Gezegende lente.

De stad baadt in licht. Eindelijk licht na zoveel maanden grijze halve duisternis. Er is zóveel licht dat wij nu, als dat even kan, de schaduw opzoeken. Behalve de zonaanbidders natuurlijk. En het is warm. Warmer dan het in vele maanden is geweest. Een helende warmte en een helend licht. De mensen komen uit hun huizen, zijn opener en opgewekter, lijkt het me als ik op mijn lange wandeling langs de grachten en door de smalle straten ga. Over de bruggen waar ik (noodgedwongen want de bruggen zijn vaak hoog) blijf staan om even te rusten, gebruik ik de tijd om te genieten van de schitterende vonkjes op de donkere speelse golfjes. Mijn geest staat wagenwijd open en drinkt de stad in. Zelfs de teleurstelling van een gesloten deur doet me weinig, want als ik me dan omdraai zie ik weer de dansende golfjes van de Amstel en de vele kleine bootjes die daar dartelend, zo lijkt het, bij elkaar in de buurt blijven. Ik ga een hoge brug over, blijf uit gewoonte bijna, staan kijken…. En al dat genieten is gratis in mijn stad. Dan loop ik een smalle zijstraat in en zoek toch maar de schaduwkant. Kleine muurtuintjes fleuren de straat op, kleine winkeltjes hebben de deuren open, mensen zitten op de stoepjes te genieten van de eerste zomerdagen, op 9 mei.
De kleine kringloopwinkel kan ik nooit voorbij lopen. Ha, zou iedereen eens moeten binnenlopen… Nee, doe dat toch maar niet, we kunnen er niet allemaal tegelijk in. Maar het is een leuke winkel, waar ik bijna altijd iets van mijn gading vind, voor een heel klein prijsje.

Doel is nu de kapper. Een gewone kapperszaak zonder poeha of druktemakerij, waar de deur openstaat en waar je zelden of nooit hoeft te wachten. De baas heet gewoon Chef. De kapsters Ilona en Els hebben nog echt plezier in hun vak. Wat ze toch telkens weer van die babyhaartjes van mij weten te maken,… mijn bewondering daarvoor is huizenhoog. Ik voel me weer een dame als ik de zaak verlaat na twee uurtjes.
Maar dan… Concerto. Die grote zaak van 5 winkeltjes. Waar ik nooit voorbij kan lopen omdat ze altijd wel iets hebben dat ik niet kan laten liggen voor een ander. Ik heb ook anderen, die er blij mee zullen zijn….
Nu ook weer..Onder andere La Gioconda van A.Ponchielli, met Violeta Urmana en Placido Domingo.
Behalve het tekstboek zitten er drie cd’s in de box… en ik watertand al bij de gedachte dat ik die thuis ga opzetten.
Voordien moet er echter nog meer gelopen worden in die steeds warmer wordende stad. Even naar een bekend café, gewoon water en een flesje fris besteld en van het toilet gebruik gemaakt. En toen weer verder naar ‘het plein waar van alles te koop is’. Maar dan belt dochterlief, of ik zin heb samen wat te gaan eten . Dus eindelijk afgezwaaid naar de echte winkels en gauw de nodige boodschappen gehaald en terug via de apotheek……. Doodmoe in de tram neergezakt voor één halte. Niks niet lekker muziekje luisteren dus. ;-) Met dochter uit eten gaan. Is veel belangrijker. Nouja, we hèbben ook heerlijk gegeten, thuis nog wat gedronken en toen is ze op haar vuurrode bromscootertje als een amazone op haar paard, vertrokken.
De tuin was weer droog dus dat werd tuinverzorging, want behalve bewateren spreek ik dan de jonge plantjes vriendelijk toe. De lucht is bezwangerd van de jasmijnlucht. Ik hoop maar dat het doorbloeiers zijn, want het is een heerlijke geur als je de tuin inkomt.. In de halve duisternis, bij het licht van de buitenlampen lichten de witte bloemen fel op. Alles groeit alsof ze het allemaal stiekem verstopt hadden voor ons tot nu. Het schiét echt de grond uit.
Het werken voor zover ik het nog kan opbrengen koelt me eindelijk genoeg af.
En nú zit ik dan wéér te genieten. ’s Nachts om 1 uur, jawel. Van het tikken van dit stukje en …
Gewoon, ik geniet, omdat het nacht is en er een half maantje aan de heldere hemel staat..
En morgen geniet ik wéér, omdat het dan dag is en de zon schijnt en het warm zal zijn…

als het donker wordt

En de gordijnen nog net niet gesloten worden en de tuindeuren nog wijd openstaan om de warmte van de dag binnen vast te houden... dat is eigenlijk het mooiste uur van de dag.In elk geval in deze week, met zijn heerlijke temperaturen.
Dan waaien met het zachte windje de geuren van de avondjasmijn en de rozemarijn naar binnen. Daar wordt een mens een beetje romantisch van. Ik ben benieuwd hoe het gaat geuren als alle andere bloemen en planten ook gaan bloeien. Dit jaar extra bewust, omdat ik tot nu (leve de medicatie die goed aanslaat) geen last van hooikoorts heb.
Dank zij het mooie weer van de laatste tijd heb ik mijn conditie ook wat kunnen opvijzelen, dus wandelen en buiten bezig zijn is weer een beetje plezierig.
Tja, ouder worden is niet altijd onverdeeld plezierig, vaak een constante strijd om in elk geval in beweging te kunnen blijven. Maar toch willen we allemaal oud worden. Ikzelf ben op deze manier oud geworden met veel geluk. En geniet er dan ook echt van.

Vandaag was de stad nog in feeststemming.Ik ging even met de metro naar het Station, om wat boodschapjes te halen. De mensen zijn dank zij de goede temperatuur ook in een andere stemming, lijkt het. Terug met de tram had ik hetzelfde gevoel. Op zeker moment ben ik uitgestapt, een stuk teruggelopen. De terrasjes zaten vol, veel geroezemoes, een accordeon en een gitaar klonken er bovenuit met de vrolijke klanken van een Weense wals. Maar hier wordt niet gedanst nee... Toch heb ik even stilgestaan, mijn ogen dicht. En heb de warmte bewust gevoeld, het zonlicht dat door mijn oogleden scheen en heb heel bewust naar alle geluiden geluisterd.Alleen al het feit dat alles zo goed funktioneert maakt een mens blij op zo'n moment. Het was een feestelijk gevoel. In de vroege schemer ben ik thuisgekomen, nog nagenietend van die paar uurtjes. Maar het lijf is onverbiddelijk, ook als de geest licht en luchtig is. Ik moest slapen en werd wakker toen het al bijna donker was.
Een goede dag........

In de herhaling: Bevrijdingsdag

Mariet schreef me:
Ik had nog willen terugkomen op je laatste column, die over de viering van bevrijdingsdag, wat tegenwoordig de viering van de vrijheid is gaan heten. Die naam, daar gaat het me niet over, maar ik las in je eerste alinea het volgende :
....... vraag je de jonge mensen naar de achtergrond van deze concerten dan blijken ze amper op de hoogte van de reden van hun feesten. Jahaa, op vijf mei was de oorlog voorbij, dat vieren we…Ja, heerlijk dat we in een vrij land leven..
Hier en daar hangen vlaggen te wapperen, zoals gisteren ook hier en daar vlaggen halfstok hingen.
Toch bekruipt me een beetje moedeloos gevoel.
Die laatste zin, waarom "moedeloos"?
Want verder in je tekst vind je het wel juist dat tegenwoordig bij de 5 mei-viering de rol van de solidariteit wordt beklemtoond, omdat de jongere generaties onbekend zijn met wat het denken aan de (tweede wereld)oorlog en daarmee samenhangend de bevrijding nog steeds bij ons, ouderen, oproept.
Ik heb de tekst nu niet bij de hand, hoop dat ik me niet vergis. Maar die vraag was blijven hangen.

En Erica geeft antwoord:
Lieve Mariet, dat zijn twee verschillende begrippen die in verband worden gebracht met bevrijdingsdag..
1: Het besef van wat oorlog inhoudt en de verantwoordelijkheid van individuen en
2: Het besef van wat solidariteit in houdt.
Dat zijn geen onderwerpen voor 'onze' bevrijdingsdag. Dan wordt er muziek gemaakt en naar muziek geluisterd.
De bovengenoemde begrippen blijven 'behang'. Buitenkant. Iets om bij te giechelen als het ter sprake komt. Dat maakte me moedeloos over de impact die zo'n dag op jonge mensen heeft.

Daarom kon ik het niet laten om juist daar zo op in te gaan met echte ervaringen. Ik hoop dat genoeg mensen het lezen om er op de juiste plek de impact aan te geven die nodig is in onze gespleten maatschappij. Onze hedendaagse maatschappij, waarin zelfs politici zich inzetten om haat en wantrouwen jegens andere bevolkingsgroepen te kweken. En er geen tegenstemmen zijn die krachtig genoeg zijn om die stemmen te smoren.

In mijn opinie is de mentaliteit van de Colijn-regering van vóór de oorlog teruggekeerd en we weten waar dàt toe geleid heeft.
Ook dat is om moedeloos van te worden. De jeugd wordt heen en weer geslingerd tussen deze verschillende opvattingen: Eigen Volk eerst (alleen solidair zijn met autochtonen en wie zijn dat) of Solidariteit met elkaar, en dan bedoel ik met iedereen.
Ooit had ik als pseudoniem 'Wereldburger'. Dat ben ik immers...
Nu onderteken ik met mijn eigen naam. Dat is veranderd. Maar mijn overtuiging is gebleven, dat als we niet leren ècht solidair met elkaar te zijn als aardebewoners we nieuwe oorlogen creëren. En daar durf ik niet eens verder over na te denken.
We moéten daar inderdaad in ons eigen land aktief mee bezig zijn. Doen we dat?

Wat wij hier doen en uitdragen is van evenveel belang als wat de dictators in andere landen doen. Ook degenen die nu dreigen met atoombommen zijn zich best bewust van wat een oorlog inhoudt. En wat solidariteit betekent. Daar dwingen zij hun bevolking wel toe.
Wat wij hier doen en uitdragen moet dus een veel grotere impact krijgen dan wat dan ook.
Laat ons bewustzijn en ons verantwoordelijkheidsgevoel voor elkaar de 'bevrijdingsdag' niet tot een 63 jaar geleden gebeurde geschiedenis verworden. Maar een zich steeds vernieuwende verantwoordelijkheid betekenen voor elkaar en onze wereld.
Tenslotte hebben we er maar ééntje. Mars is nog niet ontgonnen.
----------------------

Heb ik zo uitgebreid genoeg geantwoord, Mariet? Dank je hartelijk voor je kritische opmerkingen, ik ben er blij mee.

En toen was het weer bevrijdingsdag.

5 mei. Met veel overtuiging worden overal in het land feesten georganiseerd. Popconcerten voor jongeren, lichtklassieke concerten voor volwassenen. De buitenkant van deze feestdag is belangrijk. Maar vraag je de jonge mensen naar de achtergrond van deze concerten dan blijken ze amper op de hoogte van de reden van hun feesten. Jahaa, op vijf mei was de oorlog voorbij, dat vieren we…Ja, heerlijk dat we in een vrij land leven..
Hier en daar hangen vlaggen te wapperen, zoals gisteren ook hier en daar vlaggen halfstok hingen.
Toch bekruipt me een beetje moedeloos gevoel.
Meer dan 60 jaar na dato kun je niet verwachten dat de jonge mensen in ons vrije land ook maar iets kunnen invoelen van wat het betekent in een oorlog te leven. Alles en iedereen om je heen te moeten verliezen, ofwel moeten evacueren vanwege bombardementen of bijna doodgaan van honger en kou…. Of hoe het is je te moeten verstoppen om niet opgepakt en weggevoerd te worden. Ikzelf kan het amper onder woorden brengen. En ik was erbij.
Ik denk daarom dat het een goede zaak is, het één te doen (de 2e Wereldoorlog in de herinnering proberen te houden) en het ander niet na te laten De verantwoordelijkheid voor elkaar, de solidariteit jegens elkaar., de strijd tegen discriminatie die niet mag verminderen.
Het ontbreken van die solidariteit en dat verantwoordelijkheidsgevoel heeft er in de 2e Wereldoorlog immers toe geleid dat uit dit, ons land, verhoudingsgewijs de meeste Joden, Zigeuners en Homofielen konden worden weggevoerd en vermoord. Het gemis aan solidariteit heeft er ná de oorlog ook toe geleid dat de weinige overlevenden uit de kampen zelfs niet welkom waren toen ze terugkwamen., Hun huizen waren ingenomen door ‘gewone’en zelfs niet altijd ‘foute’ Nederlanders, hun bezittingen gestolen. Beste buren en beste vrienden, die kostbaarheden in bewaring hadden gekregen van mensen die wisten dat ze weg moesten., hadden na de oorlog bijna zonder uitzondering hun geheugen verloren in die tussentijd. En die mensen die al zulke verschrikkingen achter de rug hadden, werden toen ook geconfronteerd met het verraad en de hebzucht van hun z.g. beste buren en goede beste vrienden. En ze bleven met lege handen achter., Huis verloren, bezittingen verloren… Familie verloren …..
Maar de rest van Nederland was bevrijd. En terecht vierden we die vrijheid en dat doen we nog.
Maar we mogen niet vergeten…

vandaag was het de vierde mei

Vandaag was het de vierde mei.

Een dag van herdenken. Voor veel mensen een dag om nog een keer alle slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog te gedenken en eer te bewijzen. Voor anderen gaat het vooral om alle vervolgings- en verzetsslachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog. Jaren waarin veel ouders van toenmalige kinderen en hele families zijn weggevoerd en vermoord en dus nooit meer teruggekomen zijn.
En voor weer anderen, en ik hoop vooral ook op de jongeren van onze tijd, de slachtoffers van alle oorlogen van onze tijd .
We gedenken en we eren en we rouwen. Veel mensen komen daarvoor bij elkaar en beleven een plechtig en ontroerend moment. Ook wie gedwongen is thuis te blijven en voor radio of televisie dit moment moest beleven voelt dezelfde ontroering. Wij, de oudste generatie die de oorlog nog heeft meegemaakt, zijn zelf te oud om ons nog voor te nemen dat er nooit meer oorlog zal komen… we hebben onze tijd gehad. En kunnen alleen maar hopen dat onze woorden en daden een voorbeeld zijn geweest voor de generatie die we opgevoed hebben.
Er is nu echter een jongere generatie die geen enkele weet heeft. van al dit verleden van ons ouderen. En waarvan de ouders en grootouders soms ook helemaal niet in dit land gewoond hebben in die voor ons zo belangrijke en verschrikkelijke oorlog. En hun kinderen en jongeren hebben dus vaak totaal geen begrip voor onze rouw en herdenking. Hoe kunnen die ouders hun kinderen geleerd hebben dit allemaal te begrijpen en mee te voelen.…
De scholen zijn hiervoor de aangewezen plek, die de kinderen moeten leren wat vrede is. Vrede tussen volkeren en vrede binnen naties. Respect voor mensen die er anders uitzien en respect voor anders denkenden.

Want ze moéten leren dat juist dit gebrek aan respect voor anderen geleid heeft tot de verschrikkelijkste vervolging aller tijden.

En daar zijn ouders van nu en leraren op school verantwoordelijk voor. Zonder uitzondering. Het falen van die vredesopvoeding kan de lont worden voor een nieuwe verschrikking die weleens het einde van de menselijke beschaving zou kunnen inluiden. Dus de verantwoordelijkheid van deze volwassen generatie voor het voortbestaan van deze wereld is heel erg groot.