Wat lichte kost uit het archief

Er is even geen inspiratie om een licht blogje te tikken. En aan een zwaar stuk wil ik momenteel niet beginnen.Er is ook niets gebeurd dat de moeite van het verhalen waard is.
Mijn gevoel neigt naar depressie en dat wil ik niet overbrengen.

Daarom maar weer het archief ingedoken en een oud stuk gevonden dat de moeite van het verder vertellen waard lijkt. Het is een email uit 2005 die misschien al een paar keer de wereld is rondgegaan, maar nooit gepubliceerd is volgens mij. Bij deze dus…….

Hoe is het mogelijk dat we nog leven?
Hoe is het toch mogelijk dat wij die geboren zijn in de 50'er/60'er/70'er jaren nog leven?
Volgens de theorieën anno nu zouden we toch al lang dood moeten zijn?

Wij zaten in auto's zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag.
Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium. Boven aan een trap was geen hekje, wie te ver ging kukelde naar beneden. Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat, en als er echt iets was moest je hard schreeuwen voordat je ouders het merkten. Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekflessen konden we gewoon met onze handjes en beperkte motoriek openen. Poorten en deuren gingen gewoon dicht en als je er met je vingers tussen zat waren ze weg. Op de fiets zat je achterop met je gat op de bagagedrager en je probeerde je vast te houden aan de schroefveren van het zadel voor je. Een helm hadden ze nog niet eens op een bromfiets, laat staan op een fiets. Water dronken we uit de kraan, niet uit een fles. Brood stond stijf van de conserveringsmiddelen, na twee weken was een Bums nog net zo vers als in de winkel. Kleur- en smaakstoffen moeten ook toen al bestaan hebben, want zo rood, groen of geel als die limonade toen was, zie ik ze nu echt niet meer. Een kauwgom legde je 's avonds op het nachtkastje en stak je 's morgens weer in je mond. Op school hadden ze maar één maat bank met zo'n heerlijk gevaarlijke klep eraan. Schoenen waren meestal al ingedragen door broer, zus, neef of zo, en ook je fiets was of te groot of te klein. Een fiets had geen versnellingen en als er een band kapot was leerde je vader je zo snel mogelijk om hem zelf te plakken. We gingen 's morgens weg van huis en we kwamen terug als de straatverlichting aan ging. Niemand wist in de tussentijd waar we waren en we hadden geen GSM mee! Het bos of park was een plek om te spelen en geen vieze mannetjesverzamelplek. Als we naar een vriendje gingen, liep je er gewoon naar toe, je hoefde niet aan te bellen en ook geen afspraak te maken. Er ging ook geen volwassene met je mee. Wij aten ook al koekjes en kregen brood met veel boter en werden toch niet dik. We dronken uit dezelfde fles als onze vrienden en niemand werd er ziek van. Wij hadden geen Playstation, Nintendo, X-box, 64 televisiezenders, videofilms, dvd, surround sound, eigen televisies, computer of internet. Wij hadden vrienden! De televisiezender begon pas om 18.00 uur. Dan kwam er een uurtje wat leuks voor kinderen en oh wee als je daarna durfde op te staan om op een knopje van een andere zender te duwen (die zaten aan het toestel vast). Pa bepaalde wat en hoe lang je daarna nog keek. We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en hier werd niemand voor naar de rechter gesleept. Dat waren gewoon 'ongelukken' en soms kreeg je er ook nog zelf een extra pak slaag voor. Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw, er was geen volwassene die zich er druk over maakte, laat staan een lieveheersbeestje op je jas knoopte. Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf: met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat we de rem vergeten waren. We voetbalden op straat, en alleen wie goed was mocht mee doen: wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen. Op school zaten ook domme kinderen. Zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen dezelfde lessen. Zij deden soms een klas nog een jaartje over en daar waren ook geen discussies over op ouderavonden. De meester had altijd gelijk. We smeerden onze boterhammen zelf, met een grotemensenmes, en als je ze vergeten was kon je op school niets kopen! Als je de korst niet at had je een beetje meer honger de rest van de dag. Wij gingen met de fiets naar school, helemaal zelf, ook in de winter! Als je moeder aan de huisdeur naar je zwaaide was je een watje! Als je problemen veroorzaakt had waren je ouders het eens met de politie. Ze kwamen wel om je te halen, maar niet om je er uit te lullen. Onze daden hadden consequenties. Dat was duidelijk en je kon je niet verstoppen. Wij hadden vrijheid, mislukkingen, succes en verantwoordelijkheid. We hebben moeten leren er mee om te gaan. Onze generatie heeft veel mensen voortgebracht die problemen kunnen oplossen, innovatief bezig zijn en daarbij risico durven nemen en instaan voor de gevolgen. Hoor jij ook daar bij?
GEFELICITEERD! WIJ WAREN HELDEN!

Niet van mij maar van Sladjana Labovic

Met toestemming van de schrijfster Sladjana Labovic neem ik haar ingezonden stuk over in mijn weblog. Het staat in de Volkskrant van 17 februari jl.. Zij schreef o.m. het boek: En we gaan nog niet naar huis...
Ik wil dit ingezonden stuk zelf niet vergeten.

Ik kan er niets aan toevoegen....Alleen kende ik dus al die namen niet die nu zo belangrijk zijn in ons land.
Van Ahmed Aboutaleb en Ahmed Marcouch, Amsterdammers van huis uit, ben ik wel al heel lang een grote fan.

------------------------

Burgemeester Ahmed Aboutaleb van onze multicultureelste stad, Rotterdam, zal in Nederland altijd gezien worden als een Marokkaan.
Volgens Maxime Verhagen is de multiculturele samenleving mislukt. Dat zegt hij vanavond in Nova College Tour. Maar die multiculturele samenleving is niet mislukt en ook niet gelukt. Zij is er gewoon. Zij is mede het gevolg van wervingsverdragen die Nederland sinds de jaren zestig sloot met onder andere Italië, Spanje, Marokko, Tunesië, Griekenland, Turkije en Joegoslavië. ( toen gastarbeiders als reddende engelen werden binnengehaald. E.) En de multiculturele samenleving wordt in rap tempo aangevuld met een flink aantal Polen.

Maxime Verhagen noemt de VS een voorbeeld van een gelukte multiculturele samenleving. Ik weet niet wanneer hij voor het laatst in New York is geweest, maar ik ben daar geholpen in winkels door mensen die geen woord Engels spraken. En toch waren zij New Yorkers. Omdat ze als New Yorker geaccepteerd worden. De burgemeester van New York noemt immigranten zelfs het levensbloed van de stad. Het is onmogelijk om je buitengesloten te voelen in een stad waar de burgervader je zo welkom heet. Maar burgemeester Ahmed Aboutaleb van onze multicultureelste stad, Rotterdam, zal in Nederland altijd gezien worden als een Marokkaan.

Dat is misschien niet eens erg. Wat wel erg is, is dat Verhagen, en velen met hem, niet willen zien wat er in één generatie bereikt is. Kijk maar naar zijn collega-politici Fatma Koşer Kaya, Ahmed Marcouch en zijn partijgenoot Coşkun Çörüz. Alle drie zagen het levenslicht in een ander land, maar zetten zich als Nederlander in voor de toekomst van dit land.

Maar wellicht heeft Verhagen het niet over hen als hij spreekt van een mislukte multiculturele samenleving. En hij heeft het vast ook niet over mij. En waarschijnlijk heeft hij het ook niet over Ibrahim Afellay. Of over Humberto Tan. En vast ook niet over Olcay Gulsen. Of Sylvia Toth. En al helemaal niet over Gerard Spong. Of Ali B. Of Yolanthe Sneijder-Cabau. Misschien heeft hij het alleen over de niet-westerse niet-geïntegreerden? Sorry. Maar deze groep is te klein om lukraak te roepen dat wij als samenleving mislukt zijn.

Zeggen dat we mislukt zijn, draagt daar niet aan bij. Hij is zelf ook onderdeel van deze samenleving. Alles wat hij zegt, heeft effect op het gevoel binnen de samenleving. Als hij in de VS echt een voorbeeld ziet, zou hij om te beginnen een voorbeeld nemen aan Mike Bloomberg.

Sladjana Labovic is auteur van En we gaan nog niet naar huis...

Wat me bezighoudt.

Ik weet dat ik in mijn blogje zou moeten schrijven over wat een vrouw van mijn leeftijd zoal bezighoudt. Het een doen….dat wordt gelezen, denk ik… het ander (mijn politieke frustraties) nalaten, want dat wordt niet gelezen
Laat ik dus beginnen met wat de oude vrouw bezighoudt.
Gisteren was een omvaldag. Dat kan door de luchtdruk komen, ik weet niet waarom ik die dagen heb, die ik verslaap. Het moet rond drie uur geweest zijn, ik dacht nog: ik ben aan een middagslaapje toe…. Toen ik mijn ogen weer opendeed was het bij zevenen en was het buiten donker.
Maar vandaag kon ik er weer opuit. Tweemaal de Dappermarkt ‘gedaan’, heen en terug… en met mijn boodschapjes op huis aan, waar ik niet eens eens een dut gedaan heb, maar lekker aan tafel mijn geroosterde kastanjes en gekookte maïs gegeten heb.

De avond ging anders. Na een paar fijne emails werd ik via google weer geconfronteerd met de nachtmerrie van deze tijd. En dit schreef ik er over:

Zo langzamerhand gaat mijn hoofd net zo razen als dat chronisch het geval moet zijn met Geert Wilders. De man moet gestopt worden.
Niet alleen dat hij meent de tweede godsdienst van de wereld te kunnen bestrijden, nu dreigt hij ook de wettelijke macht in Nederland al op te blazen. Wil hij met een wetsontwerp komen om die rechterlijke macht naar zijn hand te zetten. Elke nuancering in zijn denkvermogen is totaal verdwenen.
http://www.rtl.nl/(/actueel/rtlnieuws/binnenland/)/components/actueel/rtlnieuws/2011/01_januari/15/binnenland/wikileaks-wilders.xmlDe man staat al veel te lang buiten het gewone leven. Heeft zichzelf niet meer in de macht. Weet niet meer wat ' normaal' is en wil dat ook niet weten.
Dat kan gebeuren als je zo lang onder externe beveiliging moet leven en niet meer midden in de maatschappij kunt staan. Als je slechts kunt luisteren naar lieden die alleen maar datgene zeggen waar jij in je boosheid naar wilt luisteren. En jaknikkers die als de dood zijn om je tegen te spreken.
En als je niet meer omgaat met gewone mensen.
Arme Geert Wilders is nu echt de weg kwijt. Wanneer krijgt hij hulp, gedwongen of vrijwillig? Voor mijn part gedwongen, want vrijwillig zal hij naar niemand willen luisteren.
Zo ging het letterlijk voor de tweede wereldoorlog ook. Daar lukte het de wet buiten werking te stellen.... dat mag niet nog een keer gebeuren.

Ik heb het dossier pvv bekeken in het Parool. En heb letterlijk geen enkel artikel gevonden dat een positief idee of voorstel van de Pvv bevatte. Alles wat ik gelezen heb:
http://www.parool.nl/parool/article/pagedList.do?language=nl&navigationItemId=1&navigation=home&nodeId=1161&nodeTitle=PVV&layoutType=2colwas afbraak van de bestaande democratie. In vele opzichten.
Deze regering regeert dank zij de z.g. gedoogsteun van de PVV. Ik heb van de PVV ook geen enkele steun gezien voor dit regeringsbeleid. Maar wel een angstvallig rekening houden van deze regering met de nukken van de PVV. Dat maakt het zelfs mogelijk dat de voorstellen van de PVV, hoe ondermijnend ook voor onze democratie, in een bepaalde vorm door deze regering worden overgenomen. Jawel, daar vrees ik voor. Het praten over hoofddoekjes bijv. is bijna ‘normaal’ geworden. Met een mooi woord ‘salonfähig.’ En alles in mij verzet zich hiertegen en tegen het opzetten van groepen mensen tegen andere groepen mensen. Of deze regering het nou goed vindt of niet, we leven in een pluriforme samenleving.

Als we niet willen dat de 'gedoger' met deze regering verder kan gaan, verder dan onze democratie ooit zal kunnen verdragen, dan moeten we op 2 maart wel allemaal gaan stemmen. Absoluut en zonder uitzondering.
Maar dus absoluut niet op PVV, CDA en VVD. Want dat houdt de 'gedoger' ook in het zadel.
En waar dat heen leidt? Daar durf ik niet eens meer aan te denken.
Ik zei al, zo langzamerhand gaat mijn hoofd ook razen.