, ZO KAN HET OOK’! Door de ruit rechts daarvan zag ik een enorme berg puin liggen, het gebouw was blijkbaar al langere tijd niet meer in gebruik. De SNS-bank is momenteel dus één grote puinhoop? Zo kan het ook… ze zeggen het zelf.
Ergens verderop in de winkelstraat zag ik een winkel voor honden. VIP hondenboetiek genaamd. Daar mogen dus alleen dure mensen komen onder begeleiding van hun hond. Dat was duidelijk in de etalage te zien.

De verleiding was groot om onderweg uit te stappen, het zonnetje scheen, en dat zie ik in deze tijden niet elke dag immers. Toch maar niet gedaan, uitstappen daar betekent geld uitgeven en dat komt me nu niet zo gelegen
Wat ik van de week teruggevonden heb is een spreuk. Die hing al een paar jaar aan een kastdeur in de kamer. En hoe gaat dat dan? Je ziet het niet meer…. Een soort blindheid voor de dingen die al zo lang hangen.
Ik heb hem maar in een mooie letter overgetikt en wil hem aan niemand onthouden.
Hij is uit de krant Trouw van 11 maart 2006.

Het is even onzinnig de koran te bestuderen om Arabieren te begrijpen,

als het is voor een Japanse boeddhist het Oude Testament te lezen om

Europeanen te begrijpen.

Wie het geschreven heeft heb ik er jammer genoeg niet bijgezet….

Maandag Betty-dag.

En zondag was op een andere manier weer een drukke dag.
Het schoonmaakmiddel was op. Er moest voor vandaag, maandag dus, nieuw gehaald worden en dat was ik nog vergeten. Dus maar weer de rugzak om en naar Kruidvat, daar is hetzelfde altijd wel iets goedkoper en de winkel ligt recht tegenover Appie. Waar ik voor de zekerheid toch maar eerst even naar binnen liep voor blikjes voor poes Pika
Bij Kruidvat hadden ze inderdaad AJAX in de reclame. Maar alleen rode. En alleen in een pakket van vier flessen. Dus heb ik voor de rest van mijn leven rode AJAX gekocht. Want om nou terug naar Appie te gaan voor een fles Ajax….
Gelukkig is mijn rugzak groot genoeg. Maar ik voelde me wel een soldaat met volle bepakking, zoals je ze in de vier-daagse van Nijmegen ziet lopen. Al ben ik dan een oude vrouw.
Gelukkig ben ik niet in elkaar gezakt en heelhuids thuisgekomen.
Daarna had ik de fut en de moed om de grote vaat weg te werken van het gezellige dagje daarvóór……
’s Avonds even visite van dochterlief en haar neef, die weer bij háár op bezoek was, vanuit Verwègistan. Helemaal uit Friesland. En dan ook nog even naar je tante aan de andere kant van de stad op bezoek gaan. Lief hoor.
Maar toen belde de Buurman aan de overkant. Zijn tv is stuk, en de oude man kan niet meer zonder. Grote paniek dus. Hij is op de computer gaan zoeken of er een vervanging was en jawel hoor. Ik werd erbij geroepen om dat programma te downloaden – elke stap met toestemming – en de rest van de avond kon hij een heleboel stations bekijken.
Al met al een drukke dag.

Vannacht heel onrustig geslapen en uit een nachtmerrie wakker geworden. Dat heb ik sinds die gebeurtenissen twee weken geleden begonnen. Elke nacht en elke morgen. Maar laat ik er maar niet te diep op ingaan. Blijkbaar zijn de kinderangsten weer volop terug. Ik laat het maar slijten, dat zal heus wel weer gebeuren. Intussen probeer ik alle gebeurtenissen maar op een rijtje te krijgen.

Vandaag dus weer Betty-dag. Mijn onvolprezen hulpe. Voor wie ik die voorraad Ajax in huis heb.
Voor ze komt wil ik alles opgeruimd hebben, dus ben ik zelf nog aardig druk. Want als Betty er is loop ik alleen maar in de weg, en dan zit ik een maar, van de ene stoel naar de andere gaande.
En nu weer alléén en in een schoon huisje.
Leve de avond die voor me ligt. Buiten is het alweer duister. Ik ga de gordijnen sluiten en de lampen aandoen.