Nooit een saaie dag.

Ofwel: never a dull moment...

Terwijl op de tv oorlog hoogtij viert proberen wij zo goed mogelijk door te leven. Dat valt niet mee, je moet al die lijdende mensen bewust uit je hoofd zetten.

Tussendoor heb ik naar een interview van Frenk van der Linden gekeken, een onderdeel van het ncrv-programma Van Alles Wat. Het was een goed interview, maar ik had er mijn bedenkingen bij. Tja, wat moet ik van het interview met Hans Keilson zeggen?! In de eerste plaats dat het te kort was. ;-) Een goed interview van Frenk, waarvan ik meer zou hebben willen horen. Maar ik begrijp best dat het gedicht een mooie afsluiter was. Het was wel een Mensch, die ik hier leerde kennen. Nog helemaal compleet al had hij geen embouchement meer om trompet te blazen ;-)))).

Wat ik wel gemist heb bij deze persoon was zelfkritiek. Ook voor wat zijn verhouding tot zijn enig overgebleven familielid, zijn zusje, betreft. Een bijzonder mens, maar geen groot hart. Hij heeft ooit die groep van 200 Joodse onderduikkinderen gevolgd. En hoewel al die kinderen, net als hij, hun ouders en familie in de vernietigingskampen hadden verloren concludeerde hij 'dat ze een gedegen opvoeding hadden gehad bij de christelijke pleeg-cq onderduikouders' . Dat was het. En dat hebben die onderduikkinderen hem net zo levenslang nagedragen als hijzelf zijn zuster... om die opmerking. Net als wat hij zijn zusje levenslang kwalijk nam, dat ze zijn trauma's niet serieus genomen heeft, zo heeft hij zelf dat niet bij die onderduikkinderen gedaan. Ik hoopte in dit interview te horen dat hij zelf ook fouten had gemaakt, enzovoort, hierop terugkomend, maar tja... Dat bedoel ik met gebrek aan zelfkritiek en geen groot hart. Maar een goed geheugen heeft hij wèl hè.... Mooi gedicht, inderdaad...
De middag heb ik voornamelijk verslapen. Heel erg ja. Maar ik had weer een omvaldag. Zal wel aan het veranderende weer liggen. ;-) En gedroomd dat ik heb. Met de tv zachtjes aan, dan slaap ik het lekkerst. Ik droomde deel uit te maken van een (amateur)toneelgroep. En dat het niet zo goed ging. De regisseur was Mark Rutte en er kwamen grote en veel scherven in voor. Spiegelscherven vooral. En in alle droomuitleggingen betekent dat acuut gevaar. Voor mij dus. Ik nam op me die scherven op te ruimen, maar die waren nogal groot en het lukte niet erg. Er kwam ook lekker eten voor in mijn droom. Bij het wakker worden had ik een programma opstaan over heerlijke geitenkaasjes waar allerlei lekkers mee werd gedaan. Dus het kan ook dat vroeger in mijn droom Mark Rutte op tv sprak. ;-)

Ik heb Lipton groene thee gekocht van de week. En vandaag een potje gezet. En bijna omgevallen. Want de geur van die thee is die van de thee die mijn moeder zette. Ik weet niet of de thee toen algemeen groene thee was. Of dat er altijd al (thuis dus) bloesem bij betrokken was. Of was het de surrogaatthee die we moesten drinken, die deze geur had?
Heel even bracht de geur van die thee me weer naar mijn kleinkindertijd.

En gisteren zat ik al om negen uur in het gemeentehuis. Er is sprake van een omslag in het denken over vrijwilligerswerk. Het feit dat er niet voor iedereen in de Bijstand, in de WW of in de WAO betaald werk te vinden is - afgezien van het feit dat niet iedereen daarvoor geschikt is - was voor mij een reden een schriftelijk pleidooi te houden voor een herwaardering van dat vrijwilligerswerk. En dat pleidooi te zenden naar de Raadscommissie voor (even spieken) Werk, Inkomen en Participatie, Diversiteit en Integratie, Inburgering, Armoede, Programma Maatschappelijke Investeringen.... Poeh, hoe verzinnen ze zo'n naam...Gelukkig bestaat er wel weer een afkorting voor: WPA.
In die Commissie had ik kunnen inspreken, maar ik dacht dat mijn brief voldoende zou zijn en dat, als er vragen waren, ik die graag zou beantwoorden. Dat had ik ook aan de Griffier doorgegeven. De tekst bleek echter voldoende om het agendapunt uitgebreid te behandelen zonder mij. Dus ik zat erbij en luisterde ernaar. Achteraf werd me gevraagd of ik tevreden was en toen reageerde ik misschien wat emotioneel, want helemaal tevreden was ik niet. Maar gelukkig kon ik na die vergadering zelfs mijn bezwaren kwijt. ;-)
De tekst van die brief? Hmm, oké.....maar die mag je overslaan hoor: Je mag er ook bij jullie over discussiëren en je mag het helemaal oneens met me zijn, maar het was mijn eigen brief dus.....

Geachte dames en heren,
In mijn krant las ik dat Amsterdam van plan is mensen die geen baan aanvaarden, geen uitkering ook te geven.
Mag ik u mijn eigen verhaal vertellen?

(Hier vertel ik een stuk uit mijn eigen jaren als vrijwilliger en wat ik toen allemaal heb kunnen en mogen doen ) en ik vervolg dan:

...Kortom, ik was 24 uur per dag vrijwilliger en altijd oproepbaar. In die jaren heb ik een vurig pleidooi gehouden voor burgerlijke dienstplicht. Een zaak die toen niet goed begrepen werd door links en rechts…

Nu kom ik weer met dat pleidooi. Er blijft zo verschrikkelijk veel noodzakelijk vrijwilligerswerk liggen als iedereen een baan moet aanvaarden. Of anders, en dat wil toch niemand,, nog verder dan nu met een uitkering het geval is, de uitzichtloze armoede inzakken. Er IS gewoon geen betaald werk voor iedereen, dat weet u toch ook.

Laat mensen die half- of fulltime nuttig werk doen, dat onbetaald is en blijft, alsjeblieft in die vrijwilligersbaan zitten. En in hun uitkering blijven. Eigenlijk verdienen deze mensen een hogere uitkering dan de uitkeringen tegenwoordig zijn…
Het werk dat zij doen, en met volle overtuiging en vaak met plezier, wordt door geen betaalde krachten gedaan……
U kunt dit zelfs stimuleren. Met een beroep op de veiligheid van de uitkering kunnen talloze mensen aan het werk blijven of (als burgerplicht) aan het werk gezet worden bij projecten die passend zijn. En die mensen plezier in hun werk kunnen geven.

Ik hoop dat u deze brief niet onbesproken opzij zult leggen, maar in uw fracties en in de Commissies en Raad ter sprake zult brengen. En dat U Den Haag kunt overtuigen van de noodzaak ervan.

Met beleefde groet,

Ikzelf vind dus dat ik jarenlang veel meer 'verdiend' heb, dan ik ooit aan uitkering ontvangen heb. ;-)

Omdat ik al om 9 uur op het stadhuis moest zijn moest ik op een voor mij goddeloos vroege tijd mijn bed uit. En omdat daardoor mijn dag helemaal in het honderd liep was ik de rest van de dag weinig waard. Even over het Waterlooplein langs Jos, mijn boekenman, even een paar noodzakelijke boodschappen, maar eenmaal thuis was ik niets meer waard. Geeft niet, gaat ook voorbij, maar dat het tot en met vandaag zou duren...

Dit waren weer de afgelopen dagen. Zoals weleens eerder gezegd, ik heb nooit een saai leven gehad en zal het waarschijnlijk ook nooit krijgen. ;-)

't Is nacht, stikdonkere nacht...

Het is nacht, stikdonkere nacht... nouja, de lantaarns branden, en hier en daar is er nog iemand die niet kan slapen......;-) Geen maan te zien, die moet wel ergens aan de lucht hangen.
Maar het is vier uur en ik heb nog geen oog dichtgedaan. Dat gebeurt wel een enkele keer, maar meestal blijf ik dan liggen. Niet piekerend, maar gewoon zielig stil wachtend op slaap. Had ik nu geen zin in. Dus zet ik de heftig protesterende computer maar aan, (mensch wat kan die tekeer gaan als het overal zo stil is) en ik probeer maar wat te tikken. Want ik heb nog wel wat te vertellen.
Vandaag was Betty hier en we kletsen meestal nogal wat af terwijl zij haar best doet om mijn huisje mijn paleisje te houden. Maar vandaag was ik alleen maar moe en slaperig. Dus verre van gezellig, denk ik.
Gisteren was ik uit met M., die jarig was en we zijn samen met dochterlief naar Tuschinski geweest. Naar de film The King's Speech. Ik heb een heleboel dvd's, maar die zit er nog niet tussen. En ik kan zeggen dat de film meer dan de moeite waard was. Ga er gerust heen, je krijgt er geen spijt van. Ik wil hem nog wel een tweede keer gaan zien, maar Colin Firth, de hoofdrolspeler, is dan ook een favoriet van me. Hij speelde in Tuschinski, zoals gezegd. Het is tientallen jaren geleden dat ik in dat gebouw was en ik geef meteen toe, dat ik weer onder de indruk was van de prachtige art deco inrichting. Alleen al het gebouw bezoeken is de moeite waard. Ik kan iedereen die dat nooit gedaan heeft, aanraden een rondleiding aan te vragen.
Later hebben we bij Schiller achter in de zaak, op het Rembrandtplein, thee gedronken met een schaal bitterballen erbij. ;-) en nagekletst. Schiller is ook een zaak die, wat soberder, origineel art deco is ingericht.
Op het plein zaten alle terrassen vol alsof het hoog zomer was... heerlijk gezicht en dat stemmengerumoer was een even plezierig geluid. Lang niet gehoord maar we zijn weer op de goede weg...richting lente... Nu even nog geen muzikanten om de sfeer te ' verhogen', wat de stemming alleen al ten goede kwam.
Dochterlief is na de thee weer haar eigen weg gegaan en vriendin en ik zijn verder getrokken. Eerst richting Rembrandthuis... in die straat is ook wel een en ander te zien en te doen want alle winkels waren open natuurlijk. Bij Moeder's, mijn chinese restaurant Happy Corner hebben we wat te eten gehaald en thuis gekomen gezellig een maaltijd van gemaakt. In de zaak van moeder's was het een drukte van belang. Veel straatcoaches en politie en ook nog wat gewone mensen die eten kwamen halen.
Het verwondert me altijd weer dat politie en brandweer met dienstwagens en ambulances hun maaltijd gaan halen, dat moeten toch flink wat bijkomende kosten zijn.

Ik schrijf dit zo maar losjes, maar er ging wel heel wat praat over de tafel. Wat wil je, twee vrouwen...Na het eten werd het wel de hoogste tijd om weer richting huis te gaan voor M. die nog een lange reis voor de boeg had. Tijd om het eten te laten zakken was er niet. Als je bij Happy Corner een portie nasi babi pangang speciaal haalt kun je er de hele week van eten. Dus hebben we de rest ingepakt en M. heeft haar portie maar mee naar huis genomen. Wel zwaar maar met metro, trein en auto reizend hoefde ze gelukkig niet zo zwaar te sjouwen...
Ik heb haar dus op het station afgezet en thuisgekomen de dag nog even overdacht.
En ik zag dat het goed was....
Hoewel doodmoe was ik gisteravond nog niet in staat om te gaan slapen, maar sliep wel heel vast toen eindelijk de tijd was aangebroken.
Vandaag is het dus anders. En dat komt niet omdat ik vanmiddag een extra middagslaapje gedaan heb... want dat is toegestaan voor een oud mens en zit me anders nooit in de weg. Ik denk dat het komt omdat ik voor het slapen gaan iets teveel heb gegeten. ;-)
Eigen schuld dus en dat voelt mijn buikje en dus is het letterlijk: eigen schuld, dikke bult.

En nu is het kwart voor vijf en ga ik weer proberen te slapen.