Zomer, zaterdag en ouwemannenkwalen.

Het is nog vroeg, maar ik wil mijn verhaal toch al kwijt.

Vandaag was ik druk met mijn klein huishouden. Groenten koken, vlees braden
Om in te vriezen en een portie voor morgen. Was gedraaid en opgehangen..
En vanavond dus boodschappen gedaan.
De dag begon grijs, donker en nat. Zelfs tot in de middag bleef het kil, maar tegen de avond steeg de temperatuur en scheen de zon weer uitbundig. Momenteel, bijna acht uur in de avond, is de hemel blauw als het Mariakleed in de R.K.Kerken…, is het warm en benauwd buiten en ben ik dus moe van het bezig zijn. In de winkel was de voorraad niet aangevuld, en moest ik er steeds iemand bijroepen om dit kleine oude vrouwtje ;-) te helpen iets te pakken, dat natuurlijk bovenaan en achteraan stond. Voor mij is het wel een spel hoor, het zielige oude vrouwtje spelen….en mensen moeten er nog altijd om lachen en zijn heel bereid zich voor je uit te rekken daarvoor.

Hier in huis dreigen weer moeilijkheden. We hebben hier een man wonen die zijn plas niet meer kan ophouden. Althans, hij plast op vaste plaatsen. En na een ernstige waarschuwing om niet bij de deur van het atrium te plassen en dat hij zijn buurvrouw niet kan opschepen met het schoonmaken van zijn onzindelijke uitingen, heeft hij nu de fietsenschuur uitgezocht om daar uitgebreid te plassen.
In een van de hoeken ligt al dagenlang een vieze natte plek, een plas met wit uitgeslagen randen. Het stinkt er. Hij kan dus wel wachten tot hij dáár staat.
Ik heb van de week wéér briefjes opgehangen en ook een klacht bij de woningbouw ingediend, met de vraag of ze thuiszorg voor hem willen inschakelen. We weten wel wie het doet, maar kunnen hem maar niet betrappen.. Iemand hier in huis wil hem nu wèl persoonlijk aanspreken, want we weten dat hij in zijn eigen huis ook zo onzindelijk is. Maar hulp vragen homaar. Nu gaat het hem dus opgedrongen worden. Want je kunt niet alle bewoners van een appartementenflat opschepen met de gevolgen van jouw ouwemannenkwaal, toch?!
Enfin, we hebben weer wat te doen.

Ik ga wat eten en dan uitrusten.
Want van àl die oude mannen met hun kwalen hier kun je als vrouw ook goed moe worden hoor.

Een bijzondere vrijdag.

Al was het maar vanwege het grote popconcert rond de verjaardag van ex-president Mandela. Vooral het optreden van Queen. En dat was voor mij indrukwekkender nog dan de opbouw van het spektakel Rieu. Verder, moet ik toegeven, heb ik weinig tv gezien vandaag.
De verkiezingen in Zimbabwe…. Verschrikkelijk, je zult er maar wonen en een eigen mening hebben.

Vanavond de tuin maar weer gesproeid, het blijft te droog, mijn vlinderboom heeft er tot nu al zo onder geleden dat er gedeelten van de boom afgestorven zijn. Vanavond heb ik een paar dode takken naar beneden kunnen halen. Die zal na de bloei heel erg gesnoeid moeten worden. Maar wie o wie zal dat doen. Voor morgen wordt er een beetje regen verwacht, als het tenminste hier wil vallen. Ik laat de tuinslang maar liggen, want hem ophangen en uitleggen kost zo veel energie, dat er wel iets heel belangrijks moet gebeuren wil ik hem, die tuinslang dus, weer op zijn plaats hangen.

Vanmiddag ben ik met buurman Frans even de stad ingegaan, niks bijzonders. Gewoon een Kalverstraatje gepakt, ijskoffie gedronken bij de Hema beneden in de Kalvertoren. Die is erg goed en lekker, het is maar een weet. Een paar winkels langs en via het Amsterdam Historisch Museum waar we getoiletteerd hebben, kwamen we in de St.Luciensteeg terecht. Een enorme verrassing voor mij was de Tibetaanse winkel, waar we bijna tegenaan liepen. Als je toch in Amsterdam woont of komt, ga dan eens via de Kalverstraat of de Nieuwerzijds Voorburgwal de St.Luciensteeg door. Zulke leuke winkels daar, echt verrassend.
Ik heb in die (echt) Tibetaanse winkel mijn hart opgehaald aan alle mooie dingen, die daar zo goedkoop zijn dat ik echt voor een paar verleidingen bezweken ben.
Hoewel ik weet dat het hoogstwaarschijnlijk gips is, heb ik bij voorbeeld een beeldje van de Rustende Boeddha gekocht. Een uitzonderlijk figuurtje, dat ik nog nergens was tegengekomen.. Een mooi T-shirt voor mijzelf gekocht. En een beeldje van twee handen in een bepaalde moedra gevouwen, dat me heel erg aansprak. Maar de betekenis moet ik nog achterhalen. Ik ben niet erg onderlegd in dat opzicht. ;-) Maar mooi is het wel.

Toen nog ‘even’ naar De Slegte, waar van de 6000 of 7000 boeken die per jaar uitkomen alleen al in het Nederlandse taalgebied, de meeste daar wel te koop zijn. Nieuw, tweedehands, derdehands of echt heel oud. Natuurlijk kon ik daar ook de verleiding niet weerstaan om drie boeken voor 10 euro te kopen. En een vierdehands boekje van Mulisch dat ik zelfs nog nooit gelezen had: Het zwarte licht. Ben er wel benieuwd naar.
Enfin, wij oudjes waren toen (één straatje gelopen…) behoorlijk moe en zijn huiswaarts getogen met tramlijn 14. Hebben een half uurtje lekker gezeten op het miniterrasje van Eik en Linde met een drankje. En toen de tijd rijp was voor het avondmaal zijn we naar het Sarphatihuis gegaan. Daar wachtte de avondmaaltijd, bestaande uit gebakken krieltjes, lofsla en een karbonaadje. Simpel maar lekker. (Hoewel, niet vertellen hoor, ik veel meer trek had in pannekoeken eten in die St.Luciensteeg. Maar ja, Frans niet en ik ben een meegaand mens hoor.
Met het toetje zijn we ons te buiten gegaan met een kleintje tiramisu. Héél slecht voor me, maar wat is dat toch lekker!!
Na een kopje koffie gedronken te hebben bij me thuis en het nieuws op tv gekeken en becommentarieerd te hebben heb ik hem naar de andere kant van de buitendeur gebracht… en ben gaan doen wat ik in mijn eentje moest doen. O.a. de tuin sproeien dus.

En lekker in mijn eentje genieten van het verjaardagsconcert voor Mandela dus. Happy birthday to him……. En nog vele jaren. 90 Jaar is hij geworden… Ik moet maar zien dat ik dat haal.

Een zonnige zomerdag, eindelijk weer

Het lijkt tijden geleden dat ik me zo plezierig voelde.
Vroeg in de middag kwamen de jongens van de Kringloopwinkel om hier een en ander weg te halen, dus er is weer ruimte gekomen in mijn rommelkamertje.

Het was daarom wat later in de middag dat ik de rugzak omdeed en de stappers aan, om eruit te gaan. Het lopen ging weer goed, al heb ik wel de tram heen en teruggenomen.

Ik ben weer eens naar de Turkse super gegaan. Dat is wel een eind van huis, richting het Tropeninstituut. Maar ik was er een tijd niet geweest en dit is de mooiste tijd van het jaar om daar boodschappen te doen. ;-) Zo veel fruit alleen al… Kersen, wilde perziken, pruimen, twee doosjes frambozen, een meloen..
Wat een weelde op mijn keukentafeltje.
Ik heb ook iets gekocht dat ik helemaal niet kende. Helva… iets met een vanillesmaakje al kon je het ook met een chocoladesmaak kopen. Het was een gok. Maar zo duur was het nou ook weer niet.
Thuis moest ik nakijken wat het was… Het is een stevige pasta van sesam gemaakt, je kunt het in plakken of brokjes snijden… het is net zo zoet en taai als Turks fruit, maar ik vond het erg lekker. Viel niet tegen..
Wat ze daar ook hebben is gevulde wijnbladeren. Druipend van olijfolie, ik weet het, dus vet. Maar zó lekker. Je kunt het lauw of koud eten, als tapas dus bij kleine lekkere hapjes. Maar ook bij de maaltijd, bij rijst of linzen of couscous.
En je kunt ze vers gemaakt kopen, of in blik. Ik heb een blik gekocht dus.
Het vlees bij een, of bij déze, Turkse super is goed (halal) en goedkoop. Dus meteen weer wat kalfs- en lamsvlees ingeslagen. En weer lekker een fles Ayran, een pittige yoghurtdrank. Ik kan iedereen aanraden, als de kans bestaat, om eens een keer boodschappen te gaan doen in een Turkse winkel. Wat je niet kent, kun je proberen of je kunt er naar vragen. Meestal heb je te maken met vriendelijke en voorkomende mensen, mensen die nog weten wat koopmansgeest is.
In elk geval, ik kom er zo eens per maand en ik vind het leuk dat men mij dan toch kent. Ik hen ook, maar dat telt minder…. De familie Genco, die deze en andere supers heeft, is hier in Amsterdam langdurig op tv geweest. Een grote familie die Nederlands geworden is en het ècht gemáákt heeft hier, maar toch ook hun eigen cultuur trouw is gebleven.
In elk geval, ik kom er louter voor mijn plezier en ga altijd zwaarder bepakt terug dan mijn bedoeling was… Er wordt je niks aangepraat hoor, het is een gewone supermarkt… maar er zijn zoveel verleidelijk lekkere dingen…

Nou ja, toen was het niet meer de moeite nog naar een andere winkel te gaan voor wat dan ook. Dus op naar de tram, met een zware rugzak (met volle bepakking) en een zware schoudertas. Hardlopen naar de tram was er niet bij, met als gevolg dat ik, bij de tram gekomen, zag hoe de bestuurder twee meisjes binnenliet en snel de deur sloot en wegreed. Tja, ik ben geen knap jong meisje meer. Dus voor mij was het wachten op de volgende tram. Gelukkig was het weer heerlijk, de andere wachtenden vriendelijk en toegankelijk, dus de tijd ging snel voorbij met lichte kout en gelach….
Bij mijn uitstaphalte geaarzeld of ik rechtstreeks door zou gaan naar huis, maar gezwicht voor de verleiding een nasi rames mee te nemen van het Chinees-Indisch restaurant op de hoek.
Waardoor ik, thuisgekomen, eerst de bederfelijke waar in de koeling deed en toen aanviel op mijn heerlijke nasi.. die natuurlijk lekker heet thuisgekomen is.

Het was dus een lekker daggie, zogezeid. Waar ik eindelijk weer met een goed gevoel op kon terugkijken.

Dit was een lekker daggie.

Al vroeg werden mijn voetjes ontdaan van pijn bij mijn onvolprezen pedicure.
Nouja, voetjes…. Ik behoor tot dat deel van de mensheid wier voeten groeien naarmate ik ouder wordt. Ooit maat 36 en hoge hakjes, loop ik in mijn ouderdom bijna in maat 39 met zo’n platte zool dat iemand die mijn schoenen paste, het gevoel had achterover te zullen vallen. Wel, beter dan dat mijn neus, mijn kin en mijn oren groeien hè….. Dus ik mopper niet. En ik kan weer zonder pijn lopen.

Voordien was ik al naar de bakker geweest om verse broodjes te halen.

Voor de deur stond een oude vriend te wachten, die komt zo eens per twee weken en zou na de pedicure komen en was er dus al. We lunchen dan samen onder gezellige kout en of hij blijft dan gezellig hangen of we gaan bijv. naar de Hortus. Volgende keer gaan we misschien naar een tentoonstelling in de Nieuwe Kerk op de Dam.
Vandaag was het dus even naar de Jodebreestraat, naar Appie en toen naar het Centraal Station.
Maar voor mij was de middag nog niet om. Want ik ging lekker een Leidsestraat pakken. Wilde daar wat boodschappen doen en ben ook uitermate geslaagd.
Dus toen ik thuiskwam was ik weer eens lèkker moe, dat was alweer een poosje geleden.. En na het warme eten kon ik er weer eens ouderwets tegenaan. Met als gevolg dat er een buurvrouw op visite kwam, die door haar grote doofheid een speciale stem nodig had, wat niet eens àltijd werkt. Het was uitermate gezellig, maar heel vermoeiend. Toch achteraf, had ik voor het eerst sinds weken weer het ouderwetse gevoel van voldoening over deze dag. Die geen enkel vlekje had. Zelf het weer werkte mee. Weer eens een echt zomerse dag.

Het is een aanmoediging om weer in het leven te stappen, wat ik een tijdlang niet gedaan heb.
De rouw om twee keer afscheid nemen van geliefde mensen kost meer dan een appel en een ei, of een rib uit je lijf. Zo werkt dat niet.
Het lijf begint eindelijk weer wat te gehoorzamen en kweekt weer energie op, de geest krijgt weer plezier in de dingen van het leven. Dat hele kleine leventje van dit kleine persoontje komt weer een beetje op de rails gelukkig..

Ik weet dat ik schrijf over de hele kleine dingen in dit hele kleine leventje. Hoe dat gaat als je ouder wordt en je lijf en vaak je gebrek aan energie je beperkingen oplegt.
Maar ik hoop toch dat degenen die de moeite nemen het te lezen het ook met plezier kunnen lezen.

Want als ik het echt alleen voor mezelf schreef nam ik het beroemde kleine boekje van Paul ter hand en zou ik schrijven met de pen. En het boekje na gebruik weer op tafel leggen. Toch? ;-)

En nu ga ik slapen, want het is de hoogste tijd dit eenzijdige geklets te beëindigen.

Wat woei het vandaag hè?!

Vandaag eindelijk weer eens iets anders gedaan.
Het Wertheimplantsoen (je weet wel, waar ook het Spiegelmonument van Jan Wolkers staat) was de plaats voor een buurtfeestje van de wijk. Daar waren hoge verwachtingen over gewekt door een huis aan huis-folder.
’s Middags was er eerst een buurtlunch, maar daar kan ik geen zinnig woord over zeggen want ik was er niet bij. Toen ik zelf later in de middag kwam zag ik wel standjes staan met o.a. broodjes en drinken, maar ook de politie kwam de wijk vertegenwoordigen. Aardige jongens trouwens. Er waren nog meer kraampjes van de buurt, en in de muziektent gaf een jongeren/kinder-orkest een mooie uitvoering. Ik ben op een bankje erbij gaan zitten en heb geluisterd. Maar na het concert, werd het luidere geluid van een band voor mij onverteerbaar en ben ik via de uitgang naar de overkant, de Hortus gegaan, waar ik een ledenkaart van heb.
Een tijd door de tuin gewandeld, hier en daar even gezeten, de muziek uit het plantsoen was goed hoorbaar ;-)), en tenslotte in de theetuin een kop thee van verse munt genomen.
Wat de hele tijd al op de achtergrond van mijn bewustzijn lag werd duidelijker, een zeurende hoofdpijn, waar ik geen oorzaak voor kon vinden.
Misschien door de harde wind die al een tijdje daarvoor opgestoken was….. waardoor o.a. de vijgen van de vijgenboom in de Hortus in het rond vlogen. En in de theetuin iedereen af en toe in paniek zijn of haar spullen op de tafeltjes vasthield. Of de parasols probeerde te redden.. De thee was er niet minder lekker om. Moet je ook eens proberen, een paar verse takjes mint in je theeglas.
Maar goed, ik moest nog door naar Albert Hein… Dus na de verkwikking op naar de super.
Op de terugweg bedacht ik dat het 't soort wind was dat opsteekt als er elders zwaar onweer heerst.. En inderdaad, toen ik thuiskwam en de tv aandeed, zag ik dat dat inderdaad de oorzaak was. Het waait nog steeds vreselijk hard, dus wáár onweert het nu of nog steeds?
Tegen de hoofdpijn heb ik maar een paracetamolletje genomen, maar dat werkt nog niet echt.

En vanavond moet ik de tuin sproeien, want hier is het dus zonnig en door de wind kurkdroog gebleven.