Eindelijk een zonnige dag.

Een rustige, eindelijk echt zonnige dag. Een hemelsblauwe lucht tot nu, bij vieren.
Of de zon de rest van de dag onze harten zal warmen ligt nog in de toekomst. De temperatuur buiten is nog niet warm te noemen, maar het licht in onze ogen en op onze huid doet al mateloos veel goed.
Vanmorgen heb ik een paar minuten buiten in de zon gezeten en die op mijn huid voelen branden. Niet te lang, ik voel goed aan mijn ogen hoeveel invloed het heeft.

Vanmorgen ben ik al vroeg gaan stemmen. Dat is iets dat ik nog nooit voorbij heb laten gaan zover ik het me kan herinneren. Wie, zoals ik, wil kunnen protesteren of iets voor elkaar wil krijgen, is wel verplicht te proberen om, hoe weinig ook, invloed te krijgen, alleen al door het stemgedrag. Als je niet stemt is zwijgen het enige dat je kunt doen. Ook als er politiek dingen gebeuren die je raken of waar je het niet mee eens kunt zijn.

Gisteren was ook al zo’n mooie dag. Kil maar zonnig. Toen ik gisteravond hondje uitliet (ja, nog steeds, inderdaad ;-) ) was de hemel betoverend mooi. De gracht was al donker, maar de bovenkant van de grachtenhuisgevels staken naar het westen kijkend scherp en zwart als een silhouettekening af tegen de nog prachtig turquoise of groenblauwe hemel. De gele en witte lichten van de straatlantaarns, samen met de stoplichten langs de straat leken evenzovele juwelen aan die hemel. Er ging onhoorbaar hoog een vliegtuig over de stad en ook die fel tegen de hemel afstekende knipperende lichten van dat vliegtuig maakten even deel uit van dat moment van bewustzijnsverruiming. Het was prachtig om dat ècht te beleven. Gelukkig stond ik op een plek waar hondje genoeg te snuffelen enzo had, dus kon ik blijven staan tot het donkerder werd en het turquoise overging naar indigo, donkerblauw dus. Het was lang geleden dat ik zo van de hemelkleuren genoten heb.

Deze week ben ik begonnen met wat boeken op te ruimen. Er zijn teveel boeken die teveel ruimte innemen en die ik nooit meer ingekeken heb of zal lezen. Maar het kost wel moeite hoor, afscheid nemen van boeken. Er zijn nu ruim twee grote boodschappentassen vol en eerst moet dochterlief maar kijken of er iets van haar gading bij zit. Verder mag iedereen die een bepaald boek zoekt een vinger opsteken via mijn e/mailadres. Misschien kan ik helpen. Hetzelfde gebeurt met alle muziekbandjes die nu weer door mijn handen gaan. Ik kom heel veel dierbare boeken en muziekjes tegen, waarvan ik het bestaan bijna vergeten was.
Eén bandje in het bijzonder, dat mijn dochter ooit voor me gemaakt heeft, ik dacht in de tijd dat ze het huis voorgoed verliet. De tranen liepen weer over mijn wangen, net als toen.
De tijd heeft daarna echter nog veel meer verdriet gebracht en dat kwam even als een rubberbal in mijn keel vast te zitten. Tranen zijn dan een uitstekend smeermiddel, maar het verdriet van al die jaren is even weer heel bewust. Net zo bewust als het weten dat elk mens nare, verdrietige en zelfs verschrikkelijke dingen kan meemaken in het leven en dat ik daarop geen uitzondering ben.
Relativering, niet van mijn eigen verdriet en moeilijkheden in het leven, maar in het bewustzijn één van miljarden lijdende mensen te zijn… het is steeds mijn redding geweest.

Maar goed, we hadden het over opruimen van boeken en van bandjes. En dat iemand die een boek zoekt kan proberen of ik het heb en zou willen missen. Wat bewaart een mens toch verschrikkelijk veel dingen. Ik kan zelfs geen emails wegdoen. Moet ook hoognodig gebeuren ;-) en inwendig zit ik al te kreunen bij de gedachte. Zoveel lieve en mooie emails.
Momenteel draait een bandje in de recorder met oude strijdliedjes, hè dat werkt wel opwekkend. Deze gaat niet weg, want op de andere kant (weet je nog, een bandje was aan twéé kanten bespeelbaar ;-) ) staat een muziekstuk waarbij op het hoesje een oude aantekening staat dat het van Bluthner zou zijn, maar het enige dat mij interesseert is de melodie. En die is van een liedje dat mijn moeder ooit gezongen moet hebben: ´Kommt ein Vogel geflogen, setzt sich nieder auf mein Fuss….´. Nostalgie ja. De rest van het eerste couplet luidt: ´hat ein Briefel in sein Schnabel, von der Mutti ein Gruss.’

Tijd om iets anders te gaan doen dan hier zitten en tikken… De tafel ontdoen van boeken en bandjes bij voorbeeld.