Iran en een late zomernacht

Het is al laat, half één geweest. Maar er zitten nog woorden in mijn hoofd die eruit willen. En als ik die niet uitlaat gaan ze in mijn hoofd ronddraaien en misschien zelfs spoken in mijn dromen. Maar de avond is verder klaar , de laatste pillen vandaag geslikt, de vuilniszak buiten gezet, de krant bij een buurman in de bus gedaan, dat soort dingen.

Iranese hackers zijn de spoken dit keer. De proefballon van Iran om te beginnen met ons kleine landje, is dus gelukt. Let wel, ik denk dat dit nog maar een proefballonnetje is. En dat ons land het proefveldje is.

Ik ben al heel lang bang voor dat land. Niet alleen voor de IT, waar nu zo gevaarlijk en griezelig in overheidszaken is ingebroken, maar ook voor de nucleaire industrie die zoveel even negatieve uitstraling heeft, niet omdat het land atoomenergie voor huishoudelijk of industrieel gebruik zou hebben, maar omdat men er wapens mee maakt die letterlijk wereldbedreigend zijn. Een land nog steeds oorlogszuchtig is. De president..... wat moet je denken van een president die voor de tv beweert dat het Westen de schuld is van de droogte in Iran, omdat we hier in het westen de wolken leeg maken en de regen zelf houden.... Als je ziet wat er in Amerika gebeurd is en hoe onze zomer versjtierd is door alle nattigheid en overal overstromingen zijn geweest die zoveel mensenlevens hebben gekost en zoveel schade hebben aangericht.

Wat moet je denken van zo'n land, dat denkt op deze manier Allah te dienen.... Is dat niet, zacht gezegd, heel bizar??
Ik ben niet islamitisch, ik ben geen moslim, maar probeer een Mens te zijn en zonder aanziens des persoons de belijder van iedere godsdienst met respect te benaderen. En vanuit dat respect aan te spreken in de taal van zijn of haar geloof.

Zal Allah, dit is een serieuze vraag, de Iraniërs, zoals ze denken, in het hiernamaals belonen met wat mij doodvermoeiend lijkt, al die maagden?
Of zal Allah zeggen: Wie een mens doodt doodt een wereld en daarom weg met jou naar de uiterste krochten van de hel?
Alleen al de wens om zoveel mensen van Mijn Schepping om te brengen is niet naar Mijn wil, maar de wil des duivels? Welke duivel heeft jullie ingefluisterd dat het de wil van God, van Allah zou zijn dat de kinderen van je land en van andere landen niet in vrede en geluk en vrijheid, zonder angsten zouden mogen leven?
Terwijl van Mij gezegd moet worden dat ik de Goedheid en de Liefdevolle zelf ben?!
Ik ben ook de Rechtvaardige...
Zo stel ik me voor dat Allah zal reageren als de Iranese machthebbers voor Zijn Troon komen.

Iran is een Islamitisch land, een theocratie, door mullahs en religieuze politie in toom gehouden. Iran heeft religieuze rechtbanken die doen denken aan de Spaanse Inquisitie, van ruwweg de periode 1540 - 1700, een regeringsleider die haat preekt en de ondergang van elk westers land op het oog heeft. En die nucleaire en it-wapens tot zijn beschikking heeft. En die krankzinnige dingen beweert in zijn haat, om de droogte in zijn land te kunnen wijten aan het Westen...
Ik zaai geen haat als ik zeg dat ik bang ben voor wat dat land onze wereld nog kan aandoen.
Goed, dat moest ik dus echt kwijt. En aangezien ik nog steeds in een land woon waar de vrijheid van meningsuiting hoog staat aangeschreven...

Verder geniet ik van deze enkele zomerdagen en nachten. Voordat ik hierover begon te tikken ben ik even naar buiten gelopen. De zomernacht is overweldigend en heerlijk warm, de tuin geurt zo sterk dat ik denk aan de geur van een zonnig kerkhof, erg hè. Een tuin bij nacht is heel anders. De struiken, bloemen en andere planten geuren overweldigender, de silhouetten zijn scherper de witte, sterk geurende bloemen van de gardenia steken fel af tegen de duistere achtergrond, net als de verlichte ramen van de huizen aan de overkant..
Aan de straatkant, de grachtenkant van het huis is het verschil met de laatste koude en natte tijd nog duidelijker. De nacht is echt warm, de muren stralen warmte af, het donkere water klotst hoorbaar tegen de wal en de woonboten, waarvan ook alleen de silhouetten zichtbaar zijn.. En door de gracht gaat een typisch Amsterdams weekendverschijnsel: twee stille, elektrisch aangedreven boten, maar vol drukke feestvierders met lantaarns aan boord en harde muziek uit openstaande boxen... Het is bijna zo erg als vloeken in de kerk, die lawaaimakers over de stille donkere gracht.
Ik kan me de frustratie voorstellen van de mensen die op het water of aan de gracht wonen... Maar het is bijna de laatste zomernacht en er zijn net honderden nieuwe studenten Amsterdam binnengetrokken. Die willen nog even losgaan voor de herfst echt invalt en de studie ze opslokt.
Want ziz iz Emsterdam men... ;-)))

Voor mij is het nu tijd om af te sluiten. De controles zijn al gedaan en Ik ga mijn bedje opzoeken. Hopelijk voor een nacht zonder spoken...

Het leven gaat zo snel als je oud bent.

De laatste dag van augustus 2011. Weer een maand die voorgoed voorbij is.

Een hele tijd geleden schreef ik over de armoede in Amsterdam-Centrum in vroegere tijden. Ik vertelde over een kennisje, B. zou ik haar noemen, die woonde in een ' gang' tussen de Rapenburgerstraat en de Valkenburgerstraat, de Rode Leeuwgang. Zojuist zag ik op AT5 hoe daar opgravingen in die 'gangen', in dit geval vond men de Hartjesgang, worden gedaan. En hoe het verhaal van B. bevestigd werd door die opgravingen. Een smalle gang, met éénkamer'woningen', waar geen daglicht kon binnendringen. In mijn hoofd donkere holen, waar grote gezinnen in 'leefden'... Zodra van die opgravingen meer bekend wordt wil ik erover schrijven. Maar nu weten we zeker dat B. de armoede en de ellende niet slechts in haar hoofd had, maar wel degelijk heeft meegemaakt. Het is van een onvoorstelbare ellende geweest. In de strontputten die blijkbaar open waren, heeft men allerlei afval, inclusief huisraad en schoenen gevonden. Volgens de archeoloog was het zo tot en met de 19e eeuw, maar B. is in de 20er jaren van de 20ste eeuw geboren, dus het heeft nog langer geduurd.
De naam van die nu blootgelegde 'gang' maakt wel dat ik me afvraag of die iets te maken heeft met de beroemde Amsterdamse Hartjesdagen. Het eeuwenoude feest waarbij mannen zich als vrouwen kleden en vrouwen als mannen gekleed gaan. In onze dagen is het een beetje een feest van verklede mannen, dragqueens, maar niet minder feestelijk. Kijk maar eens op
http://www.youtube.com/watch?v=oTQyvE2fhXk&feature=related

De dagen rijgen zich aaneen. Grauw en nat en heel af en toe een zonnetje. Gelukkig kregen we vandaag voor een paar komende dagen goede vooruitzichten, droog en zonniger en hogere temperaturen. Ik ben benieuwd of het alleen een zoethoudertje is.
Maar mede door de kleurloosheid van deze dagen zijn er ook geen hoogtepunten te melden. Dochterlief is gisteren nog even geweest, maar die is nog lang niet de oude. Ik hoop dat ze snel opknapt. Zelf houden we het op naweeën van de narcose. Het ene lijf gaat daar anders mee om dan het andere. Maar na een half uurtje moest ze echt even gaan liggen en daarna wilde ze erg graag naar huis.
Ze is even mee gegaan tot het Centraal Station en nam daar de tram naar haar eigen huis. Terwijl ik zelf het station inging om langs de winkels even naar drogisterij Erica te gaan. Maar mijn crème hadden ze daar nog steeds niet. Ik heb nu maar een mailtje naar het hoofdkantoor gestuurd om te zien of ze het nog wel hebben en of ik het dan via de webshop kon kopen.
Brengt me op het volgende:

Waar ik al een paar keer over wilde schrijven is het feit dat een weblog blijkbaar meegelezen wordt door veel meer dan alleen gewone (altijd anonieme hoor) lezers.
Maar er zijn spionnen, zal ik maar zeggen, die meelezen en die van een weblog gebruik maken om reclame te sturen. Als ik bij voorbeeld Erica noem, kan ik met bijna zekerheid voorspellen dat er reclame van een bedrijf Erica genaamd, komt, of van de VVV van de plaats Erica. Of over een timmerklusje... of elektronica... ik noem maar iets.
Als ik over mijn crème of lotion schrijf krijg ik reclame daarover. Het schijnt erbij te horen.
Dat heb ik indertijd, wie weet het nog, met het CAK gehad, toen ik per ongeluk 100 keer zoveel geld (komma gemist) aan ze had overgemaakt en zelf vreselijk in de moeilijkheden raakte... Dat ik zelfs de Nationale Ombudsman moest inschakelen om het na meer dan vier weken eindelijk terug te vinden op mijn rekening. Toen bleek dat het CAK precies wist wat ik erover geschreven had.... Ik verwonder me nergens meer over vanaf dat moment. (maar ik wil wedden dat ik zal gaan merken dat men dit meeleest;-)))
Zoals duidelijk is heb ik momenteel weinig om te vertellen. Laat ik er dus maar mee ophouden...